Üzerime bol, omuzları açık ve kısa bir tişört, altımaysa yırtık, dar bir jean geçirmiştim. Yaz Kampı’nın göl tarafındaki ağaçlardan birinin altına yaslanıp, sakince kitap okumak için yerleşecektim ki, konsere dair hazırlıkların gürültüsü yüzünden odaklanamadığımı fark ettim. Kitabımı kapatıp yanıma koydum ve ellerimi dizimde birleştirip, gölü seyretmeye başladım. Etraftaki ağaçların yeşilliği gölün üzerine vuruyor, büyüden yoksun, doğal bir güzellik sunuyordu izleyenlere. Burayı her zaman huzur verici ve rahatlatıcı bulmuştum. Ancak şu konser hazırlıkları yüzünden, gürültülü, huzursuz, gergin bir yer oluvermişti. Iron Mask’in menajerinin fazlasıyla huysuz ve sinirli olduğunu seslerden anlayabiliyordum. En sonunda bu gürültülü ortama daha fazla dayanamayacağımı düşünüp, kitabımı elime aldım ve olduğum yerden kalktım. Üzerimde çimenlerin kalıntısı kalmıştır diye, ellerimle pantolonumu silkeleyerek yürüyordum ki aniden vücuduma sert bir şeyin çarpışını hissetmemle yerimden sıçramam bir oldu. Önüme doğru düşüp, gözlerimi kapatmış saçlarımı arkaya atıp düzgünce bakabildiğimde, karşımdakinin Andreas olduğunu gördüm. Yeşile dönen gözlerini üzerime doğru dikti ve
“Pardon ya” diye mırıldandı. Dudaklarının arasındaki sis bulutunu yanımdan geçirdi ve mükemmel denilebilecek bir kahkaha patlattı.
“Dalmışım. Sen de manzarayı mı izliyordun?”
Gülümsemeyle karışık, “Keşke biraz daha dikkatli olsaydın, beni düşürüyordun az daha” dedim ve devam ettim. “Hayır” –omuzlarının üzerinden, çenemi öne itip sahneyi göstererek- “Kitap okuyup biraz huzur bulmaya gelmiştim ancak hazırlık gürültüleri kafamı patlattı, gidiyordum. Sen bana çarpmasaydın tabii!” dedim ve bunları söylerken sinirden buruşmuş suratımı düzeltip yeniden gülümsedim.

Beni süzüp durması asabımı bozmuştu, tıpkı bir serseri gibi davranıyordu. Ama yine de beni ona çeken bir şey vardı rahatlığında, anlayamamıştım.
“Pekala. Öncelikle özür dilerim” dedi. Ses tonu alaycı, aynı zamanda seksiydi. Kafamı onaylar şekilde salladım. Sigarasını yere atıp söndürdü, tam bu konuda ona nutuk çekecektim ki düşüncelerimi okumuş gibi asasını savurup, izmariti yok etti.
” Ve bence bu manzarayı kesinlikle izlemelisin. Beraber biraz yürürken mesela?” dedi. Daha ben cevap veremeden koluma girdi ve bu hiç ama hiç hoşuma gitmedi. Tepkimi merak ederek yan yan bana baktı ve
“Beni tanıyorsun sanırım? Ah, yine de tanıtayım. Andreas Wexler. Iron Mask gitaristi. Ve senin adın da...” dedi. “Audrey” dedikten sonra duraksadım ve bu hareketimi hiç beklememiş olduğunu düşünerek kolundan sıyrılıp gülümsedim. “Hava çok sıcak değil mi? Hem seninle konuşup, hem koluna girince kat be kat sıcaklık artıyor. Bana da yazık” dedim ve içimden kendime küfrettim. Yine kendimi tutamayıp, flörtöz Audrey’e dönmüştüm.
Ancak Andreas, Edgard’dan çok çok farklıydı. Edgard’a göre daha alaycı, şöhretine daha düşkün duruyordu. Grup arkadaşının benimle tanıştığını ona söyleyip söylemediğini merak etmiştim. Ama söylememiş olmasını diledim, çünkü bu, flört edebileceğim insan sayısını kısıtlandırırdı. Ya da belki de böyle şeyleri hiç takmıyorlardı, bilemedim. Ancak büyü dünyasının bütün seksapeli yüksek büyücüleri, Iron Mask grubunda toplanmış, muhteşem müzikleriyle etrafa mükemmellik saçıyordu. Her biriyle tek tek tanışmayı çok isterdim. Çoğu kafa dengi insanlardı, yaşları büyük olsa dahi. Zaten yaş, hiçbir zaman benim için sorun olmamıştı. Kendimden büyük birçok kişiyle takılırdım. Çünkü yaşıtlarımın çoğu çocukça, ufak ve gereksiz şeylere kafayı takan insanlardı. Andreas’ın suratına bakarak, tepkisini bekledim.

