Sus ve hisset. Duyularının en mükemmel olduğu bu dolunayda hayatın damarlarına pompalanmasına izin ver. Temiz havanın ciğerlerine yakmasına izin ver ve önünde uzanan o hayatlara dokun.. Güneşin parlaklığının arkasından doğan gerçekler ve karanlık. Lezzetli karışım tüm hücrelerine işliyordu. Vücuduna yapışan siyah deri pantolonun üzerinde göğüslerini kapatan fakat belini karnını ve sırtını açıkta bırakan salaş bir t-shirt vardı. Kendini ait olduğu bu mükemmel karışımın içine atarken düz saçları yüzünün bir bölümünü kapatıyordu. Bu dolunayda tam olarak dönüşmeyecekti. Kurt boğan iksirini almıştı fakat üzerinde biraz değişiklikler yapmıştı bunun. Kurtken hissettiği güçleri ve duyulara yine sahip olacaktı fakat mantığı ve vücudu yerinde kalacaktı. Bu halini seviyordu işte. Güçlü olmak.. Ayakkabısının altında ezilen nemli toprak ve çalıların çıtırtıları kulaklarına yükselirken vücudu ormanı benliğine çoktan katmıştı. Etrafında göz kırpan hayvanların çıkardığı o şıpırtılı sesi dahi duyabiliyordu. Koşan ceyalanın kalp atışları, yanından geçen yılanın soğuk bedeni.. Imm her şey muazzamdı. Ağaçların ruhunu görebiliyordu resmen. Hissediyordu içinde. Derin bir iç çekti ve burnuna dolan çam kokusuyla harekete geçti. Yanında duran ağacın gövdesine zıpladı ve hızlı bir şekilde tırmanmaya başladı. Sert kabuk bedenine değiyor, değdiği yerde muhteşem bir tatminlik hissi bırakıyordu. İstediği buydu işte. Ağacın tepesine geldiğinde karşısında duran diğer ağacın dalına atlayan Sophie ormanın sesini dinliyor onun bir parçası oluyordu. Yaklaşık bir saat kadar kendini dalların arasından boşluğa attı. Özgürlük tüm benliğine işlerken kafasında günlük yaşamın tek bir izi bile yoktu. Ormanın ortasına ve en karanlık bölümüne geldiğinde seri bir hareketle ağacın dalından yere atladı. Ayağını sağlamca yere bastığında ormanın benliğine aykırı bir koku buram buram etrafı sarıyordu. Sırtını iyice dikleştiren Sophie yavaşça arkasını döndü ve kokunun kaynağına doğru ağaçların arasından ilerlemeye başladı. Vücuduna pompalanan adrenelinin zevkiyle yüzünde oluşan kötücül gülümseme şuan avcı portresini tamamlıyordu. Adım atmıyordu adeta havada süzülüyordu. Sessiz bir şekilde ağacın tepesine yeniden tırmandı ve gözlerini hafif kısarak ormanı kucaklayan sarı saçlı vampiri gördü. Yüzüdeki gülümseme yerini hoşnutsuz bir ifadeye bırakırken, aklında Arthur'un A'sı bile geçmiyordu. Vampirler düşmandı. Şuan için tabii. Kızı alt edebileceği bir konuma gelip seri ve beklenmedik bir hareketle aşağı atladı ve yerde duran ucu sivri odunu kaptığı gibi üstüne çullandığı kızın kalbine doğrulttu. Tüm ağırlığıyla üzerinde duruyordu. Kıpırdamasını bırakın nefes alması bile imkansızdı şuan Sophie otoriter ve nefret dolu bir sesle şaşkın vampirin suratına baktı. Onda tanıdık bir şeyler görebiliyordu fakat beyni bunu yok sayıyordu. Dudaklarını yavaşça ıslatarak "Galiba birileri için yolun sonu gelmiş ha?"dedi ve kızın bu şaşkın durumuna acıyarak baktı. Açıkcası biraz oynamak istiyordu. Kızın üzerinden kalkarak karşısına geçti ve suratına yayılan o kötücül gülümsemeyle kızın vampir hızıyla kalkışını izledi. Sapsarı saçları ve derin gözleri vardı. Yılların iz bırakmadığı bir vampir daha. Şimdi iki genç kadında karşılıklı duruyor ve birbirlerine tehditkar bakışlar atıyorlardı.

