Ah, sakar kedicik!

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 229 Gerçek Adı : Oylum

Son kez aynaya baktığımda, görüntümden gayet memnundum. Kahverengi, uzun saçlarımı; mis kokulu dalgalar halinde omuzlarımdan aşağı sarkıtmıştım. Son bir hamleyle, ellerimle kaşlarımı düzelttim ve yatakhaneden çıkıp, koridorlarda yavaşça ilerlemeye başladım. Hava fazlasıyla bulutluydu, yağmur yağdı yağacak gibi görünüyordu. Bu ihtimali düşünerek, kendi kendime gülümsedim. Belki de işim bittikten sonra Göl Kenarına gidip biraz kitap okumalıydım. Zaten üzerime her ihtimale karşın yün, ancak bir o kadar da şık, haki rengi şalımı geçirmiştim. Beni oldukça sıcak ve güzel tutuyordu. Çimen ve toprak kokusuna gölün güzel kokusu da eklenirse, huzur denen şeyin formülünü bulmuş sayılırdım. Bunu aklımın bir köşesine yazdım ve gideceğim yerin tahta kapısına geldiğimde önce bir duraklayıp, kapıyı açtım.
Kütüphane'ye girdiğimde, dağınık biçimde yerleştirilmiş tahta masaların üzerinde yalnızca birkaç öğrenci vardı. Önlerindeki kitaplara bakıyor, inceliyor, kimisi bir yerlere not alıyor, kimisi öylece okuyordu. Ayakkabılarımın çıkardığı sesler eşliğinde, sihirli yaratıkların bilgilerinin bulunduğu kitaplığa doğru ilerledim. Profesör, bir diğer derse hazırlıklı gelmemiz gerektiğini söylemişti. Slytherin'den birçok kişinin derslerden kaytardığını, Slytherin puanlarının çok düştüğünü duymuştum. Benim görevimse her zamanki hırsımı ve zekamı kullanıp, bu arayı kapatmayı en azından denemekti.
Cebimdeki fazlasıyla buruşmuş kağıtta, bir dahaki derste işlenecek yaratıklar yazılı olmalıydı. Zorlukla, darlaşmış cebimden kağıdı çıkardım. "Ejderha ve Türleri" yazıyordu. Uzun, ince parmaklarım eşliğinde ellerimi "E" harfinin üzerinde dolandırdım. Nihayet aradığım şeyi bulduğumda, tozlu kitabı diğer ağır kitapların arasından zorlukla çekip aldım ve kolumun arasına sıkıştırdım. Gerçekten müthiş ağır bir kitaptı, umarım onca sayfa arasından istediğim şeyi bulabilirdim.
Arkamı döndüm ve masalardan birine doğru yürümeye başladım. Bu sırada kitabın sayfalarını karıştırıyordum. Kitabın altındaysa bir takım SYB notlarım, parşömenlerim, kağıtlarım sıkıştırılmış biçimdeydi.
Bir anda büyük bir gürültü koptu. Aldığım sarsıntıyla ne olduğunu anlayamadan, kendimi yerde ve kitaplarımı, onca kağıdı yerde buldum. Beynime doğru bir sinir dalgası yükseliyordu ki, kafamı kaldırıp; kitaplarıma doğru eğilmeye çalışan bir varlık gördüm. Evet, varlık diyorum, çünkü bir büyücü olamayacak kadar yakışıklı bir tipdi. Ancak maalesef ki Slytherin değil, bu sakar çocuk, bir Gryffindordu. Kitaplarımı, onun toparlamasına izin vermeden topladım ve bir hışımla ayağa kalktım. Hatanın bende olduğunu bile bile ona adeta fısıldayarak, bağırmaya başladım. Burası bir kütüphaneydi sonuçta.
"Sen ne yaptığını sanıyorsun? Biraz önüne bak istersen, sakar kedi!"
Bu sırada kağıtlarımı, kitabın arasına sıkıştırdım ve nihayet rahat ettiğimde onu kolumun altına alıp, "fısıldayarak bağırmaya" devam ettim. "Ah tanrım, siz Gryffindorlular nasıl yürüyeceğinizi dahi bilmiyorsunuz!"
Onun mavi gözlerine karşın, zorlukla, gözlerimi devirdim ve oldukça hırçın gözükmeye çalıştım.

