Yemek Mi Yesek?

Konu: Yemek Mi Yesek? Perş. Tem. 26, 2012 12:27 am

Francisco Austén. - Melanié Phoénix.

Ceza almayı göze alarak dışarı çıkmak, her şeyin başlangıcı olabilir. Belki de bir şeylerin sonu. Ama ikisi de biliyorlar ki, bir şeyler çoktan başladı. Londra'da güzel bir yemek sonrası neler olabilir ki? Bizce, her şey.

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Perş. Tem. 26, 2012 1:08 am

Kızımız Böyleymiş. Makyajı Böyle Değilmiş. O Abartı Sevmezmiş.:

Bugün, uyuyamamanın verdiği hiçbir uyuşukluk üstümde yoktu. Neyseki, neden bilmem dememin, ne kadar saçma olduğunu bilecek kadar zihnim açıktı. Genelde böyle durumlarda -bir dakika hiç böyle bir durum yaşamamıştım- aklımı kaybedecek gibi oluyordum. Normal bir akşam yemeğine çıkmış olsaydım, kendime bu kadar önem göstermezdim bile. Gerçi hiçbir zaman bu kadar önem göstermemiştim. Hogwarts'da olduğum için alışveriş merkezlerini gezemiyordum fakat gizlice soktuğum muggle dergileri sayesinde modadan haberim vardı. Yaklaşık bir hafta önce almaya hazır olduğum elbisemi ve ayakkabımı dün sabah erkenden -ya da gecenin üçüde demeliyim- gidip almıştım. O zamandan beri de uyuyamayıp deliler gibi ortalarda dönüyorum. Bugün, SYB dersine girmem gerekirdi fakat herkese hastane kanadında olduğumu, hastane kanadındakilere de bir tür gizli işler çevirdiğimi söylemiştim. Neyseki anlayışlı baş şifacımız bunu sevecenlikle kabul etti. Bu olayı, Profesör Marlow ve Profesör Montgomery duymadığı sürece sorun yoktu. Yemeğe gitmeme 3 saat var olmasına rağmen, kıyafetlerimi giymiş ve makyajımı tamamlamıştım. Yola çıkmayı düşünüyordum, ne yapamacağımı bilmesem de randevuma geç kalmak istemezdim.

Bir taksiye binip gideceğim yere beni bırakmasını istedim. Yolda giderken yüzümdeki gülümseme gitgide yok oluyordu. Ann'in dedikleri aklımdaydı ve hiçbir kelimesini unutmamıştım. "Ne yani? Onun gerçekten iyi duygularla seni oraya çağırdığını mı düşünüyorsun, Bayan Phoénix?! Kendine gel, o Bastet'i seviyor anladın mı? Anlamadıysan gel ve kendin gör. Bir daha ve bir daha.." Bouvan, benim için hep iyi olanı istemişti. Gördüğüm şey çok da iç açıcı bir tablo değildi, her zamanki gibi sadece Bast ve Fran ikilisi. Artık sadece ddiyebiliyordum ve Holly'nin neden vazgeçtiğini de anlıyordum. ama ben pes etmeyecektim. Ayzek'in ya da öküzümün ne dediği umrumda değildi. Ya da umrumda olan duguları aşkım bastırıyordu. Bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırmak, en azından bugün için mükemmel bir fikirdi. Geleceğim yere ulaştığımda da aklımda pek bir şey kalmamıştı.

Seri ve dikatli adımlarla, iki gün önce rezerve ettirdiğim masaya yöneldim ve heyecanla otudum. Elimdeki çantayı yan sandalyeye koydum ve içindeki saate baktım. Londra'daki trafikten dolayı bir buçuk saat geçmişti bile. Bu iyi haberdi, önceden ayarlattığım müziklerin eşliğinde dans edecektik. Tabii ki, Francisco'nun beni dansa kaldıracağından emindim, boşuna çapkın biri değildi. Gerçi bu konudaki tek korkum topuklu ayakkabılarla yürüyemememdi, ayağına basmam da cabası tabii. Kollarımı masaya koydum ve parmaklarımla masada müzik oluşturmaya başladım. Aynı zamanda sağa sola bakıyordum.

