Acının kavurucu etkisi bütün vücudunu ele geçirirken ağzından tek bir acı tınısı dahi çıkamıyordu. Boğazına düğümlenen çığlıkları nefes almasını zorlaştırıyor zaten zor olan ayakta durma çabasının içine ediyordu. Bembeyaz gömleğini kırmızıya çeviren kendi kanıydı. Canı ölesiye yanıyordu ve bundan bir kurtuluş olduğunu düşünmüyordu. Koridor gözlerinin önünde gidip gelirken bilinci kayıplara karışan bir kuş olmaktan başka bir şey yapamamıştı.

Beyaz çarşafların içerisinde steril ve boğucu bir koku içinde gözlerini açtı. Etraf fazla beyazdı ve bu yüzden gözlerinin önünde oluşan harelere engel olamıyordu. Acısı etkisini yitirmişti yerine sadece sızı kalmıştı. Dirsekleri üzerinde hareketlenince feci dönen başına bir lanet okusa da ayağa kalkma çabasına devam ederek hissizleşmiş bacaklarını yataktan uzattı. Komodinin üzerinde duran berrak ve soğuk su şuan kurumuş dudaklarına en iyi gelecek şeydi. Acının etkisini hala anımsayabiliyordu. İster istemez eli karnının sağına gitti ama sargılardan başka hiçbir şey yoktu. Güneş heybetini geceye bırakmak istercesine yavaş yavaş günü tamamlama çabalarına girmişti. Dean ne kadardır buradaydı hiçbir fikri yoktu. Kim bulmuştu onu ve buraya kadar kim taşımıştı o aciz bedenini. Çıplak ayakları soğuk zemine temas ettiğinde elinde olmadan irkildi ve ayağa kalktı. Ayakları ağırlığını taşıyabilecek güçte değillerdi ki ayağa kalkar kalkmaz yarasının üzerine yatağa düştü. Kısaca bir küfür ederek geri yatar pozisyona geldi. Bu ona yakışmıyordu. Bedeninin bu denli aciz ve korumasız olması onu deli ediyordu. Sinirli bir iç çekişle burnuna dolan parfüm onu şimdiden alıp geçmişe götürmeye yetmişti. Kafasını çevirdiğinde Roxanne bütün ihtişamıyla, birazda yaralı bir şekilde karşısındaki yatakta oturuyordu. Ne diyeceğini bilemez bir şekilde sadece bakmakla yetinebildi Dean.

Şimdiye kapanmış olması gereken yaraları hala kanıyordu. Gerçi büyük bir acı hissettiği yoktu, hafif bir sızı vardı o kadar. Planladığı gibi duş alıp yatağa girecekti ama dokunduğu her şeyi kana bulaması sonucunda Cresseda genç cadıyı ite kaka hastane kanadına gitmesi için ortak salondan çıkarmıştı. Şimdi Roxanne söylene söylene merdivenleri tırmanıyordu. En fazla elleri sargılanacaktı, bir şişe acı iksir içecekti ve zorla bir kaç saat orada tutulacaktı.

Tabi hayat tesadüflerle doludur, bazıları aynı anda üzücü ve mutluluk verici olsa da. Roxanne önünde, iki adımı derin nefesler alarak ancak atabilen silueti gördüğünde kim olduğunu hemen anladı. Hemen koşmaya başladı, Dean'in başı yere çarpmadan onu yakalayabilmişti neyseki. Şimdi Roxanne yerde, dizlerini büküp üzerine oturmuş, Dean'ın başını dizlerine koymuştu. Gömleğini ve onu kırmızıya bulayan kanı gördüğünde yüreği ağzına geldi. "Dean? Dean?!" Omuzlarından tutup sarstı ama cevap gelmedi. Sonunda baş şifacı cadının yardım çığlıkları duydu ve bir kaç görevli daha çağırarak Dean'i içeriye götürdüler. Roxanne iyi olduğunu söyledi, Dean'le igilenseler yeterdi onun için. Ama şifacı kızın ellerinin dokunduğu her yere bulaşan kanı görünce onu da neredeyse çekiştirerek hastane kanadına soktu.

Yaklaşık 20 dakika sonra Roxanne Dean'in yanındaki yatağa oturmuş, yaralarına dökülen iksir yüzünden yüzünü buruşturmuş, sağ elindeki sargılara bakıyordu. Baş şifacı gidebileceğini söylemişti ama Roxanne Dean uyanmadan gidecek olursa bütün gece onun nasıl olduğunu düşünerek uyuyamayacağını biliyordu. Bu yüzden yaklaşık 2-3 saat kadar öylece oturdu yatakta. Karşısındaki yataktaki hareketlenmeyi farkettiğinde güneş batıyordu. Dean sersemlemiş bir halde yataktan kalkmaya çalışırken Roxanne ne yapacağını bilemez şekilde ona baktı. Büyücü yeniden yatağına düştü, yüzü acıyla kasıldı, Roxanne acıyı kendisi çekiyormuşçasına bir sıkıntı hissetti içinde. Dean onu farkettiğinde artık aptal aptal bakmaması gerektiğine karar verdi. Yavaşça yataktan kalktı ve onun yatağının başucuna gitti. "İyi misin?" Söyleyecek başka bir şey bulamamıştı. Son konuşmalarından sonra bir daha diyaloğa gireceklerini düşünmemişti hiç. En fazla birbirlerinden kaçmayacaklardı, o kadar. Onu gördüğü için mutlu ama bu halde gördüğü için üzgündü. Ne yapacağını bilmez bir halde başucunda dikilmeye devam etti. Gözleri Dean'inkilerle buluşsa da sürekli kaçıp hastane kanadını inceliyormuş gibi yapıyordu.

İçine dolan belli belirsiz sevgiyle karşısındaki kıza bakıyordu. Zor anlarında artık görmeye alışık olmadığı yüzü yeniden beynine kazıyordu. O gecenin ardından bir daha onu hiç görmemişti. Gözleri her ne kadar etrafta arasa da böylesinin çok daha iyi olduğunu biliyordu. Yüzündeki ifadeden telaşlı olduğu anlaşılıyordu. Onun için telaşlanıyordu. Dean bir an duraksadı. Roxanne onun için bir şeyler hissediyordu yeniden. Bu biraz değişikti. Şuan karşısında görmeyi beklediği en son insan oydu oysaki. Sesindeki tını onu gerçekliğe döndürmüştü. "İyi misin?" Emin değildi. Canı hala acıyordu fakat bulunduğu durumda bunun pek bir önemi kalmıyordu. Gözlerini kaçırarak etrafı inceleyen kıza arsızca sırıttı ve "Sanırım. Yani yara hala acıyor fakat dayanalınamayacak bir seviyede değil." dedi. Yatağında acı dolu bir inleyişle doğrulduktan sonra kızı inceleme fırsatı bulabildi. Aynı dersten çıkmışlardı ve onda da bir şeyler olmaması işten değildi. Sargılı elleri karşısında kafasını kaldırdı ve kıza baktı. Yeşil gözlerindeki güce her zaman hayran olmuştu. Ayakta kalma çabası ve hayata kafa tutuşu. İki yanında sarkan ellerini avuçlarına aldı ve ciddi bir şeyi olup olmadığını kendince kontrol etti. Kalbi her ne kadar bir başkasına ait olsa da Roxanne karşı hissettiği şeyler farklıydı. Bu aşk değildi. Bunu çok iyi biliyordu. Kalbinin kime ait olduğunu biliyordu ve bu hayatında verdiği doğru kararlardan biriydi. Roxanne ise onun vazgeçilmeziydi belkide. Beraber yaşadıkları geçmişi inkar etmesi olanaksızdı. "Umarım sende iyisindir."dedi ciddi bir ses tonuyla. Hayat sürprizlerle doluydu. Bunu çok iyi biliyordu. En savunmasız halinde karşısına çıkardığı bu kızsa hala bir muammaydı Dean de.

Rp Out::

Dean'in ceza gecesinde olduğu gibi durgun, mesafeli olacağını düşündüğünden şaşırmıştı belki de. Hatta bir miktar kırılmıştı. Çpcuğun üzüne yayılan sırıtış Roxanne'de kendisiyle alay edildiğine dair bir hisse kapılmasına neden olmuştu. "Sanırım. Yani yara hala acıyor fakat dayanalınamayacak bir seviyede değil." Kız kaşlarını çattı. Bakışları hem meraklı hem inatçıydı. Dean tuhaf sesler çıkararak doğrulmaya çalışırken yardım etmeye tenezzül etmedi, eğer az önceki ifadenin alaycı olduğunu kendi kafasında kurmadıysa bir daha ona eskisi gibi davranmamaya karar vermişti bile. Ona karşı fazlasıyla kırılgandı olanlardan sonra. En ufak bir memnuniyetsiz ifade, aşağılayıcı kelime Roxanne'in koşarak yanından uzaklaşmasına ve bir daha karşısına çıkmamasına neden olurdu. Dean aniden ellerini tuttuğunda ise bu öfke dolu düşünceleri dağıldığını bile farkedemediği bir hızla buharlaşıp uçtu. Onun her teması yüreğinin hoplamasına sebep olurken aslından ne hissettiğini farketmesi nasıl beklenirdi ki? Ondan uzak kaldığı süre içerisinde Dean'in kendisi için özel olduğunu kabul etmiş, geçmişlerini silemeyeceklerini ve izlerini hep taşıyacaklarını anlamıştı. Ama ona aşık olduğunu düşünmemişti, hayır. Şimdi ise, yine, kafası karman çormandı. Dean ellerini incelemeyi bırakır bırakmaz saklamak istercesine ellerini arkasında birleştirdi. "Umarım sende iyisindir." Bu kez pis pis sırıtmıyordu en azından. Roxanne omuz silkti. "Zehirli sarmaşıklar, kanama durmak bilmedi. Seninkinin yanında bir şey sayılmaz gerçi." Yatakhane alışkanlığıyla yatağın başucuna ilişmek üzereydiki Dean ile ne kadar yakın olacaklarını anlayınca durdu ve köşeden bir tabureyi yatağın yanına, yine başucuna çekip oturdu. En azından şimdi aralarında belli bir mesafe vardı. "Bir süre burada yatman gerekiyor. Haber vermemi istediğin kimse var mı?" Soruyu sorar sormaz pişman olmuştu. Kalbinin bir miktar kıskançlıkla çarpmaya başladığını hissetti. Eğer, Evet, sevgilime haber verip onu saatlerce öpebilmem için buraya gelmesini söyle, derse - her ne kadar hayalgücünün eseri bir cümle olsa da- cinnet geçirebileceğinin farkındaydı. Dudaklarını birbirine bastırarak içinden kendine küfretti. Dean'in ve Jesus'ın yanında en aptal haline bürünür olmuştu Roxanne.

Şimdi hayat farklı ve saçma bir hal alıyordu. Eskiden onun için değerli olan en uzağı oluyordu belkide. Ölümün ve acının sıcak tadını tatmaktan son anda onu geri çekenin, o olması da fazlasıyla ironik ve saçmaydı. Sonu gelmeyen kaçışlar ve özlemlerin son bulması farklı bir duyguydu. Mimiklerinden her türlü düşüncesini anlayabileceği insan şimdi bir başkasınındı ve bir başkası onun tüm aşkına sahipti. Bu canını acıtmıyordu artık. Her zerresi bir başkasına aitken şimdi burada bulunmak bile garip geliyordu fakat eski asla unutulmazdı ve karşısındaki kızda unutulamazdı. Steril ve iç boğucu kokuyla birlikte kızın kokusunu da içine çekti. Ondan hala çok uzaktı. Bu yanlış değildi tabiki fakat bunu gerçekten garipsiyordu. Ellerindeki yaralar Dean'i endişelendirmişti. Her ne olursa olsun canının acımasını istemezdi hiçbir şekilde. "Zehirli sarmaşıklar, kanama durmak bilmedi. Seninkinin yanında bir şey sayılmaz gerçi." Zehirli sarmaşıklara hiç yaklaşmamıştı Dean. Ne kadar iğrenç ve zarar verici olduklarını biliyordu. Kendi yarası, saçma bir kazaydı ve hepsi kendi suçuydu daha dikkatli olabilirdi. Kız tam hareketlenmiş yatağın yanına ilişecekken sanki sıcak demirle dürtülmüşcesine fırladı ve küçük mavi tabureyi alıp baş ucuna oturdu. Aralarındaki bu mesafe iyidi aslında ne çok yakın ne çok uzak. Olması gerektiği gibi. "Bir süre burada yatman gerekiyor. Haber vermemi istediğin kimse var mı?" Haber vermesini istediği birileri elbette vardı fakat onun bunu yapmak isteyeceğinden emin değildi. Burada kalmak istemiyordu. Boğucu ve iç bunaltıcı bir ortamdı. Aslında hemen buradan çıkmak istiyordu. Kafasını hayır anlamında iki yana salladı ardından "Fakat beni buradan çıkarırsan çok mutlu olurum. Burada kalamam ben. Kalırsam büyük ihtimal kafayı yerim." dedi en çaresiz ses tonuyla. Bu konuda haklıydı. Burası ona cehennem azabı gibi gelirdi. Bir şekilde buradan kurtulması gerekliydi. Yatağında yeniden yavaşça ayağa kalkmaya çalıştı. Bacakları hala onu taşıyabilecek güçte değildi ve dik duramıyordu fakat bunlar umurunda değildi onun umurunda olan tek şey dışarı çıkıp bir sigara yakmaktı o kadar.

