Her adımımda inildiyordum. Yorgundum. Yorgunluğum daha çok yaralarımdandı. Neyin ne olduğunu hatırlayamadığım bir kaç gün. Okullar açılalı bir hafta oldu ve ben okula daha yeni geliyordum. Ah.. Kemiklerim ağrıyordu. Okula gelir gelmez, bir virüs gibi neden geç kaldığım ile ilgili bir çok haber yayıldı. Yavaş adımlarla yürüyordum. Her adımım bana ağrı veriyordu. Ancak yatmaktan çok sıkılmıştım. Yürümek daha iyi geliyordu. Okul arazisinde dolaşırken, gölden bir kaç metre uzakta ki ağaçların yanına doğru yöneldim. Her adımımda inildiyordum. Bir kaç ağrı kesici almıştım. Ancak daha etkisini göstermemişti.

Ağaçların yanına vardığımda, asamı elime aldım ve bir yastık büyüsü mırıldandım. Sonrasında, ağrılarla dolu bir kaç saniyenin ardından, oturabilmeyi başardım. Derin bir soluk aldım ve beklemeye başladım. Clary'e bir arkadaşı ile haber yollamıştım. Kendi kendime gülümsedim. Kız ona doğru gittiğimi görünce, gözlerini kocaman açmış, biraz korku biraz umut ile bana bakmıştı. Bir dördüncü sınıftı. Ona Clary'e iletmesini söylediğimde incinmiş bir şekilde bana baktı. Sanki onla işim olabilirmiş gibi. Hıh. Ezikler... Gözlerimi kapadım ve bir kaç dakika dinlenmeye çalıştım. Çok yorgundum. Elimle ağzımı kapatmaya gerek görmeden, kocaman esnedim. Hafif bir meltem esiyordu ve yorgunluğumun etkisi ile iyice uykumu getiriyordu. Ağaç köklerine iyice kuruldum. Bana çok kısa gelen bir zaman diliminden sonra, gözlerimi tekrar açtım. Kendimden geçmiş olmalıydım. O kadar tatlı bir uykuydu ki, hiç uyanmamayı istedim. Tekrar esnedim. Sol elimle saçlarımı karıştırdım. Başımı çevirip baktığımda Clary'nin bana doğru geldiğini gördüm.

Adımlarından anladığım kadarıyla epey öfkeli idi. Başıma gelecekleri çilekeş bir tavırla kabul etmeye hazırlanmak için, iç çektim. Sonra ağır hareketlerle yerimden doğrulmaya çalıştım. İlaç etkisini göstermiş olmalı ki, ağrılar artık etkesiğine dönmüştü. Sol elim yerde sağ dizimin üzerimde durdum. Başım döndü biraz ve sendeledim. Tekrar Clary'e baktığımda, benim bu halime iyice çıldırmış görünüyordu. Bir daha iç çektim. Diğer dizimide yere koydum ve dizlerimin üstünde bir an bekledim.

Yeri dövermişçesine attığı adımlarını hızlandırdı. Bana doğru hışımla geliyordu. Onu okul cübbesinin içinde görmek oldukça hoştu. Esen hafif rüzgarda saçları geriye doğru uçuyordu. En sonunda yanıma geldi ve nerdeyse resmi bir tavırla bir şey demeden elini uzatıp kalkmama yardım etti. Kalkma çabam daha çok ağrıya sebep oldu. İstem dışı bir şekilde yüzümü buruşturdum. Böyle bir tepkiyi bekliyordum. Ancak beni gördüğünde sarılmasını isterdim.

"Nerelerdeydin? Seni o kadar merak ettim ki. Bir mektup bile yollamadın. Tüm bunları..." gözleri başımda odaklandı ve sözleri yarım kaldı. Parmaklarının ucunda yükseldi ve eliyle kaşımda ki, oldukça iri banda dokundu. Tepki vermedim.
"Tanrı aşkına, Adrian! Ne oldu sana? Lanet olsun, çok acıyor mu?" dedi. Ses tonunda endişe vardı. Yüzünde korku ve üzgünlük. Bir an için onun haline gülmek istedim. "Canın çok acıyor mu, sevgilim?"Ona baktım. Konuşmaya çalıştığımda oldukça zorlandım.

"İyiyim. Yani olabildiğim kadar iyiyim." Durdum ve rahatsız edici bir nefes aldım. "Bende seni özledim Clarissa" dedim. Ayakta durmaya daha fazla dayanamayacğım için mi, yoksa ona duyduğum özlem yüzünden mi olduğunu pek çıkaradığım bir sebepten ötürü ona sarıldım. Başımı omzuna yasladım. Ağırlığımın bir kısmına ona yansıttım. Yüzümü, omzu ile boynunun arasına koydum. "Seni çok özledim." diye mırıldandım. Bir dakika kadar bu şekilde bekledikten sonra, başımı geri çektim ve ona baktım. "Amor et pacem" dedim. Ağrıyan kollarımın izin verdiği kadarıyla ona daha sıkı sarılmaya çalıştım. Başına bir öpücük kondurdum.
"Beni bu kadar sıcak karşılamış olman oldukça hoş. Ama yinede beni gördüğünde sarılmanı beklerdim." dedim. Alnımı alnına dayadım. Hala sallanıyordum. Çok ama çok yorgundum. Ağzım yırtılırcasına esnedim.
"Bana ne olduğuna gelince, şaka gibi ama gerçek. Muggle dünyasında bir kaza geçirdim. Bir araba bana çarptı. Sonrasını hatırlamıyorum. On gün kadar baygın yatmışım. Babamın muggle dünyasında güçlü bir konuma sahip olması sayesinde beni buldular. Annemin bir şifacı ile gelip, bana müdahale ettikten sonra, bir şekilde uyanmam doktorların hepsini şok etti." Hafifçe gülümsedim. Hatırladığım kadarıyla gerçekten komik bir manzara idi.
"Ancak belki iksirin yetersizliği belki de gereken müdahalenin geç yapılmasından ötürü, hala her tarafım ağrıyor. Sana haber gönderemeyişimin sebebi budur." Dizlerim büküldü ve beni daha fazla taşıyamayacağını gösterdi. Clary'den hafifçe geriye doğru çekilip;
"Otursak mı?" dedim. Sol kolumu kaldırıp elini belime doladı ve destek olmaya çalıştı. Bunu yapması daha çok ağrıya sebep oldu. Gözlerinin dolduğunu görebiliyordum. Benim için üzüldüğünün farkındaydım. Ağacın köklerine tekrar kurulduğumuzda, başımı onun dizlerine yasladım. Yastık büyüsü sayesinde oldukça rahattım. Üzerime bir uyku çöktü. Tekrar esnedim. Clary saçlarımla oynarken ben konuşabilmek için mücadele veriyordum.
"Aslınd, burradaa biraz kestirebilirim. Eer biy yeve gitmeyeceksen bira.."

Spoiler: