Kehanet Kulesi'nin sessiz ve karanlık merdivenleri Cosette'in terliklerinin sesiyle doldu. Öyle sessizdi ki her yer, pijama terliklerinin sesi bir gürültü gibi çıkmış, kulede yankılanmıştı. Genç kız önce etrafı kolaçan etti, adından yirmi beş basamak yukarıdaki kuytuluğuna, güzel kadınlar portresinin kenarına tünedi. Julius'tan zor bela aldığı kaymakbiralarını merdivene dizdi, saçlarını tepeden bağlayıp ilk şişeyi açtı. Julius biraları vermek istememiş, birlikte içmekte ısrar etmişti. Cosette ise bir kere aldığı riski ikinci kez tekrarlamaya niyetli değildi. Kutuları, önümüzdeki pazar Hogsmeade'e birlikte gitme sözüyle alıp kulelere koşmuştu. Yatakhanede olması vakit çoktan geçmişti, yarın teslim etmesi gereken bir Tılsım ödevi vardı ve tamamen yanlış zaman yanlış yerdeydi. Ama ağzında hissettiği köpüklü biranın tadı suçluluk duygularını alıp götürüyordu. Amacı çok para kazanmak ya da mevki sahibi olmak değildi, hiçbir zaman da olmamıştı. Zengin bir koca bulmasına yetecek güzellik, zeka ve bilgi yeterliydi, onlara da sahip olduğunu düşünüyordu. Ömrünü sınavlarla ve bakanlık koridorlarında çürütmeyeceği için, endişe duymasına da gerek yoktu. Portreyle giriştikleri münakaşayı -portre gözü önünde bira içilmesini insanlık dışı bulmuş ve bina sorumlusuna şikayet edeceğini söylemişti- kadının boynunu gıdıklayarak atlatan Cosette pencereden görünen dolunayı izlemeye başladı. Sessiz bir geceydi, sakin ve karanlık. Annesini düşündü ve diğer annesini. Babası yerine iki annesi olmasını her zaman tuhaf bulmuştu. Annesi kızar mıydı bu saatte kuralları ihlal etmesine?

O gece, anlaşılan Cosette'in bir misafiri vardı. Sessiz düşünceleriyle birasını yudumlarken genç kız, kule merdivenlerinin en altından gelen hızlı soluma ve koşarak yukarıya çıkan ayak sesleri toparlanmasına neden oldu. Biraları pelerininin altına soktu, tedbir olarak yanına aldı sihirli küreyi önüne çekti. Acil durumlarda 'yarınki ders için çalışıyordum, zamanın nasıl geçtiğini anlamamışım. Hemen yatağıma döner ve sabaha kadar asla çıkmam.' diyebilmek için yanında taşıyordu o bozuk küreyi. Kimin geldiğine bakmadan, önündeki küreyle uğraşarak nefesini tuttu.

Doğru tahmin etmiştim, merdivenleri hızla tırmanan biri vardı ve katta yaptığı kısa keşif gezisinden sonra yanıma çöktü, nefesini düzenlemeye koyuldu. Fazla koşmuştu anlaşılan; fakat bu benim gecemi böldüğü için bir mazeret olamazdı. Tek kişilik partimde bana sadece kaymakbirası, güzel kadınlar portresi, karanlık kehanet kulesi, ıssız gece eşlik etmeliydi. Davetsiz misafirlerden hoşlanmazdım. Yanımda sanki tek başınaymış ve en başından beri oradaymış gibi oturan çocuğa gözlerimi diktim. Altıncı sınıflardan biriydi sanırım, tanrım bu okulda ne kadar çok altıncı sınıf var? Daha önce büyük salonda falan karşılaşmak dışında bir iletişimimiz olmamıştı. Zaten şu Gryffindorları oldum olası soğuk bulmuşumdur. Kimliğini teşhis ettikten sonra gözlerimi konuğumdan çektim. ''Pardon, rahatsız ettim. Ama gerçektende koşmaktan çok yorulmuştum.' Herkesin derdi kendineydi. Bu bir bahane olamazdı. Kocaman okulda benim bira içtiğim köşeyi bulmasının açıklaması olamazdı. Umursamaz bir tavırla omuz silktim, önümdeki küreyi kenara çekip pelerinimin altındaki kutuyu çıkardım, bir tane de altıncı sınıfa uzattım. "Bak, bina sorumluna yakalanmaya çalışıyorsan bunu benden uzakta yap, başıma dert almak istemiyorum." Kendi biramı açtım, bir yudum aldım. "Sana tavsiyem biranı içip yatakhanene dönmen ve bu gece burada kiminle oturduğunu unutman." Umarım ağzı sıkı birisidir, yakalanayım derse onu kendi ellerimle ispiyonlamam gerekir.