Dean kafasını iki yana salladığı sırada Roxanne belli etmese de oldukça rahatlamıştı. "Fakat beni buradan çıkarırsan çok mutlu olurum. Burada kalamam ben. Kalırsam büyük ihtimal kafayı yerim." Kafasını yana eğerek Dean'in yüzüne merakla baktı. Ciddi miydi? Tekrar yataktan kalkma çabasına giriştiğine göre öyleydi. Kız hemen ayağa fırladı, Dean'e kıpırdamamasını işaret etti ve tabureyi sessizce yerine bıraktıktan sonra yanına geri döndü. Bu yaptığı yanlıştı, Dean'in yarası açılıpta bandajlarını kana bularsa ne yapacağı hakkında en ufak bir fikri yoktu. Ama Dean ona buradan çıkarsa çok mutlu olacağını söylemişti ve Roxanne isteğini gerçekleştirecekti. İşaret parmağını dudaklarına bastırarak muzırca gülümsedi. Dean'in buraya gelirken üzerinde olan ve şifacı tarafından eskisi kadar sapasağlam ve temiz hale getirilen gömleği dolapları kısaca karıştırdıktan sonra bulup sahibine teslim etti. Gerçi sadece sargılı görüntüden rahatsız değildi, hangi kız olabilirdi ki? Fakat havalar soğumaya başlamıştı ve böyle bir yaranın üzerine hasta olmak Dean'e boşu boşuna yatakta geçirilecek bir kaç günden başka bir şey getirmezdi. Dean'in meraklı bakışları altında yanına oturdu, koluna girdi ve kalkmasına yardım etti. Sonra kulağına yanaşıp fısıldadı. "Pekala, şimdi yapacağım şeyin bizi tek parça halinde hedefe ulaştıracağından emin değilim ama bir deneyelim." Dean kolunda, saat kulesini gören pencereye ilerledi. Derin bir nefes aldı ve asasını doğruca kulenin çatısının hemen altına doğrulttu. Roxanne'in göl kenarına çıkamayacak kadar bunalmış hissettiği günlerde gittiği yegane yerdi orası. Saati çalıştıran devasa çarkların hemen arkasında oturduğunuzda camsız pencerelerden mükemmel bir manzara izleyebilirdiniz. Derin bir nefes aldı ve elinden geldiğince sessiz bir şekilde henüz öğrendiği büyülü sözcükleri tekrarladı. "Carpe Portus" Kelimeler biter bitmez gözlerini kapadı. Gözlerini açmadan hemen önce hissettiği ılık esinti başarılı olduğunun işaretiydi. Dönüp Dean'e baktı. "Sanırım gelmek istediğin yer tam olarak burası değildi," Herhalde Aurélien'inin yanına gitmek istemişti. Roxanne ise kendine itiraf etmek istemiyordu ama onu bir kaç dakika daha görmeyi tercih ederdi. "biraz rahatla, sonra buradan gideriz." Gülümsedi ve pencerelerden birinin, pencere demeye bin şahit isterdi, duvara açılmış devasa bir delikti daha çok, kenarına oturup ayaklarını ürkütücü yüksekliğe aldırmadan aşağıya sallandırdı. Sonra arka cebinden sigara paketini ve çakmağını çıkarıp yanına bıraktı. Muhtemelen Dean'in istediği şey de buydu.

