Uyanalı bir saat olmamıştı, saat erken olmasına rağmen yeniden uyuyamamıştı da. Rahat uyuyamamasını havanın boğuculuğuna bağlamıştı. Gökyüzünün mavi - lacivert görüntüsü insana tuhaf bir şekilde huzur veriyordu. Madison yaşlı bir meşe ağacına dayanıp temiz havayı içine çekti. Gökyüzündeki bulutları inceledi. Her biri başka bir sanat eseri gibiydi. Burada ailesi onun çok eğlendiğini düşünüyor olmalıydı. Kardeşi olmadan günler sıkıcı ve sıradandı. Muzurluk yaparken bir ortak, fikir veren biriydi o. Madison'un idolü. "Keşke burada olsaydı..." diye iç geçirdi sıkıntıyla. Yanından bir taş alarak göle attı. Göldeki dalgalanmaları izliyordu. Bir sürü çember önce genişliyor, sonra daralıyordu. Sanki nefes alan bir akciğer gibi. Etraf aslında çok güzeldi. Ton ton yeşillerin süslediği bir rüyaydı adeta. Rüyanın içinde ağaçlar, kuşlar ve diğer canlılar vardı mis gibi kokan kahve toprağın üzerinde. Madison o kadar rahatlamıştı ki uykuya dalmasına ramak kalmıştı. Aniden gelen hışırtı bütün uykusunu dağıttı ve dikkatini toplamasını sağladı. Ayağa kalkıp asasını çıkartarak etrafı süzdü. O kadar gergindi ki her hışırtıya refleksle karşılık veriyordu. Tam ormandaki bir canlı olduğunu düşünüp sakinleşmişti ki bir insan silueti gördü. Asasını yeniden kaldırarak tutuşunu güçlendirdi. Ancak gördüğü kişiyle önce asasını tutan eli aşağı indi, yüz ifadesi değişti ve gülerek koşmaya başladı. Gelene sarılarak "Ah, Dean!" dedi. Gelen abisiydi ve hoş bir süpriz yapmıştı.

Gözlerini tanımadığı pis kokulu ve sıcak bir yerde açtı o gün Dean. Buna alışkındı, bilmediği yerlerde uyanmak... Saatin kaç olduğu hakkında bir bilgisi yoktu. Asasını ve cüzdanını yokladı her şey yerli yerindeydi. Ayağa kalkıp üstündeki tozları silkeledi, soğuk bir duşa ihtiyacı vardı ama önce nerede olduğunu çözebilmesi gerekti. Dün geceye dair hatırladığı tek şey köpek gibi içtiğiydi. Mekan kişiler vs hiçbiri aklında değildi. Küçük havasız yere göz gezdirdiğinde bir bodrum katında olduğunu anlaması pek zor olmadı. Demirden yapılmış ve görüntüde sağlam olmayan merdivenlere doğru yavaşça yürüdü. Yukarıya çıkmak için acele etmiyordu neyle karşılaşacağı konusunda pek bir fikri yoktu çünkü. Küçük kapıyı açtığında içi rahatlamıştı. Dün içtiği mekana açılmıştı kapı. Beyninde yavaş yavaş oturuyordu bir şeyler. Barda asık suratlı şişman bir adam duruyordu. Dean bodrum kapısından uzaklaşarak dışarı temiz havaya çıkmak için hızlı adımlarla barı geçti. Adam gözleriyle onu öldürecekmiş gibi bakıyordu. Cebinde pek galleonu kalmamıştı. Ne yapacağı konusunda pek seçeneği yoktu. Ailesinden para isteyemezdi sonuçta yüklü bir miktar parayla kaçmıştı evden. Büyük ihtimal çok sinirliydiler ona ama onlarda alışmışlardı Dean'ın bu tür saçmalıklarını ve hovardalıklarına. Yaz kampına gitmemek için evden kaçmıştı Dean fakat ona yardım edebilecek tek kişi şuan oradaydı ve başka bir çaresi de yoktu. Trene binebilecek kadar parası vardı. Bu durumda yol gözükmüştü..


