Hayatımda hiç böyle bir dönem geçirdiğimi hatırlamıyordum. Uyuyamıyor, yiyemiyor ve neredeyse hiç konuşmuyordum. Tamamen bir enkaza dönüşmüştüm. Ama bunu ne Zia'ya ne de Hanna'ya belli ediyordum. Hanna'nın o mavi gözlerinin dolmasını izlemek benim için yeterince acı vericiydi ve ya Zia'nın hıçkırıklarını duymak. Onlara ağlayarak bir darbe daha vurmak istemiyordum. Bu yüzden bir an önce Hogwarts'a gitmem gerekiyordu. Rox'a bir mektup atıp ona geleceğimi söyledim. Ormanda buluşmayı önerdiğine sevinmiştim. Yoksa bana laf atan birini oracıkta parçalara böle bilirdim. Üstüme siyah bir sporcu atleti ve siyah dar bir şort geçirdim. Kızlar yatakhanesinde Rox'un kaldığı odada kalacaktım. Sırt çantamı yatağın üstüne atıp yay ve ok sadağımı yanıma aldım. Hemen ormana doğru yürümeye başladım.

Ayağımdaki yumuşak deri çizmeler ile ses çıkartmadan yürüyordum. Ormana girince duyularım keskinleşmeye başladım. Sanki avdaymışım gibi davranmaya başladım. Toprak kokusu burnumdan içeri dolarken yumuşak topraktaki ayak izlerini gördüm. Bir ağacın yanında sona eriyordu. Ağaca baktığımda Rox'un ağaca çıkmış ve beni beklediğini gördüm. Bende munzurluk yapmak amacıyla hiç ses çıkarmadan yavaşça ağaca çıktım ve Rox'un yanına paldır küldür oturdum. Yerinden sıçrayınca hafifçe gülümsedim. Ama içimi burkan acıyı anladığını yüzünden anladım. İkimizde aramızda sanki bir bağ varmış gibi hissederdik çoğu zaman.

"Seni özlemişim Rox. Bu gün başının etini yiyeceğim." dedim ve rahatsız bir şekilde kahkaha attım. Sonra küçük bir giriş olsun diye;

"Söylediklerimi kimse bilmemeli Rox. Seni de kaybetmeyi göze alamam. dedim. Gözlerimi gözlerine diktim. Tanrım, hayalete benziyor olmalıyım!

Gözlerim bir anlığına şelaleye kaymıştı, onu izlemek diğer düşüncelerimi unutturup beni rahatlatıyordu. Bu kısa süreli dalgınlığım şiddetli bir irkilmeyle sonuçlandı. Aniden yanımda beliren insan yüzünden resmen yerimden zıplamıştım. Neredeyse ağaçtan aşağıya, göle düşecektim. Başımı çevirince gülümseyen Bastet'le yüz yüze geldim. Yüzünde bir gülümseme olduğu doğruydu ama eksik bir şeyler vardı. Altı senedir tanıdığım kız gerçekten mutlu değilse anlardım.
"Seni özlemişim Rox. Bu gün başının etini yiyeceğim."
Bir kahkaha attı ama pek içten gelmemişti. Ben de onu özlediğimi söyleyecektim ama bunun yerine susup yüzüne baktım.
"Söylediklerimi kimse bilmemeli Rox. Seni de kaybetmeyi göze alamam."
Ah, tam da beklediğim cinsten bir şey. Ne olduğunu deli gibi merak ediyordum ama zaten belli ettiği üzüntüsünü arttırmamak için yavaş gitmeliydim. Güven vermek amacıyla sırtını sıvazladım ve hafifçe başımı salladım.
"Sen öyle istiyorsan öyle olur. Rahat ol."
diye mırıldandım sakinleştirici bir ses tonuyla konuşmaya çabalayarak.

Roxanne şaşırma safasını atlatınca yavaşça sırtımı sıvazladı. Bu hareketi tamamen onun koruma içgüdsüne dayalıydı. Gözlerinin içine baktım. Meraklanmıştı. Kafasını hafifçe salladı;

"Sen öyle istiyorsan öyle olur. Rahat ol."dedi mırıldanarak. Sesi bende sakinleştirici bir etki yaratıyordu. Derin bir nefes aldım. Anlatacaklarımdan sonra bende nefret edebileceğinden korkuyordum. Ellerimle oturduğum dala tutundum.

