Palyaçolar her zaman iyi değildir. Oyuncudur onlar, sahtekar. Söyledikleri ve yaptıkları mutluluğun saçma ve kötü bir yansımasıdır. Duygularsa her zaman karışıktır. Hissettirdikleri ve getirileri her zaman aynı olmayabilir. Yaşanılanlar değiştirir insanları ve varlıkları. Bakış açılarını duygularını ve dışarı yansıttıklarını. O gecenin diğerlerinden bir farkı yoktu. Her zaman ki gibi sıkıntıdan sıkılan ve düşüncelerinden boğulan Dean, tanıdıklarından ve onu kaçmak istediği şeylere yaklaştıran insanlardan uzaklaşmak istiyordu. Mutluluk oyunu bazen onu yorabiliyordu. Kötü bir palyaço olabiliyordu bu zamanlarda. Eğlendiremiyordu, ne kendini ne de etrafındakileri. Gülmek, hele ki yalandan gülmek şuan onu zorluyordu. Etrafında onu önemsemeyecek, görmezden gelecek insanlar arıyordu. Hogsmade sokakları yaz tatilinin tadını çıkaran kişilerle doluydu. Yollarda birbirlerinin üstüne atlayıp zıplayan, şakalaşan insanlar onu sıkıyordu. Genellikle o da öyle birisiydi fakat bu gece iyi bir palyaço değildi işte. Ayakları onu otomatikman domuz kafasına götürüyordu. Daha önce de bu tür ruh halinde onu ağırlayan yer burası olmuştu. Buradaki insanlar en azından sahte değildi yada sahtelerdi ama bunu belli etmiyorlardı. Tekinsizce sallanan tabelanın altından geçerek mekana adımını attığında bilindik pis kokusuyla karşılaşmak saçma bir şekilde rahatlamasına yol açtı. Mekana son zamanlarda o kadar çok gelmeye başlamıştı ki artık otomatikman içkisini alıp cam kenarındaki masasına geçti. Bu gün o kadar dolu değildi mekan. Tek tük büyücüler tek tek masalara oturmuştu. Dışardan bakıldığında buraya yakışmayan temiz çocuk gibi görünüyordu. Son zamanlarda kesmeyi bıraktığı sakalını kaşıdı ve kafasını kollarının arasında masaya yerleştirdi. Ayakta durmak oturmak onu yoruyordu bu melenkolik ve saçma ruh halinden her ne kadar kurtulmak istesede pek bir şey yardımcı olmuyordu. Kendi kendine sorduğu sorulara cevap bulamamaksa onu deli eden etkenlerden biriydi. İçkisini iki büyük yudumda bitirip yenisini almak için kalktığında gıcırtılı kapı sonuna kadar açıldı ve parlak sarı saçlara sahip, güzel vücutlu bir kız içeri adımını attı. Dean onu daha önce Hogwarts'ta görmüştü. Gördüğü simaları genellikle unuturdu ama bu kızda farklı bir şeyler seziyor ve merak ediyordu. Merak ediyordu, onu bu denli gizmli kılan şeyi. Hakkında bir şey bildiğini sanmıyordu. Öğrenmek istiyor muydu emin değildi ama bu merak halinden onu kurtarabilecek bir şey istiyordu pekala. Bara yavaş adımlarla yürüyüp bir içki daha aldı o sırada kızda onun yanına, bara gelmişti. Kendini ona bakmaktan alamasa da bunun moronca ve aptalca bir şey olduğunun farkındaydı.

Güneş kuzguni ışıklarını göğün üstüne yayarken, gerçek dışı bir görüntü oluşturuyordu. Gündüzün ölümü ve gecenin yeniden doğuşu… Bazen bunu aydınlığın ve karanlığın amansız mücadelesine benzetmekten alamıyordu kendini. Ortada kalmış gibiydi. Soyu ve damarlarındaki kara büyü, kontrolsüz gücü ve sırlarla dolu yaşamı… Kendini herkesten çekmek istiyordu çoğu zaman, kimseyi yanında tutmak istemiyordu. Değer verdiği insanlar birer birer yok olurken, buna yapacak bir şeyi bile yoktu. Sevdikleri birer birer yok olurken, belki de ilk defa korkuyu ve çaresizliği tatmıştı. Kaybetmeyi. Dışarıdan bakanlar için kusursuz ve güzeldi. Ölümcül zekası ve gücü herkes’te hayranlık uyandırsa da, Aurélien sıradan bir yaşamı ve özgürce sevebilmeyi bunlara tercih ederdi hiç şüphesiz.