Yorucu bir tren yolculuğunun ardından yaz kampı çok uzak değildi. Yürüyerek pekala oraya ulaşabilirdi. Leş gibi olmuştu bir haftadır duş almıyordu neredeyse. Kendisinden iğrenerek ormana doğru hızlı adımlarla yürümeye başladı. Madison'u bulabileceği yerleri kafasından geçiriyordu. Yaz kampına ikinci gelişi olacaktı bu ilk defa I. sınıfta gelmişti ve daha o zamandan pek sevmemişti burayı. Hafızasını zorlaması gerekiyordu bu yüzden. Bu şekilde yaklaşık bir 30 dakika yürüdükten sonra gölün yanında bir yerlere gelmişti. Kamp alanı buraya yakın olmalıydı çünkü sesler geliyordu ileriden. Çalılıklar dikenli sıktı. Asasını çıkarıp kendine bir yol açtı ve açıklığa çıktı. Etrafına bakınırken birden boynuna ufak tefek sarışın bir şey atladı, Madison. İçi rahatlayarak Madison'a sarıldı son zamanlarda özlediği tek varlık oydu galiba. Temiz ve güzel kokan saçlarının kokusunu içine çekti ve ellerinden tutarak onu kendinden uzaklaştırdı. Kardeşi güzel bir kızdı. Öz olmasalar da birbirlerine benzerlerdi. "Süpriz! Küçük kardeşim nasılmış bakalım?" haftalar sonra söylediği ilk şey arsızca bu olmuştu işte. Suratında muzip bir gülümsemeyle Madison'a bakıyordu. Dean'a bir yandan kızgın bir yandan da özlem dolu bakıyordu ama tek bir şey belliydi ki onu gördüğüne sevinmişti. Her ne kadar Dean' da belli etmesede o da onu gördüğüne mutlu olmuştu.
rp out: biraz kötü oldu sanırım :/ diğerinde toparlamaya çalışacağım üzgünüm .

Gerçekten süprizdi. Acaba buraya nasıl gelmişti? Gelmesine elbette sevinmişti ama madem gelecekti neden başta ailesine sorun çıkarmıştı? Madison abisinin bu aklı havada tavırlarını onaylamaz bir yüz ifadesine büründü ama onu o kadar seviyordu ki yüzü hemen yumuşadı. "İyiyim Dean, keşke aynısını senin için söyleyebilseydim." dedi iç çekerek. Acaba nasıl bu hale gelmişti. Ailesinin mektubunu hatırlıyordu da... Ah, afacanlık yapmak iyiydi de arada düzelmekte gerekiyordu. Gerçi kendisi bütün bahçeyi annesinin asasıyla talan etmişti, ama o daha 7 yaşındaydı o zaman! Kafasını sallayarak düşüncelerinden sıyrıldı. Dean'ın üstü başı mahvolmuştu. Oldukça pisti. Aydınlanmaya başlayan gökyüzüne gözlerini kısarak baktı. Ufak bir sihri kimse görmezdi herhalde. "Scourgify!" dedi asasını abisine tutarak. Artık temizlenmişti, iyi ki o kitapları okumuştu da bir şeyler öğrenmişti. Arsızca sırıttı. Eh, sadece fiziksel bir benzerlik yoktu aralarında huyları da çok benziyordu. Madison düşünmeye başladı. Dean neden gelmişti? Kalacak mıydı? Ama o gelmek istemiyordu ki! Yazın başında yanında bir miktar parayla kaçan o değil miydi? 'Hımm... Herhalde bir şey oldu, acaba ne oldu?' diye düşündü. Sonra kafasındaki soruları cevaplamak istercesine "Bir sorun mu var kardeşim? Buraya gelmek istemediğini sanıyordum." dedi gülümseyerek ve kötü bir şey olmamasını umarak.

rp out: Bence şirin olmuş ama git yıkan abicik .d Ayrıca bende kısa yazıyorums ^^'

