Çocukluktu, saf ve temizliğin simgeleriydi. Olacakların sorumlusu olamazdı hiçbir yaramazlık. Ya da hiçbir şeyin cezası bu denli büyük olamazdı. Hayatının bu denli yanlış yerlere çekilmesi sadece bir şansızlıktı. Kaçık bir cadının hedefi olmak isteyen küçük bir bebek olmak istememişti hiçbir zaman. Ya da yetimhaneye düşmek. Bunların verdiği ağırlıkların daha farkına varmamıştı o zamanki küçük Dean. O onu evlat edinen aileyi benimsemişti. Ya da bunu gerçekten istiyor ve bunun için çabalıyordu. Yeniden yuvasını değiştirdiği zaman Tanrıya sessiz yakarışla göndermişti. Bunun son olmasını dilemişti. Gerçek bir aile istediğini söylemişti göz yaşlarının arasında. Hogwarts koridorlarını koşarak aşıyor etrafına gülücükler saçıyordu her şeye rağmen. Düşüp dizini kanattığı zamanlarda diğer çocuklar gibi annesini sayıklayarak ağlayamıyordu fakat o bunu kabullenmişti bir bakıma. Boynundaki tılsımın onu hep koruyacağını biliyordu. Buna inanıyordu. Diğer yarısı olmasa da karanlığın pis güçlerinden korurdu onu. Dışarıdaki dondurucu soğuk dikkatini çekmişti her zaman. Yazdan daha çok severdi kışı o kendini bildi bileli. Julius'la oynamaktan sıkılmıştı, daha doğrusu ailesinden gelen yeni şekerlemeleri ve hediyeleri gördükten sonra belki de onlara içerleyerek kaçmıştı yanından. İlk defa yalnızlığı bu denli fazla hissetmişti minik yüreği. Koşarak terasa çıkmıştı. Kimselerin olmadığını bilirdi burada. Burası hep onun gibi yalnızların yeri olurdu. Küçük bedeni sarsılarak koşarken gözlerindeki yaşları saklıyordu sadece. Zayıf yönünü kimselere gösteremezdi. Canını acıtmalarına izin veremezdi. Terasın buzlu yüzeyine adımını attığında soğuk havanın yüzüne çarpmasıyla göz yaşlarının yol edindiği yerlerin buz kestiğini hissetti ve sarı eldivenleriyle yüzünü kuruladı. Kenara doğru yavaşça yürüdü. Gördüğü görüntü görkemli ve eşsizdi. İçine çektiği havaysa ciğerlerini yakacak derece de soğuk ve temizdi. Eline aldığı yarım tılsımı sıkı sıkıya tutuyordu. Üzerinde olaşan dalgalanmaları hiç çözememişti. Arada kırmızıya dönüyor bazen sarı oluyor bazense beyazın tüm saflığını sergiliyordu. Bunların duygularıyla ya da alakalı olduğunu düüşünse bile alakasızdı çünkü duygu değişimlerinde hiçbir şekilde oynamıyordu. Bazen tesadüfi şeyler olsa da onunla ilgili değildi. Hayatında tek sahip olduğu şeyin de kendisiyle ilgili olmaması ironikti. Saçma ve kabullenmek istemediği bir şeydi. Arkasında olan hareketlenme ile tılsımındaki ani renk değişimi ile arkasını döndü. Önünde kendinden bir kaç santim uzun gözleri aynı onunkilere benzeyen ve saçlarıysa onunkiler gibi altın sarısı olan bir üçüncü sınıf öğrencisi duruyordu. Tılsımını geri boynuna bağladı ve anlamaz gözlerle karşısındaki üst sınıfa baktı. Eğer onunla uğraşmaya geldiyse bunun karşılığını verecekti. Kendini ezdiremezdi kimseye. Bu üçüncü sınıf bir öğrenci bile olsa..