Yaraya her ne kadar müdahale edilmiş ve karşıt büyüsü yapılmış olsa da biraz geç müdahale ve kaybedilen onca kandan sonra kapanmakta güçlük çekiyor ve ciddi anlamda acıyordu fakat Dean pek takmıyordu bunu. Sonuçta buradan çıkmak için her şeyini verebilirdi. Bitiriyordu kelimenin tam anlamıyla burası onu. Yataktan kalkmak için yeniden hamle yaparken Roxanne yerinden fırladı ve Dean'a kıpırdamaması için bir işaret yaptı. Anlamaz bir şekilde yerinde sabit duran Dean kızın tabureyi yerine koyuşunu izledi. Sonrasında işaret parmağını dudaklarına yerleştirdikten sonra muzipçe gülümsedi. Dean bir an şaşırmıştı sonuçta birden bu kadar yakın olmaları yadırganacak bir durumdu fakat bozuntuya vermedi. Kız hızlıca dolapları araştırdıktan sonra, en son kendi kanıyla kıpkırmızı olmuş fakat şimdi tertemiz önünde duran gömleğini Dean'e verdi ve o da çıplak bedenine geçirdi. Sonrasında yanına gelerek koluna girdi ve yavaşça onu ayağa kaldırdı. Bu minik bedenin altında aslında güçlü bir kız duruyordu. Bunu daha önceki deneyimlerinden çok iyi biliyordu. Sonra kulağına eğilerek "Pekala, şimdi yapacağım şeyin bizi tek parça halinde hedefe ulaştıracağından emin değilim ama bir deneyelim." dedi. Tek parça halinde gitmekten emin değil miydi? Dean yutkundu ve Rox'a güvenerek büyülü sözcükleri söylemesini bekledi. Birden etraflarını saran sıcak esintiden sonra gözlerini saat kulesinde açmanın verdiği heyecan Dean'i gülümsetmeye yetmişti. O bu şekilde gülümserken Rox ona döndü "Sanırım gelmek istediğin yer tam olarak burası değildi," açıkcası o da ne yapmak istediğini bilmiyordu. Kaçıp uzaklaşmak güzel bir çözüm olabilirdi fakat bu da idare ediyordu."biraz rahatla, sonra buradan gideriz." dedi ve sigarasını çıkartıp devasa oyukta oturduğu yerin yanına bıraktı. Dean ne yapacağını bilemez bir şekilde ayakta dikildikten sonra kızın yanına ürkütücü yükseklikteki pervaza oturdu. Sigardan bir tane kendine bir tanede kıza yakıp verdi. Uzun zamandır bu şekilde beraber olmamışlardı ve birbirlerini bu kadar iyi tanıdıklarını unutmuşlardı. Bir şeyler söylemek istiyordu fakat dudaklarından sözcükler dökülmüyordu. Sigarasından nefesler çekip gökyüzüne üflüyor, yarasındaki sızlamayı dindirmeye çalışıyordu. Kafasını çevirip kıza bakmaya başladığında geçmişin sancılı anıları beynine doluşmaya başladı. Kafasını iki yana salladı ve muzip bir gülümseme takınarak "And she wil be looveed!!"dedi ve gülmeye başladı. Kız şaşkınca ona döndüğünde "Ne yani sesim her zaman güzeldi benim." dedi ve şarkının devamını söylemeye başladı.

Roxanne, Ona yarım saatten daha uzun gelen saniyeler boyunca Dean'in gelip oturmasını bekledi. Eğer Dean gelmek istediği yerin burası olmadığını ve gitmek istediğini söyleseydi, ya da bunu ima edecek herhangi bir şey, Roxanne kalbinin nasıl kırılacağını düşünmek bile istemiyordu. Sonunda Dean gelip yanına oturdu, ikisine de birer sigara yaktı. Roxanne Onun yaktığı sigarayı dudaklarına götürürken zihninde çok eski bir anı canlandı; Cresseda'ya Dean'e nasıl vurulduğunu itiraf ettikten kısa bir süre sonra üçü gecenin bir vakti göl kenarında otururken Dean yine bir sigara yakıp Ona uzatmıştı, Cress'de kulağına eğilip teorik olarak öpüştüklerini söylemişti. Bütün gece Roxanne ve Cresseda bu teorik öpüşmeye gülmüşlerdi ve Dean şaşkın bakışlarla ikiliyi izlemişti. "And she wil be looveed!!" Roxanne yerinden sıçradı. Neyseki dengesini kaybedip uçsuz bucaksız araziyi boylamamıştı. Gözlerini kocaman açarak Dean'e baktı. "Ne yani sesim her zaman güzeldi benim." Tekrar canlanan anılar üzerine Roxanne kahkahalara boğuldu. Böyle gülmeyeli, karnına sancılar girmeyeli uzun zaman olmuştu. Dean şarkının devamını işin içine olmayan notalar katarak getirirken Roxanne kahkahalarını durduramıyordu. Aslında duyanların takdir ettiği bir sesi vardı ama Roxanne bilinçli olarak en az Dean kadar kulak tırmalayıcı çığlıklarla söylemeye başladı şarkıyı. İkisi de güzelim sözleri mahvedip ilk sigaralarının sonuna gelirlerken Roxanne sessizleşti. Onunla geçirdiği her dakika eski bir anıyı, geçmişte kaldığını düşündüğü bir hissi daha uyandırıyordu. Şimdi ona istediği gibi sarılabilecek, kahkahalar arasında öpebilecek ve korktuğunu hissettiğinde elini tutabilecek kız kendisi değil, bir başkasıydı. "Sesin her zaman güzeldi." diye mırıldandı Roxanne gözlerini şatonun ötesindeki boş vadiye dikerek. Hafifçe gülümsedi ve çekinerek baktı Dean'e. "Benimle vakit geçirmen Onun için sorun oluyorsa hemen, şimdi gidebiliriz. İlişkinde pürüz çıkmasına sebep olacak kadar yerim yok artık hayatında ne de olsa." Bunu söylerken iğneleyici değildi, öyle bir amacı da yoktu zaten. "Ama bilmeni isterim ki son zamanlarda hiç bu kadar eğlenmemiştim." Ciddi havayı dağıtmak için tekrar Dean'in şarkı söylemesini taklit etti gülerek.

