"Lanet olsun!"

Yaklaşık çeyrek saattir kütüphanede deli gibi koşturuyor ve Aritmansi ödevim için ihtiyacım olan kitabı arıyordum. Fakat havaya savurduğum lanetten de anlayabileceğiniz üzere pek de bulabildiğim söylenemezdi. Arayış içinde olduğum 15 dakika boyunca kütüphanedeki herkesin omzundan okudukları kitaba bakmıştım. En son baktığım çocuksa neredeyse beni ısıracak gibi duruyordu. Yine de pes edemezdim. Bu kitabı bulmalıydım. Eğer bulamazsam Aritmansi'den fazla puan alamayacaktım ve fazla puan almak "zorundaydım". Ne olursa olsundu.
10 dakikadan sonra kütüphanedeki son kişiye doğru yürürken Ravenclaw başını kitabından kaldırdı. Ben bir adım daha atarken kafamı delip geçen bakışlarla başını iki yana salladı. Ve bu benim sonum oldu.
Başımı aşağı eğdim ve tamamen vazgeçtim. Teslim olmuş bir şekilde omuzlarım aşağıda kitapların yanından çıkış kapısına doğru yürümeye başladım. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Bu bütün hayallerimin sonu olabilirdi. Seneye Gryffindor başkanı olamayabilirdim.
Ben düşüncelerimle boğuşurken beklemediğim bir anda bedenim başka bir sert bedene çarptı. Çatık kaşlarımın altındaki dolu dolu gözlerimle başımı kaldırdım ve ilk gördüğüm şey 25 dakikadır aradığım Aritmansi kitabı oldu.

Renk Kodu:

Saatlerdir buradaydı. Aritmansi kusabilirdi her an. Kütüphaneyi karış karış biliyordu bu yüzden kitap bulmak için dakikalarını harcamasına gerek kalmıyordu. Elini attığı her yeri karış karış bilirdi. Kabaca buralar onun mekanıydı. Elinde son kitabı tutuyordu. Zaten aritmansiye ayırılan büyük bir bölüm yoktu ve en kapsamlı kitap elindeydi. En üst raftan kitabı alırken biraz zorlansa da değmişti. Saçma dersinin tüm püf noktalarını burada bulabilirdi. Parşomenlerini almak için arkasını döndü ve önüne bakmadan minik bir adım atma girişiminde bulunduğunda karşısına çıkan bedenle sarsıldı ve geriye doğru iki yada üç adım sendeledi. Bu kızı biliyordu. Aynı binadalardı ve bir kaç dersleri ortaktı, aslında tüm dersleri ortaktı kızı her yerde görüyordu. Gözlerini devirerek önündeki kıza baktı. Neden sürekli onu ve o arkadaşını görmek zorundaydı ki? Birbirlerine taktıkları ilginç isimde cabasıydı. Belki bu kadar yabani olmakta iyi değildi ama bilmiyordu saatlerdir çalışmanın verdiği huysuzlukla bunları düşünüyor olabilirdi. Kıza dikkatlice baktığında göz pınarlarının akıtmak için beklettiği göz yaşlarının olduğunu fark edip içinden -Birde ağlayan bir kızla uğraşmak istemiyorum.-diye geçirdi fakat kızın elindeki kitaba nimetmiş gibi bakmasından asıl istediğinin ne olduğunu anlamak içinde ultra zekaya gerek yoktu. Suratına istemsiz yayılan memnuniyetsizlikten kurtulma çabasına girmeden kızdan sıyrılmaya çalışan Ivan, kendine geçit vermeyecek olan kızın kararlılığını gördükten sonra "Dostum cidden sorunun ne? Yani beni rahat bırakabilirsin bence. Gidip çok sevgili kankalarınla eğlen ve bırak yapacak daha iyi işi olmayanlar,ki bu ben oluyorum, saçma derslerine çalışsın. Ne dersin?" Kızın suratına gitmesi için gıcık gıcık bakarken aslında karşısında hiç de normal olmayan birisiyle karşı karşıya olduğunu fark ettiğinde her şey için geç olacaktı.

