İçindeki huzura isim vermekte zorlanıyordu ama bundan şikayetçi değildi. Etraflarında dolanan meraklı bakışlar onu rahatsız etmiyordu, açıkcası onları görmüyordu bile. Karşısındaki duru güzelliğin etkisi diğer her şeyi anlamsız kılıyordu. Günler sonra kulağına çalınan sesi sanki bütün salonda yankılanıyordu. ‘’Seni görmek kendimi kontrol etmemi sağlıyor ve bazı arzularımı bastırıyor.’’ attığı minik kahkahaya eşlik eden Dean aradığı şeye ulaşmanın verdiği mutluluğunu bütün bedeninde yaşıyordu Artık düşüncelerini kerpetenle ağzından almak zorunda kalmıyorum görünüşe bakılırsa, seni görmekte bana çok iyi geliyor bir nevi ilaç gibisin sen her ne kadar inkar etsende. dedi ve gülümsemesini devam ettirdi. Yaşadıklarının yoğunluğundan uzakta, bu kızın gözlerinde rahattı. Geçmişleri mükemmel değildi ama kimse mükemmel değildi zaten. Kusurlar hep vardı. Profesörler yerlerini almış, öğrenciler yerlerine geçmişti. Kızdan her ne kadar ayrılmak istemese de bina farklılıkları sorun olacaktı. Yanağına küçük bir öpücük kondurduktan sonra Galiba kendi masamıza geçmek zorundayız. En kısa zamanda, olabilirse şölenden sonra buluşuruz belki. Dikkat et. dedi ve kendi masasına sıkkın adımlarla yürüdü onun yanından ayrılmak istemiyordu elinde olsa hep yanında olmak dışarıdaki insanların pisliğinden uzakta yaşamak isterdi ama her güzel şeyin bir sonu oluyordu.

Hufflepuff masasında yerini almış törenin bir an önce başlayıp bitmesini istiyordu. Canı sıkkındı, ya da değildi. Ona uymayan tuhaf bir ruh hali içerisindeydi. Hiçbir şey yapmak istemiyordu, bir an önce yatağına gidip uzanmak ve öyle kalmak istiyordu. Aslında istemiyordu ama yapılacak en iyi şey buydu. Etrafına bakındı, bir sürü insan vardı. İnsanların yüzlerine baktı: tanıdık yüzlere, tanımadık yüzlere ve yeni yüzlere. Herkes belli bir olayın parçası olmaktan dolayı mutluydu. Madison ilk defa hiçbir şeyin parçası değilmiş gibi hissediyordu. Sanki o bu kalabalıktan istemsizce ve zorla soyutlanmıştı. Kendini film izlermiş gibi hissetti. Gözlerini kırpıştırdı kendine gelmeye çalışarak. Sorunu neydi bilmiyordu ama hemen düzelmek istiyordu ya da en azından buradan gitmek. Açılış bitmeden gidemeyeceğinin bilincinde sıkıntılı bir iç çekti ve bakınmaya devam etti. O sırada sanki biri yalvarışını duymuşçasına bir ses duydu "Hepinize büyülü akşamlar dilerim. Hogwarts'a hoş geldiniz!" dedi Profesör. Yüzüne hafif bir gülümseme geldi, her ne kadar tuhaf hissinden kurtulamasa da işte şimdi evinde hissetmişti. "Herkesin bildiği gibi, bu yaz acı bir olayla sarsıldık. Sevgili Piotr Radwanska aramızdan ayrıldı." bu sözler Madison'a ürperti vermişti. İrkildiğini belli etmemeye çalıştı ve dinlemeye devam etti. "Piotr Radwanska, ne yazık ki ölümün kollarına doğal yollarla kavuşmadı. Gazete ve dergilerde bu ölümle ilgili bir çok teori okuduğunuzdan eminim fakat bu ailenin bir parçası olarak, işin aslını bilmeye hakkınızın olduğunu düşünüyorum. Piotr Radwanska, bu yaz, bildiğiniz tarihte, odasında ölü bulundu." işte şimdi kendisini tutması oldukça zordu. Zorlukla yutkundu, Prof. Radwaska iyi bir müdürdü. En azından ona öyle gelmişti. Düşünceleri yüzünden konuşmanın çoğunu kaçırmıştı. Prof. Montgomery'nin yeni müdire olduğunu öğrendikten sonra konuşmasını dinledi, oldukça içten konuşuyordu. "Öncelikle bana bu görevi layık gördüğü için Profesör Marlow'a sonsuz teşekkürleri bir borç bilirim." yeni müdire duraksadı. "Böylesine acı bir haberin ardından sevinmek ne yazık ki mümkün değil. Müdür Radwańska'nın yerini doldurmanın mümkün olmadığını biliyorum ancak yine de çoğunluğun iyiliği için elimden geleni yapacağım." dedi. Konuşmasının içtenliği Madison'u da sarmıştı, pür dikkat dinliyordu. "Yeni dönemde herkese başarılar dilerim. Eminim hak eden ve iyi olan bina kazanacaktır." bu konuda şüpheliydi. Adil olmayacağından değil, sonuçta Ravenclaw sorumlusuydu. Müdire ziyafeti başlattı. Herkes biraz önceki konuşmaları ve ölümün getirdiği ağırlığı unutmuş yemeklere yumulmuştu. Bir insan hayatı bu kadar mı değerliydi. Ölümü düşündü ve daha bir çok şeyi, ama aklında tek bir cümle yankılanmıştı "Şunu asla unutmayın; Hogwarts'ta ihtiyacı olana her zaman yardım edilir. ". Bunu duymak içine yeni bir his vermişti ama bunu tanımlayamıyordu, anlaşılan ilginç bir sene olacaktı.