"Galiba birileri için yolun sonu gelmiş ha?" Kurtkadın üzerine çullanmayı bırakıp, Reb'in ayağa kalkmasına izin verdiğinde, Reb kaşlarını çatmış ve öylece kadına bakmıştı. Bazen bu küçük köpekçiklerin derdini anlayamıyordu. Derin bir nefes aldı ve kollarını göğsünde birleştirirken karşısındaki kadının onu ne kadar da ciddiye aldığını fark etti. Bu Reb'in komiğine gitmişti çünkü kendisi hayatta hiçbir şeyi ciddiye almayan, umursamaz biriydi. O sırada onu şaşkınlığa düşüren tek şey, kadının yüzündeki rujun ne kadar da güzel göründüğüydü. Bir ara kendisi de o renkten almalıydı. Reb kadını baştan aşağı söyle bir süzdü ve, "Senin gibi tatlı bir kuçu kuçuyu kızdıracak ne yapmış olabilirim, merak ettim?" diye sordu ve kadına bir adım yaklaştı. Ardından bir kahkaha patlattı ve, "Ah! Yoksa sevdiğin adamı elinden mi aldım?" diye sordu. "Bu çok sık olur da," diye ekledi. Kadın ona büyük bir öfke ve sinirle bakıyordu. Reb bir süreliğine gözlerini yere dikti ve kadına konuşması için birkaç dakika verdi. Ancak kadın öfke ve sinirden konuşamıyor gibi görünüyordu. Reb vampirlere özgü bir hızla kadını omuzlarından tuttu ve sırtını bir ağaç gövdesine sertçe yapıştırdı. "Beni dinle, tatlı köpek. Sakın bir daha benimle uğraşma yoksa bu senin sonun olur," dedi sakin ancak tehditkar bir sesle. "Erkek kardeşim ve ben senin gibi kurtkadınlarla uğraşmayı gerçekten çok severiz. Gerçi şimdi o evleniyor, yine senin gibi bir köpüşle. Ancak önemi yok, ben kendi kendime de işimi halledebilirim," dedi ve sivri dişlerini gösterdi. Kadının yüzünde bu son söylediklerinden sonra şaşkın bir ifade oluşuvermişti. Reb yüzünün neden böyle bir şekil aldığına dair bin tane sebep sayabilirdi, ancak o sırada bunu düşünmek istemiyordu. Kurtlarla uğraşmayalı uzun zaman olmuştu, hem kardeşi Arthur'un bir kurtkadın ile evleneceğini öğrendiğinden beri kuçu kuçulara karşı büyük bir öfke beslemekteydi.

::