Omuz silkti ve ellerini cebine sokup, gülümsedi. Onun bu umursamaz tavrı beni şimdiden deli ediyordu. Birazcık bana iltifat etmese, hemen ben ona yanaşacak gibiydim. Bir kendinden soğutuyor, bir yaklaştırıyordu. Yeni ve bambaşka bir insan daha tanıyordum.
“Evet, cidden çok sıcak” dedi sakin –ve sanırım umursamaz- bir ses tonuyla ve yeniden gülümsedi. Bir an için, gülümseyince yanaklarında çıkan gamzeyi gördüğümü sandım. Fakat sonra kayboldu. Bu sırada yürümeye başlamıştık çoktan, gidiş yönümü değiştirmiş, elimde kitapla Andreasla konuşuyordum. Birden duraksayıp bana döndü, ve yüzündeki tebessümle birlikte “Sadece manzarayı seninle izlemek istemiştim. Sen de en az onun kadar harika görünüyorsun” dedi. İşte yine bana yaklaşmıştı.

Utangaç bir tavırla baktı, bense gülümsedim ve her zaman aldığım iltifatlara yine ne cevap vereceğimi bulamadığım için bir süre sustum ve konu havada asılı kaldı.
“Burayı gerçekten çok seviyorum” dedim ve devam ettim. “Aslında çok da sakin bir tip değilimdir ama sessiz zamanlarda burada olmak insana gerçekten huzur verir. Buralar ıssızken, bir gün seninle de oturabiliriz”
Ses tonumdaki çekici tını, konuşmama hem masumluk hem de biraz yaramazlık katıyordu. Zaten karşımdakinin de yaramaz, karşısında duran güzelliği elde etmek isteyen bir tavrı vardı. Bense ona uyuyordum. Böyle insanla çok karşılaşmıştım, artık alışıktım. Hatta bir süre sonra ben de onlar gibi olmaya başladım. Andreas şu an benim için ne düşünüyorsa, eminim ben de onun için aynı şeyleri düşünüyordum.

Söylediklerime cevap vermeyip sessiz kalması beni çok şaşırtmıştı. Normalde karşımdaki erkekten çok daha ilgili tavırlar alırdım, fakat bu seferki biraz farklıydı. Hatta bir ara, ıslık çalmaya başlayıp beni görmezden geldi. Yanında yokmuşum gibi davranıyordu. Suratıma bakmıyor, etrafta gözlerini gezdiriyordu. Ben de kafamı ondan çevirip, etrafı izlemeye başladım sanki yalnızmışım da bir yürüyüşe çıkmışım gibi. Çünkü onun da bana yaptığı buydu. Belki de bilerek yapıyordu, beni sinirlendirmek için. Eğlenceli bir tipe benziyordu, yine de ona yaklaşıp yaklaşmamakta kararsız kaldım.
Ağaçların arasına doğru daha da girmeye başladığımızı fark ettim ve bir karar vermem gerektiğini fark ettim. Sarhoş değildim, ya da uçmamıştım, bu yüzden yeni tanıştığım biriyle “çok fazla” yakınlaşacak değildim. Andreas’ın bunu hayal ettiğini düşünüyordum. Ünlü olmanın getirdiği ‘istediğim herkesi hemen elde ederim’ gibi bir fikre sahip olduğunu fark ettiğimden, onun için biraz olsun üzüldüm. Çünkü ona hemen yüz vermeyi düşünmüyordum. Belki sarhoş olsaydık bir şansı olabilirdi, hatta sarhoş olduğumuzda bir şans olabilir ancak şimdilik gururunu biraz kırmakla meşgul olacaktım.
Alaycı, fakat bir o kadar da çekici bir gülümsemeyle bana baktı, dudaklarını hafifçe aralayıp aralarından geçen ses tonunun alçaklığına dikkat ederek konuştu. “Buralar ıssızlaştı sanki, ha?”
Gülümseyerek suratına baktım, tıpkı onun gibi sessizce konuştum. “Aslında bahsettiğim göl kenarıydı ama… Evet,” dedim. Daha sonra devam ettim. “Şöyle bir yere oturalım öyleyse.”

Önünden geçerek bir ağacın dibine yerleştim ve elimdeki kitabı yeniden yanıma koydum. Burnuma ağaç, çiçek ve bilumum bitki kokuları geliyor, insanın içini her şeyden arınmış gibi hissetmesine neden oluyordu. Bir gün buraya da tek başıma gelmeyi planladım kafamda ve önüme bakıp, o konuşana kadar ağaçları seyretmeye başladım.