Soğuk havanın etkisi ve kahkahalar bedenini uyuşturmuştu. Sigaralarını bitirdiklerinde sanki Roxanne da bütün enerjisini yitirmişçesine kahkaha atmayı keserek sessizleşti. Bulundukları durum kafa karıştırıcı ve alışılması güç bir durumdu. Bir zamanlar birbirlerinin tüm hayatını oluşturuyorlardı sonuçta. Unutulması güç anılar biriktirmişlerdi. "Sesin her zaman güzeldi." dedi fısıltılar arasında. Dean de yüzündeki gülümsemeyi söndürüp Roxanne'ye baktı. Gözleri şatonun ötesinde boş bir araziye dikilmişti. Güzel bir yerdi burası. En azından rahatlatıcıydı. "Benimle vakit geçirmen Onun için sorun oluyorsa hemen, şimdi gidebiliriz. İlişkinde pürüz çıkmasına sebep olacak kadar yerim yok artık hayatında ne de olsa." Dean sanki karnına bir yumruk yemişcesine dumura uğramış şekilde nefesini verdi ve Rox'un suratına baktı. Bu sözler neden bu kadar ağır gelmişti ki? "Ama bilmeni isterim ki son zamanlarda hiç bu kadar eğlenmemiştim." Dean kafasını yukarı kaldırdı ve geçmişin saçma bir yansımasını yaşadığını düşündü. Dudakları yeniden mühürlenmişti. Hisleri çok farklıydı bu cadıya karşı. Aşk değildi biliyordu. Fakat unutması ve hayatından çıkarması olanaksızdı. Kafasını yeniden o eşsiz duygulara ve geçmişe sahip kıza çevirdiğinde içinden geçenler dökülmüştü sadece dudaklarına "Açıkcası bazı pürüzler yarattı. Fakat ben bilmiyorum. Seni hayatımdan çıkarmak istemiyorum. Evet şuan bir başkası hayatımda olabilir. Hatta hayatıma giren son insan olmasını o kadar içten diliyorum ki... Fakat ben seni kaybetmek istemiyorum." dedi ve uzattığı bacaklarını yeniden topladı. Bu hareket sonucu yarası yeniden sızlamaya başlamıştı fakat pek umursamadı. Elini kızın yanağına koydu ve "Galiba içimde seni bitiremiyorum. Bunu yanlış anlama yani biliyorsun ama sen silip atabileceğim biri değilsin." dedi ve elini çekip geri eski pozisyonuna döndü ve bir sigara daha yaktı. Hayat yeniden tüm oyunlarını oynamaya başlamıştı ve Dean yine engel olamıyordu. Tek istediği mutluluktu. Bu cadının ne kadar önemli olduğunu biliyordu fakat Auré çok daha fazlasıydı belkide. İçinde biriktirdiği sıkıntıların hepsini haykırmak istiyordu yokluğa.