Vücuduna yayılan adrenelin seviyesi hat safhayı bulurken tatlı isteği, bir öfkeye dönüşüyor vücudunu sarıyordu. Umursamazlık Sophie'nin mizacında yoktu. O işini hallettikten sonra arkasına bakıp gülmekten hoşlanırdı çünkü. Yerde acı içinde son nefesini veren kişi olmaktan değil. Kadının suratında bulunan umursamaz ifade içinde bazı yerlere dokunuyor gücüne güç katıyordu sanki. Bu sivri dişlilerin bu denli kendini beğenmiş olması saçmalıktı. Bunu kazığı kalplerine yedikleri o son saniyelerde anlıyorlardı sadece. Buda her şey için geç olması anlamına geliyordu. Kadın Sophie'yi şöyle bir süzdükten sonra "Senin gibi tatlı bir kuçu kuçuyu kızdıracak ne yapmış olabilirim, merak ettim?" dedikten sonra Sophie gözlerini devirdi ve kadının suratına o güçlü duruşuyla baktı. Hmm bir düşünelim, dönüşmüş olması yeterliydi belkide? O sırada sarı saçlı vampir bir adım daha kazığa doğru yaklaştı ve bir kahkaha attı "Ah! Yoksa sevdiğin adamı elinden mi aldım?" dediğinde Sophie'nin içinde biriken öfke dışarı bir kahkaha yardımıyla çıkmak istiyordu fakat duruşunu bozmamaya özen göstererek kadına bakmaya devam etti Sophie. Kendi çapında eğlenen sivri dişin saçmalıklarıydı işte.. Ayrıca erkekler, ah lütfen komik olmayalım Sophie'nin sadece yarım dakikasını alırdı. "Bu çok sık olur da," dedikten sonra bir kaç saniye boyunca susarak Sophie'ye zaman tanıdı fakat Sophie konuşmanın gerisini merak ediyordu. Bu yüzden susmak şuan en iyi seçim gibi görünüyordu.Kadın sıkılmış olacak ki vampir hızıyla Sophie'nin kollarından tutup ağacın sert gövdesine yasladı. İçine işleyen o ruhun gücünden de yararlanarak ayakta duran Sophie, kadının kendini beğenmiş bu tavrına karşı Sadece sessizliğini koruyordu. "Beni dinle, tatlı köpek. Sakın bir daha benimle uğraşma yoksa bu senin sonun olur," dedi kendine göre tehditkar ama Sophie'ye göre komik bir sesle "Erkek kardeşim ve ben senin gibi kurtkadınlarla uğraşmayı gerçekten çok severiz. Gerçi şimdi o evleniyor, yine senin gibi bir köpüşle. Ancak önemi yok, ben kendi kendime de işimi halledebilirim," dedi ve sivri dişlerini yavaşça dışarı çıkardı. Bu kadar oyun yeterliydi galiba. Kadının saçmalıklarını daha fazla dinlemek istediğini sanmıyordu. Fakat son sözler, Sophie'nin aklını karıştırmıştı. Bir vampirin evleneceği bir kurt kadın daha olsa bilmeliydi öyle değil mi? Kadının bu kendini beğenmiş tavrını kullanarak omuzlarını tutan ellerini kaldırdı ve bacaklarına bir tekme geçirerek onu yeniden yere mıhladı. Kafasını sivri dişlerine yaklaştırarak "Siz sivrilerin bu kendini beğenmiş tavırları en büyük yanlışınız oluyor biliyor musun? Neyseki aranızdaki en doğrusunu bulabilme şansına eriştim," dedikten sonra kadının üzerindeki gücünü kesmeyerek yerden kaldırdı ve karşıdaki ağacın üstüne fırlattı. Rolleri değişmişlerdi Sophie'nin elleri pençelere dönüşürken gözlerindeki kızıllık artıyordu. "Arthur bundan pek hoşlanmayacak ama sizin gibiler midemi bulandırıyor," dedi ve gözlerini kapadı ve derin bir iç çekti "Egon etrafını saran bir karanlık gibi, seni tökezleten ve ölüme sürükleyen," dedi. Fakat kadının suratındaki o bilmiş ifade yerini şaşkınlığa bırakırken Sophie'nin gözleri pek bir şey görmüyordu. Sadece ölüm vardı.