Karşımdaki çocuğun bana olan pis bakışlarını önemsemezken aklımda binbir türlü düşünceler uçuşuyordu. Hepsi de bir kitapla ilgiliydi. "Onu almalıyım. Şimdi elinden almalıyım. İstesem asla vermez. Kaçırabilirim." ve daha bir sürüsü... Gözlerimin gözyaşlarıyla dolu oluşuna aldırmadan çocuğun önünde dikilip yarım saattir aradığım kitaba aç bir kaplan yavrusunun gözleriyle bakıyordum. Biraz sonra ise adının Ivan olduğunu anca hatırlayabildiğim çocuk konuşmaya başladı ve dikkatim dağıldı. "Dostum cidden sorunun ne? Yani beni rahat bırakabilirsin bence. Gidip çok sevgili kankalarınla eğlen ve bırak yapacak daha iyi işi olmayanlar,ki bu ben oluyorum, saçma derslerine çalışsın. Ne dersin?" dedi bana hayattan bezmiş gibi bakan gözlerle. Her an yanımdan geçip gidecek gibi durduğunu fark ettim ve kas hücrelerimi ani atak için hareketlendirdim. Yerimde biraz kımıldandıktan sonra bir kitaba bir de Ivan'a baktım. O kitabı almak zorundaydım. Bir Gryffindor'sam bunu yapabilirdim. Hoş, karşımdaki de bir Gryffindor'du ama gözleri ölü balık gibi bakıyordu.
Parmak uçlarımda yükselerek çocuğun yüz hatlarıyla oynamaya başladım. "Öncelikle, şu ölü bakışları düzeltmen lazım. Bu bakışlar yüzünden yanına kimse gelmiyor, " dedim göz kapaklarını dürterek. Saçmaladığımı biliyordum ama bir şekilde o kitabı almam lazımdı. "Sonralıkla, biraz gülmeye çalış, " deyip dudaklarının iki ucunu yukarı kaldırdım ama tabii ki yerlerinde durmadılar. Bir iç çektim ve geri çekilip parmaklarımı birbirlerine kilitledim. "Muhteşem, " dedim en tatlı gülümsemelerimden birini göndererek. "Şimdi sen de kendine bir Ruh Ölü Balığı bulup bana o kitabı verebilirsin."

Kızların bu denli çekilmez ve her şeye burnunu sokan tipler olmasından dolayı kendini bu duvarlar arasına kapamış olsa da yine onu buluyorlardı. Önündeki inat kızdan kurtulmanın tek yolu elindeki kitabı vermekti ama ona ihtiyacı vardı. Kızın vaz geçmek bilmeyen bakışlarına esir alınmış ve bırakılmamak için sıkı sıkıya bağlanmıştı. Beklemediği bir şekilde kız hareketlenip çocuğun yüzüne yaklaştı ve "Öncelikle, şu ölü bakışları düzeltmen lazım. Bu bakışlar yüzünden yanına kimse gelmiyor, " dedi ve çocuğun gözlerini oymak istercesine dürttü. Sonrasında elleri dudaklarına kayıp "Sonralıkla, biraz gülmeye çalış, " kızın kendiyle oynamasına biraz bozulmuştu. Ölü balık bakışı evet aynen öyleydi ama bu şekilde insanları güvende tutabilirdi. Aynı zamanda kendi vicdanını rahatlatabilirdi bu şekilde. Kız kendi dünyasında takılırken aklından bunlar geçiyordu Ivan'ın iki adım uzağına gidip eserini inceleyen bir sanatçı gibi zafer kazanmışcasına gülümsüyordu. "Muhteşem, şimdi sen de kendine bir Ruh Ölü Balığı bulup bana o kitabı verebilirsin,"dediğinde Ivan duruşunu dikleştirdi ve en seksi gülüşünü ve bakışını takınarak kızın bir nefes uzağına yerleşti ve "Kitap şuan bende ve herkes gibi onu beklemek zorundasın canım," dedi ve kızın yanından geçip hemen ilerideki masaya doğru yürüdü kız sinir olmuş bir şekilde arkasına döndü ve Ivan'ın kuyruğu gibi peşinden gelmeye başladı. Elindeki kitapla aslında çok da işi yoktu genç büyücünün ama maksat uyuzluktu işte. İnsanları deli etmek hobisi mi olmuştu yoksa?

