Ad-Soyad: Alyson Tara Luther.
Diğer karakterleriniz: Henüz yok.

Karakteriniz

1. Seçilmek istediğiniz bina(-lar): Slytherin ya da Gryffindor.
2. Sınıf: VI.
3. Kan Durumu: Melez.
4. Karakteriniz ve Geçmişi: Muggle babam ve cadı annemin büyük aşklarının meyvesi olan şahsım, Hogwarts’tan mektup gelene kadar sihir denen şeyin sadece filmlerde olduğunu zannederdim. Annemin hep kendi halinde bir avukat olduğunu sanırken onun sihir bakanlığında çalışan bir seherbaz olduğunu öğrendiğimde gerçekten başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Üstelik Hogwarts’ta altı sene geçirdikten sonra seherbazlarla ilgili duyduklarım ve öğrendiklerim de annemin nelerle uğraştığını anlamama yetmişti. Babam mı? O muggle dünyasında son derece başarılı bir beyin cerrahı. Sakin ve karizmatik tavırlarıyla her zaman kahramanım olan adam.

Bense… Biraz çatlak, biraz vurdumduymaz, biraz da ters biriyim. Alaycıyım. Her şeye, herkese hemen değer veremem. Yapım bu! Ama değer verirsem de tam veririm. Tamamen bağlanırım değer verdiğime. Sevdiklerim için müthiş sadık biriyimdir. Ama bazen kafam eser, onları bile ters köşe eden şeyler yaparım. Anlayacağınız üzere biraz da dengesizim. Ve galiba güven sorunum var.

Absürt her ne varsa ben onlara sahibim sanırım.

Hogwarts’ı bitirdiğimde hayalim olan Seherbazlık için elimden geleni yapacak kadar da hırslı biriyim. Azimliyim, annemin izinden gideceğim. Neden mi? Çünkü… Onu Hogwarts’a başladığım sene kaybettim. Dedim ya, seherbazsanız uğraşacak çok şeyiniz vardır. Annem de lanetli günün tekinde böyle uğraşırken yenik düştü. Onun anısını yaşatmak istiyorum. Bunun için her şeyi yapmaya hazırım.


Örnek Roleplay

Seçtiğiniz durum: 1. Örnek Roleplay ama biraz değiştirdim.
Rp: “Bunu yapmak zorunda mıyız?”

Arkamda durmuş korku dolu gözleriyle bana yalvaran Naomie’ye ters bir bakış attım. Gece herkes uyuduktan sonra sessizce Quidditch sahasına gelmiştik. Yol boyunca onun dırdırlarını dinlemekten bıkmıştım. Biraz cesur olsa olmaz mıydı? Burada takımımızın onuru söz konusuydu, biraz tehlikeye bulaşsa ne olacaktı ki?

“Evet, zorundayız!”diye fısıldadım sinirle. Sahanın kuytu bir köşesine doğru yürürken Naomie’yi neredeyse çekiştirerek yanımda götürüyordum. Buluşma yerine ulaştığımızda Gryffindor’daki ajanımız odağıma girmişti. Sinsice gülümserken buldum kendimi.

Naomie gelen giden var mı diye etrafa bakınırken ben de ajanımızın yanına gittim. Binasını belli etmeyen simsiyah, logosuz, yazısız, dümdüz bir pelerin giyerek saklıyordu kendini. Bense saklanmaya gerek duymayıp Slytherin cüppemi gururla giymiştim. “Hazır mı?”diye sordum.

Cüppesinin altından altın sarısı bir anahtar çıkarıp bana uzattı. Etrafa tedirgin gözlerle baktıktan sonra “Bu son değil mi, Alyson?”diye sordu titrek bir sesle. “Bu anahtarı ele geçirmek için neler yaptım bilemezsin. Lütfen başka bir şey isteme benden ve kız kardeşimi rahat bırak.”

Küçümseyen bakışlarıma eşlik eden karanlık bir gülümsemeyle “Azmini takdir ediyorum, Josh.”diye mırıldandım ve anahtarı elinden çekip aldım. Geri almak için yeltenir gibi oldu ama hemen asamı çıkarıp boğazına dayadığım için başka harekette bulunamadı.

“Ama ben ne zaman istersem gene yardım edeceksin.” En tehlikeli ses tonumu takınıyordum ki korkmaya devam etsin. Ama bana iğrenerek, öfkeyle bakıyordu. “Her şey küçük kız kardeşini kötü büyülerimden koruman için canım. Bu kadarını bir abi olarak ona borçlusun herhalde.”

Ardından kendimi tutamayıp kahkaha attım ve Naomie’ye doğru “İşlem tamam.”diye seslendim. Elimdeki anahtarı kullanmak üzere sahanın içine doğru yürürken bir yandan da Josh’ın neredeyse koşarak kendi binasına gidişini izliyordum. Naomi peşimden gelip bana yetiştiğinde çoktan anahtarı Gryffindor’un soyunma odasının kapısına sokmuştum. Büyük bir iştahla anahtarı çevirmiştim ki Naomi’nin nefesini tuttuğunu duydum. Başımı kaldırıp o tarafa baktığımda bekçi Ricimar’la göz göze geldim. Delice parlayan gözleri biraz sonra bize çektireceği çileden dolayı mesut gibiydi. Dudağımı dişleyerek anahtarı hemen arkama saklama girişiminde bulundum fakat o her şeyi çoktan görmüştü.