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Perş. Tem. 26, 2012 2:53 am

Böyle giyinmiş bizimki de::

Heyecanla beklediği gün gelmişti. Alışkın olduğu bir durum değildi belki ama isteyerek yaptığı kesindi. Yatakhaneden çıkmadan önce etrafı son kez kontrol etti. Yatağının üzerindeki ceketi aldı ve giyindi. Ardından da gece kadar siyah bir pelerin giydi. Yavaş adımlar ile çıkacakken duyduğu sesle arkasına döndü. "İyi şanslar dostum!" Arkadaşına öfkeyle baktı. Sonra gülümsedi ve hızla dışarıya çıktı. Aklından geceye dair birkaç düşünce geçirdi. Ama hala nasıl davranacağını planlamamıştı. Belki de doğaçlama girmeliydi. Koridorlarda sessizce ilerlerken beyin sesi onu ürkütmeye başlamıştı. Kendini ormana koşarken fark ettiğinde duraksadı. Pelerinini çıkardı. Asasını çıkardı ve kendini Londra'ya ışınlamaya karar verdi.

Beyninin içindeki düşüncelere her zaman kızardı. Çünkü, kendisini kötü hissetmesine neden oluyordu. Bu yüzden genelde kendi iç sesini dinlemezdi. Fakat Bastet'a yaptığı şeyin büyük bir bedeli olacağını biliyordu. Fakat Francisco'dan, çapkın çocuktan bahsediyoruz. İlgi görmeyince ona gitmesi normal değil miydi,yani? Kendini bir sürü muggle içinde bulunca gülümsedi. Yakalanmak istemiyordu. Hem de bu bu güzel ve eğlenceli günde. Hızlı adımlar ile yürümeye başladı. Kalbinin hızının artığını biliyordu. Fakat tipik Francisco bunu göstermezdi. Heyecanını, korkusunu saklardı. Şimdi de öyle yapıyordu. Merdivenlerin başından masalara göz gezdirmeye başladı hızlıca. Melanié'nin gelmiş olacağına adı gibi emindi. Onu gördüğünde gözlerine inanamadı. Bu okulda gördüğü kıza hiç mi hiç benzemiyordu. O çapkın bakışını ve gülüşünü yerleştirerek masaya yöneldi. Yanına vardığında masum bir hal takındı. "Affedersin. Beklettiğim için biraz mahçubum" derken gözlerinin içine baktı. Mahçup mu? Hah, işte görünümlük bir roldü Francisco için. Karşısına oturmadan önce yanağına bir öpücük kondurdu. Karşısına oturduğuna arkasına yaslandı. Ellerini sandalyenin kollarına dayadı ve "Harika görünüyorsun. Yani..." duraksamanın ardından göz kırptı. "... bu Mel'i sevdim." Ah, gecenin sonunu beklemek zor olacak gibiydi. Belki de beklemeye gerek olmaya bilirdi, değil mi?

renk kodu:

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Perş. Tem. 26, 2012 10:12 pm

Arkamdan gelen ayak seslerini duymamıştım, tek duydupum şey masadan gelen tıkırtıydı. Büyülü ses, dikkatimi toparlamamı sağlamıştı. "Affedersin. Beklettiğim için biraz mahçubum," sesindeki büyüyle birlikte gözlerinin büyücünü de içime almıştım. Aman Tanrım! Bu gerçek olamazdı, papyonunu gece sonuda ben çıkarmayı planlıyordum normalde. Yüzümde bir sırıtış oluştu ve bir an kendimi toparlayamadım. Sanırım Francisco ilk defa mahçup oluyordu, her neyse onu gerçekten çok seviyordum. Hızlı bir şekilde yanağımda hissettiğim dudaklar gerçekten fazlasıyla ağır gelmişti. Bu yükü -sevgiyi- taşıyabileceğimden emin değildim. Karşıma geçtiğinde arkasına yaslandı ve ellerini sandalyenin kollarına koydu, kendini sabitlemişti. "Harika görünüyorsun. Yani..." Gözlerimi kıstım ve ardından gelecek cümleyi beklemeye başladım, göz kırparak devam etti. "... bu Mel'i sevdim." Başımı sol omzuma doğru eğdim ve ellerimi yanaklarıma koydum. "Aslında tercihim, şirin olan Mel'den yana. Ama sen beğendiysen, bu Mel'i daha sık yapabilirim," derken ayağımdaki sancı daha da artıyordu. Çok topuklu giyen biri olmadığımdan olsa gerek topuklu ayağıma vuruyordu. "Sanırım." Gülümsememin ardından dirseklerimi masaya koydum ve ellerimi yüksekte buluşturdum. "Sen de fena sayılmazsın, aslında mükemmelliyet seviyesinin üstündesin." Çok bilmiş tavrımı takındım ve görebildiğim yere kadar onu süzdüm. "Ne dediğimi anladığını sanmıyorum, kısaca harikasın Francisco. Her zamanki gibi." Sağ elimi masanın ortasına kadar götürdüm ve loş bir ışık veren mumla oynamaya başladım. Gözlerimi mum ışığına kaptırmış olmalıyım ki aklımdaki bazı cümleleri dışa vurmuştum. "Gecenin sonu hiç gelmese, olmaz mı?"