Umutla çocuğun gözlerine baktım ve gülüşümü korudum. Ivan yerinde kıpırdandı, yüzüne uğruna ölünebilecek bir gülümseme koydu ve bana yaklaştı. Şimdi normal bir kız olsa erir giderdi değil mi? Ben yapmadım. Gözlerine umutla bakmaya devam ettim ve bekledim. Birkaç saniye sonra "Kitap şuan bende ve herkes gibi onu beklemek zorundasın canım," dedi ve bütün hayallerim yerle bir oldu. Normal bir durumda bu pozisyonda olsaydık yapacağımı bilirdim ama bu önemliydi. Yanımdan geçip bir masaya doğru giderken elimi uzattım ama pelerini parmaklarımın arasından kaydı. Sinirle bir nefes aldım ve pes etmeden Ölü Balık'ın arkasından yürüdüm. Bana inat olsun diye yaptığını biliyordum. Şu münasebet içinde bulunduğum kişi başka biri olsaydı bana oturup beraber yapmayı teklif ederdi. Ne de olsa aynı sınıftaydık. Ama Ivan Ivan'dı işte. Ne beklerdiniz ki?
Masaya oturuşunu ve almak için kıvrandığım kitabı açışını izledim. Bir sonraki saniye masada karşısına geçmiş en tatlı halimle ona bakıyordum. Tabii ki onu tatlılıkla alt etmeye çalışmıyordum ama neden bu da bir etken olmasındı ki?
"Hadi ama, ne olur! Bak beni gıcık etmene rağmen peşinde koşuyorum. Arkadaşın olabilirim? Ne oluuur, " dedim etraftaki insanların pis bakışlarına aldırmadan. Hem, ben rezil oluyorsam Ivan da rezil oluyordu. Bir kez daha denedim şansımı.
"İstediğin 'her' şeyi yaparım. N'olur!"

Kızın yaptığı baskıdan sıkılıp patlamak için kafasını kaldırdığında kız mutlu mutlu gülümsüyordu. Tek istediği biraz yanlız kalmaktı. Bu kızın yapacak daha iyi işleri olmalıydı. Vücuduna yayılan sinirden kurtulmak için açtığı kitaba gömülmeyi seçmişti ama izin vermiyordu kız alttan bacağını tekmeliyor, saçını karıştırıyor, okumasını engellemek için kitabın sayfalarına elini koyuyordu.
"Hadi ama, ne olur! Bak beni gıcık etmene rağmen peşinde koşuyorum. Arkadaşın olabilirim? Ne oluuur, " Oradan acınası mı duruyordu? İsterse tonla arkadaşı ve birlikte olduğu kız olabilirdi ama herkes o kadar çok hayalci ve hayatının öneminin farkında değildi. Ölüm saçan bir insandı o ve bir çok kişi onunla uğraşıp duruyordu. Başta bu kız ve o yyakın arkadaşı olmak üzere. "İstediğin 'her' şeyi yaparım. N'olur!" Bu gerçekten sıkmaya başlamıştı. Bir kaç not alıp bırakacağı kitabı birden en değerli şey haline gelmiş ve uğrunda her şey yapılacak bir şey olmuştu. Sinirle ağzını açmış minik bir azara girişecekti ki kafasına yayılan acının ve ardından gelen sıcaklığın etkisiyle açtığı gibi kapadı ağzını. Sarı saçlarının arasında süzülen kırmızılığın oluşturduğu görüntü korkutucuydu. Arkasını dönüp bunu yapana bakmak istedi fakat ağrı öyle bir şiddetlenmişti ki bundan vaz geçti olduğu yerden "Lanet olsun," diyebildi kısık bir sesle. Kızın suratındaki ikiye bölünmüşlüğü görebiliyordu. Kitabı alıp gidebilirdi yada kalıp yardım edebilirdi. Gözlerini deviren Ivan kitabı kıza uzattı. Elleri kan içinde kalmıştı. Kitabın üzerinde küçük bir iz bırakmıştı kanlar. Cebinden asasını çıkardı ve iyileşmek için bir büyü mırıldandı fakat yapamıyordu. Ağrı çok güçlü ve dikkat dağıtıcıydı Kıza yardım istercesine bir sesle "Şu büyüyü sen yapsan?" dedi kanın üzerine basınç yapmak için elini kaynağın üzerine bastırdı. Bir kitabın bu kadar zarar vermesi ironikti.

