[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]&[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

KSKS dersliğinden çıkp elimdeki parşömen tomarını çantama koydum.Bu gün böcürtleri görmüştük.Böcürt benim önüme gelince düşündüğüm gibi bir kurt çıkmadı bir ruh emici çıktı.Şimdi düşününce cidden doğru geliyor.Küçükken gizlice dinlediğim böyle bir hikayeden çok korkmuştum ve bunu düzeltemeyeceğime göre çalışmam lazım.Ama ben çalışmak için böcürtü nerden bulacağım?Birden müzik sınıfındaki böcürt aklıma geldi...Koşarak müzik odsına ulaştım.Böcürt bir dolabın içindeydi hala ordaydı.Elime asamı alıp böcürtün olduğu dolabı parçaladım.Böcürt bir ruh emiciye dönüştü her yer soğudu,ışıklar sönmeye başladı.Asamı doğrultup"Expetro Patronum!"diye haykırdım.Asamdan bir baykuş çıktı ve ruh emicini üzerine doğru uçtu.Ama büyü çok yorucuydu.Arkamda ki sıraya tutunmaya çalıştım ama yere düştüm ve gözlerim karardı.

Müzik sınıfının bulunduğu beşinci katta aylak aylak dolaşıyordu. Aslında etrafın sessizleşmesini bekliyordu. Bu sayede biraz yalnız kalabilmenin hesaplarını yapıyordu. Bunun için en uygun yer müzik sınıfıydı. Çünkü gün içerisinde kimse gelmezdi. Etraf daha da sessizleşeceğine sanki, daha da kalabalıklaşıyordu. Buda Metehan'ı rahatsız ediyordu. İnsanların arasında boğulacakmış gibi hissediyordu kendini. Sonra bir kız geldi ve müzik sınıfına girdi.

Metehan olduğu yerde oldukça uzun süre homurdandı. Zaten dakikalardır bekliyordu. "Acaba gitsem mi?" diye düşünürken içeriden bir parçalanma sesi geldi. Ne olduğunu anlamadığından o tarafa doğru yöneldi. İçeriden boğuk bir ses geldi.
"Expetro Patronum" Ruh Emiciler!! Hogwarts'ta! Nasıl olur?
Kapıyı kırarcasına içeri daldı ve asasını çıkardı. Beyaz bir baykuşun, ruh emicinin önünde ortadan kaybolduğunu gördü. Başını diğer taraf çevirdiğinde yerde yatan bir kız gördü. Ruh emicinin üzerine doğru bir adım attı ve asasını doğrulttu. Bir an kalakaldı.

Hangi mutlu anıyı düşünecekti ki? Aylardan beri bırak kahkaha atmayı, gülümsememişti bile. Asası önünde ileri doğru uzanmış bir halde dururken büyülü sözcükleri söyleyecek gücü içinde bulamamıştı. Soğuk içine işleyip, onu hareket edemez hale getirirken , umutsuzluk daha da içine işliyordu.

Ruh emici kendisine doğru döndüğünde, birden gürültülü bir sesle ortadan kayboldu ve yerde dört ölü gördü.
Annesi, babası ve kardeşleri.. Şok içerisinde geriye doğru sıçradı ve duvara çarptı. Asası kendini koruyacak şekilde önünde durmasına rağmen, işe yarar birşey söyleyememişti.

Yerde kanlar içinde yatan ailesinin görüntüsü.. Bir çok gece kabus görmesine sebep olacaktı. Ruh emicinin kaybolup, yerine ailesinin bireylerini yerde ölü olarak görmesi, onun kaldırabileceği bir durumun ötesindeydi. Ayrıca karşısında gerçek bir ruh emicinin olmadığını anlaması da içinde bulunduğu durma fazla bir katkı yapmamıştı. Gözlerinden aşağı akan yaşlara aldırış etmeden büyülü sözcükleri haykırdı.
"Riddikulus." Boğazını yırtarcasına söylediği bu sözcükler son gücünüde tüketti. Böcürt, çatırtı ile geride sadece biraz duman bırakarak ortadan kaybolduğunda, Metehan olduğu yere çömeldi ve ağlamaya başladı.. Asasını indirmeden orada öylece durdu. Dakikalarca.. Kendini sakinleştirmesi, çok zor oldu. Yüzünden aşağıya akan yaşları durdurmaya çalıştıysada hiç kolay olmadı.

Uzun bir kaç dakikadan sonra olduğu yerde başını kaldırdı ve yatan kıza baktı. Göz yaşlarını silip derin derin nefesler aldı. Kendini toparladıktan sonra, olduğu yerde ayağa kalktı. Kalkarken sallanıyordu. Başı döner gibi olmuştu. Titriyordu. Az önce yaşadığı şokun etkisini atlamatamamıştı. Ama yinede kızın yanına gitti ve çömeldi. Kızı sırt üstü yatar vaziyete getirdi ve onu hafifçe sarstı. Yüzünü eliyle bir kez daha sildi ve kendini toparlamaya çalıştı.
"Uyan."