Benimki deee.:

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Cuma Tem. 27, 2012 4:45 am

"Aslında tercihim, şirin olan Mel'den yana. Ama sen beğendiysen, bu Mel'i daha sık yapabilirim," derken yüzündeki gülümsemenin ardında saklanan ifadeyi çözememişti. Fakat Francisco rahattı. Sonra Mel ellerini masaya dayadı. "Sanırım." Gülümsedi Mel'e bakarken. Arkasına yaslanmış olduğu vaziyetten sıyrılmıştı. Şimdi masaya daha yakındı. Sırtı daha dikti. "Sen de fena sayılmazsın, aslında mükemmelliyet seviyesinin üstündesin." Algılayamamış gibi baksa da mükemmel olduğunu söylemiş gibi geldi Francisco'ya. Süzüldüğünü hissedince kaşlarını kaldırdı ve gülümsedi. "Ne dediğimi anladığını sanmıyorum, kısaca harikasın Francisco. Her zamanki gibi." Hafifçe başın salladı. O şapşal gülümsemelerinden biri vardı ve buna engel olamıyordu. Ardından da dudağını emdi. Melanié, elini masanın artasına doğru yaklaştırdığında gözleri ile ne yapacağını izlemeye koyuldu. Bakışları o kadar dalgındı ki Francisco bir şeylerin ters gittiğini düşünmeye başlamıştı. Bir kaç söz söylemek için ağzını açmıştı ki Me daha önce davranmıştı. "Gecenin sonu hiç gelmese, olmaz mı?" Elinin istemsizce elinin üzerine gittiğini fark ettiğinde artık geri çekmek için çok geç olduğunu biliyordu. Ses tonunu daha da nazik bir tona getirdiğinde, fısıltı gibi çıkan sesi etkileyiciydi. "Her şeyin sonu vardır ama..." duraksadı. Ne diyeceğini kendisi de bilmiyordu. Etrafa bakındığında bazı gözlerin onu izlediğini hissetti. Mel'in gözlerinin içine baktı. İçinden geçen cümlenin anlamlığına bile kendisi şaşırmıştı. "... dostluk kalıcıdır. Yani diyeceğim, bu gecenin sonunun nasıl biteceği değil," Sonra yavaşça elini çekti. İçindeki savaşa son vermenin zamanı çoktan gelmişti ve geçiyordu. O sınkıntıyı atmanın bir yolu varsa o da ne yaptığını umursamamak ve eğlenmekti. Şimdi de Francisco bunu yapacaktı. Etrfaındaki insanları umursaayacak sadece kendi dalgasına bakacaktı. Duyduğu çatal, bıçak ve konuşma sesleri umrunda değildi. Arka da çalan hafif tınılı müzik ilham gelmesine neden olmuştu. Beyninde yankılanan kendi melodisi neşesinin yerine gelmesinii sağladı. Yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirdi. Yanlarına yaklaşan garsona dil çıkardı. "Biz daha buradaydık. Gelmek için kasmasaydınız." dedi ve kahkaha attı ardından. Garsonun öfkeli bakışlarını aldırmadı ve şiparişini verdiğinde Melanié'ye döndü. "Bak ne diyeceğim Mel, dans edelim mi?" Cevabını beklemeden çoktan yerinden kalkmıştı bile. Burayı biraz çoşturmak gerektiğini biliyordu.