Eziyete devam ettiğim sırada Ivan bana sinirle söylenmek için ağzını açtı. Daha sonra her şey o kadar çabuk gelişti ki neler olduğunu anlatamadım bile. Sadece saniyeler sonra çocuğun saçlarının arasından kanlar süzüldüğünü ve benden yardım istediğini hatırlıyordum. Şaşkınlık içerisinde bir kitaba bir de çocuğa baktım. Şu durumda ve benim yardımıma muhtaç olmasına rağmen hala formunu koruyordu. Tabii ki kitaba ihtiyacım vardı ve tabii ki Ivan'a yardım edecektim. Bu kitaba ihtiyacım vardı, ama Ivan'ın bana şu anda ihtiyacı olduğu kadar değildi.
"Şu büyüyü sen yapsan?"
Derin bir nefes aldım ve soğukkanlılığımı korumaya çalıştım. Kitaba bir kilitleme büyüsü yaptıktan sonra Ivan'ı bileğinden tuttum ve kütüphanenin dışına sürükledim. Bunu ona kim, neden, nasıl yapmıştı hiçbir fikrim yoktu. Fakat benden başka niye kimsenin ona yardım etmediğiyse ayrı bir merak konusuydu.
Koridorda müsait, sakin bir köşe bulmaya çalıştım ve Ivan'ı oraya çektim. Bir yandan da yapacağım büyüleri düşünüyordum. "Dizlerinin üzerine çök" dedim yumuşak ama emredici bir sesle. Başına tam olarak bakabilmem için gerekliydi. Kanın parmaklarıma bulaşmasını önemsemeden kendi, yarasına bastıran elini kaldırdım ve yutkunup derisine baktım. 4-5 cm boyutunda bir kesik vardı.
"Scourgify" diye mırıldandım önce. Büyünün yanlış yere isabet etmemesi için temizlemek gerekliydi. Şimdi yarayı daha net görebiliyordum. Midemin bulanmasını önlemek için yutkunup derin bir nefes aldım ve dikkatimi sıradaki büyüye yoğunlaştırdım. "Corpus Medicor". Ivan acı çektiğini belirten minik minik inlemeler çıkartırken nefesimi tuttum ve büyünün yarayı iyileştirmesini izledim. Birkaç saniye sonra kalp atışlarım düzene girmeye başlamıştı. "Mükemmel" dedim gülümseyerek.

Acının yakıcı etkisiyle aldığı kesik nefesler geçmişten kesitlerle geliyordu gözlerinin önüne. Ellerinin değiştiğini görür gibi oluyordu bunun bir yanılsama olduğunu bilse de içindeki korkuyu atamıyordu. Kitabı kimin attığını deli gibi bulmak istiyordu ve o kitabı ona yedirmek istiyordu. Bunu yapabilirdi fakat kaçtığı şeyin ona yaklaşmasına biraz daha izin vermiş olurdu. Kız kolundan tutup kütphanenin dışına çıkardı onu. Yürüdüğü yollar baş dönmesinin verdiği etkiyle sanki şişme oyuncaklara dönmüştü ve aşağı yukarı hareket ediyordu. Kız sakin ve yumuşak bir sesle "Dizlerinin üzerine çök," dedi. Söylenene karşı koyacak durumda değildi. Yvaşça dediğini yaptı ve kafasını öne doğru uzattı. Gerisi biraz kesikti çünkü ne kızı dinleyebiliyordu ne de acının etkisini hissediyordu. Gözlerinin önünde beliren kırmızı parlaklıklar içini kavuran bir acıya sebep oluyordu. Başındaki acıysa sadece gıdıklama kalıyordu. Kısık kısık inlemesine mani olamıyordu çocuk. Vücudu ona itaat etmeyi kesmişti. Değişim söz konusu olamazdı ama bu neydi şimdi? Kız işini bitirdikten sonra onunla aynı seviyeye gelmek için dizlerinin üzerine çöktü. Acı geçiyor gözler silikleşiyordu. Kızın dalgalı siyah saçları gözlerinin önüne geldiğinde tamamen gitmişlerdi ama sızısı hala kalbini dağlıyordu. Ivan her zamnki küstah görünümünü almaya çalışsa da beceremiyordu. Kıza karşı pislik gibi davranmanın bir alemi yoktu şimdi. Sonuçta ona yardım etmişti. Derin bir nefes aldı ve "Teşekkür ederim," diyebildi sadece. Ayağa kalktı ve kızın elinden tutup onun kalkmasını da sağladı. Kızın suratında anlamaz bir ifade vardı neden böyle bir şey olmuştu? "Bu tip şeyler benim hayatımdan eksik olmaz. Korkan insanlar saçmalar hep. Zarar verirler. Sanırım beni bu okulda istemeyen çok kişi var. Haklı sebepleri olabilir, bilmiyorum. İşte bu yüzden ölü balık olmak çok daha iyi," dedi ve kütüphaneye geri dönmek için geldikleri yöne doğru yavaş adımlarla yürümeye başladı. Aritmansi kitabı şuan pek umurunda değildi. Tek istediği yasak bölüme girebilmekti şuan. O tarafa bakıp iç çekti ve daha önce oturdukları yere geri döndü. Kızda minik adımlarla arkasından geliyordu. Kitabı alacağını sanıp adımlarını hızlandırdı ve masadan kaptığı gibi göğsüne bastırdı kitabı. Ivan ister istemez bir kahkaha kırızine girdi. Kızın suratında da oluşan gülümsemeyle biraz daha gülmeye başladı. Hayat neden bu kadar garip olmak zorundaydı ki?

