|
| | | Yazar | Mesaj |
|---|
Clary Bernstein
RP Yaşı : 16
Mesaj Sayısı : 1650
Gerçek Adı : Derya
Yaş : 28
 | |  | | |  Konu: Geri: Asla Vazgeçme Çarş. Haz. 06, 2012 9:22 pm | |
| Uyandığımda; gece yavaş yavaş terk ediyordu gökyüzünü, yerini güneşe bırakıyordu. Utangaç bir güneş sızıyordu pencerelerden. Ben ise rüyamın etkisiyle, her gece gördüğüm berbat rüyanın, şaşkına dönmüştüm. Kendimi çok yalnız hissediyordum. Birilerine ihtiyacım vardı. Bu bir Slytherin' li bile olabilirdi. En azından kendimi rahatlatabilirdim. Dolabımın üzerinde duran fotoğrafı aldım ve babama uzun uzun baktım. Gülümsüyordu ve açık söylemek gerekirse yakışıklıydı. Onu hala bulamamıştım. Bu çok aptalcaydı. Nereye gitmiş olabilirdi ki? Fotoğrafı da yanıma alıp, yemek salonuna indim. Burası yaz kampının en sessiz yeriydi sanırım. Bu saatlerde kimse uyanmamış olsa da yalnız kalabileceğim tek yerin burası olduğunu düşünmüştüm. En köşedeki sandalyeye oturdum ve babamın fotoğrafına bakmaya başladım. Onu aramaktan vazgeçmek üzereydim. Aslında hırslı biriydim, kolay kolay amaçlarımdan vazgeçmezdim. Ama yanımda olan birileri yoktu. Olmak istemişlerdi belki de, ben istememiştim. O sırada annemin bana hep söylediği o şarkı aklıma geldi. Mırıldanmaya başladım;
" Just close your eyes, the sun is going down. You'll be alright, no one can hurt you now. Come morning light, you and I'll be safe and sound. " Açılan kapının sesini bile duymamıştım. Arkadan bir el bana uzandı.
En son Melanié Phoénix tarafından Ptsi Haz. 11, 2012 8:23 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi |
| | | | Clary Bernstein
RP Yaşı : 16
Mesaj Sayısı : 1650
Gerçek Adı : Derya
Yaş : 28
| | Konu: Geri: Asla Vazgeçme Perş. Haz. 07, 2012 2:35 pm | |
| - Bu da Rp şarkısı olsun madem(:
Gözlerimi açtığım an da yataktan fırladım ve bu başımın kısa süreli dönmesine neden oldu. Hızla üzerime şort, tişört ikilimi geçirip kendimi odadan dışarıya attım. Açıkçası Adrian'a görünmek istemiyordum. Maalesef üzerimdeki utancı daha atamamıştım. Biraz yalnız kalıp sakinleşmeye ihtiyacım vardı. Belki de fazla abartıyordum. Sonuçta başımda daha büyük sorunlar vardı. Mesela babam gibi. Annem ile olan barışmalarını hala kabullenemiyordum. Normal birisi olsaydım annem ve babamın barışmasına sevinirdim ancak görüldüğü üzere normal birisi değildim. Tanrı aşkına, ölülerle konuşabiliyordum. Nasıl normal olabilirdim ki? Açıkçası babamın burnunun sürtmesini istiyordum fakat annem onu bu kadar kolay affedince bu mümkün olmuyordu. Ortadan kaybolduğu yılların hesabını vermeliydi bana kalırsa.
Kafamda bu düşüncelerle yemek salonuna doğru ilerliyordum. Bu saatte orada pek kimse olmazdı ve kafamı dinlemek için ideal bir yerdi. Aslında yalnız kalmak beni tedirgin ediyordu. Ölülerden birisi karşıma çıkar diye korkuyordum. Bu durum ruh halimi de etkilemeye başlamıştı. Sürekli gergindim ve birilerini pataklamak geliyordu içimden. Bu hisler hiç bana göre değildi ve sakinleşmeye ihtiyacım vardı. Yemek salonuna girdiğimde yalnız olmadığımı fark ettim. Köşede sarışın bir kız oturuyordu. Dikkatli bakınca onun dördüncü sınıflardan Melanié olduğunu fark ettim. Bina başkanı olduğum için neredeyse herkesi tanıyordum. Yanına yaklaştığımda bir şarkı mırıldandığını fark ettim. Sesi gerçekten hoştu ancak hüzünlü bir şarkı mırıldanıyordu. Elimi omzuna koyduğumda başı bir an da bana döndü. Gerçekten de üzgün görünüyordu. "Sen iyi misin?" Soruyu sorarken biraz tereddütlüydüm. Belli ki o da yalnız kalmak için buraya gelmişti. Yine de bazen birileriyle konuşmak iyi gelebilirdi. Yanında ki sandalyeyi işaret ettim, oturabilir miyim der gibi. Kafasını sallayınca yanına oturdum ve bir cevap vermesini bekledim.