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? C.tesi Tem. 28, 2012 10:06 pm

Francisco'nun elleri, ellerimin üzerine geldiğinde dikkatimi toparladım. En son ne dediğimi hatırlamıyordum fakat ağzımdan bir şeyler kaçmış olmalıydı. Francisco, bakışlarındaki masumluğu hala yitirmemişti. Masumluğu ses tonuna da yansımıştı. "Her şeyin sonu vardır ama..." Gözlerimin içine bakarken, bir şeyler düşündüğünü farketmiştim. Lanet olsun, ne demiştim!? Bugün benim günüm olmalıydı, tadımızın kaçmasına izin veremezdim. "... dostluk kalıcıdır. Yani diyeceğim, bu gecenin sonunun nasıl biteceği değil." Elini elimden çektiğinde daha da rahatlamış duruyordu. Bu beni sevindirmişti. Çok geçmeden, Francisco'nun ve benim yüzümde yayılan gülümseme neşemi daha da yerine yetirmişti. Yanımıza henüz gelen garsona dil çıkaran Francisco, bu haliyle çok sevimli gözüküyordu. "Biz daha buradaydık. Gelmek için kasmasaydınız," der demez kahkaha attı. Garsonun öfkeli bakışlarına ikimiz de aldırmamıştık, gerçi Francisco henüz gelmişti. Francisco'nun hoş bakışları üzerime döndü ve, "Bak ne diyeceğim Mel, dans edelim mi?" dedi. Evet, tahminim doğruydu, egomu yükseltmek istemem fakat akıllı biriydim. Cevabımın yanıtını biliyormuşçasına ayağa fırladı ve gülümsemesine devam etti. "Tabii ki, bayım." Elimi eline yerleştirdim ve müziği bekledim. Eğleceğimizi biliyordum, yemek sonrası bir bara gidip bir şeyler içmeyi bile düşünüyordum. İlk olarak hareketli bir şeyler çalmasını istemiştik görevliden. Daha sonra da belki azıcık romantik tarzda slow şarkılar... Gerçi hiç böyle bir kıyafetle dans etmemiştim fakat her şeyin bir ilki olduğunu herkes söyler.

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Salı Tem. 31, 2012 8:15 pm

"Tabii ki, bayım." Gülümsemesine devam etti. Piste doğru geldiklerinde hareketli bir müzikle başlangıç yaptılar. Çoğu kişi onlara merakla ve küçümseyerek bakıyordu. Umursamadı Francisco. Fakat daha sonra etrafındaki insanların müzikten yoksun olduklarını anlayınca duraksadı. Kafasını hafifçe salladı. Sesini temizlediğinde yüksek sesle konuşmaya başladı. "Hadi ama millet! Müzik bu! Dans edin!" Aslında biraz da öfkeyle söylemişti bu sözleri. Müzik, Fran için her şey demekti. Sözler, sahne performansı ve gitarı... Yüzlerdeki gülümsemeyi görünce birkaç söz söyledi şarkının tonuna uygun. Müziğin yavaşlaması için görevliye işaret etti. Artık slow danstaydı sıra. Melanié'e döndü ve ellerini beline koydu. Ritme uygun sallanırken de gözlerinin içine bakıyordu. "Kıvrımların çok hoş!" Ne? Ah, ne kıvırmı? Düşüncesini ağzından kaçırdığına inanamıyordu ama belli etmedi. Kendini ona daha da yaklaştırdığında "Vücudun dans için yaratılmış bebeğim." derken ardından da yüksek sesle güldü. Sonra onu belinden sıkıca tutarken hafifçe geriye doğru serbest bıraktı. Dans etmeyi severdi. Onunla bütünleşmiş gibi üzerine eğildi yavaşça. İkisi de aynı anda dikeldiğinde onu döndürdü. "Fena sayılmaz!" derken hafifçe dudaklarını büzdü.