Konu: Geri: Ah, sakar kedicik! Ptsi Tem. 23, 2012 10:43 pm

Uykusuz gecelerim gün geçtikçe canımı sıkmaya başlamıştı. Uykusuz kalmak sorun değil de, uykusuzken içinde olduğum ruh hali gerçektende kötüydü. İnsanları sebepsizce kırmak, sürekli yüzüm asık şekilde
dolaşmak bu aralar adetimdi. Yatakhaneden çıkarken bugün kibar olmayı deneyeceğim diye geçirdim içimden. Başarılı olup olamayacağımı bilmiyordum, ama deneyecektim. Ortak salonda durdum, pencerenin yanına giderken etrafa göz attım. Oldukça boştu, küçük sınıflardan birkaç öğrenci vardı o kadar. Geçerken onlara gülümseyerek selam verdim. Onlarında beni sevmelerini istiyordum, bir yıl boyunca onlara ağabeylik yapacaktım ve tabii ki bina başkanları olduğum için sürekli içli dışlıydık. Pencerenin kenarına geldiğimde canım daha da sıkıldı. Hava o kadar kasvetliydi ki, bulutlar adeta birbirine geçmiş karanlık halkalar şeklindeydi. Her an yağmur boşalabilirdi, ve bunlara eşlik eden rüzgarın uğultusu burada bile kulaklarıma geliyordu. Göl kenarına gitme hayallerim suya düşmüştü. Ne zamandır derslerimle ilgilenmiyordum, gidip kütüphanede biraz ders çalışabilirdim. Ortak salondan yavaş adımlarla çıktım. Bilindik o merdivenler, koridorlar, o birbirinden neşeli ve bir o kadar huysuz panolar şuan gözüme hiçte hoş görünmüyordu. Bana neler oluyordu böyle? Uzun süredir yalnız kalmak iyi gelmemişti. Biriyle konuşmamak, asılmamak belki… bilmiyordum. Kütüphaneden içeriye girdim, o bilindik kitap kokusu doldurdu burnumu, yıpranmış kitapların kokusu. Dalgın bir şekilde ilerliyordum, kendime tenha bir yer bulmaktı amacım. Kafam yerde yürürken birden ne olduğunu anlayamadan bir şeye çarptım. Bir raf olabilir miydi? Yo hayır bu bir öğrenciydi. Onu görebilmek için yere bakmam gerekti, çünkü çarpışmanın etkisiyle yere düşmüştü. Elleri baya dolu olacak ki dört bir yanına dağılan kağıtlar,parşömen parçaları ve birkaç kitap vardı. Eğilip toplamaya başladım onun anlamsız bakışlarını aldırmadan. Ama benden önce davrandı ve hepsini toplayarak ayağa fırladım. Burnumun ucuna doğru iyice sokuldu. Sesi kısıktı, ama bir o kadar da tehditkar. Bu beni eğlendirmişti. En azından bugünlük eğlencem çıkmıştı sanki. "Sen ne yaptığını sanıyorsun? Biraz önüne bak istersen, sakar kedi!" Kedi mi? Gülmemek için kendimi zor tuttum. Bu kızgınlıktan adeta kudurmuş olan Slytherin’li kız gerçektende komikti. Gözleri başka konuşuyordu, ağzı başka. Biliyordum, insanları artık gözlerinden tanıyordum. "Ah tanrım, siz Gryffindorlular nasıl yürüyeceğinizi dahi bilmiyorsunuz!" Gerçektende eğleniyordum, şimdi suçu birde bana atıyordu. Ama ifademde değişiklik olmadı. Ona belli etmek istemiyordum bunu. O bana nasıl davranıyorsa öyle karşılık verecektim. Ona doğru daha da yaklaştım ve yüzüne adeta tısladım. ‘’Pardon ama önüne baksaydın böyle olmazdı. Siz Slytherin’ler de nasıl konuşacağını dahi bilmiyorsunuz! Düşün bakalım hangisi daha önemli?’’ Bu sözlerimi bitirdikten sonra alaycı bir şekilde ona gülümsedim ve geriye doğru çekildim. Kütüphane kavga etmek için pek uygun bir ortam değildi, kavga etmeye gibi bir amacımda yoktu zaten. Sadece eğleniyordum, bu hoşuma gitmişti.