"Uyan"

Gözlerimi açmadan ilk duyduğum şeydi.Biraz daha kıpırdamadan yattım.Az önce ne olmuştu öyle...Hatırladığım ,böcürte attığım büyü çok iyiydi.Ama çok yorucuydu.Ama ses nerden geliyordu.Tanrım yoksa öldüm mü!?

Yavaşça gözlerimi açtım.Bana bakan bir çocuk gördüm, gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım.Baktığım çocuk çok tatlıydı.Parlak kahve rengi saçlı ve tatlı,parlak kahverengi gözlüydü.Kesin öldüm!Yavaşça doğruldum.Çocuğun gözlerinden aşağı doğru yaş yolları vardı.Rengi biraz çekilmiş gibiydi."Ah, iyimisin?Tanrı ne yaptıysam çok özür dilerim!"dedim.Yüzüme çocuksu bir ifade yerleştirdim ve dudaklarımı büzdüm

Hemen ayağa kalktım ve elimi çocuğa uzattım.Elimi tutup kalktı.Hemen çantama gidip bir mendil çıkarttım.Maviydi,çocuğun önüne bıraktım.Yavaşça kendimi bir sıranın üstüne attım.Yorulmuştum, garip hissediyordum ve meraklanmaya başlamıştım.Bu çocuk kimdi acaba?Bir kaç saniye sanki hüzün dolan kahverengi gözlere baktım.Kendimi biraz toparlayıp çocuğa döndüm;

"Benim adım Metis.Yani bana öyle derler.Başına açtığım işler için özür dilerim."dedim ve ayaklarımı izlemeye başlayıp azarlanmayı bekledim...

Baygın yatan kız hafifçe kıpırdandı ve uyandı. Gözlerini açıp Metehana baktı. Bir kaç saniye içinde kendine gelmiş olacakki Metehan'ın ağlamış olduğunu anlayıp:
"Ah, iyimisin?Tanrı ne yaptıysam çok özür dilerim!" dedi ve yıldırım hızıyla ayağa kalktı. Henüz bayılmış biri gibi davranmıyordu. Elini uzatıp Metehan'ın kalkmasına yardımcı olduktan sonra ona bir mendil uzattı ve bir masaya oturdu. Sonrada gözlerini dikip Metehan'a bakmaya başladı. Metehan, kızın kendine bu kadar dikkatle bakması karşısında oldukça şaşırmıştı. Çünkü aylardan beri nerdeyse kimseyle hiç konuşmamıştı. Kız tekrar konuştu.
"Benim adım Metis.Yani bana öyle derler. Başına açtığım işler için özür dilerim." dedi. Sanki azarlanmayı bekleyen bir çocuk gibiydi. Uzun zamandır suskunluğun vermiş olduğu ağırlıktan ötürü konuşamadı. Ona bakmakla yetindi.
Sessizlik aralarında uçurum gibi büyürken Metehan rahatsızca olduğu yerde kıpırdandı ve kendini zorlayarak konuştu.
"Ben gitsem iyi olur.."

Delici bir bakışla bana baktığını hissettim.Gözlerimi yukarı kaldırınca sessizlik içime işledi.Bana baktığında rahatsız olduğunu fark ettim.Sadece;

"Ben gitsem iyi olur.."dedi.Bir saniye sonra aklımda bir isim belirdi:Metehan...Gitmemesi için konuşmaya başladım;

"Gitme...Metehan.Adın bu değil mi?".Bunları Türkçe söylemiştim.Herhalde bu ilgisini çrkmiş olacakki durdu ve yüzünü bana çevirdi.Gülümsedim ve baktım;

"Türksün değil mi?"dedim ve cevap bekledim.

"Gitme...Metehan.Adın bu değil mi?" Metehan dönüp gidecekken duyduğu bu cümle olduğu yerde kalmasına sebep oldu. Dönüp kıza baktı.
"Türksün değil mi?" diye sordu. Metehan içinde tarifi anlatılamaz duygular yaşıyordu. Bu kız Türkçe'yi nereden bilecekti ki? Ayrıca neden kendisine gitmememisini söylemişti. Kısa bir çuvallama anından sonra:
"Evet. Türküm." diye cevap verdi. Sonrada sordu.
"Sen Türkçe'yi nerden biliyorsun ki?" Yada ülkesi hakkından ne biliyordu? Peki kendisi bile adını hatırlamakta bazen zorlanırken bu kız onun adını nereden biliyordu? Birilerinin ona adıyla seslenmesinin üzerinden çok uzun zaman geçmişti.

Çok şaşırmış gibiydi.Bir an bocaladı sonra kendini toparladı ve;

"Evet. Türküm."dedi.Sadece gülümsedim hafızam güçlüydü.Bir anda;
"Sen Türkçe'yi nerden biliyorsun ki?"dedi.Nasıl anlatacağımı bilemedim.Sonra derin bir nefes aldım ve anlatmaya başladım.Türkçe tabi kii...