Spoiler:

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? C.tesi Ağus. 04, 2012 12:18 am

:

Londra'nın, asil kişileriyle dolu bir yerdeydik ve insanların bize küçümseyerek bakmasını önemsememişti. Fakat, Francisco bunu takmışa benziyordu. Burdaki çoğu kişi, bunu saçma buluyor olsa da bir kısım böyle eğlencelerden utanıyordu. Benim için müzik ne ise Francisco için de oydu. Boşuna ona aşık değildim, onunla gerçekten benziyorduk. Tabii, o aptal bunu anlamıyordu. Düşüncelerimin dağılmasına yardımcı olan büyüleyici sesi gülmeme sebep olmuştu. "Hadi ama millet! Müzik bu! Dans edin!" Ah, demiştim. Francisco gerçekten benim adamımdı. Aslında bu biraz kaba olabilir, benim için yaratılmıştı diyelim. Büyüyünce onunla aynıu müzik grubunda bile olabilirdik! Tabii, Bastet'dan sonra kendine benim gibi birini bulursa, gibisine gerek yok aslında beni bulsun, işimiz daha da kolaylaşırdı. Francisco, müziği çalan görevliye işaret etti ve müziği yavaşlattı. Evvvet! Sıra slow danstaydı ve kalbimin sesini Ann duyabiliyordu, buna yemin bile ederdim. Francisco bana döndü ve ellerini belime koydu. Ah, bu gerçekten harika bir duyguydu. Daha önce sadece ayzekle dans etmiştim, o da dostça bir danstı. Ritme yavaş yavaş uyum sağlarken, gözlerinin gözlerime baktığını farkettim. Utsnmıştım fakat bunu belli etmek istemiyordum. "Kıvrımların çok hoş!" Bu göz kapaklarımı sonuna kadar açılmasını sağlamıştı. Yavaşça gülümsedim ve ellerimi boynuna doladım. Francisco, "Vücudun dans için yaratılmış bebeğim," dedi ve güldü. Sonra da bir eliyle belimi tutarak beni aşağı sarkıttı. Bu gerçekten hoşuma gitmişti, okulun bir dans grubu olurda benimle eşleşmesini diliyordum. Bu sırada kalp atışlarımı duymak istermişçesine üzerime yavaşça eğildi. İşte şimdi, kalp atışlarımdan daha çok mimiklerim değişmişti. Ne yapacağımı bilemiyordum, aslında onu öpebilirdim! Francisco, "Fena sayılmaz!" dedikten sonra dudaklarını büzmüştü ve son hakkını da yitirmişti. Bu gerçekten bana yapılmaması gereken bir hareketti. Ya eski yamyamlar gibi onu yiyecektim ya da... Her neyse... Seri hareketle ayağa kalktım ve dudaklarımı dudaklarına yapıştırdım. Evet, sert bir öpücük olmuştu fakat kendimi tutamamıştım. Onu öperken, bir yandan da saçlarını karıştırıyordum bu erkeklerin hoşuna giderdi, yani gidiyor olmalıydı. Müziğin sonuna on beş saniye kadar vardı çok geçmeden dudaklarımı dudaklarından ayırmıştım. Çünkü sıcaklığı biraz daha hissedersem heyecandan altıma yapacaktım. Bana kızacaktı, bunu göze almış olamama rağmen korkuyordum, şu an burayı terkedebilirdi. Buna izin vermezdim tabii ama korkuyordum işte. Bir dakika, ben Gryffindor'dum ve hiçbir şeyden korkmam. Sadece bir erkeğin kıalbini kazanmaya çalışıyordum. Gerçi ona acımam gerkeiyordu, çünkü onu benim kadar seven biri yoktu, olmayacaktı. "Afedersin!" Ah, iyi bir oyuncuydum, bana kıyamaya bilirdi. Gerçi benim kadar, tatlı, şeker, güzel ve sevimli bir kıza nasıl kıyardı? Ha, bu arada; egomun yüksek olduğunu söylemişmiydim?

Şarkımız daa bu olsuun.:

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Cuma Ağus. 10, 2012 11:49 pm