"Açıkcası bazı pürüzler yarattı. Fakat ben bilmiyorum. Seni hayatımdan çıkarmak istemiyorum. Evet şuan bir başkası hayatımda olabilir. Hatta hayatıma giren son insan olmasını o kadar içten diliyorum ki... Fakat ben seni kaybetmek istemiyorum." hayatıma giren son insan olmasını o kadar içten diliyorum ki... Roxanne kulaklarında tekrar ve tekrar yankılanan sesin susması için her şeyini verebilirdi o an. Tek bir yüz kasının bile kıpırdamaması için elinden geleni yaparak Dean'in bacaklarını toplamasını izledi. Dean elini yanağına koyduğunda ise öylece kaldı. Kıpırdayamıyordu, kalbi bile atmayı bırakmıştı sanki. "Galiba içimde seni bitiremiyorum. Bunu yanlış anlama yani biliyorsun ama sen silip atabileceğim biri değilsin." Dean tekrar önüne dönerken Roxanne sigarasının son nefesini içine çekip sigarayı yanındaki taşa bastırdı ve aşağıya fırlattığı izmariti görülemeyecek kadar küçülene dek gözleriyle takip etti. "Umarım dileğin gerçekleşir." Ses tonu bir miktar alaycı ve hüzünlüydü. Fakat bu yaptığı haksızlıktı. İlişkileri bittiğine dair tek bir söz edilmeksizin solup gittikten sonra iki kişiyle birlikte olan Roxanne'di, Dean'e hiçbir açıklama yapmayan kendisiydi, onun gözleri önünde mutluluğunu yaşarken bir zamanlar kendinden bile çok sevdiği büyücünün hüznünü izleyen yine kendisiydi. Bu demek oluyordu ki onun hayatının ve ilişkisinin dengesini bozacak en ufak bir harekette bulunmaya hakkı yoktu. Zaten bu yüzden Dean'in eli yanağında, gözleri gözlerindeyken onu öpme isteğini bastırmıştı. Oysa o an, sadece o an için Dean'in yeniden Onun olabileceğini, yeniden kendisini sevebileceğini umut etmişti. Ne var ki bu düşünce kendisiyle mezara gidecekti. O hissi tadacak olursa uzun süreli depresyonundan çıkamayacağı bir gerçekti. Bunu, aynı Dean gibi bir şekilde atlatması gerekiyordu. Belki de ancak onun gibi tam anlamıyla aşık olduğu bir ilişki yaşarsa unutacaktı. Hoş, Dean eğer doğruyu söylüyorsa Roxanne gibi bitirememişti bazı şeyleri. Yine de Roxanne'den daha çok yol kat ettiği kesindi. Whenever I'm alone with you, you make me feel like I am whole again. Dean'in kendi kalbindekini yerini tam anlamıyla ifade eden bu şarkı sözü zihninde tekrarlarken gülümsedi. Öyle hissedemiyor bile olsa arkadaşı gibi davranacaktı. Başka bir seçeneği yoktu. "Hava iyice soğudu, sigaranı bitir de buradan gidelim. Seni merak etmişlerdir." Özellikle Dean'in söylediklerine cevap vermemişti çünkü diyalogları bir çıkmaz yol gibiydi, ne söylerlerse söylesinler aynı yere varıyorlardı.

Sessizlik sürerken söylediği kelimelerin doğruluğundan emindi. Rox'dan vaz geçemezdi ama Aure'yi de ölesiye seviyordu. Kafasını iki yana salladı ve kızın düşünceli sesini işitti "Umarım dileğin gerçekleşir." Rox'u tanıyordu. Şuan sadece bazı şeylerin bilincine varmak istiyordu belkide. Fakat zamanında yaşadığı hüsranın ve hayal kırıklığının yaraları daha yeni sarılmıştı. Şimdi yeniden onları deşemezdi. Ne kendine bunu yapabilirdi ne de aşkına saygısızlık edebilirdi. Bir kaç dakika önce yaşadıkları mutluluktan eser kalmamıştı. Şimdi ikisi de kendi kabuklarına çekilmişlerdi ve yine soğuk duvarlarını örmüşlerdi. Zorlama bir gülümseme takınarak Genç büyücüye döndü ve "Hava iyice soğudu, sigaranı bitir de buradan gidelim. Seni merak etmişlerdir." Onu merak etmişlerdir evet. Belkide en doğrusuydu buradan gitmek ve yenden uzaklaşmak. Birbirlerinden uzak kalamayacaklarını adı gibi biliyordu Dean fakat bozuntuya vermedi ve son iki fırtı da nefesledi. İzmariti söndürme gereği duymadan boşluğa attı ve ayaklarını yavaşça geri çekti. Ayağa kalktığında ani hareketin sonucu olarak başı döndü ve dengesini kaybederek Rox'a tutundu. Bu küçük temas bile unutulmaz anılarını canlandırıyordu. Derin bir nefes aldı ve "Üzgünüm." dedi. Neye üzgündü peki? Saçma anlar yine bedenini sararken duruşunu dikleştirmek için bir hamlede bulundu fakat dikleşmek yerine sargılarına bulaşan kan lekesiyle başbaşa kaldı. Kafasını kaldırıp genç cadıya baktı "Biz ikimiz hiçbir zaman bir çift olmayı başaramadık fakat arkadaşta olamadık. Biz bunlardan öteyiz. Ne sevgili olacak kadar yakın ne arkadaş olacak kadar uzağız. Tam ortasında her şeyin tatlı olduğu bir yerdeyiz. Sadece mutlu olmanı diliyorum. O kadar ve mutlu olman için elimden geleni yapacağım emin olabilirsin." Artık ayakta durmaya takaati kalmamıştı. Belkide yatmak o kadar kötü bir şey değildi...