Elbisesinin etekleri kıvrakça bedeninde dolaşırken, üstünü ikinci bir deri gibi sarıyordu beyaz kumaş. Bir meleği andırıyordu, ölüm meleği. Adımlarını yerde usulca atarken, ne yapacağını bilmiyordu. İstediği tek şey dinlenmekti. Herkesten uzak durup, sadece dinlenmek. Buna kaçmak bile diyebilirdiniz belki. Neredeyse gülecekti kendine. En son ne zaman huzurlu uyanmıştı ya da olaysız bir gün geçirmişti? Herkesin kendini tehdit olarak görmesini algılayamıyordu. Sadece18 yaşındaydı ve kendini sakınmakta bile zorlanıyordu olaylardan. Cesurluğu ve tehlikeli oluşu kendini açık bir hedef haline getirirken, aptallığa dönüşüyordu. Bir canlıya zarar verme fikri onu korkutuyordu, yaşayan ölüleri saymıyordu tabii. Vampirlere acımadan tahta kazıklarından tattırabilirdi, ama bir canlının ölümü her zaman ürkütürdü güzel cadıyı. Düşünceler aklında hızla dolaşıyor, sanki her şey daha da karışık değilmiş gibi daha da sarıyordu çevresini. Kendine birkaç günlüğüne izin vermişti, bu yaptığı oyunbozanlıktan başka bir şey olmuyordu. Etraftaki neşeli sesler düşüncelerinden sıyırırken, huzursuzca etrafına bakındı. Eğleniyor gibi gözüküyorlardı ve gülüşleri… Ah tahammülsüzdü. İçinde bir şeylerin kıpırdadığına yemin edebilirdi, belki mide bulantısı.

İzbe duvarların arasına sıkışmış küf ve nem, vanilyanın eşsiz kokusuyla yaşanmışlıkları arkasında bırakmak istiyor gibi çevresini sarmıştı usulca. Loş ışıklandırmalar teninin üstünde dans ederken, eski müzikler eşlik ediyordu yapıya. Duvarlarda asılı olan tablolar ve etrafta yanan mumlar, yeniden bir hayatı canlandıracak gibi duruyorlardı her an. Üstündeki bakışlara aldırmadan bara doğru ilerledi ve kollarını ahşap zemine dayadı. Yüzündeki gülümseme büyürken, günün en güzel kısmına geldiğini biliyordu. Bu anı hiçbir şeyin bozamayacağına bahse girerdi. Başını usulca yana doğru yatırırken en masum gülümsemesini takındı ve gözlerini erkeğin gözleriyle sabitledi. Onu daha önce de görmüştü çoğu kez. Melodik bir çınlamayla konuşurken bakışlarını ürkekçe çekti. ‘’Viski lütfen.’’

Boğazından aşağıya doğru yakıcı bir tat bırakan sıvı, birçok şeyi de yanında götürüyor gibiydi. Acı ve tatlının güzel bir seremonisi gibi, kısa ama güzeldi. Birilerinden kaçsa bile hep yakalanıyordu. Gidebileceği, saklanabileceği hiçbir yer yoktu. Erkeğin yakıcı, derin bakışlarını üzerinde hissederken bakmamak için direniyordu adeta. Tanıyordu, tanıdığına emindi. Hatta bu aralar gereğinden çok görüyordu onu. Tehlikeye bu kadar meraklı olması ya büyük bir bedel getirirdi ya da… Kötü şeylerden başka bir şey getirmezdi. Hayatının kötü olmadığını düşünüyordu erkeğin. Çoğu zaman tarafsız kaldığına bütün parasının üzerine oynardı. Her şeyin bu kadar kötü olması için bir sebep yoktu. Bazen kendisi için bile bunu düşünebildiğine göre kurtarılacak çok şey vardı.

