Sessizlik ve huzur. Normalde Lulu için bu iki kelime hiç çekici olmazdı ama kitap okumaya başladığı zamanlar bu iki kelime onun için yoldaş olurdu. Gerçi her türlü ortamda kitap okuyabilirdi kız, önemli olan kitabın onu kendi hayal dünyasına çekip götürebilmesiydi ama biraz sessizlik ve huzur da hiç fena olmazdı. Asla sessiz olmayacak Hufflepuff Ortak Salonundan bu yüzden uzaklaşıp kendine insanlardan izole olmuş bir yer ararken ayakları onu Astronomi Kulesine sürüklemiş, o da karşı koymamıştı. Neden eve gitmediğini bilmiyordu ama okulda kalmayı tercih etmişti bu sene, belki de arkadaşlarından beklediği muziplikleri yapıp bu eğlencelerden uzak kalmama iç güdüsüydü bu. Bu düşünce üzerine dudakları bir gülümsemeye kıvrıldı ve sınıfa girip etrafa bakındı. Daha önce Astronomi dersi almıştı ama bu birkaç yıl önceydi, yine de etraf pek değişmişe benzemiyordu. Pencere kenarının yanına tünedi ve manzaraya baktı birkaç dakika. O kadar güzeldi ki okulları, nefes kesici bir görüntü serilmişti kızın önüne. Ev kavramını ona burası anlatıyordu, bu okul. Kendi evi ne kadar ruhuna o güzel sıcaklık ve mesutluğu yaysa da Hogwarts onun için çok ayrıydı. İkinci evi olarak nitelendirmek okulu için hissettiği duyguları aşağılamak olacağından onu da evi olarak niteliyordu direk kız. Kitabını açtı ve hikaye kahramanların kendisinden çok daha farklı dünyalarına daldı. Kitapları bu yüzden seviyordu; bir kitap okurken istediğiniz gibi düşünebilir, karakterleri istediğiniz gibi hayal edebilir, kitapta bahsedilmeyen bölümleri kafanızda oluşturabilirdiniz. Hiçbir kısıtlamama olmamasını seviyordu kız, istediğini düşünüp istediğini hayal edebilmeyi. Kitabında daha birkaç sayfa ilerlemişti ki onu saran iki kol ve boynuna yaslanmış hafif pürüzlü bir çene onu gerçek dünyaya ışık hızıyla döndürdü. Kız bir an hareketsiz kaldı ve nefesini tuttu çünkü bu gizemli kişinin kim olduğunu bilmiyordu bile ama Aaron'un tanıdık sesini duyunca bütün vücudu rahatladı. "Lulu, ne haber bebeğim ya?" Çocuğu hafifçe itip ona alaycı bir gülümsemeyle baktı ve kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Çocuk yine kim bilir neyin peşinde buraya gelmişti? Ah, elbette neyin peşinde olduğunu biliyordu kız. Zaten Aaron neyin peşinde olabilirdi ki? Ya resim çizecekti, ya birine asılacaktı yada ikisini de yapacaktı. Bu kesinlikle bir kısır döngüydü. "Tamam, tamam. Çok sert ısırmam merak etme!" Kız en sonunda dayanamayıp sesli bir kahkaha attı ve çocuğun sırtına vurdu yavaşça. Binadaşı onunla herkesle ettiği gibi flört ederdi ama Lulu onun asla ciddi olmadığının bilincindeydi çünkü kendisi de asla öyle değildi. Sadece biraz eğlenmek için birbirlerine laf atar, sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ederlerdi. "Bu sulu hareketlerindense ısırmanı tercih ederim." dedi kız derin bir iç çekip gözlerini devirip. Şuan ne kadar Aaron'la konuşmayı istese de bir ikilem de kalmıştı; kitabı mı Aaron mı... Bunu çok düşünmedi elbet çünkü Aaron'la her zaman konuşabilirdi değil mi? Yine de çocuktan nazikçe ayrılmasını istese bile çocuğun gitmeyeceğini biliyordu. O yüzden kitabını hafifçe havaya kaldırıp çocuğa göstererek "Bazılarımız senin gibi işsizlerden kaçıp kitap okumaya çalışıyor." dedi binadaşına tersleyen bir tavırla ama fazla ciddi değildi ses tonu.