Mavi gözlerin arkasında parlayan o aç olduğu benliğe bakıyordu bilmeden. Kendisinin bir kaç yıl sonraki haliydi baktığı belkide fakat bunu fark edemeyecek kadar çok düşüncelerinin içinde kaybolmuştu küçük Dean. Dudakları belli belirsiz bir aksana sahiplik yaparak oynadığında tılsımının yakıcı sıcaklığa tenine değiyordu. "Adın ne?" dedi karşısında duran geleceği. Dean çekimser ve sorgular bir şekilde bakıyordu karşısındakine. Sesi sözcüklerle anlamlı hale gelirken kendince pek bir duygu belli etmiyordu. "Bu neden seni ilgilendirsin ki?" dedikten sonra trabzanlara biraz daha yaklaştı ve karlı zeminine elini koydu. Ön yargıyla yaklaşıyordu herkese. İyi yada kötü olması bir şey ifade etmiyordu. Şuana kadar öğrendiği bir şey varsa o da buydu. Kimse kolayca giremezdi hayatına. Yada kim olduğunu öyle pat diye öğrenemezdi. Aralarına ördüğü aşılmaz ve anlaşılmaz duvarı yıkabilmesi için geçerli bir sebebi olmalıydı. Fakat karşısındaki çocuğa ister istemez bir şekilde güvenmişti. Bu insanın içini birden saran bir histi belkide. Bilmiyordu fakat "Adım Dean." dedi. Sonrasında iyice yakıcı bir hal alan tılsımını çıkarmak için arkasını döndü. Lanet şey diye geçiriyordu aklından. Eline aldığın da ateş gibi parlıyor ve yanıyordu. Biraz soğuk karın etki etmesi için karlı zemine koydu fakat bir etkisi olmadı, sadece karları eritti o kadar. Arkasını daa yeni tanıdığı bir yabancıya dönmek çok doğru gelmiş olmayacak ki tılsımını geri takıp yeniden büyük çocuğa döndü. "Senin adın ne?" dedi. Görünüşe göre onun binasındaydı bu büyük çocukta. Julius'tan başka arkadaşları da olmalıydı. Tabii bu büyük sınıf her ne kadar arkadaşı olabilirse.

Soğuk havanın donduruculuğu eşliğinde sanki güneşten bir parça vardı üzerinde. Dişlerin sıkıyor ve acının dayanılabilecek bir şey olduğunu kendine defalarca hatırlatıyordu. Karşısındaki çocuğun adı Adrian'dı. Güzel ve klasik diye içinden geçirdi Dean. Fakat isime pek kafa yoramayacaktı. Kenardan biraz uzaklaşarak Adrian'ın oraya yaklaşmasına izin verdi fakat daha demin onun yaptığı şeyin aynısını yaptığını gördüğünde kendini alamayıp geri yanına yaklaştı. Çekimser bir tavır sergilese de ne yaptığını merak ediyordu. Kendi tılsımının sanki diğer parçasını elinde tutuyordu. Dean kısaca nefes verdi ve kulaklarına dolan sesin buğusuna kapıldı. "Bunun ne olduğu hakkında bir fikrin var mı Dean?" Dean bir tılsıma birde Adrian'a baktı. İki adım geriledikten sonra kendi tılsımını çıkardı ve yargılar bir şekilde kendinden iki yaş büyük olan çocuğa baktı. Sonra tılsıma yaklaşarak kendininkini de yanına koydu. Tılsımlar artık kırmızı değillerdi yada etraflarındaki karı eritecek bir sıcaklıkta değillerdi. Dean şaşkınca yanındaki çocuğa döndü ve "Kimsin sen?" dedi. İçinde oluşan boğum boğum korku yavaşça tüm bedenini sarıyordu. Bu olanlar da ne demekti ki şimdi? Tanrının ona oynadığı komik oyunlardan biri miydi yine? Tılsımlardan beyaz bir ışık huzmesi bazı fısıltılar eşliğinde süzülürken kafasını oraya çevirdi. Neyin içine düşmüştü ki böyle? "Bak amacın ne bilmiyorum ama bu oynadığın oyun hiç de komik değil." dedi. Büyük çocuğun onunla oynadığını düşünüyordu. Kalbi sıkışıyordu ve bu saçma şeyler artık canını yakıyordu. Neden gidip kendine göre adamlarla uğraşmıyordu ki? Tılsımdan çıkan fısıltılar anlaşılacak hale gelmeye başladığında arada seçebildiği kendi ismi şaşırtıcıydı. Dean, Dean.. Neler oluyordu burada?