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 229 Gerçek Adı : Oylum

Suratını bana yaklaştırdıkça kokusu daha da burnuma geliyor, dürtülerime engel olmakta zorlanıyordum. Hayır, Audrey; o senin can düşmanlarının dostlarından.
Suratında neredeyse kayıtsız bir ifadeyle konuşmaya başladı. "Pardon ama önüne baksaydın böyle olmazdı. Siz Slytherin’ler de nasıl konuşacağını dahi bilmiyorsunuz! Düşün bakalım hangisi daha önemli?"
Ah, hem ukala, hem sivridilli ha? Tam benim dişime göreydi yani! Oldukça duyulabilir, ancak bir o kadar da yapmacık olduğu belli bir kahkaha attım, ardından hemen dudaklarımı ciddileştirdim. Geriye çekilip suratıma bakmaya başladığında, içimdeki siniri atmak istercesine derince bir nefes verdim dışarıya doğru ve kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Odağımı değiştirmek için elimdeki kağıtlarla oynamaya başladım, onun suratına bakarak.
"Bir de utanmadan bana suç atıyorsun öyle mi? Özür dileyeceğine, laf yetiştirmeye çalışıyorsun hâla! Senin yüzünden bütün çalışma kağıtlarımı yeniden düzenlemek zorunda kalacağım," dedim yeniden sinirli bir sesle. Yalan söylüyordum. Düzenlenecek şeyler yoktu. Her kağıt kendi başına ayrı ayrı konulardan bahsediyordu, sıralarının değişmesi bir şeyi fark ettirmezdi. Böylesine üste çıkmaya çalışmama, ben bile zor tutuyordum kendimi gülmemek için.

Konu: Geri: Ah, sakar kedicik! Salı Tem. 24, 2012 12:42 am

Gerçekten de gözleri farklı konuşuyor gibiydi. Belkide yanılıyordum, ama genelde böyle durumlarda yanılmazdım. Şuanda öyle olmasını umut ediyordum. "Bir de utanmadan bana suç atıyorsun öyle mi? Özür dileyeceğine, laf yetiştirmeye çalışıyorsun hâla! Senin yüzünden bütün çalışma kağıtlarımı yeniden düzenlemek zorunda kalacağım." Hah, bir de özür dilememi bekliyordu demek. Bu kız gerçektende ukalanın teki. Özür dilemesi gereken kişi kesinlikle kendisi. Ama aksine benden bekliyor. Ben ondan bir özür bile beklemiyordum, ama kaba davranmaya o başlamıştı öyle değil mi? Audrey; sinsi,cani ve acımasız. Onunla ilgili bir tek bunları biliyordum. Kulaktan duyma şeylerdi bunlar, ama doğru olduğu belli oluyordu. Hepsi bir kenara gerçektende çok hoş bir kızdı. Beni tanıyıp tanımadığı hakkında bir fikrim yoktu. Tanıyor olduğunu düşünüyordum ama. Onu daha önce hiç bu kadar yakından görmemiştim, sadece yapılan dedikoduların, gösterilen parmakların yardımı ile tanımıştım onu. ‘’Audrey üzgünüm ama gelip sen bana çarptın, özür dilemesi gereken biri varsa o da sensin. Ama ben senden bir özür beklemiyorum.’’ Ben en azından iyi bir insandım, iyi olduğum için bir Gryffindor’dum. O ise gerçek bir Slytherin’di. Onlar her zaman bir şekilde insanları kendilerinden soğuturlardı. ‘’Kibarlık yapıp onları toplamaya çalışanda kabahat, ve tekrardan düzenlemenin bir sakıncası olucağunu düşünmüyorum, eline yapışmaz ya.’’ Keyfim kaçmıştı, eğlenmek için yaptığım şey canımı sıkmıştı. Birisiyle bu şekilde ağız dalaşı hiç tarzım değildi. Ama son günlerde bunu çok yaşıyordum. Nedeni ben miyim, yoksa herkes mi bana karşı bilemiyorum.

