[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]&[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Aynada kendimi süzdüm. Siyah topuklularım, dizimin iki karış üstünde biten siyah kabarık eteğim ve omuzlarımı açıkta bırakan ince bir kazak... Saçlarımı arkaya öğlesine bırakmıştım, ama dudağıma kırmızı bir ruj sürünce her şey tamamdı. Yanma tespit edilemez uzatma büyüsü yaptığım bir çanta aldım. İçinde her şey vardı.
İtalya'da alış veriş muhteşem derler umarım öyledir. Dışarı çıkınca arkamdan bir ıslık korosu geldi, gülümsedim.

İyi bir güne iyi bir başlangıçtı...

Saatlerce Burberry, Chanel, Guccı gezmiştim. Artık otelimin yolunu bulmalıydım. Tanrım haritamı bulamıyordum. Yarım saat kadar arayıp bulamayınca yavaşça yürümeye başladım. Kazayla birine çarptım kafamı kaldırmadan;
"Mi scusi, signore....Elliot!"kafamı kaldırınca karşımda Elliot'u gördüm. Sevinçle gülümsedim ve Elliot'a sarılıp iki yanağından öptüm. Sonra geri çekildim ve dudaklarımı büzerek;
"Senin burada ne işin var?"dedim...

Burada yaşıyor olmaktan nefret ediyordum. Burası aşk şehriydi. Bir kız arkadaşım olmasına rağmen bu tür şeyleri fazla beğendiğim söylenemezdi. Ama taşınmıyorduk çünkü ailem burayı seviyordu. Ben ise Hogwarts'ı özlüyordum. Daha kötüsü babam bazen işi nedeniyle evde olmuyordu. Kardeşim ve annem ile evde tek başıma olmak tam bir kabustu benim için. Dışarı çıkmaya hazırlandım. Üzerime bir siyah t-shirt ve kot pantalon giydim. Gerekli olmayacak dahi olsa asamı almıştım. Gerek olsa dahi kullanamayacaktım ama olsun. Evden dışarı çıktım hemen yani koşarak kaçtım da denebilir buna. Ama sonuçta aynı sonuç.


Bir kaç saat arkadaşlarlımın yanına gitmiştim. Hepsi normal yatılı bir okula gittiğimi zannediyordu. Zaten normal dışında düşündükleri şey yalan sayılmazdı. Yürürken biri bana çarpmıştı. Kim olduğunu görememiştim. "Mi scusi, signore....Elliot!" dedi. Bu ses tanıdıktı ama nereden tanıyordum ve benim adımı nereden biliyordu. Kafasını kaldırdığında kim olduğunu anladım. Bu Bastet'ti. Olamaz imkanı yoktu burada olmasına. Ben ne olduğunu anlayamadan, bana sarılıp iki yanağımı da öpmüştü bu kızın neyi vardı böyle? Geri çekilince hemen konuşmaya başladı. "Senin burada ne işin var?" dedi. Gülmeye başlamıştım. Bana göre tuhaf bir soruydu. "Selam Bastet. Buradayım çünkü ben burada yaşıyorum. Ben İtalyanım. Asıl soru sen burada ne yapıyorsun olmalı bence." dedim.

Neden gülüyordu acaba? Bir ara sormalıyım. Gülmeyi bırakınca bana baktı ve;
"Selam Bastet. Buradayım çünkü ben burada yaşıyorum. Ben İtalyanım. Asıl soru sen burada ne yapıyorsun olmalı bence." dedi. Ağırlığımı bir ayağıma verdim. Dedikodulara göre Roxanne ile çıkıyordu. Bence Antonio denen sevgilisini gözüm tutmamıştı ya neyse...
Ellerimi havaya kaldırıp alış-veriş paketlerini gösterdim;
"Sence bir genç kızı buraya alış-veriş ve İtalyan erkeklerinden başka ne çekebilir?"dedim ve güldüm. Saçlarımı geriye attım sonra bir tutamı parmağıma doladım onu çevirirken;
"Rox'la çıkıyormuşsun tebrikler. Eğer arkadaşımı üzersen hiç iyi olmaz."dedim. Bir anlığına kaşlarımı çattım sonra gülümsedim...

