Metehan'da son zamanlarda bir çok değişiklik olmaya başlamıştı. Bun asıl sebebi Katnis denilen kızdı. Metehan, kendi bile bazen bir çok defa kendine sorduğu halde bu değişimleri açıuklayamıyordu. Ama zamanının geldiğini artık yeniden önüne bakması gerektiğini düşünmeye başladığı bir döneme girmişti. Bütün bunları düşünürken bir ikinci sınıf öğrencisinin gelip, Sihir Bakanı'nın onu, köprüde beklediğini söyledi. Metehan şaşırsada hemen yola koyuldu. Bakanı uzun zamanır görmüyordu. Şimdi gelmesi ve onunla görüşmek istemesi, yeni haberlerin olduğuna işaretti. Oraya vardığında köprünün dibinde kendini bekleyen bakanı gördü. Yanına gitti ve:
"İyi günler Bakan. Benimle görüşmek istediniz galiba." soru sormaktan çok durumu belirtmişti. Bakanın kendisine ne diyeceğini merak eden Metehan sessizliğe gömüldü.

"Nasıl yani ölmemişler mi? " dedi şaşkınlıkla bakan. Sonra da adamın cevabıyla yerinden sıçradı.

"Öldüklerini sanmalarını istediler. Kanlarının çekilmesini istemedikleri için. Onlar için en acısı çocuklarını acımasız dünyaya tek başına bırakmalarıydı" dedi ve şapkasını kafasına geçirerek karanlığa gömüldü gizemli adam.

Bu olayın üzerinden bir kaç gün geçmişti. Çocuğun ailesinin ölmediğini bilmek bakanda garip bir his yaratmıştı. Kurcalamadığı yer bırakmamıştı Bakan. Ama yinede elinde kayda değer bir şeylerin olmaması onu deli ediyordu. Birden kendi küçüklüğü geldi aklına. Kendi ailesi... Kafası bu düşüncelerle dolu iken bu çocuğa neden yardım etmek istediğini bir kez daha fark etti. Çünkü o.. Ne olursa olsun bulacaktı. Çocuğun bütün ailesi öldürülmüş bile olsa..

Masasında oturmuş Tunç ailesinin geçmişini okuyordu. Tunç Ailesi, Türkiye'deki çok köklü, safkan bir aileydi. Aşırı zenginlerdi. Ayrıca ailelerinin bir sembolünüde gördü. Oldukça etkileyiciydi. İstanbul gibi mega bir muggle şehrinde yaşadıklarını da öğrendi. Ama kim neden bu aileyi ortadan kaldırmak istesindi ki? Bir tıkırtı duyuldu. Bakan başını otarafa çevirip baktığında bir baykuşun bacağında mektupla pencere pervazında durduğunu gördü. Zavallı hayvan bakanın dikkatini çekmek için, gagasıyla pencereye vuruyordu. Masasından kalktı, pencereyi açtı ve zarfı baykuşun bacağından çözdü. Daha sonra baykuşu alıp su içeceği ve biraz yem yiyeceği bir kafesin yanına koydu. Orada hayvan kendi işini gördükten sonra yine pencereden uçup giderdi.

Metehan'ın ailesi ile ilgili fazla bir bilgiye ulaşamamasının asıl sebebi, Türkiyedeki bakanlığın yardımcı olmamasıydı. Bu olayı neden araştırdığını soruyorlardı. Bakan Metehan'ın hayatını tehlikeye atmamak için bu bilgiyi paylaşmıyordu. O yüzden Türkler ona bu olaya karışmaması için baskı yapmaya çalışıyorlardı. Bir yandan da onunla irtibata geçmeye çalışan birileri. Hemde aynı bakanlıkta. Kafası iyice karışmıştı bakanın. Yavaşça baykuşun getirdiği mektubu açtı ve okudu. Mektup oldukça kısaydı.

Metehan Bora Tunç adında bir gencin ülkenizde başı boş bir halde dolaştığı kanısındayız. Biz ona ulaşmaya çalışıyoruz. Çocuğun iyiliği için. Eğer bu çocuk hakkında bir bilginiz varsa bize, aynı baykuşla iletmenizi rica ederim.


Alp Tan Turan TUNÇ....

Ayrıca mektubun içinde bir şey daha olduğunu fark etti. Çıakrıp baktığında büyülü bir amblem olduğunu gördü. Hemen az önce okuduğu kitabı karıştırdı. Elinde ki sembolle karşılaştırdı. Olabilir miydi? Bu çocuğun ailesi hala hayatta olabilirmiydi? Şaşkınlıkla elindeki sembolle kitaptakine bakakaldı.

İki Gün Sonra

"İyi günler Bakan. Benimle görüşmek istediniz galiba." Okula gitmiş çocuğu çağırtmıştı.Bir kaç gün önce edindiği bilgileri çocuğa da aktarması gerektiğini düşünüyordu. Metehan'ı yanına çağırtmıştı. Köprüde duruyordu. Çocuk gelince gülümseyerek çocuğa döndü. Sonra da elini omuzuna koyarak köprü kenarına doğru çekti. Heyecanlandığını hissediyordu.

"Sana da iyi günler Metehan." dedi ve elini omzundan çekerek devam etti.