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 229 Gerçek Adı : Oylum

Bir süre duraksadıktan sonra yeniden konuşmaya başladı. Sesinde neredeyse umarsız bir tavır vardı. "Audrey üzgünüm ama gelip sen bana çarptın, özür dilemesi gereken biri varsa o da sensin. Ama ben senden bir özür beklemiyorum," dedikten sonra devam etti. "Kibarlık yapıp onları toplamaya çalışanda kabahat, ve tekrardan düzenlemenin bir sakıncası olucağunu düşünmüyorum, eline yapışmaz ya."
Gözlerine gözlerimi dikip bir saniye için bir bakış attım ve "Aptal çocuk," diye mırıldandıktan sonra omzumu onun omzuna çarparak, az önce oturmayı planladığım masaya doğru ilerlemeye başladım. Bu laf dalaşını daha fazla devam ettiremeyecektim. Yapmam gereken işler vardı. Çok özür dilemek isterse ya da benimle konuşmaya bayılıyorsa, peşimden gelip yanıma oturur ve gönlümü alırdı. Gerçi bu iyilik meleği benim gönlümü alsa ne olur ki, diye düşündüm. Böyle biriyle asla birlikte olmazdım herhalde. Evet, ben, Audrey. Birlikte olmayacağı nadir insanlardan biri olarak bu çocuğu görüyordum. Tıpkı bir Gryffindor gibi şapşaldı ve kendini çok zeki sanıyor olmalıydı. Cesaretsizliğinden bahsetmeyeceğim bile!
Arkamdan gelip gelmediğini umursamıyor gibi yaparak masanın üzerine kitaplarımı ve dağılmış(!) kağıtlarımı koydum ve oturacağım sandalyeyi oturabileceğim şekilde çekip, yerleştim. Kağıtlarımı düzenliyormuş gibi yaparak üstlerini okudum ve yerlerini değiştirmeye başladım. Daha sonra onları bir kenara koydum, büyük ansiklopedinin kapağını açtım ve üzerinde oluşan tozdan kurtulabilmek için sayfalara üfledim.