::

"Arthur bundan pek hoşlanmayacak ama sizin gibiler midemi bulandırıyor," Arthur... Reb şaşkın bir şekilde köpeğin onu fırlatmış olduğu yerden kalktı ve üstünü başını silkeledi. Kadının pençeleri ortaya çıkmaya başlamıştı, bu Reb için bir sorun değildi. Sorun olan, duyduğu işimdi. Acaba bahsettiği Arthur, ağabeyi Arthur muydu? Reb derin bir nefes aldı. Elbette öyleydi, bu kadar tesadüf fazlaydı. Reb kurtkadın konuşmaya devam ettiği sırada şaşkın bir şekilde gülümsedi. Görümcesi karşısında duruyordu ve Reb karşılaşmalarının bu şekilde olacağını hiç de tahmin etmemişti. "Egon etrafını saran bir karanlık gibi, seni tökezleten ve ölüme sürükleyen," dedi kurtkadın. Ardından hafifçe eğildi, üzerine koşacak gibiydi. Reb gülümsemeye devam ederek konuştu, kadının vereceği tepkiyi gerçekten çok merak ediyordu. "Egom gerçekten yüksektir, ağabeyim Arthur gibi," dedi ve kollarını göğsünde birleştirdi. "Demek Ellwood ailesine girecek olan kişi sensin?" diye sordu. Her ne kadar bundan memnun olmasa da, kadının yüzünde oluşan şaşkınlık ifadesi Reb'i bir süreliğine idare ederdi.

::

Kadının dudaklarının ev sahipliği ettiği cümleleri idrak etmesi biraz zamanını almış olsa da doğru duyduğuna emindi. Bu da ne demekti ki şimdi? "Egom gerçekten yüksektir, ağabeyim Arthur gibi," nefesi bir anlığına kesilse de kendini hemen topladı ve iki adım kadar geriledi. "Demek Ellwood ailesine girecek olan kişi sensin?" dediğinde Sophie daha demin öldürmek istediği bu yaratığın görümcesi olduğu gerçeğini idrak etmeye çalışarak şaşkınlıkla kadının suratına bakıyordu. Bu Ellwood'lar ile karşılaşması neden hep böyle olurdu ki? Bir saldırı sonucu başlayan bir aşk ardından aşkının kardeşi de aynı şekilde çıkmıştı karşısına. Tüm olanlar canını sıksa da içinden yükselen kahkaha dalgasını bastırmakta güçlük çekerek katıla katıla gülmeye başladı Sophie. Öyleki karşısındaki vurdum duymaz kadın bile onun bu hareketine şaşırmıştı. Büyük ihtimal bir kaçık olduğunu düşünüyordu. Elindeki kazığımsı odun parçasını bir kenara attıktan sonra Kafasını kaldırıp kızın suratını biraz daha inceledi. Tanıdık izlere rastlıyordu fakat karşısında Arthur'un biraz daha manyak hali duruyordu belli ki. Arthur görünüşe göre onun yanında fazla oturaklı ve ciddi kalıyordu. Sophie onun bu huyunu pek sevmese de kendini tamamlayacak bir oturaklı kişiye ihtiyacı yok değildi. Kahkahalarını biraz olsun dizginlediğinde "Ne yani ben beş dakika önce görümceme mi saldırdım?"dedi ve arkasını dönüp vücudunu sergilemekten çekinmeyerek yürümeye başladı. Ayağının altında ezilen toprak kokusu bile garip geliyordu şimdi. "Siz Ellwood'lar ile karşılaşma maceralarım nedense hep böyle oluyor," dedi ve yeniden sarışın vampire dönerek elini uzattı "Sophie ben," dedi ve bu saçma sapan anın garipliğine uyum sağlayarak kadına bakmayı sürdürdü.

