Dean tepinmeyi bırakmış sadece boş gözler ile bir Brian'a bir Auré'ye bakıyordu. Bu herşeyden kötüydü. Onu hayal kırıklığına uğratmıştık. Bir şey yapmamıştık belki ama aklımızdan geçmemiş miydi? Güzel kızın gözyaşları iki erkeğin yerdeki bedenlerinin dibine dökülüyordu. Kendini zor tutuyordu kız. ‘’Dean, hiçbir şey zannettiğin gibi değil. Beni nasıl suçlayabilirsin anlayamıyorum.‘’ Kız böyle düşünebilirdi ve haklıydı da. Ama Brian içinde bir suçluluk duygusu yaşamadan edemiyordu. Arkadaşının kız arkadaşını öpmek aklından geçmişti. Bu bile onun için bir ihanetti. ‘’Brian, benim ailem katledildiğinde yanımda duran tek kişiydi Dean. Beni ayakta tutan ve bir şeylerden mahrum bırakmayacak kadar sevgi göstermişlerdi. Evet, geçmişi unutmak çok zor ve kirli anılarımı süsleyen güzel şeyleri unutamam. Brian benim için hep çok değerliydi, bir arkadaştan daha öte. Ama sen benim aşık olduğum, sevdiğim tek kişisin Dean.’’ Kız gözyaşlarını tutamıyordu artık. Brian'ın aklına eski anılar doluştu. Eskiden sadece ikisi vardı. Birbirlerini anlayan ve değer veren. Fakat şimdi ikisininde hayatı değişmişti. Auré Brian için artık bir anı, eski en iyi dosttu. Sevgili olarak görmüyordu onu. Kalbinde çok daha farklı bir konumu vardı. Fakat bunu şu ana kadar anlamayarak aptallık etmişti. "Üzgünüm." Zor konuştuğu sesinden belli idi. Duygu katmayarak kendini zorlaması. "B-Ben sadece, sanırım gitmeliyim." Dean uzaklaşırken Brian ve Auré sadece arkasından bakabildi. Brian Auré'ye döndü. Artık kelimeleri ağzından çıkarmakta bile zorlanıyordu. "Sanırım ben de gitmeliyim. Dostuz değil mi?" Elini uzatan çocuğa tereddütle bakan Auré en sonunda çocuğun elini sıkarak gülümsedi. Brian arkasını dönüp şatoya doğru gittiğinde artık sadece arkadaş olduklarını biliyordu. Belki birbirlerini herşeyden iyi anlayan arkadaşlar.

Rp Sonu