"Ah, hadi ama Lulu! Benimle vakit geçirmek varken bu kitabı ne yapacaksın?" Kız bu laflar üzerine gözlerini devirdi. O kadar çok şey yapabilirdi ki onunla zaman geçirmek yerine. Tabii kız bütün bunları sadece çocuğu sinir etmek için düşünüyordu yoksa çocukla zaman geçirmekten aslında zevk alıyordu ama bunu sesli olarak itiraf etmesinin en ufak bir yolu yoktu, hiçbir şekilde de olmayacaktı. Aaron yüzünü hafifçe ekşitti ve kitabı bir sıra önlerindeki masaya fırlattı. Lulu ona bir anlığında öldürücü bir bakış atıp sonra derin bir nefes aldı ve sinir sınırlarını genişletip kendini sakin tutmaya çalıştı. Kitaplarına zarar gelmesi düşüncesinden hoşlanmıyordu ve çocuk kitaplarını öyle havaya fırlattığında nasıl sinir olduğunu biliyordu! "Ben okumuştum zaten o kitabı, sonunda çocuk ölüyor." Lulu ona doğru yaklaşmış olan çocuğu boğazlamamak için kendini o kadar zor tutuyordu ki. Ellerini yumruk yapıp derin derin nefes almaya başladı çünkü biliyordu ki onu sinir etmeye uğraşıyordu çocuk. Bunu yaptığını görünce de onunla daha çok uğraşıyordu; bu yüzden yumruklarını bırakıp çocuğa gözlerini samimice büyütüp gülümsedi. Onun oyununu oynayabilirdi, hem de rahatlıkla. Bu düşünce yüzünden az kalsın gülümsemesi pis bir sırıtışa dönüşüyordu ama son anda kendini tuttu. "İstersen resmini çizebilirim... Ama kıyafetini beğenmedim. Onu çizmesem olur mu?" Kız bu laflar üzerine bir kahkaha attı ama eğlenirmiş gibi atılmış bir kahkaha değildi bu. Daha alaycı ve iğneleyiciydi. "Deneyebilirsin ama başarabileceğinden şüpheliyim Aaron'cım." Çocuğun ismini özellikle bastıra bastıra ve alaycı bir tavırla söylemişti. Çocuğa doğru sırıtıp yerinden kalktı ve önündeki sırayı atlayarak öbür sıraya ulaştı. Bunun amacı kitabına kavuşmaktı. Kitabını alıp düzeltti ve kıvrılmış olan sayfalarını eliyle ütüleyerek eski hallerine getirmeye çalıştı. "Hem sen nüdizimi bırak da biraz kitap oku, belki kültürüne bir katkısı olur." dedi alayla dudak bükerek ama sonra dudaklarına bir sırıtış yayıldı tekrardan. Aslında çocuğun kitap okuduğunun farkındaydı ama sadece bunu söyleme gereği duyuyordu çünkü Aaron genelde tamamen bir serseri ve çapkın gibi davranıyordu. Aslında kız çocuğun gayet kültürlü ve hoş biri olduğunun farkındaydı; yoksa onunla neden bunca zaman sonra arkadaş kalsın ki?