“Bir dahakine kimseyi tehdit etmeden işini hallet, küçük hanım.”

Tiksindiğim hırıltılı sesi sessiz sahada yankılanmıştı. Elini uzatıp bekledi. Anahtarı istemeye istemeye de olsa çıkarıp avuçlarına bıraktım. İçimden beni ispiyonlayan her kimse, ona türlü türlü küfürler savuruyordum. Josh olamazdı, o daha yeni gitmişti ve benden ölesiye korktuğunu biliyordum. Peki kimdi beni şikayet eden?

Ben daha ne olduğunu anlayamadan kendimizi yasak ormanda bulmuştuk. Burası herkesin ürperdiği bir yer olabilirdi ama ben bu gizemli ormandan feci hoşlanıyordum. Aslında bize verilen ceza, Ricimar’ın aptal hikayeleri dışında bana ödül gibiydi.

Yaklaşık bir saat onun hırıltılı sesine katlanıp aptal hikayelerini dinler gibi davranmamın ardından birden ayaklandı. “Hava serinledi. Size battaniye getireyim de sonra başıma kalmayın.”deyip hızlı ve büyük adımlarla ormanın çıkışına yöneldi.

“Nihayet.”diye mırıldandım bıkmış bir sesle. “Hadi şuraya bir göz atalım.”

Oturduğumuz yerden kalkıp pantolonumun arkasını çırptıktan sonra hala yerde oturan Naomie’ye baktım. “Hadi, ne duruyorsun.”

“Ben bunun iyi bir fikir olduğunu sanmıyorum, Alyson.”

“Öyle mi?”dedim kızarak. “O zaman sen burada tek başına kal, ödlek tavuk.”

“Hey! Beni burada bırakma.”derken çoktan ayaklanıp peşime takılmıştı bile. “Tanrım, burası cidden ürkütücü.”

Onu duymuyordum bile. Sadece adımlarımın dökülmüş kuru yapraklarda çıkardığı sesi duyuyordum. Öylece ne kadar yürüdüğümüzden emin değildim ama bu orman beni büyülüyordu. Karanlık ve gizemli olması beni içine çekiyordu.

“Alyson!”

Naomie’nin tiz çığlığıyla yerimde zıplayıp ona döndüm. Asamı her şeye karşın hazırda tutuyordum. Naomie koşup yanıma geldi ve o da asasını çıkardı. İnanamıyordum… Karşımızda bir atadam duruyordu. Birçok kitapta resmini görmüştüm ama canlısını ilk defa görüyordum. Ne mükemmel bir yaratıktı bu böyle!

Burnundan soluyarak ayağıyla toprağı eşelerken son derece öfkeli görünüyordu. “Sınırı aştınız!”diye kükredi. “Büyücülerin buraya girmesi yasak! Burası bizim alanımız! Cezanızı çekeceksiniz!”

“Durun, durun!”diyerek elimle değişik hareketler yaptım. “Biz bilmiyorduk, gerçekten. Hogwarts’ta öğrenciyiz ve ceza almıştık. Sonrasında yolumuzu kaybettik. Alanınızı işgal etmeyi istemezdik.”

“Ama ettiniz! Bunun hiçbir mazereti olamaz!”

Söyleyeceğim hiçbir şeyin onu ikna etmeyeceğini biliyordum. Zaten şu an da üstümüze doğru atlamaya hazırlanır gibiydi. Aklım durmuşçasına geriye doğru sendeledim. Sonrasında ise asamı ağaçlara doğru salladım ve atadamla aramıza ağaç yığmaya başladım. Şaşırarak yığdığım ağaçlardan birine tökezlemesi bize vakit kazandıracaktı.

Şok geçirir gibi bir hali olan Naomie’yi kolundan çekiştirerek koşmaya zorladım. Bir yandan koşuyor, bir yandan da bu güzelim ormanın ağaçlarını –ne yazık ki- devirerek arkamızda atadam bize ulaşamasın diye set kuruyordum. Bunu ne kadar süre tekrarladım bilmiyorum ama en sonunda o öfkeli soluma sesini duyamaz hale gelmiştik. Yanımda titreyen Naomie’ye nefes nefese kalmış şekilde baktım. Ormanın çıkışına sağ salim ulaştığımızda uzaklarda bir yerlerde atadamların hırçın koşuşturmalarını hala duyabiliyordum.

Rengi atmış arkadaşıma dönüp heyecanla gülümserken hala nefesimi düzene sokamamıştım. “Ne adrenalindi ama!”

Bana inanamayan gözlerle baktı. Galiba ben Slytherin için bile fazla tehlike sever biriydim.