::

Kurtkadın "Sophie ben," diyerek kendini tanıtıp elini uzattığında, Reb bir an tereddüt etmişti. Az önce sinirlerini hoplatan Sophie, şimdi ona elini uzatıyordu. Reb yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirdi, şaşkınlığı bir kenara bırakmış ve gerçeğe kollarını açmıştı. Bu kadın; onun görümcesiydi. Öyle ya da böyle kabul etmesi gerekecekti. Ancak karşılaşma şekilleri gerçekten de hoş değildi, daha medeni ve daha normal bir şekilde Sophie ile tanışsa, daha da keyfi yerinde bir şekilde kadını sinir edebilirdi. Yapmacık bir şekilde gülümserken, görümcesinin elini sıktı ve, "Rebekah," dedi içtenlikten uzak bir sesle. Etrafındakilere karşı böyle davranmaya alışmıştı ve bu bir bakıma hoşuna gidiyordu. Ayrıca, karşısında durmakta olan kişi ağabeyinin eşiydi, elbette ona böyle davranacaktı! Eğer kankalık kuralları kitabı varsa, abi-kardeş kuralları kitabı da vardı ve o kitaptaki ilk kural, ağabeyinin ya da kız kardeşinin sevgilisine kötü davranmaktı. Kuralları bozup, onlara karşı gelmek üzere dünyaya gelmiş olan Reb bile bazen kurallara uyabiliyordu. Derin bir nefes aldı ve, "Öyleyse nezaketsizliğini avda bana eşlik ederek unuttur, kardeşim," dedi ve yüzündeki gülümsemeyi yaydı Rebekah. Sophie'ye kardeşim demek tüylerini ürpertmişti. Sophie'yi sinir edecek olması, aileye kabul etmeyecek olmasını göstermezdi.

Mimiklerini ustalıkla kullanan bu kadını içten içe sevmeye başlamıştı Sophie. En azından işine ne geliyorsa o şekilde davranıyordu. Uzattığı elini havada bırakmama nezaketini gösteren sarışın kadın sert bir şekilde Sophie'nin elini sıktı ve "Rebekah," İçten olmayı bırak, içinde yapmacık sevgiden başka hiçbir duygu barındırmayan bir sesle. Bu biraz ironikti. Karşısında duran genç kadın Arthur'un kız kardeşiydi ve ilk defa bir sevgilisinin aile bireyiyle tanışmıştı. Hoş artık müstakbel kocası demek daha doğru olurdu ya neyse. İki kadında doğalarının verdiği br rahatlıkla dikiliyordu. Hiçbir şekilde yadırgamıyorlardı etrafı. Daha demin öldürmek için binbir şekle girdiği kadının yanında böylece dikilmek biraz garipti. Kızın kabullenmekte zorluk çektiğini hissedebiliyordu. Sophie de aynı şeyleri hissedebilirdi belki kardeşleri ölmeseydi. Onları paylamak, hemde kendi hemcinsi ile.. Hayır pek kaldırılması kolay bir şey değildi. Kısa bir iç çekişin ardından "Öyleyse nezaketsizliğini avda bana eşlik ederek unuttur, kardeşim," dediğinde Sophie gözle görülür bir biçimde afallamıştı. Fakat pek bozuntuya vermemeye çalışarak gülümsedi ve "Avlanacak şeyler var bekletmeye gelmez," dedi Sophie ve kadına bir bakış attı. Orman onları yeniden kucaklarken yeniden doğanın kanunlarına karşı geliyorlardı. En azından Sophie için öyleydi. Daha önce Eric ile olanlar, sonra Arthur ile geldikleri seviye ve şimdi Rebekah. Şansını zorluyordu bu kadar vampirin içinde ama pek umurunda değildi. Hayatı uç noktalarda yaşamak çok daha mantıklıydı. Saçlarını yüzünün önünden çekti ardından uzun adımlarla yürümeye başladı. Yeniden tüm ormanı iliklerinde hissetmek mükemmel bir histi ve bunun bilincinde olmak bambaşka bir şeydi. Ölümün ve yaşamın kıyısında bir yerlerde dolaşarak bunlara yön veren olmak apayrı bir şeydi. Sarışın vampir de etrafına odaklanmış olmalıydı ki tek kelime etmiyordu. "Arthur bana senden hiç bahsetmemişti," diyerek sessizliği bozdu Sophie. Sanki normal bir yürüyüşte konuşan iki arkadaşmışcasına gayet rahat bir şekilde söylemişti. Ağaç kökleri fazla büyümüş ve dışarı çıkmıştı. Orman artık tamamiyle yutmuştu onları. Görünüşe bakılırsa başka birini daha yutmuştu çünkü korkunun o nefes kesen tazeliğini hissedebiliyordu Sophie. Aynı anda Rebekah ile birbirlerine döndüler ve sinsice gülümsediler. Sophie yanındaki ağaca tırmandı aşağıda kalan vampirse kendinden emin adımlarla korkudan neredeyse ölecek olan adama doğru yavaş adımlarla yürümeye başladı. İşte heyecan başlıyor diye geçirdi Sophie içinden. Bu sefer bir Ellwood ile daha karşılaşmak istemiyordu sadece av istiyordu. Korkunun soğuk nefesini hissetmek istiyordu. Zevk için başka birisinin hayatını değişitirmek istiyordu. Ağaçların üzerinden ilerlerken Rebekha'nın da ava yaklaştığını gördü. Oyun başlasın..