Salonun kokusu usulca değişirken, kendisinden başka kimin fark ettiğini merak ediyordu. Usulca kapıya doğru baktı ve hemen başını çevirdi. Ölüler giremez diye bir yazı zımbırtıları asmaları gerekmiyordu değil mi? Sorunsuz ve güzel bir gün geçireceği hakkında kendine güvence verirken, güneşin teslimiyetini izledi bir süre. Güneşin kuzguni ışıkları yumuşadı ve sonra koyu kızıla döndü gök. Büyük bir tehdit içeriyormuş gibi gösterse de bunlar güneşin son hakimiyetiydi. Artık her şey tek renge dönmüştü kısa bir anlığına. Gri ve büyük bir renk efsunundan sonra küçük parıltılar gecede yerlerini aldı. Savunmasızca sonsuzluğu vaat ediyor gibiydiler. Gözleri tekrardan erkeğin yüzüne yerleşirken, ilk defa bu kadar yakından görmüştü onu. Kıvrımlı dudakları, çıkık elmacık kemikleri, biçimli dudakları ve bir sonsuzluk kadar güzel gözleri… Kirli sakalı yüzünde gizemli bir hava yaratıyor, ifadesini çözmek zorlaşıyordu. Neden bu kadar düşünceli olduğunu anlayamıyordu. Neydi onu yanıltan? Neyin peşindeydi? Parmaklarını kristal bardağa sararak dudaklarına götürdü. Yeniden nefes almaktan farksızdı. Rahatça daha da yerleşirken, kendini geriye çekti ve etrafı dinledi. Düşünceleri, müziği… Hayır, bu değildi. Yapamıyordu. Çok fazla insan ve çok fazla duygu yoğunluğu vardı. Nesin sen? Sözcükler dudakları arasından kayarken, çelişti içindeki düşüncelerle. Gözlerini erkeğe doğru çevirdi ifadesizce. Ne demek istiyordu anlayamıyordu? Ona ne söyleyebilirdi ki? Sadece bilmesi gerektiği kadarını ya da sadece gösterdiği kadarını bilmeliydi. Yüzüne usulca bir gülümseme yapıştırırken keyiflenmeye başlıyordu. Yüzüne baktığında düşüncelerini duyuyormuş gibi hissediyordu daha çok. Koyu yeşil gözleri geçmişi ardında saklıyor gibi buğulu ve yaşanmış dokunuşları hissettiriyordu. Demek istediğim kimsin? Yani seni daha önce görmüş olmalıyım. Şaşkınlığını gizlemeye çalışmadı. ‘Aslında beni tanıyorsun, gördüğünden farksızım.’ dememek için dudaklarını örterken, büyük bir yudum daha aldı içkisinden. Garip bir şekilde samimiyetine güveniyordu. Belki bu bir kereliğine olacaktı ama güvenini hissetmek güzel gelmişti. ‘’Aurélien… Aurélien Rhodanthe. Hogwarts’ta çoğu kez karşılaştığımızı hatırlıyorum.’’ İsmini yumuşak bir şekilde söylerken, gözlerini erkeğin gözlerinden ayırmadı. Tatmin olmadığını biliyordu.

Yağmur’un eşsiz damlaları yeryüzünü süslüyor ve parlak ışıkları da yanında gönderiyordu. Gök tüm hakimiyetini şimşeklerin efendisine vermiş gibi geri çekmişti yıldızlarını karanlığın ardına. Eskiden olsa bunlardan korkardı. Şımarık bir kız çocuğu gibi annesinin yanına gider, sıcaklığında ve kokusunda her şeyi unuturdu. Kendisini koruyabileceğini biliyordu ne de olsa. Hayatında değer verdiği, sevdiği zamanlar işte tam o anlardı. Tüm sevdiklerinin yavaş yavaş elinden alındığı zamanlar… Hayatınızın en kötü kabusu gibi gözükebilirdi ancak ne kadar geçmişe bağlı kalabilirdiniz ki? İçindekiler bir sır perdesi gibi sadece zihninde tekerrür ediyordu. Kaçırıldığı ve öldürülmeye çalıştığı zamanlar, soyundaki kalıntılar. Ölümün ta kendisi olduğunun sonradan farkına varabilmişti. Ölümü nasıl öldürebilirdiniz ki? Erkeğin gözlerini üstünde hissederken her şeyden ayrıştırdı kendini. Neden böylesin demek istiyordu gözlerinin derinliğinde kaybolurken. Her an bir şeylere uzanabilecekmiş gibi daha da açıyordu zihnini genç cadıya. Kendini sarsmak istese de parmaklarını saçlarının arasından geçirmekle yetindi. Dudakları arasında dolaşan duman, önce geceyi içinde tutsak bıraktı ve kıvrımlarından usulca sızmaya başladı yeni bir yaşama. Ne yapmak istediğini anlayamıyordu, neyin peşindeydi? Daha da karanlığa batırmak mıydı amacı? Eğer öyleyse usta bir oyuncu olması gerektiğini söyleyecekti sonraki zamanlarda. "Aurélien… Bunu biliyorum sanırım. Her neyse, ben de Dean." Gözlerinin içine doğru bakarken, konuşuyor gibi değil de zihinsel bir bağ kuruyor gibiydi. Bunun olmayacağını bilse de garip bir histi. İsmini söylerken, sanki bir şiirin en güzel kısmına gelmişte küçük bir vurguyla söylemişti. Bakışlarını kaçırmak istiyordu. Gözlerine bakmak istemiyor, yaşattığı şeyleri istemiyordu. Sadece bir konuşmaydı ve sonra görmeyeceğine de emindi. Belki. Düşünceleri ile çelişmeye bir ara vermesi gerekiyordu, uzun bir süre.