Aaron'ın kendini çok yetenekli hissetmesi üzerine gülüp bir yorum yapacakken kendini tuttu. Aaron'ın tipik olarak söylediği bir şeydi bu; zaten çapkınlık ve egosunu arttırmak dışında ne yapardı ki binadaşı? Elbette çocuğun bu kadar boş olmadığı bilincindeydi kız ama böyle düşünmek bir şekilde iyiydi, çocuğun o karizmasına kapılmamasına sebep oluyordu. Sonuçta çocuk oldukça çekici ve yakışıklıydı, ayrıca kızların kalbini kırmamaya dikkat eden çapkınlardandı. Zaten Lulu bu yüzden onu seviyordu, eğer kızların kalbini çalıp sonra onlara dayanılmaz kalp acıları çektiren biri olsaydı onunla hiçbir işi olmazdı. Zaten çocuğun da Hufflepuff'ta bir işi olmazdı. Lulu, bina seçimlerine önem veriyordu; ona göre binalar bir insanın özelliklerini fazlasıyla yansıtırdı. Gryffindor'a seçilmiş olanlar cesaret ve asalete önem veren insanlardı, sadık ve iyi dostlardılar. Ravenclaw'lar için bilgelik ve zeka çoğu şeyin üstündeydi, size en mantıklı seçeneği sunacak insanlardı. Slytherin'e seçilmişler ise bir şekilde bir seçkinliğe önem verenlerdi; kan durumu, soyluluk, zenginlik, güç gibi şeyler dışında başka seçkinliklere de önem vermiş olabilirdiler. O yüzden Slytherin'leri yargılamamaya çalışsa da bazen bunu başaramamak onu yıpratıyordu açıkçası; sonuçta o eşitliğe önem veren biriydi ama bazen önyargıları bu örnekte de olduğu bu özelliğini devam etmesini engelliyordu. O sırada Aaron birden kalem çıkarıp onu çizmeye başlayınca Lulu alarma geçti, çizilmekten pek hoşlanmazdı. Çizerlerin gözleri önünde hareketsiz durmak birine sunulmuş bir yemek gibi olmaya eş değerdi Lulu için. Yine de arkadaşını kırmamaya karar verdi, hem onu susturacak tek yol bu olacaktı. Yoksa yine tartışacaklardı, bu yüzden kız iç çekip yerinde durakaldı. "Neden biraz bir şeyler anlatmıyorsun, uzun zamandır konuşmuyoruz. Adam gibi yani." Çocuğun bu lafları üzerine dostça bir gülümseme yayıldı kızın güzel yüzüne. Aaron'ın bu yönünü seviyordu işte, arkadaşça ve samimi. İç çekti ve ona anlatabilecek ilginç bir hikaye düşündü ama aklına bir şeyler gelmiyordu; hayatı son zamanlarda oldukça durgundu. "Ah, benim sıkıcı hayatım her zamanki gibi sıkıcı. Belki bir gün bir şeyler yapıp onu renklendirebiliriz; mesela grupça bir yerlere gidelim!" dedi kız çocuğa sırıtarak, bu fikir oldukça hoşuna gitmişti. Lulu her zaman büyük bir grupla vakit geçirmeyi seviyordu; insanları yakından tanıyabiliyordu böylelikle. İnsanları tanımak onun için büyük bir zevkti. Onlar neyi sever, neyi sevmez; ne düşünürler, neye ilgi duyarlar; neler onları mest eder, neler onları mahveder. Bütün bu soruların cevaplarını teker teker öğrenip cevaplarını bilmek hoşuna gidiyordu, insanları yakından tanımak onun için hayattaki en ilginç şeydi. Bu fikirler zihninde uçuşurken aklına oldukça ilginç bir soru geldi ve karşısındaki Aaron olduğu için bunu dile dökmekten çekinmedi. "Hiç başka biri olsan nasıl olacağını düşündün mü?" Bu düşünce kızın kafasını bir yılan edasıyla sarmaya başladı, ondan kurtulamıyordu. Olduğu kişiden mutluydu ve hayatını seviyordu ama başka biri olmanın nasıl bir his olacağını o an o kadar çok merak etmişti ki. Yani mesela bir günlüğüne Aaron Lulu olsa ve Lulu da Aaron olsaydı; nasıl olurdu? Bu düşünce üzerine kendini tutamayıp gülmeye başladı.