Şu çocuğun rahatımı kaçırmasından gerçekten rahatsız olmuştum. Biz önceden üst dönemlerimize saygı gösterirdik, çok bilmiş altıncı sınıflarda hiyerarşi zihniyeti oturmamıştı. Gerçi bu, Gryffindor'a özgü gereksiz bir cesaret de olabilirdi, bilmiyordum. Güzel kadınlar portresinin nerelere gittiğini düşündüm, bu gece onunla atışmak bile daha iyi olabilirdi. ''Beni bu kadar koşturan bir Bina Sorumlusu değil, merak etme.'' Bu iyi bi haberdi, zira yakalanıp yine cezaya kalmaya niyetim yoktu. Odasını düzenlemediğim profesör kalmamıştı sanırım. ''Ayrıca adını bile bilmiyorum, emin ol unutmak zor olmaz, çünkü hatırlamam bile.'' Cevabım sesli bir kahkaha ve en az onun kadar sesli bir yudum oldu. Altıncı sınıfları bilirim, hocalara yaranmak için yapmayacakları şey yoktur. İsmimi bilmese de beni okulda görmediğini söylemesi büyük bir yalan olacaktır ve sorumlusu geçen gece yatakhane dışında ne yaptığını sorarsa aklına ilk gelen yalan söylemek değil, Hufflepuff'tan bir kızla bira içtiğini söylemek olur. ''Ben Isaac.'' Bir de tanışacak mıydık yani? "Bak Isaac, burası benim kuytuluğum. Kendine başka bir yer bulmalısın. Bir Hogwarts atasözü der ki, bir kuytuluk iki kişiye fazladır."

Bina başkanlığını gözünde fazla büyüttüğü, ya da birtakım insanların büyütmesini sağladığı belli oluyordu. Julius denen serseri dahi iyi beceriyordu şu işi. Kendini beğenmiş sözlerine gülümsedim, bira kutumu şerefine kaldırdım. Sanırım onu ciddiye alıp içim içimi yediğimi düşünüyordu. Üzüldüm. Ensemde terlemeye sebep olan saçlarımı bileğimdeki lastik tokayla tepeden toplayıp olup olmadığını anlamak için elimle yokladım. İyi olmuştu. Astronomi profesörü Amélie geçen gün giydiği trençkotu ödünç verir miydi acaba, oldukça güzeldi. Yarın bir sorsam iyi ederdim. Hogsmeade hazırlıklarına şimdiden başlamıştım. Julius'u kesinlikle yanımda götürecektim, bavulunda on beş kilo bomba taşıyan mülteciler gibi, okula kaymak birası yüklü bir sırt çantasıyla tek başıma giremezdim. Suçu paylaşırsak ancak. "Senin bina başkanlığın bana sökmez Isaac, onu ancak kendi binan üzerinde kullanırsın." Gözümün önüne gelen saçı kulağımın arkasına atıp biradan birkaç büyük yudum aldım. Aslında şimdi puro iyi giderdi, ama Ricimar sigaranın kokusunu hemen alıp yanımda biterdi. Yaşlı bunakla başımı derde sokmaya niyetim yoktu. Elimdeki kutuyu bitirip son şişeyi açtım, bitirince yatakhaneye gitmeye karar verdim. "Bina sorumlun bu gece burada bir sabıkalıyla bira içtiğini bilse ne kadar da hayalkırıklığına uğrardı, değil mi tatlı şey? Yerinde olsam onu üzmez, burayı terk ederdim. Her horoz kendi çöplüğünde." Sesimdeki yapmacık hüzün uykumu dağıttı. İspiyonlar mıydım? Bilmem. O benim ismimi bilmiyordu, bense onun ismini biliyordum. Bina başkanlığının özel hayatına etkilerini görmek hoşuma giderdi. Her çıkışın bir inişi olduğunu öğrenmek herkesin hakkı.

"Senin bina başkanlığın bana sökmez Isaac, onu ancak kendi binan üzerinde kullanırsın." Bu sözlerinden sonra bir şişe daha bira açmıştı. "Bina sorumlun bu gece burada bir sabıkalıyla bira içtiğini bilse ne kadar da hayalkırıklığına uğrardı, değil mi tatlı şey? Yerinde olsam onu üzmez, burayı terk ederdim. Her horoz kendi çöplüğünde." Bu oyun gerçektende can sıkıcı olmaya başlamıştı. Onu tanımıştım, bunu belli etmedim. Yani en başlarda tanımamıştım evet inkar edemem, ama bu alaylı konuşmaları, bu kendini beğenmişlikleri ile kendini ele verdi. Onunla daha önce hiç konuşmamıştım, sadece kulaktan duyma bilgilerim vardı. O duyduklarımla karar vermiştim onun kim olduğuna, yanılmadığımdan da oldukça emindim. Artık bir taraflarını indirmesi gerekiyordu. ''Cosette üzgünüm ama kendini çok çabuk ele veriyorsun.'' Cümleye böyle başlamak mantıklı mıydı bilemiyordum, ama kesinlikle devam edecektim. ''Bina başkanlığım sana işlemez belki evet, ama sözümü senin sözlerinden daha anlamlı kılar,'' duraksadım, doğru cümleleri seçmeliydim. ''Profesörlerin böyle düşüneceğine eminim.'' Onunla beraber bende suçluydum, gece yarısı dışarıdaydım. Bu sık sık yaptığım bir şeydi, yakalandığımda olmuştu. Ama uyuyamam kapalı ortamlarda duramamam benim suçum değildi. O yüzden bu yönüm bir hastalık olarak adlandırılmıştı, artık kimsede bir şey demiyordu. Çoğu kişi çözümelemeye, benimle konuşmaya çalışmıştı. İyide gelmişti, ama gece olunca her şey kararıyordu işte tekrardan. O kara bulutlar çöküyordu üzerime ve kesinlikle boğuluyordum. ''Bu saatte ikimizde burada olmamalıyız, ama bahanemin olduğuna emin olabilirsin. Bende bir şeyden eminim ki, senin hiçbir bahanen yok. Ve bu aldığın ilk ceza olmayacak, kısacası sabıkalısın'' Daha fazla konuşmama gerek yoktu, gerçektende bu ukalalığına devam ederse onu şikayet edebilirdim. Biramdan sadece iki yudum almıştım. O ise; iki şişeyi devirmişti. İçmediğimi öne sürebilirdim, ama onun böyle bir şansıda yoktu işte.