Konu: Geri: Ah, sakar kedicik! Salı Tem. 24, 2012 3:01 pm

Kız karşımda o kendini bilmiş tavrı ile öylece dikiliyordu. Sözlerimi dinledi ve sonra bir şeyler mırıldandı. Ne dediğini duymadım, zaten umrumda da değildi. Omzunu omzuma çarparak bir masaya doğru ilerlemeye başladı. Ne sanıyordu, peşinden gideceğimi falan mı? Gitsemde sadece onu sinir etmek için giderdim. Neydi bu Slytherin’lerin ben her şeyi en iyi bilirim havaları. Burunları o kadar havadaydı ki, kendilerinden başkasını tanımazlardı ve gözleri o kadar kördü ki, kendinden başkasını insandan bile saymazlardı. İşte bu yüzden onlar uzak durulması gereken kişilerdi. Hepsi aynı olmak zorunda değildi tabiki, aralarından iyileri, sıcakkanlı ve dost olunabilecek insanlarda çıkıyordu. Onlar sadece Slytherin oldukları için Slytherin’di. Audrey ve benzerleri ise bunu yaşam felsefesi haline getirenlerdendi. Uzun süredir böylece dikiliyormuşum gibi hissettim biran. Ayaklarım uyuşmaya başlamıştı, dönüp oturduğu masaya baktım. Kağıtlarını düzenledikten sonra ansiklopedi ile uğraşmaya başlamıştı. Masasının en yakınındaki kitap rafına doğru ilerledim, ona sırtım dönük şekilde kitaplara göz atmaya başladım. Aslında bakmıyordum, bakıyor ama görmüyordum. Ellerimide üzerlerinde gezdirdiğimde gerçektende kitaplarla ilgileniyor gibi görünmeye başlamıştım, neredeyse buna kendim bile inanacaktım. ‘’Baksana, bitkilerle ilgili bildiğin iyi bir kitap var mı?’’ Bunu ona sırtım dönük bir şekilde söylemiştim, yüzüne bakmadan. Ama sonradan aklıma yine o uyuz fikirler gelmeye başlamıştı. Kendime engel olamadan ona doğru döndüm ve, ‘’Tabi siz Slytherin’liler yardımsever değildiniz, unutmuşum pardon,’’ dedim. Gözlerimi doğrudan ona diktim, yüzünde gezdiriyordum göz bebeklerimi. Dalgalı saçlarında, dolgun dudaklarında. Sonra yavaşca ve istemeden aşağıya doğru kaydı gözlerim; kusursuz boyununa, hafiften iri göğüslerine ve incecik beline. Gözlerim öylece takılmış gibiydi, bunu farkedince hemen toparladındım ve gözlerimi gözlerine diktim. Slytherin’liler bu kadar güzel ve ilgi çekici olmak zorunda mıydı? Ve her zamanda oldukça davetkardılar, yada bana öyle geliyorlardı.

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 229 Gerçek Adı : Oylum

Ben koca ansiklopedinin içinden, "Ejd" yerini bulmak için sayfalarda yavaşça gezinirken, sağ tarafımda bir hareketlenme fark ettim. Göz ucuyla baktığımda Isaac -adı buydu sanırm, bir iki kez laf arasında geçtiğini hatırlıyorum- kitaplığın önünde duruyor, arkası dönük bir şekilde bakınıyordu. Hazır o bana bakmıyorken, gözlerimle baştan aşağı Isaac'i süzdüm. Oldukça uzun bir boyu vardı, ancak aramızdaki fark topuklularla halledilemeyecek kadar fazla değildi. Saçları ne sarıydı, ne kahverengiydi. Gerçekten hoş bir rengi ve dokusu var gibi görünüyordu. Ellerimi saçlarının arasında gezdirdiğimi düşündüm de-... "Baksana,bitkilerle ilgili bildiğin iyi bir kitap var mı?," demesiyle birlikte düşüncelerimden sıyrıldım ve neredeyse ışık hızıyla, kafamı yeniden baktığım kitaba çevirdim ve sayfaları karıştırmaya devam ettim. Benim cevap vermeye fırsatım olmadan, o laflarını tamamladı. "Tabi siz Slytherin’liler yardımsever değildiniz, unutmuşum pardon."
Daha sonra bir süre ortamda sessizlik oldu, bilerek, bana belli etmek ister gibi gözleriyle neredeyse bütün vücudumu süzdü. Bundan rahatsızlık duymadım elbette, çünkü zaten alışıktım. Daha sonra kendini toparladı ve yeniden gözlerime bakmaya başladı. Nihayet konuşabilecek duruma geldiğimde, vücudumu ona doğru yönelttim ve suratımı öne doğru eğerek, masum bir şekilde güldüm. "Muggle bilimleri bölümüne bakıyorsun," dedim sesimi alaycılıktan arındırarak. Normalde olsa tabii ki de yardım etmezdim, hatta belki de atışmalarıma devam ederdim ancak daha fazla uzatmaya gerek olmadığını düşündüm. Kitaplarımı masada bırakıp, onun yanına doğru ilerledim ve az önce onun ellerinin gezindiği yerlerde parmaklarımı gezindirerek, bölüm bölüm açıkladım. "Burası Fizik... Ah, hala fizik kuralları olduğunu düşünüyorlar, ne komik değil mi?" Gözlerinin içine bakarak yeniden gülümsedim, başka bir bölüme geçtim. "İşte burası Biyoloji, burası 'Matematik' dedikleri saçma bilimin açıklandığı kitapların olduğu yer..."
Ellerimi nihayet kitapların arasından çekip aldım ve iki yanıma koydum. Neredeyse burun burunaydık ki, arkamda duran kitaplığı işaret ederek, "Bitkibilimle ilgili şeyleri işte orada bulabilirsin," dedim. Yerime doğru giderken, duyması mümkün şekilde mırıldandım. "Slytherinler de yardımsever olabiliyormuş, değil mi, sakar çocuk?"

