Porsukların mücadelesini izlemek için sabırlanmasının tek bir geçerli sebebi vardı, Cosette. Kızı görmek için nefret ettiği binanın maçını izlemeye bile geliyordu, eh artık bir öpücüğü hak etmişti öyle değil mi? Slytherin armasını taşıyan atkısını boynuna doladı filozoflar gibi ve kendinden emin adımlarla okul sahasına doğru ilerlemeye başladı. "Hey, Sophiste! Nereye gidiyorsun?" Çocuk arkasına döndü ve Alfred ile göz göze geldi. Çocuğun amsmavi gözleri şeytani bir şekilde parıldıyordu. "Quidditch maçını izlemeye. Senin gideceğin yerin tam tersi istikamette bence." dedi ve sert bir bakış attı çocuğa. Cosette'i herkesten ve her canlıdan kıskanıyordu. Onun hakkında kimsenin tek bir söz etmesine dahi izin vermiyordu. Slytherin'lerin çenesini kapalı tutmak zordur; ama JFLS bunu kolaylıkla başarıyordu. Babasının imtiyazını kullanarak veya kendi yöntemleriyle.... Sahaya geldiğinde tribünde kendisine bir yer seçti ve iyice yerleşti. Etrafında en az üç kişilik yere kimsenin oturmasını istemiyordu. Diğer binalardan biraz, tiksiniyordu. Maç başladığında porsuğunu gördüğü gibi yüzüne tatlı bir gülümseme yerleşti çocuğun. Herkes birbirine selam verirken Cosette ile göz göze geldiler ve kız ona el salladı. Çocuk nazik bir kahkaha attı bunun üzerine ve kıza göz kırptı. Bu kadar uzaktan görüp görmediğinden bile emin değildi ama olsun. Yanındaki diğer Hufflepuff'ların ona baktığını fark ettiğinde yine gülümsedi. François'nın gülümseyişini görmek nimet gibi bir şeydi. Nadir gülümserdi, gerçi son zamanlarda Cosette sayesinde sürekli mutluydu.