İki kadının arkadan görünüşü nefes kesiciydi. Birisi esmerdi, yanındakinden daha uzundu ama diğeri de sarışındı. Doğal. Zaafı vardı zavallının, doğal sarışınlara dayanamıyordu. Arkalarından emin adımlarla ilerliyordu. Kadınlar onu asla fark edemezdi. O bir gölgeydi, onların 10 yaşamı kadar yaşamıştı, tecrübeliydi. Sophie düğünde ondan kaçmış olmayı başarmış fakat bu sefer farklıydı. Amacı onu kaçırmak değil ona acı çektirmekti ve bunu yapması için yarı çıplak dolaşması yeter de artardı. Hiç konuşamıyolardı. Sanki zoraki bir biçimde beraber avlanıyor gibilerdi. Yanındaki kadının da kurt adam olup olmadığını merak etti. Aman ne olursa olsun, nefes alsın yeter. Arkadan onları biraz daha zevkle izledi. Konuşmalarını duyuyor ama pek anlam veremiyordu. Omuz silkti ve Yasak Orman' ın derinliklerine doğru ilerlerken kızların çevresinden dolaşmaya başladı.

Bir kaç dakika sonra onların önündeydi. O manyak dangalak salak Arthur bu kızları yalnız bırakmamalıydı diye düşündü. Çok eğlenceli olacaktı. Planı buraya gelirken aklına gelmişti. Adamları hhala Sophiesini takip ediyordu da. Hemen bilgi almış ve Hogsmeade' den buraya gelmişti. Av' ı kaçırmak istemezdi. Kadınlar sıkılmaya başlamıştı. En yakınındaki ağacın önünde durdu. Ağaçlarda olduklarını biliyordu. Hemen cebindeki kan poşetini çıkardı ve güzelim insan kanını içi gide gide üstüne sürdü. Tahmin edin, gerisi ham. St. Mungo umarım ona çok kızmamıştır. Napalım, aşk bu. Ne demiş Shakespeare aşkta herşey.. Herneyse. Kadınlar kokusunu aldıkça hızlanıyordu. Sonunda içine korku duygusunu aşılamış, onu tam bir av olarak görmelerini sağlamıştı. Kadın neredeyse gelmek üzereydi. Yere inmek için atladığını hissettiği an ağacın arkasına girdi ve Sophie' nin gelmesini bekledi. Kadın onu görmüştü, hala av sanıyordu ve eğer protez yaptırmadıysa vampirdi. Ayrıca güzeldi. Sophie yere adım atar atmaz dışarı fırladı. İkinci kez şok olan zavallı aşkına baktı. Ama önceliği vampire vermişti. Kanlı olmayan temiz eliyle kadının eline uzandı. Eğildi ve öptü. Gözlerini ondan ayırmadan fısıldadı ''Eric Northman, hizmetinizdeyim.'' Güldü ve hemen yanda duran Sophie' ye doğru ilerledi. Ellerini iki yana yamuk bir şekilde açtı ve kafasını eğdi. ''Biliyorum, tam bir baş belasıyım.''