Konu: Geri: Ah, sakar kedicik! Salı Tem. 24, 2012 4:05 pm

Kafamı ona doğru çevirdiğimde birden onunda hızla kafasını çevirdiğini farkettim, yada bana öyle gelmişti. Ama eğer öyleyse bu hoşuma giderdi. "Muggle bilimleri bölümüne bakıyorsun," Gerçektende güzel bir pot kırmıştım. Bu yaptığım beni utandırmadı, sonuçta kitapla işim yoktu oda bunu farketmişti. Yavaşca ayağa kalkıp yanıma geldi. "Burası Fizik... Ah, hala fizik kuralları olduğunu düşünüyorlar, ne komik değil mi?" Gözlerimin içine bakarak gülümsedi. Ah, gerçektende tatlı olabiliyordu artık şüphem yoktu. "İşte burası Biyoloji, burası 'Matematik' dedikleri saçma bilimin açıklandığı kitapların olduğu yer..." Karşımda dikildi, birbirimize çok yakındık nefesini yüzümde hissedebiliyordum adeta. "Bitkibilimle ilgili şeyleri işte orada bulabilirsin," Gerçektende çok yardımseverdi, söylediklerimde yanıltmıştı yanıltmasına ama bunu bilerek yaptığınıda biliyorum. Sanki beni utandırmak ister gibiydi. "Slytherinler de yardımsever olabiliyormuş, değil mi, sakar çocuk?" Bu sözlerinden sonra az önce oturduğu yere geri dönmüştü. Gösterdiği bölmeye doğru ilerledim, ilgileniyormuş gibi görünme amacım yoktu bu defa. Bana arkası dönüktü, ne yaptığımı bile görmüyordu. Oturduğu sandalyeye doğru yaklaştım, beni farketmemişti. Elimi uzatsam saçlarına dokunabilirdim. Oturduğu masaya onu kollarımın içinde bırakacak şekilde kollarımı yerleştirdim. Bedeni iki kolumun arasında, başı başımın altındaydı. Saçlarına çenemi dayadım ve birkaç saniye öylece durdum. ‘’Yardım sever oldukları kadar tatlı da olabiliyorlarmış, senin gibi.’’ Hala aynı şekilde duruyordum, bu defa çenem değilde dudaklarım saçlarının üzerindeydi. Hareket etmiyorlardı, saçlarını öpmüyorlardı sadece kokusunu içime çekiyordum o kadar.