Kendini başkasına çekilmiş ve dudaklarında bir ıslaklık hiseetiğinde öpüldüğünü hissetti. Elini her zamanki gibi istemsizce beline gitti. Mel'in parmaklarının saçlarının arasında dolaşıyor olmasını sevmişti ama saçlarını bozuyordu. Önem verdiği saçını, kesinlikle maf ediyordu. Çalan şarkının verdiği güzel duygunun kaybolduğunu hissediyordu. Dudakları ayrıldığında şaşkınlığını gizleymedi. Sonra da onun sesi ile gözlerinin içine baktı. "Afedersin!" Gözlerinin içine bakarken doğallıktan sıyrılmış olduğunu gördü. Numara yapıyordu Mel. Şimdi sıra Francisco'daydı. Sadece gülümsedi ve o öfkeli bakışlarını getirdi. Gözlerinin parıltısının arttığını biliyordu. Hızlı adımlar ile ilerlemeye başladı. Gideceği yer pekte uzak sayılmazdı. Restoranttan içeriye girdiğinde hızla sağa kıvrıldı ve erkekler tuvaletine girdi. Derin bir nefes aldı. Mel'in üzgün ve şaşkın bir şekilde dışarda beklediğini düşünüyordu. Yavaşça asasını çıkardı. Birkaç fısıltılı sözle üzerini değiştirdi. Aynada kendine ve karışmış saçlarına baktı. Saçlarını hemen düzelttiğinde aynaya göz kırptı. Planladığı her şey yolundaydı. Aynı herşey istediği gibi ilerliyordu fakat Mel, kendi yön veriyormuş gibi hissettiğine emindi. Tuvaletten hızla çıktığında karşılaştığı bakışlar pekte iyi sayılmazdı. "Bak Melanié, beklediğim gibi değildi ama üzgünüm..." dedi ve kendine doğru çekti. "...doğrusu böyle olmalı." derken dudaklarına zarifçe bir öpüşün ardından sevginin ateşini ekledi. Tutku!

"Şu asillikten kurtulmak istiyorum. Ben bara geçeceğim. Yemek sözümü tuttum. Benden bu kadar." derken cüzdanını çıkarmış bahsişle birlikte ödeme yapıyordu. "Buyrun!" diyen garsona aldırış etmeden bir gülümseme yolladı. Ardından da Mel'e döndü. "Ama gelmek istersen seni engelleyemem" derken göz kırptı ve hızlı adımlar ile dışarıya ilerledi. Ah, evet beklediği anlara yaklaşıyordu fakat yemek onun için az da iyiydi. Daha sıkıcı olmasını beklerken eğlenmişti. Muggle tiplemesine çoktan girmişti. Arkadaşlarının geleceğini biliyordu çünkü. "Ee ne diyorsun güzelim?" derken aniden duran arabanın içinden gelen sesle kafasını yöne çevirdi ve gülümsedi. Arkadaşları her zamanki gibi arabaya binmiş ve mekan arayışına gitmişlerdi. Ee, hayat yeni başlıyordu.

::

Konu: Geri: Yemek Mi Yesek? Salı Ağus. 14, 2012 1:23 am

Francisco, beklediğimin tam tersi bir şey yapmıştı. Yani, direk gitmeyi tercih etmişti. Şimdi çıkıp gitmek, hüngür hüngür ağlamak istiyordum. Ama, bir dakika. Tuvalete mi gidiyordu, o? Hah, şapşal çocuk. Onu gerçekten seviyordum. Tuvaletten çıktığında yanıma geldi ve "Bak Melanié, beklediğim gibi değildi ama üzgünüm..." dedi. Daha sonra beni kendine çekip, "...doğrusu böyle olmalı," dedi. Bu öpücük daha sert ve uzun sürmüştü. Hm.. Bu gerçekten hoştu. Daha sonra, kuul davranışlarını devam ettirerek; "Şu asillikten kurtulmak istiyorum. Ben bara geçeceğim. Yemek sözümü tuttum. Benden bu kadar," dedi. Bu sırada cüzdanını çıkarmış, ödeme yapmaya karar vermişti. Ardından bana döndü, "Ama gelmek istersen seni engelleyemem," dedi. Daha yanıtımı beklemeden hızlı adımlarla dışarı çıkmaya çalışmıştı. Ardından koştum ve cevabımın 'hayır' olduğunu söylemek için arabasına kafamı uzattım. Evet, cevabım hayır olacaktı. Çünkü bir kızı nasıl kırıp kırmayacağını bilmiyordu. "Ee ne diyorsun güzelim?" Ah, bu güzelim lafı hiç olmamıştı! Şimdi kendimi durduramayacaktım. "Şey, evet. Evet geliyorum." Arabanın diğer tarafına yöneldim ve bugünün iyi bitmesi için Tanrı'ya yalvarmaya başladım.

Rp Sonu.