Barmen’in rahatsız edici bakışları altında huzursuzca kıpırdansa da bir şeyler isteyebilmişti. Sadece güzel olması mıydı her şey? Bunun için miydi tüm bakışlar? Ölüme biraz daha yaklaştığını belirten bir bakışla sertçe gözlerine baktı ve büyük bir yudumun boğazından akmasına izin verdi. Komikti. Savunmasız ve zevkleri uğruna yaşamını verebilecek bir adamdı, en azından böyle devam ederse. ‘’Dean, iyi biri olduğunu görebiliyorum. Seni çok görmem bir tesadüf mü sadece?’’ Meleksi gülümsemesi yüzünde zararsızca dolaşırken, küçük imasını anladığına emindi. Amacı onu sıkıştırmak ya da başka bir şey değildi. Sadece yaklaşımının, dostane tavırlarının temiz olmasını istemişti. Yüzüne bakarken duygularını çok iyi saklayabildiğini gördü. İrisleri koyulaştı bir anlığına ve sonra hemen eski haline geldi. Bunu şaşkınlık olarak yorumlamak istiyordu. Gerildiğini gördü, belki de ne söyleyeceğini bilemediği içindi her şey.

"Tesadüf olmama gibi bir olasılık görebildiğimi sanmıyorum, fakat bu kadarı belki de fazla. Kader desek, sanmıyorum öyle bir şey olduğunu. Beni yanlış anlama sapık gibi seni takip etmiyorum fakat bir o kadar da sende ki bir şeye öyle yakınım ki…" Son cümlesinde kullandığı mimikler, yüzündeki tüm ciddiyeti alırken neredeyse gülecekti. Kader mi? Adaletsizce bir şey değil miydi? İnandığı bile sorgulanabilirdi. İnanç… "Ah, yani demek istediğim evet seni tanımıyorum ama bir o kadar da yakın hissediyorum. Aptalca geldiğinin farkındayım, barda karşılaştığın bir yabancıdan bunları duymak gülünç fakat dürüst olmak gerekirse söyleyebileceğim şeyler bunlar." Yakın hissetmek kulağa garip geliyordu. Aurélien’ı o kadar iyi tanısa yakın hissetmek değil, yanından bile geçmek istemezdi. Usulca gülümsedi ve içkisine uzandı. Teknik olarak yabancı değildi, tanışıyorlardı. Gerçekten de dürüst olup olmadığını bilmiyordu, belki bilemeyecekti de ama inanıyordu. Belki sessiz olmalarıydı, gizemli oluşlarıydı benzerlik. Ya da iyi anlaşmış olmalarıydı, bilemiyordu. Gözlerini önüne doğru çevirdi ve ne söyleyeceğini bilemedi. Ne yapabilirdi ki? Haklı olduğunu biliyordu ama. Aynı şeyleri Aurélien da hissediyordu. Soğuğu da tatmıştı, sıcaklığın mutlu yoğunluğunu da ama buna benzemiyordu ikisi de. Dudaklarını araladığında ne söyleyeceğini bilemiyordu ve sadece küçük titrek bir soluk gönderdi geceye. "Nesin sen? Yani tam olarak sendeki farklılık ne?" Her şey aynı yola çıkıyordu. Sadece ne olduğuydu her şey. Belki geçmişini araştırmak için etkilemeye çalışıyordu, nerden bilebilirdi ki? Zararlı çıkacağını da biliyor olmalıydı ve hala erkeğe güveniyordu öyle mi? Aptallık, büyük bir aptallık.

‘Ben soyundan ve diğer her şeyden saklanan ama herkesin korktuğu küçük bir kızım.’ Küçük kız? Dudaklarından çıkmasına izin verdiği tiz kahkaha içten ve uzun bir süreden sonra mutluluğun habercisi gibi çevresini sardı yumuşakça. Ne diyebilirdi, ne yapmalıydı? Bir şeyler yapmak için neden bu kadar uğraşıyordu ki? Ah… Her şeyi daha da çıkmaza sürüklemekte üstüne yoktu. Hem bir şeyler o kadar da kötü değildi, en azından son zamanlarda. Umutsuz değildi, umutlu da değildi ama güçlüydü her şeye rağmen. ‘’Kader mi? Tanrıyı sorgulamıyorum Dean ama bizim dünyamızda tanrı yoktur. Ayrıca bir sapık olmak için fazla yakışıklı ve kibarsın.’’ Gülümsemesi yüzüne yayıldı huzurla, bir şekilde rahat hissettiriyordu bu genç erkek. Yüzünü incelemek, ona bir yapbozun parçalarını bulmayı andırıyordu. Daha da çözmek istiyor ve daha da karışıyordu her şey. ‘’Yakın hissetmen, bilemiyorum. Hissedemiyorum duygularını. Belki sadece bir anlığına.’’ Yüzü ince bir anlayışla buluşurken, dudakları gerildi. ‘’Hakkımda ne bilmek istiyorsun?’’ Erkeğin bunu beklemediğini biliyordu, kendi de beklememişti. Sadece olası bir oyundan kendini çıkarmak istedi.