"Seninle görüşmek istedim, evet. Ailen hakkında ufak birkaç bilgiye ulaştım."



Ayrıca çocuğa adıyla seslenmesi Bakanın çocuğa karşı bir şeyler hissettiğini gösteriyordu. Başındaki şapkasını çkarttı ve elinde oynamaya başladı. Sonra gözlerini çocuğa çevirdi. Onun gözlerindeki umudu görebiliyordu. İçinde ailesinin yaşadığına dair umudu vardı. Aynen küçükken genç bakanın hissettiği gibi bir umut...

" Ailenin yaşıyor olabileceğini düşünüyorum. Bunu kanıtlayan birkaç ispatım da var. Bir kaç.kişi ile konuştum. Bazı bilgiler ailenin yaşadığını oğrularken bazıları da.... Onlar yaşıyor olabilirler " Son cümlesini heycanla söylemişti. Aynen 12 yaşındaki hali gibi. Ailesini kaybettiğinde vaftiz babasına söylendiği gibi...

"Sana da iyi günler Metehan." dedi ve Metehan'ın omzunda ki elini indirdi.
"Seninle görüşmek istedim, evet. Ailen hakkında ufak birkaç bilgiye ulaştım." dedi. Metehan'ın içinde birbirini parçalayan duygular harekete geçti. Sanki birisi duygu bombasının pimini çekmişti ve Metehan onları asla kontrol edemeyecekmiş gibi hissetti. Etrafına enerji dalgaları yaysa şaşırmazdı.
Bakan şapkasını çıkardı ve oynamaya başladı.
"Ailenin yaşıyor olabileceğini düşünüyorum. Bunu kanıtlayan birkaç ispatım da var. Bir kaç kişi ile konuştum. Bazı bilgiler ailenin yaşadığını oğrularken bazıları da.... Onlar yaşıyor olabilirler "Metehan duydukları karşısında ne diyeceğini bilmiyordu. Konuşamıyordu. Ağladı ağlayacak bir halde duruyor ne diyeceğini hiç bilmiyordu.

Kardeşlerinin öldürülmüş cesetlerini görmüştü. Annesi yerde yatıyordu. Peki babası? Annesi hayattamıydı? Madem hayattaydılar nede bu kadar zamandır ona ulaşmaya çalışmamışlardı? Bütün bunlar Metehan için bir bilinmezlikti.

Düşücelerini okuyabiliyordu Mete'nin. Ne yapacağını bilemiyor gibiydi. Duygularıyla savaşıyordu şimdi. Elini omuzuna koydu ve tekrar konuşmaya devam etti:

" Biliyorum senin için zor bir an. Bir yandan ailenin yaşadığını öğreniyorsun bir yandan da onlara nasıl ulaşacağını düşünüyorsun "

Bir zamanlar John'da böyle hissetmişti. Ne yapacağını bilmez bir şekilde içine kapanmıştı. Gece uykularına girmişti ailesinin ölümü. Ama yine de onları geri getirmiyordu yaptıkları...

" Aileni sana getireceğim evlat " dedi ve cebinden armayı çıkardı. Ne işe yaradığını bilmiyordu bakan. Normal bir arma olmasının yanında büyülü bir armada olabilirdi. Armayı uzattı ve:


" Bana kalırsa anahtar görevi gören bir arma. " dedi tebessümle.

" Biliyorum senin için zor bir an. Bir yandan ailenin yaşadığını öğreniyorsun bir yandan da onlara nasıl ulaşacağını düşünüyorsun " Bu sözler çok doğruydu. Ayrıca Metehan bir şeyi daha fark etti. Bakanda açıklayamadığı bir şeyler vardı. Bunun ne olduğunu poek düşünemeden bakan tekrar konuştu.
" Aileni sana getireceğim evlat " Bunu garip bir ifade ile söylemişti. Evet. Bakanın geçmişinde de kendisininki gibi acı olaylar vardı. Bakan sırf bu yüzden kendine yardım ediyor olabilirdi. Bakan elini cebine attı ve bir şey çıkardı. Sonrada onu kendisine uzattı.

" Bana kalırsa anahtar görevi gören bir arma. " dedi. Metehan elini uzattı ve bakanın uzattığı şeyi aldı.

Ansızın bir sıcaklık duydu parmaklarında. Sonra bütün bedenine yayıldı ve ortadan kayboldu. Elinde ki şeye baktı. Bu ailesinin armasının bir parçasıydı. Armadan etrafa kıvılcımlar yaymaya başladı. Kırmızı, sarı ve mavi renkler Metehan'ın etrafını sardı ve yankılı bir ses duyu.
"Biz yaşıyoruz oğlum." Annesi ve babasının büyülü sesi...
Amblemin oluşturduğu büyü, bu sözlerlebirlikte yavaşça ortadan kayboldu. Metehan içinin sıcaklıkla dolduğunu hissetti. Aylardır ummaya dahi cesaret edemediği bir şeyin gerçek olduğunun farkına vardı. Metehan kontrollü tavrını bir kenara bıraktı ve olduğu yerde diz çöktü. Yüzünü ellerine gömdü ve sarsılarak ağlayama başladı.