|
| | | | | | Konu: Geri: Asla Vazgeçme Perş. Haz. 07, 2012 6:41 pm | |
| Omzuma dokunan kişi bina başkanımız Clary' den başkası değildi. Çok sevimli ve cana yakın gözüküyordu. Hazırlıksız yakalandığım için çok utanmıştım, yanaklarımın yandığını hissediyordum. Daha önce tanışmıştık ama aynı odada birlikte bulunmamıştık. Üzgün göründüğümün farkına varmış olmalıydı. O da bir şeylerden sıkılmıştı, belliydi. Bu saatte burda çok kişi olmayacağını o da biliyordu anlaşılan. "Sen iyi misin? " diye sorarken de tereddütlü gözüküyordu. Yanıma oturdu ve beni dinlemeye hazır bekliyordu. Bu çok saçmaydı. İlk defa hüngür hüngür ağlayıp, her şeyi eksiksiz anlatmak istiyordum. "İyi değilim sanırım. " Yavaşça gülümsedim. Elimdeki fotoğrafı farketmişti. Ne olduğunu bilmek istediğini düşündüm. Anlatmayı istiyordum, nasıl bir tepkiyle karşılaşacağımı bile bilmiyordum. Kızması umrumda bile değildi. Başımızdan geçenleri,annem ile benim başımdan geçenleri, anlatmaya başladım. Babamın ajan olup bir iş üzerinde çalıştığını, bir daha gelmediğini, nerede büyüdüğümü, kısaca hepsini Clary' ye anlattım. Beni hiç sıkılmadan dinliyordu, dinlenmek hoşuma gitmişti. "Onu arıyorum ve vazgeçmek üzereyim. Belki de boşuna uğraşıyorum, ne dersin? " Elimdeki fotoğrafı yavaşça masaya bıraktım. Bana ne tepki göstereceğini merak etmiştim.
En son Melanié Phoénix tarafından Ptsi Haz. 11, 2012 8:23 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi |
| | | | Clary Bernstein
RP Yaşı : 16
Mesaj Sayısı : 1650
Gerçek Adı : Derya
Yaş : 28
| | Konu: Geri: Asla Vazgeçme Cuma Haz. 08, 2012 9:45 pm | |
| Konuşmasını bekliyordum ve bu sırada yüzünden geçen ifadeleri izliyordum. Ne yapacağını bilemez gibi bir hali vardı. Bana güvenmesini sağlamak için gülümsedim. Gerçekten bana güvenebilirdi ve söyleyeceklerinin gizli kalmasını istiyorsa kimseye söylemezdim. Benden daha iyi bir sırdaş bulacağından şüpheliydim. En sonunda konuşmaya başladığında onu ürkütüp kaçırmamak için sessizce onu dinledim. "İyi değilim sanırım." Yavaşça gülümsedi ancak bu mutlu bir gülümseme değildi. O sırada elindeki fotoğraf dikkatimi çekti. Bir adamdı ve anlaşılan bu adam Melanié için büyük bir önem taşıyordu. Merak ediyordum ve yardım etmek istiyordum. İçimdeki yardımsever Clary ortaya çıkmıştı yine. Birkaç saniye sustuktan sonra konuşmaya başladı. O konuşuyordu ve ben sessizce onu dinliyordum. Ruh halim zaten kötüydü ve bir de onun durumuna üzülmeye başlamıştım. Anlatmayı bitirdiğinde bir süre sessizlik oldu. Ben de ne diyeceğimi bilememiştim. Babalarımız konusunda benzer yanlarımız vardı.
Tüm bunları anlatınca benim de aklıma babamın öldüğünü sandığım zamanlar gelmişti. Annemden aldığım mektup, Roxanne'in yalanları ve en sonunda Amié'nin babamın ruhunu bulamayışı. O zamanlar benim için tam bir kaostu. Şu anda da farklı durumda sayılmazdım gerçi. Duygularımı Melanié'ye yansıtmamak için hemen bu düşünceleri zihnimden uzaklaştırdım. Zaten o da o sırada konuşmasına devam etti. "Onu arıyorum ve vazgeçmek üzereyim. Belki de boşuna uğraşıyorum, ne dersin?" Elindeki fotoğrafı yavaşça masaya bırakırken bende fevri bir tepki vermemek için kendime hakim olmaya çalışıyordum. Durumu gerçekten de benim geçen seneki halime benziyordu. Birisini aramak hem de elinde fazla bir ipucu yokken ve bulunmak istemeyen birisini aramak... Bu durumun zorluğunu benden daha iyi kimse anlayamazdı. Derin bir nefes aldım ve ona bir faydamın dokunmasını umarak konuşmaya çabaladım. "Melanié..." Bana bakmasını bekledim. Gerçekten de çaresiz hissediyor olmalıydı. Kendimi şu an küçük kız kardeşine tavsiye veren bir abla gibi hissediyordum. Umutsuz vaka bir abla!