Gecenin sesiydi işittiği, belki de ölüm… Soğuk bir nefes gibi etraflarında dolanan yağmurun huzur verici kokusu, tüm canlıları büyülüyor gibi herkesi kendine tutsak bırakmıştı. Büyüleyici bir sihir gibiydi uzanan soluksuz nefes, göğün karanlığa serdiği bir efsun. Belki de beden bulmuş bir tanrının öfkesiydi. Hayır, belki de karanlık demeliydi buna. Beden bulmuş kötülüğün simgesi. Bunun içine nasıl dahil edebilirdi ki onu? Yaşamı sadece kötülük getirirdi. Daha önce sevdiği insanlara verdiği zararlar gibi. Kaybı, hüznü yeterince tatmıştı ve şimdi de sadece ayakta kalma zamanıydı. Olağan şeylere göğüs germek, geçmişin izlerini hayatından çıkartmak için elindeki her şeyi vermeye hazırdı. Tekrardan birilerine değer vermeyi, sevebilmeyi isterdi, belki.

Çıkar? Senden elde edebileceğim bir çıkar söyle bana. Emin ol yok öyle bir şey. Çıkar, hah. Bende bunlarla uğraşmak isteyen birisi değilim. Yakın hissetmekse bana kalmış bir şey galiba ve hislerin önüne geçmek çoğu zaman zordur. Ayrıca geçmek istediğimi düşünmüyorum. Karanlık ve ölüm bir çoğumuzun hayatında var. Seni bunlarla oyaladığım yada geceni mahfettiğim için üzgünüm. Ailen içinse, diyecek bir şey bulamıyorum çünkü aile kavramını bildiğimi sanmıyorum. Üzücü katlanılmaz bir şey olduğunu sadece tahmin edebiliyorum. Sırlarınsa çözülmeye değer belki de. Sesindeki öfke ve kırılganlık etrafını sararken huzursuzca kıpırdandı. Onu kırmak değildi amacı ya da incitmek. Gözlerindeki yoğunluk hissizliğe dönüşürken, ne yapacağını bilemiyordu. Gecesini mahvetmek mi? Aksine, çekilmeyen bir zamanı daha da iyi hale getirmişti. Sözleri aklında bir bir dönerken yüzünü, gözlerini bulmaya çalıştı bir mahkum gibi. Bir tutsak… Gözleri yeniden bir yaşam gibi, daha da içine çekiyordu sanki. Soğukluk etrafını sararken gözlerini usulca kaçırmıştı erkek. Bir daha bakmak istemiyor, incinmiş gibi kendini çekiyordu daha çok. Belki yaptıklarını sorguluyordu, doğruyu yanlışı karıştırdığını düşünüyordu Aurélien karşısında. Hislerini mi sorguluyordu yoksa, peşine düştüğü gerçekleri, uğrunda savaş verdiği doğruları mı sorguluyordu?

Kendini ultra bir sürtük gibi hissederken bardağındaki içkiyi hızla bitirdi. ‘’Beni yanlış anlıyorsun. İsteğim kendini sorgulaman değil ya da bir şeylerin önüne geçmen. Hislerine saygı duyacağım ve düşüncelerine de kendi çapımda bir değer verdiğimi bilmelisin.’’ Sesindeki tını, küçük bir kız çocuğununkine eş değerdi. En masum ifadesini takınırken sadece kendisini affettirmek istiyordu Aurélien. ‘’Ben sevdiklerimi teker teker kaybettim Dean. Normal bir çocukluk geçirmeyi ya da sıradan bir cadı olma hakkım elimden alındı.’’ Ailesinin ölümüyle ilgili konuşmak istemiyordu. Geçmişin kirli pençelerinden kendini olabildiğince uzağa taşımaya çalışırken çok mu ileriye gitmişti bilemiyordu. Sırları çözülmeye değer miydi ya da geçmişi?