İşimi bitirdikten sonra dikkatlice yüzüne baktım. Herhangi bir acı duyuyorsa bu büyü kötüye gitmiş demekti. O insancıl bir şekilde "Teşekkür ederim" diyene kadar içim rahat etmemişti. Daha sonra derin bir iç çektim. Galiba kitap kafasına fazla sert gelmişti. Şimdi gıcık bir çocuk gibi değil de normal bir insan gibi davranıyordu. Bu yanını çok daha fazla sevmiştim.
Onun da yardımıyla ayağa kalktık ve ben kendi kendime ellerimize bir "Scourgify" uyguladıktan sonra sorgulayan gözlerle Ivan'a baktım. O da kendini cevap vermek zorunda hissetmiş olacak, "Bu tip şeyler benim hayatımdan eksik olmaz. Korkan insanlar saçmalar hep. Zarar verirler. Sanırım beni bu okulda istemeyen çok kişi var. Haklı sebepleri olabilir, bilmiyorum. İşte bu yüzden ölü balık olmak çok daha iyi," dedi ve benim ne söyleyeceğimi beklemeden uzun adımlarla kütüphaneye yöneldi. Ona göre minik kaçan bedenimle arkasından hızlı ve küçük adımlarla ona yetişmeye çalışırken yine kütüphaneye gitmesinin doğru olup olmadığını düşünüyordum. Ya aynı şey yine başına gelseydi? Bu sefer onu hastane kanadına götürmemiz gerekirdi. İçeri girerken bize yönelen gözlere tek tek ölüm bakışlarıyla karşılık verdim.
Ivan'ın yasak bölüme bakıp bir iç çektiğini gördüm. Ne işi vardı ki orada? Benimle çarpıştığında aslında oraya gitmeyi mi planlıyordu? Ayrıca, insanlar neden ondan korkuyorlardı ki. Dışarıdan bakıldığında sadece asosyal bir çocuk olarak görünüyordu, daha fazlası değil. Sorular beynimi bulandırmaya başlamıştı.
Daha 5 dakika önce masaya doğru yürürken uzaktan kilitleme büyüsünü kaldırdım ve hızla koşup kitabı aldım. Ne olursa olsun garantiye almak lazımdı. Ivan'dan çıkan ve bastırılamayan kahkahalarla birlikte kafamı kaldırdım ve ona gülümseyerek baktım. "Az önce söylediğin hiçbir şeyi önemsemiyorum ve seni güldürdüğüm için kendimle gurur duyuyorum, " dedim çenemi yapmacıktan havaya kaldırarak. Sonra ben de etraftaki fısırtı ve bakışlara aldırmadan güldüm. "Her neyse, sanırım artık gerçekten ödevimi yapmam lazım. Umarım yine olaysız bir günde karşılaşabiliriz Bay Ölü Balık"

Rp Sonu.