Ellerini havaya kaldırıp,
"Sence bir genç kızı buraya alış-veriş ve İtalyan erkeklerinden başka ne çekebilir?" dedi.Tamam kesinlikle haklıydı. Her kız kendini buraya kaptırabilirdi sonuçta.
"Rox'la çıkıyormuşsun tebrikler. Eğer arkadaşımı üzersen hiç iyi olmaz." dedi. Tehdit ediliyordum. Ne kadar güzel.
"Buraya alışveriş ve benim için gelmen çok hoş ama bu kadar yol gelmene hiç gerek yoktu. Sonuçta aynı okuldayız." dedim gıcık bir gülümsemeyle.
Sonra yine konuşmaya başladım. "Haberler çabuk yayılıyor ha. Poşetleri ver istersen sana yardım edeyim. Eve gitmekten daha iyidir. Aynı zamanda biraz konuşmuş da oluruz." dedim. Ve poşetleri almak için yaklaştım.

"Buraya alışveriş ve benim için gelmen çok hoş ama bu kadar yol gelmene hiç gerek yoktu. Sonuçta aynı okuldayız."dedi. Bu çocuğun ego'su tavanda belli. Tamam itiraf ediyorum yakışıklı ama kapılmış ve tipim değil nokta.Gıcık gıcık gülümseyerek karşılık verdim.Konuşmasına devam etti.

"Haberler çabuk yayılıyor ha. Poşetleri ver istersen sana yardım edeyim. Eve gitmekten daha iyidir. Aynı zamanda biraz konuşmuş da oluruz."dedi. O an aklıma bir fikir geldi ellerimdeki çantaları bıraktım ve büyülediğim çantanın içine tıktım.Çanta en az 10 kilo olmuştu herhalde.Kapağını kapatıp;

"Tespit edilemez uzatma büyüsü.En iyisi bu herhalde."dedim.Elliot çantanın içindekilerden habersiz alınca bir an ağırlık fazla geldi ve eğildi.Gülmemek için dudaklarımı ısırdım.Sonra;

"Haberler çabık yayılır ve ben bu hızı en az 10 katına çıkardım."dedim ve yılışık yılışık sırıttım.Ayakkabılarım acıtınca ikisinide elime aldım ve Elliot'la yürümeye başladım.

Ben çantaları almayı denerken o başka bir şeyin içine koymuştu hepsini. "Tespit edilemez uzatma büyüsü.En iyisi bu herhalde." dedi. Çantayı alır almaz üzerimde bir ağırlık hissetmiştim. Lanet olsun. "Haberler çabuk yayılır ve ben bu hızı en az 10 katına çıkardım." dedi gülerek. Ayakkabılarını çıkartıp öyle yürümeye başlamıştı. Tamam bu İtalya için normal bir şey sayılabilirdi. "Şu an büyü yapamadığıma şükür et. Artık aynı sınıf da olduğumuza göre şey mahvoldun." dedim. Bu sefer demin o güldüğü gibi ben gülümsemeye başlamıştım. Etrafta bizi dinleyen biri yoktu belki ama ben bunu sessizce söylemiştim yinede. Birinin duyma ihtimali azalırdı. Sonunda çantayı ona geri verip "Böyle bir çantayla gözükmek istemem. Kendinde taşıyabiliyorsun." dedim. Ve yürümeye öyle devam ettim. "Gerçekten İtalya'ya erkekler ve alışveriş için geldiğine inanamıyorum. Başka bir nedeni yokmu?" diye meraklı bakışlarla sordum. Canı sıkılmış gibi görünüyordu. Ben ise bu durumdan kesinlikle zevk alıyordum.