Düğünümüzden sonra sürekli Sophie'nin etrafında gelişen olaylara dikkat ediyordum. Şimdiye kadar onu izleyen vampirlerin sadece iki tanesini bulabilmiştim. Fakat sistemlerini anlamıştım. İkili şekilde nöbet tutuyorlardı. Şüphe yoktu ki bu vampirlerin başı Eric'di ve her zaman harekete geçebilirdi. Son olarak Hogsmeade'e bir sarhoş olarak sığındığım sırada iki vampirin Sophie'i ormana giderken izlediğini fark etmiştim. Eric'in ne yapacağını biliyordum. Tıpkı bir ava yaklaşmak gibiydi. Uygun zamanı beklemek, yalnız kalması için beklemek. Eric'in av zamanı başlamıştı. Sophie aldığı bozulmuş kurtboğaz iksiri ile duyularını açığa çıkarmıştı. Bu yüzden ormanda onu çok daha dikkatli izlemem gerekiyordu. Yanına inebilirdim fakat Eric kesinlikle buralarda bir yerlerde olmalıydı. Beni fark edemeyeceği şekilde ilerliyordum fakat o ortaya çıkana kadar ben de onu fark edemezdim. Sophie ile Reb'in atışmalarını, görümce olduklarını anlamalarını ve ava başlamalarını sakince ağaçların üzerinden izlemiştim. Reb bütün planlarımı mahvetmeye çok yaklaşmıştı. İkisinden biri birini öldürecek olsa müdahele etmem gerekir ve açığa çıkardım. Fakat henüz ne Eric ne de ben açığa çıkmıştım. Ta ki ormanı tararken çok yakından duyduğum sesler dışında. Eric kızların çevresinden dolaşıyordu. İşini iyi biliyordu aslında. Benim burada olduğumu bilmese fark edilmezdi. Ağaçların üzerinden olabildiğince sessiz bir şekilde ilerledim. En sonunda bir ağacın altında sırtını ağaca veren Eric kan torbası çıkararak üzerine dökmüştü. Bu güzel ama klasik bir numaraydı. Kızları üzerine çekmek istiyordu. Onlarında bunu fark etmesi uzun sürmemişti fakat Sophie'nin ağaçtan geleceğini beklemiyordu. Son anda ses çıkarmadan üst dallarda saklanmayı başarmıştı. Fakat henüz Sophie saldıramadan Eric kalkıp Reb'i öpmüştü bile. Yüzünde bir sırıtma ile ''Eric Northman, hizmetinizdeyim.'' demişti. Midemi bulandırıyordu pislik. Fakat Reb onunla baş etmesini bilirdi. Şimdi yere inmiş olan Sophie'e dönerek ''Biliyorum, tam bir baş belasıyım.'' diyordu. Ortaya çıkmamın zamanı geldiğini düşünerek yere tam arkasına atladım. Bunu fark etmişti ve hızla dönmüştü. Yüzünde bir şaşkınlık ifadesi ile beni izlerken "Evet, tam bir baş belasısın." dedim. Ona kimin daha tecrübeli, kimin daha yaşlı ve kimin daha zeki olduğunu göstermek çok zevkliydi. Yüzüme nefret dolu bir sırıtma getirirken "Fakat büyük vampirler küçüklerini affetmelidir. O yüzden seni affediyorum Eric." dedim. Şok olmuştu ve gözlerinde öfke vardı. Reb için kavga etmeme gerek yoktu. Eric Reb'i yeterince sinirlendirirse kalbini lime lime bile edebilirdi. Onu affetmiş falanda değildim. Hala o lanet olası kalbini sökmek istiyordum.