"Uuu, ciao*, tavşancık." Parmaklıklara yaslanmış, başını ileriye doğru uzatmış halde aşağıdaki kargaşayı izleyen April'a arkasından sinsice yaklaşmamdan olsa gerek, bir an parmaklıkların üzerinden takla atıp altı kat boyunca çığlık atarak düşeceğini ve iç organlarının bir karpuz gibi patlayacağını sandım. "Sakin ol, bambino**!" April'ın incecik belini iki elimle yakalayarak ağzını bile açmasına fırsat vermeden kendime doğru çektim. Şimdi sanki bir çiftmişiz, ben ona arkasından sarılmışım ve gün batımını izlerken kulağına romantik sözcükler fısıldıyormuşum gibi bir görüntü çizmiştik. Aslına bakarsanız kısmen doğruydu. April'ın bir çift olduğumuzu reddetmesi ve kollarımdan kurtulmak için debelenmesini saymazsak. Dudaklarımı olası bir öpücüğe hazırlayarak öne doğru uzattım, yanağımı April'ın bembeyaz yanağına bastırdım ve genizden gelen bir kahkahanın önünü alamadım. "Julius ve April. April ve Julius. İsimlerimiz ahenkle dansediyor sank, aşkımızın müziğinde..." Vay canına, benden iyi şair olurdu be. Belini kollarımla sarmış olduğumdan ötürü rahatsız olduğunun son derece farkındaydım, iniltiler ve çırpınışları bunu gizleyemiyordu açıkçası, ama onu öylece tutmaya devam ettim. Belki aniden kendine gelir ve ne kadar mükemmel bir çift olduğumuzu anlardı bu sayede.

*Merhaba.
**Bebeğim.

Elimde şekerim, terasın parmaklıklarından etrafı seyrediyordum. Öğrenciler oradan oraya koştururken ben de kendi kendime bir şarkı mırıldanıyordum. Etraftan birkaç kişi bana garip garip bakıyorlardı. Onlara kocaman bir şekilde sırıttım ve el salladım. Hemen kafalarını başka yöne çevirdiler. Bu insanlar ne kadar ruhsuzdu böyle. Hafiften esen rüzgarla kafama bandana şeklinde bağladığım renkli kurdelem uçuşuyordu. Tam şekerimi bitirmiş, çubuğunu nereye atacağımı düşünürken bir çift kol arkamdan beni sarmaladı. "Uuu, ciao, tavşancık." Daha konuşmadan arkamdaki kişinin Julius olduğunu anlamıştım. Of, yine bir yığın saçmalık dinleyecektim. Eğer her saçma sapan bir laf edişinde ondan 1 Galleon alsaydım, şu an da zengin olmuştum. Ben çırpınıp ondan kurtulmaya çalışırken, o daha da sıkı yapışıyordu. "Julius ve April. April ve Julius. İsimlerimiz ahenkle dansediyor sanki, aşkımızın müziğinde..." İşte başladık. Çırpınmaktan başka ne yapabilirdim, bilemiyordum.

Televizyondan gördüğüm bir taktikle kendimi hızla geriye doğru ittirdim ve bu sayede Julius'un pençelerinden kurtulmuş oldum. Ona doğru döndüğümde yüzünde hala kocaman bir sırıtış vardı ancak ondan kurtulmuş olduğum için pek memnun gibi de değildi. Tekrardan bana sarılma ihtimaline karşılık tetikte bekliyorum. "Renkli bonibon şekerleri aşkına, Julius! Ne yapıyorsun, ya?" Elimi yüzüme doğru sallarken, boğuşmadan dolayı yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum. "Aşkımız falan yok bizim, tamam mı? Az önce yediğim tüm şekeri üzerine çıkartmamı istemiyorsan, ellerini benden uzak tut." Genelde kızgın birisi değildim. Her zaman yüzümde bir gülümseme olurdu ancak Julius beni deli ediyordu. Onun yüzünden kısmetim kapanacaktı ya. Şimdiden birkaç kişinin bize baktığını görebiliyordum.