"Biliyorsun ki dönem sonu bizim Tate, Hanna ve Zia'yla kullandığımız ortak eve gitmiştim. Evde sadece Tate olmalıydı. Hanna Kolombiya'da, Zia'da Kutup Dairesi'ndeydi. Eve girince bir boğuşma sesi duydum.Hemen yukarı çıktım.Biri Tate'e saldırmıştı. Yerde yatıyordu." Son cümleleri söylerken sesim titremişti. "Her taraf kan içindeydi. Biri bana arkadan saldırdı. Çok hızlıydı Rox. Beni yaraladı. Çok güçlüydü ve Tate kan kaybediyordu. Eğer bir şey yapmazsam beni öldürecekti. Konuşurken onu şimdi söyleyeceğim şeye mi yoksa kendimi ikna mı etmeye çalışıyordum bilmiyordum. Derin bir nefes aldım.

"Onu öldürdüm Roxanne, boynunu kırdım, bir tepki bile verecek zamanı olmadı."dedim. Gözlerim dolmuştu. Ve her duygusunu bir maske altına gizleyebilen Rox'un yüzünden saf bir şaşkınlık ifadesi vardı."Onu öldürünce Tate'in yanına gittim Roxanne. Ama-ama çok kan kaybetmişti. Bir şey yapamadım. Öldü."dedim. Sonra hiçbir şey diyemeden ellerimi yüzüme kapattım ve hıçkırdım. Bana söyledikleri aklımdan çıkmıyordu...

Bastet konuşmasına başlamadan önce dala sıkı sıkı tutunmuştu; bu onun anlatacaklarının basit bir erkek arkadaş ya da kavga meselesi olmadığını gösteriyordu. İnsanların beden diline dikkat ederdim ve Batet'inki en iyi tanıdıklarımdandı.
"Biliyorsun ki dönem sonu bizim Tate, Hanna ve Zia'yla kullandığımız ortak eve gitmiştim. Evde sadece Tate olmalıydı. Hanna Kolombiya'da, Zia'da Kutup Dairesi'ndeydi. Eve girince bir boğuşma sesi duydum. Hemen yukarı çıktım. Biri Tate'e saldırmıştı. Yerde yatıyordu."
Aldığım nefesi farkında olmadan tutuverdim. Tate'e ciddi bir şey mi olmuştu? Tate, Hanna ve Zia ile Bastet kadar yakın değildim doğal olarak. Ama Bastet bana onlardan o kadar çok bahsetmişti ki bir gün tanışmıştık, hatta ortak evlerinde kalmıştım. Üçü de en az Bastet kadar sağlam, güçlü insanlardı. Normalde insanlara kolay kolay ısınmadığım bilinirdi ama onları çabucak sevmiştim.
"Her taraf kan içindeydi.-" bu cümlenin üzerine gözlerim büyüdü ama zaten üzgün görünen Bastet'i korkutmak istemiyordum. "Biri bana arkadan saldırdı. Çok hızlıydı Rox. Beni yaraladı. Çok güçlüydü ve Tate kan kaybediyordu. Eğer bir şey yapmazsam beni öldürecekti."
Bunun arkasından onu etkisiz hale getirdim ve Tate'i kurtardım demesi için farkında olmadan içimden dua etmeye başlamıştım; ben, kimsenin ölümü ya da hayatta olması umrunda olmayan Roxanne Delacroix, Tate'e bir şey olmamış olması için dua ediyordum.
"Onu öldürdüm Roxanne, boynunu kırdım, bir tepki bile verecek zamanı olmadı."
İşte bu beni hazırlıksız yakaladı. Hislerimi gizlemekte ustaydım. Ama karşımda gözleri dolan ve ne kadar güçlü olsada şu an çok savunmasız görünen Bastet'in birini öldürdüğünü söylemesi beni şoka uğratmıştı. Bunun şakasını yapardık arada ama gerçeğe döneceği aklımın ucundan bile geçmezdi. Eğer bu öğrenilirse Bastet reşit olmasına bakılmaksınız Azkaban'a bile atılabilirdi.
"Onu öldürünce Tate'in yanına gittim Roxanne. Ama-ama çok kan kaybetmişti. Bir şey yapamadım. Öldü."
İşte bu beni bir önceki cümleden çok daha fazla etkilemişti. Bastet yüzünü ellerinin arasına gömüp hıçkırıklara boğulurken bir süre ses çıkarmadan oturdum. Gözlerim dolmuştu ama yutkunurak ağlama isteğimi bastırdım.
"Onu geri döndüremeyeceğimizi biliyorum. Çok üzgünüm."
Sağ gözümden süzülen bir damla yaşı elimin tersiyle sildim ve daha güçlü bir sesle devam ettim.
"O iğrenç herifi zaten öldürmüşsün ve bu yapılması gereken tek şeydi. Yapabileceğimiz başka bir şey var mı? Sen ne istersen, Fran ve ben hep yanında olacağız. Bunu biliyorsun."

Ölen birinin arkasından ağlamak onun ruhunu rahatsız eder derler. Eğer böyleyse biz üç kız Tate'in ruhunu kıvrandırıyor olmalıydık. Korkmuş ve çaresizdim. Beş yaşındaymış gibi hissediyordum. İlk kez ailem öldüğünden beri bu kadar çok korkuyordum. Onun gülümseyişini bir daha göremeyeceğimi bilmek beni öldürüyordu.Roxanne konuştuğunda sesi titrek çıkıyordu;

"Onu geri döndüremeyeceğimizi biliyorum. Çok üzgünüm." dedi. Gözünden düşen yaşı eliyle sildi. Roxanne asla ağlamazdı. Ama şimdi ağlıyordu. Nefes almaya çalışırken bir hıçkırık koyverdim. Sesi konuşurken daha güçlüydü;

"O iğrenç herifi zaten öldürmüşsün ve bu yapılması gereken tek şeydi. Yapabileceğimiz başka bir şey var mı? Sen ne istersen, Fran ve ben hep yanında olacağız. Bunu biliyorsun." dedi. Burnumu çektim ve Roxanne'ye sokuldum. Sırtımı okşadı. Sesim konuşurken titrekti;

"En kötüsü de ne biliyor musun? Ölmeden önce beni sevdiğini söyledi."dedim ve ağlamaya başladım.

"En kötüsü de bu biliyor musun? Beni sevdiğini anlayamamıştım ve şu an birinden hoşlanıyorum." dedim. Roxanne bana şaşkın şaşkın bakıyordu.

Bastet bana yanaşıp sokulduğunda tek istediğim en yakın arkadaşımın biraz daha iyi hissetmesiydi. Bu yüzden yakın temasları pek sevmedemde ona sarıldım ve sakinleşmesi için sırtını okşadım. Şimdiye kadar onun Tate'le olduğu kadar yakın olduğum biri ölmemişti, ölümüne de şahit olmamıştım. Bunun ne kadar sarsıcı olabileceğini bilemezdim.
"En kötüsü de ne biliyor musun? Ölmeden önce beni sevdiğini söyledi."
Bastet'in ağlayacağı son sözlerinin ağzından çıkışından belliydi zaten. Onu hiç böyle görmemiştim.
"En kötüsü de bu biliyor musun? Beni sevdiğini anlayamamıştım ve şu an birinden hoşlanıyorum."
Şaşırdım, bir an gözlerim açıldı ama sonra toparlandım.
"Bunun kötü bir şey olduğunu düşünmemelisin. O an Onun yanında olman bile ona yetmiştir."
diye mırıldandım tereddütle.
"Ah. Öyle mi? Sanırım tam olarak sırlarımız bu gün dökülüyor."

Roxanne'in afalladığını görebiliyordum. Gözyaşlarımı elimle sildim. Acaba biraz erken gelseydim ölümden kurtarabilir miydim onu? Hep bu soru kafamdaydı.

"Bunun kötü bir şey olduğunu düşünmemelisin. O an Onun yanında olman bile ona yetmiştir."dedi. Bir an mavi gözlerindeki minnettar bakışı hatırladım. Huzurluydu belkide. Artık bu kovalamacada yoktu. Derin bir nefes koyverdim. Burada olsa bana sarılır ve sakinleşmemi beklerdi...

"Ah. Öyle mi? Sanırım tam olarak sırlarımız bu gün dökülüyor."diye mırıldandı. Evet, sanki bir aydır içimde biriken her şey dışarı çıkıyordu. Üzüntü, öfke, çaresizlik, aşk ,umut... Hafifçe geri çekildim. Elimi saçlarımın arasında gezdirdim.