Gerçeğin acıyla tatlı arasında gidip gelen tadını hücrelerinin merkezinde hissediyordu. Karşısında beliren yüzün hatları kendine gayet tanıdık geliyordu. Sanki hiç sahip olamadığı ama çok iyi tanıdığı en yakın gibiydi. "Adım Adrian Bloom, ailem ile birlikte Avusturalya'dan geldim. Oradaki bazı insanların inançları farklı, tılsımların ve muskaların gücü olduğuna inanırlar. Bu kolye," derken kendi boynundan çıkardığı parçayı gösterdi ve . "Bir çeşit bağlılığı belirtir. Ailenin en büyük çocuğundan başlar ve kardeş sayısı doğdukça tılsım parçalanarak herkese eşit dağıtılır, böylece insanlar ailenin asla dağılmamasını sağlamaya çalışırlar." Sözcüklerin ezici etkisi altına girerken düşünmesi ve hissetmesi gereken şeyleri bilmiyordu. Ne demek oluyordu ki şimdi bunlar? Hep hayalini kurduğu şeye bu buzlu ve soğuk günde bu kadar önemsiz bir yerde mi kavuşacaktı? "Tılsım bana verildiğinde tam bir yuvarlaktı, çünkü ben en büyük çocuğum. Benden iki yıl sonra sen doğduğun için tılsım iki parçaya ayrıldı ve yarısı sana verildi. Ben senin kaybolduğunu bilerek büyüdüm, çünkü gerçekleştiği sıralardan fazla bir şey hatırlamıyorum. Yıllar önce İngiltere'ye seni aramak için taşındık." Bu saçma kaderin bir parçası mıydı Dean? Bir hüznün baş karakteri miydi? Karşısında duran yüzün gayet ciddi olduğunu anlaması için görücü olmasına gerek yoktu. Sadece bunlar altından kalkması zor bilgilerdi. Hoş şuana kadar gerçeğini merak etmemiş değildi. Buna, bu kadar basit ulaşabileceği aklının alabileceği şeyler arasına giremiyordu. Her şey o kadar ani olmuştu ki.. Daha beş dakika önce gerçek ailesini istediği için ağlayan çocuk o değildi sanki. Her şey bir tesadüf zincirinin eseriydi. Ya o tılsımı takmaktan vaz geçseydi? Bu gün buraya gelmeseydi ve bu çocukla karşılaşmasaydı? "Seninle Hogwarts'ta karşılaşacağımı düşünmemiştim Dean." dediğinde Dean gözlerini yasak ormanın karanlık ve soğuk havanın dansına eşlik edişinden uzaklaştırarak Derin mavi gözlere döndü. Kendi gözlerinde yaşlar vardı sadece. Bunu hissetmek çok ayrı bir duyguydu. Hiç elde edemediği şey sanki altın bir tepsi de ona sunulmuştu. Kardeşi. Bu kelime yabancılıktan da öte gerçek anlamını hiç karşılayamadığı bir şeydi. Madison hep onun en değerlisi olmuştu ama gerçekler bambaşkaydı. Dudaklarını araladığında küçük kalbi yerinden çıkacak gibi atıyordu. "Bana hiç sahip olmadığım şeylerin bir armağanı mısın?" diyebildi sadece. Yaşadığı duygu karmaşasının içinde dudakları sadece bu kelimelere ev sahipliği yapabilmişti. İstediği şey belkide buydu. Gerçeklikti belkide. Aralarındaki küçük mesafeyi büyük adımlarla kapadıktan sonra kendinden sadece bir kaç santim uzun olan çocuğun yanına yaklaştı. "Gerçekten benim ailem sen misin?" diyebildi ve kendine engel olamayarak karşısındaki çocuğu kucakladı. Daha önce hiç hissetmediği bir şeydi bu. Güven hissiydi bu. Bunu kaybetmek istediğini sanmıyordu.