Ortak Salon'da oturmuş kendi kendine bir şarkı mırıldanıyordu. Şarkı söylemeyi hep sevmişti ancak insanlar bazen ona tuhaf tuhaf bakıyordu. Umurunda da değildi aslında. Dalgalı siyah saçları cübbesine dökülüyordu ancak bir tutamını işaret parmağına dolamıştı. Yanından geçip giden birkaç kişiye el salladı ve onlar da ona gülümsedi. Aslında çoğu kişi tarafından seviliyordu. Sadece birkaç kişi onun bu neşeli tavırlarını, renkli giysilerini ve şarkı söylemesini tuhaf buluyordu. Neden herkes bu kadar sıkıcı olmak zorundaydı? Ailelerinden dolayı böyleydiler belki de. April, bir kez daha mutlu bir aileye sahip olduğu için şükretti. Annesi ve babası her zaman onu severdi ve mutlu olması için elinden geleni yaparlardı. Büyük erkek kardeşini de çok severdi ancak onunla son zamanlarda pek görüşemiyorlardı. İşleri nedeniyle ülkeden ülkeye geziyordu. April'ın ailesi tanınmış safkan ailelerdendi. Her zaman Aydınlık'ın tarafında olmuşlardı ve bu birkaç Karanlık ailenin onlara düşman olmasına ve küçümsemesine neden oluyordu. Tabii bu da April'ın umurunda değildi. Nefretten başka bir şey hissetmeyen, katılaşmış kalplere sadece üzülüyordu.

Artık Büyük Salon'a gitmesi gerektiğini fark ettiğinde kalktı ve birkaç kızla sohbet ederek yürümeye başladı. Sevecen olduğu için her zaman arkadaş bulabiliyordu kendine. İnsanları güldürmeyi seviyordu ve anlaşılan onlarında gülmek hoşuna gidiyordu. Merlin'in Sakalı! Kim gülmekten hoşlanmazdı ki? Hufflepuff masasına oturduktan kısa bir süre sonra Profesör Marlow kürsüde göründü. O konuşmaya başlayınca April göz yaşlarına hakim olamadı. Duygusal bir yapıya sahipti. Herkesin içinde ağlamaktan da çekinmezdi ancak ağladığı zaman ortalığı birazcık dağıtıyordu. Neyse ki yanında bulunan birisi ona mendil uzatmıştı. Hemen yüzünü kuruladı ve yanındaki kişiye minnettar bir şekilde gülümsedi. Profesör Marlow konuşmasını bitirince herkes gibi April'da şaşkınlığını gizleyemedi. "Profesör Montgomery mi? Yeni müdür mü? Hani şu hiç gülmeyen. Olamaz!" April endişe ile titredi. Bu korkunçtu.

Açıkçası April, Profesör Montgomery'den birazcık korkuyordu. Gülümsemeyen çoğu insandan korktuğu gibi. Belki de korkmak doğru bir kelime seçimi değildi. Sadece çekiniyordu. April eğlenceyi seven birisi olarak gülümsemeyen insanları hep itici bulmuştu. Bu nedenle Profesör Montgomery'nin yeni müdire olması onu biraz endişelendirmişti. Profesör konuşmasını bitirince önlerindeki tabaklar bir anda doldu. April ise önündeki renkli şekerleri görünce her şeyi unuttu ve o güzel şekerlerin tadına bakmak için uzandı. "Şeeeeekerrr-ker-kerlere bay-bay-bayılıyorum," diye bir şarkı uydurmaya başlayınca birkaç yüzün ona doğru çevrildiğini gördü. Onlara koca bir sırıtış yolladıktan sonra tabağına geri döndü. Müdür ne kadar gülümsemeyen birisi olsa da yeni dönemin eğlenceli geçeceğini düşünüyordu. Her zaman hayatın tadını çıkarmasını bilmişti ve kimse ona engel olamayacaktı. Güzel bir okul dönemi onu bekliyordu.