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 229 Gerçek Adı : Oylum

Yeniden ansiklopedime döndüğümde, gözümün önündeki yazıları okumuyordum. Kulağımı onun ayak seslerine sabitlemiştim adeta. Gözümün ucuyla hala onu izliyor gibiydim. Dediğim bölüme doğru ilerledi ve görüş hizamdan çıktı. Böylece ben de kitabıma geri dönecektim ki, bana doğru yaklaşan ayak seslerini duydum. Yaklaştı, yaklaştı, yaklaştı. Nihayet tam arkamda durdu. Arkamı dönmedim, kitabı incelemeye devam ediyormuş gibi yaptım. Birden iki yanımdan kollar uzanıp, masama yaslanınca irkildim ve hafifçe yerimden sıçradım. Bana bu kadar yaklaşmaya nasıl cüret etmişti? Gerçekten, Audrey'i, beni, bu kadar basit mi görüyordu? Bir Gryffindorla flört edecek kadar? Az önce yaptığın neydi Audrey?
Kafamın içindeki sesi susturduğumda, kafamın üzerinde bir ağırlık hissettim ve onun sesini en yakınımda duydum. "Yardım sever oldukları kadar tatlı da olabiliyorlarmış, senin gibi," dedikten sonra -sanırım çenesiydi-, çenesini kafamdan çekti; ancak şimdi de nefesini hissediyor gibiydim. Bir süreliğine kendimden geçtim, sesimi çıkaramadım. Ne kadar süre öyle durduk bilmiyorum ancak fazla olmamasını umdum.
Nihayet kendimi toparlayabildiğimde, silkelendim ve masaya yalanan tek kolunu itip, ayağı kalktım. Burnunun dibine kadar yaklaşıp, az önceki sinirli sesimle yeniden konuştum.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen? Sana yüz vereceğimi mi zannediyorsun gerçekten? Hah, gerçekten çok komiksin kedicik," diye tısladım. İhtiyacım olan eşyaları masadan kapıp, hızlıca kütüphaneden çıktım. Nefes nefeseydim. Ancak dudağımda farkında olmadığım bir tebessümle, koridorları hızlıca yürüdüm.

Konu: Geri: Ah, sakar kedicik! Çarş. Tem. 25, 2012 12:32 am

Kolumu yavaşca itti ve ayağa zıpladı. Kızmış gibi görünüyordu, bu hoşuma gitmişti. Burnunu burnumun dibine sokarak yüzüme adeta tısladı. "Ne yaptığını sanıyorsun sen? Sana yüz vereceğimi mi zannediyorsun gerçekten? Hah, gerçekten çok komiksin kedicik." Hah, gerçektende komik olan biri vardı ama o ben değildim; ta kendisiydi. Gerçektende gülünç bir hali vardı şimdi, benden hoşlandığını gözlerinin içinden okumuştum, o yüzden ona böyle davranmıştım. Akıllı gibi görünüyordu ama yüzeyseldi, olayların içini anlayacak kadar akıllı değildi. Eğer öyle olsaydı bir şekilde ona oyun oynadığımı anlardı. Bu tarz bir yakınlaşma zaten tarzım değildi, ben yakınlaşmak istediğim her kızın dudaklarına çok rahat bir şekilde yapışırdım. Her zaman olumlu cevaplar almazdım elbet, ama olumsuz olanlarda umrumda olmazdı. Audrey’e ise sadece ufacık bir şey yapmıştım, hatta bir şey yapmamıştım bile. Bu hiçbir şeydi bana kalırsa. Yüzümdeki alaylı gülümseme iyice yayılmıştı. Kız şimdi ortalıkta yoktu, aldığı zannettiği zaferle ilerliyordu koridorlarda, görmüyordum ama biliyordum işte. Yavaş adımlarla ilerledim, kütüphaneden çıktım. Etraf boş görünüyordu, onun bu boy gösterisini kimse görmemişti, yazık. Oysa birkaç kişi görebilir, oda hava atabilirdi öyle değil mi? Kesinlikle kendini beğenmişlik değildi bu yaptığım, sadece kızları çok iyi tanıyordum o kadar. Ve biliyordum ki bir dahaki karşılaşmamızda Audrey benimle konuşmaya çalışcaktı. O şimdi pembe hayallere dalmıştı bile, bir şekilde peşinden koşacağım gibi. Bekleyip görecektik, gelmezsede hiç üzülmezdim, umursamazdım bile. Sadece bekleyecektik o kadar.

SON.