Şu an zaten tüm duygularım şaşmıştı ve bur durumdayken birisine yardım etmek gerçekten zordu. Yine de birisini üzgün görmeye dayanamıyordum. "Asla vazgeçme. Bunu yapamazsın. Bu kadar kolay pes edemezsin. Bir Gryffindor'a bu yakışmaz." Masaya bıraktığı fotoğrafı aldım ve eline tutuşturdum. Bir amacı varsa bunu gerçekleştirene kadar uğraşmalıydı. Bu onu daha iyi hissettirecekti ve sonuç ne olursa olsun en azından uğraştığını bilecekti. "Bende babamı arıyordum geçen sene. Onun öldüğünü sanıyordum hem de uzun yıllar boyunca. Ölmediği öğrendiğimde onu bulmak için elimden geleni yaptım ve asla pes etmedim." Sonrasında ne olduğu merak etmiş görünüyordu. "Onu bulamadım." Tekrardan yüzü düşmüştü ancak ben daha bitirmemiştim. "Ancak o beni buldu. Şu an da aramız bozuk olsa da en azından onun yaşadığını biliyorum. Demek istediğim şu; vazgeçemezsin." Ne demek istediğimi anlatabilmiş olmayı umuyordum. Bu saçma ruh halimle elimden ancak bu kadarı geliyordu. |
| | | | | | Konu: Geri: Asla Vazgeçme Ptsi Haz. 11, 2012 1:02 pm | |
| Yemek salonuna yeniden sessizlik hakim olmuştu. İkimiz de bir şeyler düşünüyorduk sanırım. Clary derin bir nefes aldı ve destekleyici bir şekilde konuşmaya başladı. "Melanié..." Kafamı kaldırdım ve Clary' ye baktım. Çaresiz hisssediyordum, bir abla tavsiyesi ya da bir dosta ihtiyacım vardı. Bana tavsiye vereceğinden emindim. Kendisi de üzgün gözüküyordu. Kendi derdimden ne olduğunu soramamıştım bile. Clary' nin hislerini şu an anlayamıyordum. Acaba onun kafasında hangi tür sorular geziniyordu? Yine de bana yardım etmek istiyordu, bu beni mutlu etmişti. Daha sonra sözlerine devam etti Clary. "Asla vazgeçme. Bunu yapamazsın. Bu kadar kolay pes edemezsin. Bir Gryffindor'a bu yakışmaz." Masaya bıraktığım fotoğrafı aldı ve elime tutuşturdu. Haklı sayılırdı ama artık çok sıkılmıştım. Gryffindor' a bu davranışın yakışmadığını biliyordum. Vazgeçmekten başka ne yapabilirdim ki? Bu düşünceler kafamı kurcalarken Clary kaldığı yerden devam etti. "Bende babamı arıyordum geçen sene. Onun öldüğünü sanıyordum hem de uzun yıllar boyunca. Ölmediği öğrendiğimde onu bulmak için elimden geleni yaptım ve asla pes etmedim." Sonrasında ne olduğu çok merak etmiştim. "Onu bulamadım." Tabii ki bu umudumu yitirmemem gerektiğini anlatan bir mesaj değildi. Hem onun için hem de kendim için üzülmüştüm. Mimiklerimle bunu açıkça belli ediyordum. Sözünü bitirmemişti, devam etti. "Ancak o beni buldu. Şu an da aramız bozuk olsa da en azından onun yaşadığını biliyorum. Demek istediğim şu; vazgeçemezsin." Tekrar Clary' nin yüzüne baktım. Boynuna sarıldım. "Gerçekten mi? Çok sevindim." Onun adına ifade edebildiğimden daha çok sevinmiştim. Daha sonra geri çekildim. Yüzümdeki yarı utangaç, yarı umutsuz tavrı silemiyordum. "Bilemiyorum. Ne yapmam gerektiğini, nasıl yapmam gerektiğini. Senin kafanda da şu an bir sürü şey olduğunu anlıyorum. Sanırım senin de sorunların var. Ama şu an yaptıkların bile beni mutlu ediyor. Kolay kolay gülemezdim şu durumda." En azından yardım ettiğini göstermek istedim Clary' ye. Umutsuz duruyordu, biraz da çaresiz. Moralinin düzelmesi için sözlerime devam ettim. "Haklı olabilirsin. Şu an kilometrelerce uzakta da olabilir, senin kadar yakınımda da. Şimdi düşündüm de çok çaba sarf etmedim onu bulmak için. Onu bulmayı istiyorum. Tabii ufak tefek abla tavsiyeleri ve yardımlarıyla..." Şimdi daha cesurdum diyebilirim. Eskisinden daha da güçlüydüm. Kafamdaki soru işaretlerinin hepsi gitmemişti, bunu Clary' nin yardımıyla giderebilirim. Yardım etmesini ve yanımda olmasını her şeyden çok istiyordum. Alacağım tepkiyi de merak ediyordum.
|
| | | | |
| | Bu forumun müsaadesi var: | Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz
| |
| |
| |
|