Dean sigarasını bitirip izmariti aşağıya fırlatırken Roxanne kollarını kavuşturmuş, gözlerini Dean'den ayırıp araziye çevirmek için insan üstü bir çaba harcıyordu. O ayağa kalkarken arkasını dönmek üzereydi ki bir sendeleme sesi duydu ve Dean son anda Ona tutundu. Roxanne de ani bir refleksle kollarını sıkıca tutmuştu. Dean derin bir nefes alırken Roxanne korktuğunu belli etmemek için bir yorumda bulunmadı. "Üzgünüm." Roxanne hala Dean'in kolunu sıkıca tuttuğunu farkedince bıraktı ve saçlarını düzeltiyormuş gibi yaptı. Tam bir ahmak gibi göründüğünden son derece emindi. Gözleri sargılara kayınca onları kırmızıya boyayan kanı gördü. Ne yapmalıydı şimdi? Hastane kanadına gitmemek konusunda direteceğinden emindi. En iyisi onun için bir kaç iksir alıp ufak Hufflepufflardan birine iksirleri ona iletmesini emretmekti. Dean kendisine ardındaki duyguları çözemediği gözlerle bakarken Roxanne yaptığı planı unutmuştu bile. "Biz ikimiz hiçbir zaman bir çift olmayı başaramadık fakat arkadaşta olamadık. Biz bunlardan öteyiz. Ne sevgili olacak kadar yakın ne arkadaş olacak kadar uzağız. Tam ortasında her şeyin tatlı olduğu bir yerdeyiz. Sadece mutlu olmanı diliyorum. O kadar ve mutlu olman için elimden geleni yapacağım emin olabilirsin." Mutlu olmam için elinden geleni yapacağına emin olabilirmiş... Roxanne kafasını iki yana sallayıp gülerek dudaklarını aralamıştı ki Dean'in vücudunun kasıldığını farketti. Kollarını tekrar sıkıca tuttu farkında olmadan. "Tamam, bundan eminim. Haklısın. Şimdi seni yatakhanene götürelim." Dean her an düşüp bayılacakmış gibi görünüyordu ve bu durum Roxanne'in ödünü patlatıyordu. Onu Hufflepuff ortak salonunun kapısına kadar götürdü, Dean yarı baygın gibiydi ve tek kelime etmemişti. Sonunda, ortak salonun kapısını örten tabloya geldiklerinde Roxanne onun ayakta durmasına destek olarak gözlerine baktı. "Dikkatli ol." Tek söyleceği bu muydu? Tabi ki değildi fakat aklındakileri söylemeye cesareti yoktu. Dean'e güven vermek istercesine gülümsedi, ortak salona girmek üzere olan bir üçüncü sınıf öğrencisini omzundan yakaladı ve Dean'i yatakhaneye kadar sağ sağlim bir şekilde götürmezse onu parçalara ayırmakla tehdit etti. Sonra tekrar Dean'e döndü. "Seni seviyorum." Ups! Bu iki kelime nasıl olupta dudaklarının arasından sıyrılıp kaçmayı başarmıştı! Kızararak başını eğdi. "O, arkadaştan öte olan şekilde yani. Her neyse. Dikkatli ol!" Resmen koşarak, evet bir an bile tereddüt etmemişti, koşarak oradan uzaklaştı. Şimdi yapacağı iş hastane kanadına gidip baş şifacıdan biraz iksir ve tavsiye almaktı.

//Rp Sonu