Kaybedecek hiçbir şeyi olmayan birini tehdit etmesi ironikti. Okul umrumda değildi, zaten ileride yapmayacağım işlerin eğitimini almak can sıkıcıydı. Ben eğlenmek istediğim için geceleri boş koridorlarda geziniyor, oğlanlarla öpüşüp bira içiyordum, bakanlıkta saygın bir meslek istesem yatakhanemde uyur, aktif görevler alıp quidditch oynardım. Ceza almak canımı sıkıyordu; ama kafamı takacağım bir şey olmazdı. Alkolik olduğumu ise bilmeyen yoktu, sabıkalarımı sağır sultan duymuştu ve profesörler beni böylece kabul etmişti. Fakat oldukça hevesli bina başkanı Isaac'te beni ispiyonlayacak cesaret yoktu. Kendini ele vermekten korkardı. "Sana benden daha çok inanırlar, haklısın. Fakat sözlerim içlerine bir kurt düşürür ve gözlerini üzerlerine çevirirler, bu da bana yeter." Deli cesareti dedikleri şu şeyden karşımdaki altıncı sınıfta bol bol vardı anlaşılan. Babası Sihir Bakanı falan mıydı, kendindeki bu özgüvenin kaynağı neydi? Pelerinimi topladım, kutuyu dikleyip birkaç yudumda bitirdim. Boş şişeleri iyice ezdikten sonra poşetine doldurup yanıma aldım, ayağa kalktım. "Bu saatte buralarda gezinmeni tavsiye etmem, tablolar çok ispiyoncu." Gülümsedim,yerimden kalkıp hafifçe ıslık çalarak merdivenlerden aşağı indim. Yarınki ödevi yetiştirmek için birilerinden yardım almam gerekiyordu, ayrıca Kehanet araştırmasını da yapmamıştım ve muggle bilimlerinden de ödev hazırlamalıydım. Hem de mugglelarla ilgili en ufak bir fikrim yokken!

Sorsan, bu okulda herkes çapkın, komik, yerine gelince ciddiydi. O yüzden Isaac'le ilgili haberler kulağıma ulaşmamıştı. Daha çok tatillerde eve gittiğimde birileriyle takılıyordum, Hogwartstaki ilişkiler karanlık koridorlardan güneşli güne geçemiyordu. Sevgilim var, demenin öpüştüğüm birileri var demekten farklı olduğunu neyse ki biliyordum. ''Bira kokusuda rahatsız etmedi, hoştu.'' Tabi ki rahatsız etmez, bu kaymak birası! Eğer gerçekten biraz daha salak olsam biraya tapardım, o nasıl güzel bir şey öyle... Kafam üç kutunun ardından biraz dumanlanmış olsa da, karşılıklı beklediğimiz o dakikalarda bir şeyler yapmam gerektiğinin farkındaydım. Yani, ayakta dikilip birkaç dakika öncesinin ne olduğunu düşünmek pek de eğlenceli değildi. "Bu geceki suç listen kabardı Lincoln. Yenisini eklemene neden olmadan gitsem iyi olur." Şimdi ne yapmalıydım, yaşlı karı kocalar gibi bir veda öpücüğü mü? Yoo, hayır, ağır romantik ilişkiler için daha çok gencim. "Belki tekrar karşılarız. Bu sefer aydınlıkta." Aslında son sözümü söylerken bir de göz kırpmıştım; ama görmemiş olabilir, ne de olsa karanlık ve sessiz bir koridordaydık. Zaten o sırada yanımıza gelen güzel kadınlar portresi beni ispiyonlamaktan döndüğünü söylemişti. Kocakarıya bir küfür salladım, merdivenleri ağır ağır indim. Bu geceki maceranın da sonuna gelmiştik. Bir başkasında görüşüp görüşmeyeceğimiz meçhul bir halde, iyi geceler diledim. İçimden.