Kardeşinin onu her zaman ondan önce düşünmesi Dean'ın hep işine gelmişti. Yazın başındaki olayları biliyordu, açıkcası Madison'un sitem etmesini bekliyordu fakat bir şey demeden üstünü başını ufak bir büyüyle temizledi. "Bir sorun mu var kardeşim? Buraya gelmek istemediğini sanıyordum." dedi Madison. Evet o da buraya gelmek istemiyordu bu boğucu yeri sevmiyordu fakat mecbur kalmıştı. Beş kuruş parası kalmamıştı ve eve de dönemezdi. Arkadaşları dese onlarında kendilerine göre işleri vardı. Tek çare Madison'dı ve o da buradaydı el mahkum buraya dönmüştü işte. Açıkcası kardeşim mecbur kaldım. Evden ayrılırken aldığım Galleonlar dibini gördü. Pek tutumlu değilimdir bilirsin. Tek çarem burasıydı ve başımı birazcık olsun beladan kurtarmam gerekli sanırım. Kaldığım yerde bir adamı kumarda yendim, bir kaç kez. Hey bana öyle bakmayı kes para bulmak için bazen kumar iyi bir yoldur!. Her neyse işte bu adam galiba hile yaptığımı düşündü çünkü kaldığım yerde sürekli adamları beni arıyordu saklanmak için binbir türlü şey denedim fakat orda kalmam tehlikliydi. Başka bir yere de gidemezdim malum para olayı bende sevgili Madisonum abisini çok özlemiştir diyerek yanına damladım işte. Dean rahatsız bir şekilde kıpırdandı ve karnının ne kadar aç olduğunu belli eden bir gurultuyla sessizlik bozuldu. Bir kaç çörek hiç fena olmazdı şuan zavallı midesine. Bu arada annemler ne durumda? Bu sefer çizmeyi fazla aştım çünkü... Bazen rolleri değişiyorlardı kardeşiyle Madison büyük aklı başında kişi olup Dean küçük hovarda çocuk olabiliyordu. İşte şuan o anlardan birini yaşıyorlardı işte. Dean'ın suratında mahçup bir gülümsemeyle kızın suratına bakıyordu.

"...Kaldığım yerde bir adamı kumarda yendim, bir kaç kez..." dedi Dean. Madison sabırla abisinin konuşmasını dinliyordu ama aklı karışmıştı. Kumar mı? Tamam Dean öyle uslu biri değil ama... Madison oldukça şaşkındı. Abisinin huyları... Ne olursa olsun abisine çok kızamıyordu. Ama başını belaya sokması... Buna alışkındı, hatta bazen beraber başları belaya gelirdi, ama asla bu kadar büyümemişti işler. Abisi için endişeleniyordu. Artık yanından ayrılmayacaktı, ne olursa olsun ona bir şey olmasına izin veremezdi. Oldukça üzülmüştü, ifadesini düzeltip gülümsemeye çalıştı. Hadi gel bir şeyler yiyelim diyecekti ama onun adının listede olmadığını hatırladı. "Biraz bekle." dedi. Kamp alanında yiyecek stantları açılmış mıydı? Koşturarak kamp alanına gitti yatakhaneden eşyalarını alıp hepsini genişletme büyüsü yaptığı el çantasına yerleştirdi. Stantlara gidip uzun süre dayanabilecek yiyeceklerden alıp çantasına koydu ve bir tane de abisinin en sevdiği sandviçten aldı. Hızlı adımlarla ancak dikkat çekmeyecek şekilde ilerledi, insanlar uyanmaya başlamıştı çünkü. Abisinin yanına vardı ve yere oturarak el çantasını açtı. Abisi ona tuhaf mısın dercesine bakıyordu. Çantasından çıkardığı sandviçi abisine uzatarak "Ben acıktım, sen de acıkmışsındır diye düşündüm." dedi abisini mahcup etmemeye çalışarak. Abisinin önceki sorusunu hatırladı ve konuşmaya başladı "Annemi bilirsin önce panik olup etrafı ayağa kaldırdı, başına bir şey gelecek diye çok korktu. Babam sana elbette kızdı. Ama annem onu sakinleştirdi biraz. Eve dönünce ceza alacağından eminim. Üzgünüm Dean... Keşke anneme gitmek istemediğini söyleseydin..." dedi.

"Annemi bilirsin önce panik olup etrafı ayağa kaldırdı, başına bir şey gelecek diye çok korktu. Babam sana elbette kızdı. Ama annem onu sakinleştirdi biraz. Eve dönünce ceza alacağından eminim. Üzgünüm Dean... Keşke anneme gitmek istemediğini söyleseydin..." Anne sözü her ne kadar üstünden seneler geçsede Dean için farklı ve ulaşılmaz bir cümleydi. Ailesi ona gerçek ailesi gibi içten ve iyi davranıyorlardı. Karşılıksız seviyorlardı Dean'ı. Yaptığı tüm saçmalıklara katlanıyor onun arkasında oluyorlardı hep, tıpkı gerçek bir aile gibi. Dean bunları kafasından çıkaramazdı pek. Her zaman gerçek ailesini düşünmek için kendine bir dakika süre tanırdı. Düşüncelerinden sıyrılıp kız kardeşine kısa bir gülücük attı ve önlerine koyduğu yiyeceklerden en sevdiği sandviçi alıp yemeye başladı. Küçük çantadan bu adar şeyin çıkması biraz ironikti ama büyücülerin dünyasında ironi diye bir şeye pek yer yoktu galiba. Üç büyük lokmada sandviçini bitirip bir çörek aldı ve onu da hızlı hızlı yemeye başladı. Yaz kampında ismi yoktu o yüzden büyük ihtimalle burada kalamazdı. Kalacak güvenli bir yer bulması gerekiyordu fakat parası yoktu. Çöreğinide bitirip ağacın kenarına yaslandı. Okul açılana kadar orda burda sürünemezdi. Bir şekilde bir yer bulmalıydı. Madison'a dönüp Galiba kalacak bir yere ihtiyacım var kardeşim ve biraz da paraya.. dedi artık yüzsüzlüğü ele alıp.