"Aslında bu çocukla ilgili ne hissediyorum bilmiyorum. Ama sen bayağı iyi tanıyordun bu çocuğu."dedim. Devamını getirmedim. Şimdi söylersem ağaçtan falan düşerdi...

Bastet son sözümün üzerine tereddütte kalmış gibi geri çekildi. Sanki bana söylemek istediği bir şeyler daha vardı; ama bu kez öğrenirsem farklı karşılayabileceğim bir şeyler olmalıydı.
"Aslında bu çocukla ilgili ne hissediyorum bilmiyorum. Ama sen bayağı iyi tanıyordun bu çocuğu."
Ağzım hafifçe aralandı ama bir ses çıkmadı. Zihnime aynı anda bir sürü isim doluşmuştu ama çoğunu iyi tanımıyordum. Aklıma ilk gelen isimler Antonio'ydu, birde Francisco. Aman tanrım! Hayır, bu olamazdı.
"Bastet, yoksa?"
Birden kaşlarım çatılmıştı ama zaten kötü günler geçiren arkadaşımın üzerine gitmek istemiyordum.
"Bu kişi Francisco mu?"
dedim daha sakin bir şekilde.

Roxanne'nin kafasında cirit atan kelimelerin vızıldamalarını duyduğumu söyleyebilirdim. Çok hızlı düşünüyordu. Sonrasında anladı ve gözleri büyüdü ve bana baktı. Bu bakışı biliyordum.Lütfen bunu yapmamış ol bakışıydı bu. Büyük mavi gözlerini üzerime dikti;

"Bastet, yoksa?" dedi. Kaşlarını çatmıştı. Öfkelendiğini görebiliyordum.

"Bu kişi Francisco mu?"dedi. Sesi sakindi ama ben Rox'u çok iyi tanıyordum. Bu sessizlik aynen saldırmaya hazır bir yılanınki gibiydi. Onu tanırdım. Yüzüne baktım ve yüzümü ifadesiz tuttum;

"Beni öptü. Ben bir şey yapmadım." dedim. Gözlerindeki şok ve kızgınlık hangisini ağır geleceğine karar veremiyor gibiydi. Ellerimi havaya kaldırdım;

"İstediğini yapabilirsin kaplaniçe. Bu senin hakkın." dedim ve gülümsedim. Derin bir iç çekip sözlerime devam ettim. Bu kafamı kurcalayan bir soruydu Rox bunları bilirdi. Kaygılı bir sesle konuşuyordum.

"Rox, sence reşit olmayan birini Azkaban'a atarlar mı dersin? Beni yani?" dedim ve yutkundum. Bildiğim bir cevaptan korkuyordum.

Bastet hala gözlerime bakabiliyor olduğuna göre ciddi bir durum yoktu. Yine de alarm halindeydim. Ağzından çıkacak her sözcüğü dikkatle dinleyecektim.
"Beni öptü. Ben bir şey yapmadım."
Gözlerimin açılmasına sebep olan bir şok, midemi hafiften yakan bir kızgınlık; nasıl bir tepki vereceğimi bilemediğim için alt dudağımı ısırdım ve Bastet'in ellerini kaldırışını izledim.
"İstediğini yapabilirsin kaplaniçe. Bu senin hakkın."
Başımı iki yana salladım ve sinir bozukluğundan mı olup olmadığını anlamadığım bir gülüşle karşılık verdim. Sanırım tek endişem bir ilişki yaşamaları durumunda ayrılacak olurlarsa arkadaş grubumuzun dağılmasıydı. Bunu hiç istemezdim, ikisinide çok seviyordum.
"Rox, sence reşit olmayan birini Azkaban'a atarlar mı dersin? Beni yani?"
Konuyu değiştirmesi iyi olmuştu ama ben bunu hemen göz ardı etmeyecektim.
"Öncelikle ona, De'Jardins'in bedenine ne yaptığını söylemen gerek. Orada bıraktın mı? Sakladın mı?"
Pembe bir parlatıcıyla renklendirdiğim dudaklarımı sabırsızca yaladım ve ekledim.
"Francisco konusu şu an arka planda kaldı, biliyorum, ama bunu konuşacağız. Daha sonra."
diye mırıldandım.

Gözleri öfkeyle parlıyordu ama ben konuyu farklı bir yöne çekince bakışlarındaki sertlik biraz yumuşadı. Ama bu konunun kapanmadığını bal gibi biliyordum. Onu tanıyordum sonuçta.