"Annemin soyadını kullanmazsam adım Sekmet Nil Akar.Babam Türk.Annem İngiliz.Tunç ailesinden sonraki en köklü aileyiz.Doğduğumdan beri Türkiye'deyim.Türkçeyi iyi bilirim.dedim.Sonraki şeyi söylerken ağzımdan kelimeler aslında istemsiz çıktı;

"Böcürt neye dönüştü önünde?"dedim.Çocuğun rengi attı.Kesinlikle patavatsızlık emiştim...

"Annemin soyadını kullanmazsam adım Sekmet Nil Akar.Babam Türk.Annem İngiliz.Tunç ailesinden sonraki en köklü aileyiz.Doğduğumdan beri Türkiye'deyim.Türkçeyi iyi bilirim." dedi. Metehan yeniden ağlamanın eşiğindeydi. Katnis'den sonra kendisiyle Türkçe konuşan bir başkası çıkmıştı. Üstelik bir Türk'tü. Kendini bir arkadaş, bir kardeş bulmuş gibi hissetti.
Akar ailesini biliyordu. Türkiye'deki bütün safkan ailelerini ezbere biliyordu. Ama onlardan birisi ile karşılaşacağını hiç sanmamıştı. Hemde böyle bir yerde. Onun Türkçe konuşması, Türk asıllı olması Metehan'ın aylardır tebessüm bie oluşmamış yüzünde, kocaman bir gülümseme oluşturdu. Bunu yapmak Methan için oldukça zordu. Çünkü gülümserken orada ki kasların hafifçe seyirdiğini hissetti. Sanki orada olmaması gereken bir şeyi oraya zorla sokuşturmuş gibi. Sonra Nil konuşarak bu anı mahvetti.
"Böcürt neye dönüştü önünde?" Metehan'ın rengi attı ve bir adım geri çekildi. Yüzünde zorla oluşan gülümseme sanki bir daha hiç oraya geri gelmeyecekmiş gibi gitti. Yeniden ailesinin ölü fertlerini düşünmek... Başını sallayıp gözlerinin önüne gelen bu görüntüden kurtulmaya çalıştı.
"Bu konuda konuşmak istemiyorum" diye tısladı. Sonrada:
"Artık burdan gidelim" dedi hafif ağlamaklı bir sesle..

"Bu konuda konuşmak istemiyorum" dedi.Sesi içimi dondurdu ve bir anlığına nefesimin kesildiğini hissettim.Sonra neredeyse ağlayacak gibi bir sesle;
"Artık burdan gidelim" dedi.Hüzünlü bir gülümsemeyle baktım ve ayağa kalktım.Çantamı aldım ve Metehan'a bakıp;

"Bence ortak salona gidelim"dedim.Yürümeye başladım bir kaç adım arkamdaydı.Yumuşak koltukların birine gömüldüm.Biraz konuştuğumuzu hatırlıyorum.Sonra uykuya dalmışım.Birde birinin üstüme bir şey öttüğünü hatırlıyorum.Ama bu kez uyurken rahattım.Çünkü kendime çok iyi dost edindiğimi düşünüyordum...

Metehan'ın sözleri üzerine kız eşyalarını aldı ve:
"Bence ortak salona gidelim" dedi. Metehan da olur anlamında başını salladı ve Müzik sınıfından çıktılar. Yolda ortak salona gidene kadar pek konuşmadılar. Ama Metehan aylardır yaşadığı yalnızlıktan kurtulduğunu, konuşabileceği birini bulduğu için, aylardır hissetmediği kadar yoğun bir duygu seli yaşıyordu. Kızın Türk asıllı olması, akıcı bir Türkçe konuşması, Metehan'a bir kurtuluş yolu gösteriyordu. İçinde bulunduğu, duygusal kaostan bir çıkış olarak görüyordu. Artık ortak salonda yalnız çalışmayacak, kahvaltı masasın tek başına oturmayacaktı. irileriyle konuşabilecek, diğer çocukların yaptığı gibi, profesörlerin bazılarının ne kadar sıkıcı olduğundan bahsedebilecekti. Konuşmamaktan, paslanmış çenesini açabilecekti.

Ortak salona vardıklarında kız rahat bir koltuğa yığılırcasına oturdu. Bir kaç dakika konuştuktan sonra kızın yorgunluğu ağır geldi. Başı hafifçe yana düştü ve içini çekerek uyumaya başladı. Ona bakarken Metehan'ın yüzünde yine bir gülümseme oluştu. Gözlerinden aşağı yaşlar akmaya başladı.Ortak salon boş olduğu içinde bunları saklamaya çalışmasına gerek yoktu. Boğazında bir yumru oluşmuştu. Akan her göz yaşı ile yumru küçülüyordu sanki. Defalarca yutkundu ve kıza bakmaya devam etti. Yan koltığun üzerinde ki örtüyü aldı ve kızın üzerine örttü. Sonra koltuğa geri oturdu. Metehan şunun farkındaydı ki; artık yalnız değildi. Hiç yalnız değildi. O yüzden Nil'e şefkatle bakıyor, içten içe kıza teşekkür edip, tanrıya onu karşısına çıkardığı için teşekkür ediyordu..