Dean Madison'a dönüp "Galiba kalacak bir yere ihtiyacım var kardeşim ve biraz da paraya.." dedi artık yüzsüzlüğü ele alıp. Madison gülümsedi ve "Ah ağabeyim seni yalnız bırakmayacağım, biliyorsun değil mi? Şey... İtiraf etmek gerekirse bende küçük sınıflara ders vererek para kazandım." dedi ensesini ovuşturarak ve abisine parasının yarısını verdi. Şimdi ne yapacaklarından emin olmasa da abisinin başını daha fazla belaya sokmasını engelleyecekti. Belki bu onu küçük sinir bozucu kardeş yapacaktı ama doğru olan şeyi yapmalıydı. Nerede kalabilirlerdi ki? Ne yapabilirlerdi? Abisini gizlice kampa sokabilir miydi? Hayır. Belki burada çadır kursalar... Ama yakalanırlardı. Aslında aklında tek bir yer vardı bağıran baraka. Bu da oldukça saçma olabilirdi. "Şimdi ne yapacağız?" dedi Madison abisine güven dolu gözlerle bakarak. Açıkçası abisinin onu burada bırakmaya çalışmasından korkuyordu ama ne kadar kararlı olduğunu görünce yapacak bir şeyi kalmayacağından emin olacaktı.

"Şimdi ne yapacağız?" Biz? Dean kardeşinin suratına sanki dünyadaki en saçma şeyi söylemiş gibi baktı. Beraber hiçbir yere gitmeyeceklerdi. Madison biz diye bir şey yok sadece ben varım şuan. Benimle hiçbir yere gelemezsin bu doğru olmaz. Evet her zaman doğruları yapan birisi değilim fakat hayır. Benimle birlikte başını belaya sokamazsın. Bu adamlar eğer beni bulursa ve yanımda da sen olursan sana zarar verebilirler bu insanların nasıl oldukları hakkında hiçbir fikrin yok ve ben seni buna sürüklemeyeceğim. Seninle bir çok şey yaptık evet ama bu sefer yalnızım küçük bayan. İtiraz etmen hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Kız kardeşinin suratına tip tip bakıp verdiği parayı saydı, bu ona bir hafta kadar yetebilirdi başka bir yerlerden daha para bulması gerekiyordu sadece. Bir de kalacak düzgün bir yer. Ormanda kalabilirdi fakat ormanın barındırdıkları pek güzel şeyler yoktu o yüzden çok daha güvenli bir yere gitmesi gerekiyordu. Eve gidemezdi babasıyla karşılaşmak istemiyordu bu can sıkıcı olurdu şuan. Nasıl olsa kalacak bir yer bulurdu. Madison'a gelince onu yanında götüremezdi. Hem ailesi tarafından büyük, çok büyük bir cezaya çarptırılırdı hemde kızın başını derde sokamazdı. Derin bir nefes aldı ve Hogwarts'ın bir an önce açılmasını diledi içinden. Bu yılın başlamasını şuan bir çok şeyden fazla istiyordu.