"Öncelikle ona, De'Jardins'in bedenine ne yaptığını söylemen gerek. Orada bıraktın mı? Sakladın mı?" dedi.Dudaklarına sabırsızca ıslattı. Bu hafifçe sinirlendiğinde yaptığı bir hareketti. Zaten ardından da ekledi;

"Francisco konusu şu an arka planda kaldı, biliyorum, ama bunu konuşacağız. Daha sonra." dedi. Bir şey Rox'un kafasına takıldıysa kaçış yoktu zaten. Derin bir iç çekip mide bulantımı bastırdım.

"Sasha'nın sürüsünün karnında. Umarım Tanrı Anibus onun kalbini Duat'ta yakar." diye hayıflandım. Ben eski tanrılara inanırdım. Derin iç çektim ve midemin kendini düzeltmesini bekledim.

"İğrenç ama hak ettiğinin çok daha üstünde bence." dedim. Rox bana garipçe bakıyordu. Haklı bir bakıştı bence. Ellerimi görebileceğim şekilde kaldırdım, titriyorlardı. Kafamı yere eğdim.

"Mide bulandırıcı bir yaratığım ben. Bunun karşılığı iyi olmayacak." dedim. Ölmekten korkmazdım. Ama şu an kabuslarımı süslemeye başlamıştı.

Bastet sorum karşısında derin bir iç çekince üvey kardeşim ile arasındaki ilişki hakkındaki sorgulamamı bir kaç gün sonraya ertelemeye karar verdim. Önce hayatımda değer verdiğim bir avuç insandan biri olan Bastet kendine gelmeliydi.
"Sasha'nın sürüsünün karnında. Umarım Tanrı Anibus onun kalbini Duat'ta yakar. İğrenç ama hak ettiğinin çok daha üstünde bence."
Kafamı iki yana salladım. Bastet'in yakalanmaması için ne yapmamız gerektiğini düşünüyordum.
"Mide bulandırıcı bir yaratığım ben. Bunun karşılığı iyi olmayacak."
Hemen uzanıp arkadaşımın eline uzandım ve tuttum. Bu da normalde benden beklenmeyecek bir hareketti.
"Hayır, sen doğru olanı yaptın."
Belli belirsiz gülümseyip devam ettim.
"Kanıt yoksa hiçbir şey yok demektir. Yani geriye bir iz bırakmadıysan kimse böyle bir şey olduğunu iddia edemez. Endişelenme. Elimizden geleni yaparız."

Roxanne'nin şefkatli davranması beni şaşırtmıştı. Kendime hatırlattım o göründüğünden daha fazlası. Yüzünde kararlı bir ifade vardı. Gözlerinin pırıltısı da bunu kanıtlıyordu.

"Hayır, sen doğru olanı yaptın." dedi. Bunu söylerken yüzünden belli belirsiz bir gülümseme geçmişti. Bir nefes aralığından sonra konuşmaya başladı. Yani devam etti.

"Kanıt yoksa hiçbir şey yok demektir. Yani geriye bir iz bırakmadıysan kimse böyle bir şey olduğunu iddia edemez. Endişelenme. Elimizden geleni yaparız." dedi. İşte ihtiyacım olan buydu. Benim için elinden geleni yapacak biri. Benim için böyle dört kişi vardı. Eskiden beşti... Rox'a hüzünlü bir şekilde baktım;

"Bir an gülüp sonraki an ağlamak çok garip. Beni çok çocuk gibi hissettiriyor. Savunmasız." bunu dedikten sonra. Ok sadağımı iyice omzuma yerleştirdim ve ağaçtan atladım ve zarifçe bir hareketle dizlerimin üstüne düştüm. Sonrasında Rox'un inmesine yardım ettim. Elimi yayımın üzerinde dolaştırıp Rox'un omzunun üzerinden ormana baktım.

"Senin başının etini yeterince yedim. Şimdi biraz kafa dinlemeliyim. Belki biraz avlanırım. Ormanda bir kurt sürüsü keşfettim belki onları bulurum." dedim iç geçirerek. Her şeyi unuturdum hatta zaman kavramını bile ormandaysam... Roxanne gülümsedim.

"Eğer beni bulamazsan endişelenme, belki sevgilimin yanında olurum."dedim. Rox'un kızdığını görebiliyordum. Kahkaha attım ve ormana koştum. Nefesim kesilene kadar da gülmeye devam ettim...