"Madison biz diye bir şey yok sadece ben varım şuan. Benimle hiçbir yere gelemezsin bu doğru olmaz...". "Bla, bla, bla... Abim gene başladı." diye düşündü Madison. Küçük olabilirdi ama yeterince zekiydi ve tanrım sadece bir yaş küçüktü! Anlaşılan abisi farklı düşünüyordu ama onu ikna etmenin yolunu biliyordu. Sinirli anlarında takındığı neşeli ifadesiyle "Ah, peki seninle gelmemi istemiyorsan da giderim. Sonuçta hep benle olmayacağına göre gitmemi de engelleyemezsin. Ayrıca başım belaya girerse de koruyamazsın, her neyse tamam." dedi sinirini bastırarak. Bu kart işe yaramalıydı. En olmadı gizlice takip eder, yine bir yolunu bulurdu. Ama bu işte onu yalnız bırakmayacaktı işte. Neden işleri zorlaştırıyordu ki! Ailesinin kendisi yüzünden fazladan ceza mı alacağını sanıyordu. Ah, hayır küçük cadımız her şeyi ayarlamıştı. Ailesi hala orada olduğuna inanacaktı, işbirlikçilerin sağ olsun. Düşüncelerini dile getirerek "Ayrıca her şeyi ayarladım, annemler bütün yaz kampta olduğumu düşünecek." dedi Madison. Şimdi her şey abisine kalmıştı: rızasıyla mı, gizlice mi?

Küçük bir şeytan olduğunu düşünüyordu. Evet kardeşi küçük bir şeytandı. Dean bu ısrarcı tavrı üzerine buraya gelmenin bir hata olduğunu anlamıştı sonuçta kardeşine onun yüzünden zarar gelebilirdi. Madison anlamak istemiyorsun söylediklerimin yarısını bile dinlediğinden şüpheliyim. Bu işten sıyrılmanın bir yolunu bulmalıydı. Yetkili birisiyle görüşüp kampa giriş yapabilirdi pekala ama bunu istediğinden emin değildi. Buraya sıkışıp kalmak istemiyordu. İstediği zaman kaçabilirdi yine ama prensiplerine aykırıydı burada kalmak. Elindeki paraya baktı, çok fazla yoktu. Kıyafetleri ve hogwarts eşyaları evdeydi. Eğer eve dönerse büyük bir tartışma yaşanacaktı. Burada kalırsa güvende olacaktı ve para ödemesi gerekmeyecekti ayrıca Madison'uda güvende tutacaktı. Seçim basitti ama istemiyordu. Kardeşinin aklından geçenleri tahmin etmekte zorlanıyordu çünkü onunla gelebilmek için her yolu deneyeceğini biliyordu. Bunun üstüne derin bir iç çekti ve Umarım buranın yemekleri güzeldir.. dedi ve ayağa kalktı kız kardeşi şaşkın şaşkın onu izlerken kamp alanına yöneldi biraz uğraştıracaktı ama yapabileceği başka bir şey yoktu yazın sonuna kadar burada kardeşiyle kalacaktı. Kimbilir o kadarda sıkıcı olmayabilirdi. Yeni şeyler deneyebilirdi hemde eşyalarını getirtebilirdi. Bundan nefret ediyordu ama tükürdüğünü yalamak gibi bir şeydi bu yazın başında kafasında hiç bunlar yoktu çok daha farklı düşünceleri vardı ve hiçbirinin içinde yaz kampı yoktu.

"Madison anlamak istemiyorsun söylediklerimin yarısını bile dinlediğinden şüpheliyim." dedi Dean. Haklıydı da, inadı inat olan birine anlatmak duvarla konuşmaktan farksızdı. Abisini bırakmamaktaki kararlılığı onu umursamaz bir tavır içerisine sokuyordu. Abisi ne kadar inatçıysa Madison ondan bin kat inatçıydı. Zaten burada sıkılmaya başlamıştı, bunu bahane ederek gitse... Abisinin ne düşündüğünü merak ediyordu. Tek kaşını kaldırarak bakmaya devam etti. Abisi onun her yolu deneyeceğini elbette anlamıştı. Dean derin bir iç çekerek "Umarım burasının yemekleri güzeldir." dedi ve ayağa kalktı. "Abi!... Ne? ..." kelimeleri bile kullanamıyordu, afallamıştı. Koskoca yazın yarısında kampa gelmemek için her şeyi yapan bu genç adam kendisi için ne yapmıştı böyle! Biraz suçluluk hissediyordu çünkü abisinin mutsuz olmasını istemiyordu. Kamp alanına giden abisinin arkasından yetişmeye çalışarak koştu. "Dean." dedi yetiştiğinde. Dean döndü ve 'Ne var?' dercesine ona bakarken Madison abisinin boynuna atladı ve "Sen dünyanın en iyi abisisin." dedi kocaman bir gülümsemeyle. Gözleri sevinçten dolmuştu, böyle bir sevgi kimi olsa mutlu ederdi. Ailesini ne kadar sevdiğini ve ne kadar şanslı olduğunu bir kez daha hatırladı abisine bakarken.