Hastaneden çıkalı sadece üç gün oluyordu. Hala kemiklerimde problemler olduğu kesindi. Bunun için bir şifacıya ihtiyacım yoktu, ben kendi bedenimi biliyordum. Ani hareketler veya reflekslerde bulunamıyordum. Refleksler, reflekslerim çok yavaşlamıştı. Uzun zamandır Quidditch'de oynamıyordum ve maçlar yaklaşıyordu. Bu yüzden içimdeki endişeye dur diyemiyordum. En kısa zamanda tamamen iyileşip Quidditch'e geri dönmek zorundaydım. Zaten hala bir kişi eksik olan takımımız benim de eksikliğimle daha da fazla çöküşe geçebilirdi. Yine de şuan için aklıma taktığım tek şey kızlardı. En azından şimdilik bir kız. Tılsım dersinden hastane kanadına fizik tedavi tarzı gibi bir şey için söyleyerek çıkmıştım. Böylece Katheryn'in ders programını kontrol edebilir ve onu ders çıkışında bekleyebilirdim. Uzun süreli bir bekleyişin ardından şato duvarlarının içinde yankılanan zil sesiyle birlikte dersliklerin kapıları açılmaya başladı. Koridorda geçenlerin çoğu bana geçmiş olsun diyordu fakat neredeyse hiçbirini tanımıyordum. Sadece birkaç tanıdıkla kısa bir sohbete giriştikten sonra Katheryn'i koridorun ucunda gördüm. İnsanların arasından geçerek ona ulaşmaya çalışıyordum. Evet kalabalığı hesaba katmalıydım biraz. Ama koridorun sonunda ona yetişmiştim. "Hey seni görmek güzel. Senin bu saatte derste olduğunu bilmiyordum!" Yüzüme sahte bir sırıtma eklemiştim. Ders programını kontrol ettiğimi saklamak yerine açığa vurmak daha eğlenceliydi. Şu aptal şans eseri karşılaşma olaylarını pek sevmezdim, fazla ezikceydi.

Kate öğretmenin son dakikaya kadar anlattığı dersi çoğu Ravenclaw'dan oluşan diğer öğrenciler gibi not etmekten bıkmadı. Başını kaldırıp etrafa baktığında, zil çalmış ve yazmaya devam edenler hariç birkaçı toplanmaya başladı. Aklında üç gün önce hastane kanadından çıktığını duymadık kalmayan Brian'daydı. O yüzden ders anlamaktan çok, sadece yazı yazmakla geçmişti onun için. Kendisi de toparlanıp derslikten çıktı ve yürümeye başladı. Koridorun sonunda Brian'ın sesiyle arkasını döndü. Kendi yüzü gibi onunda yüzünde hoş bir sırıtış vardı. "Hey seni görmek güzel. Senin bu saatte derste olduğunu bilmiyordum!" Kız durumu hemen anlamıştı. Tek kaşını kaldırıp elini ince beline koydu ve gülümsedi. "Her Ravenclaw'ın fazla ek dersi vardır. Bu belki Büyük Salondaki panoda yazmıyor ama öğrenmek istiyorsan bana sorabilirsin." Yanlarından geçip giden sürüyle öğrenciden rahatsız olmuş, duvara biraz daha yaklaşmıştı. Ağırlığını tek bacağına verdi. "Sonunda iyileşmene çok sevindim. Yüzündeki yaralar geçmiş." ilk karşılaşmalarında hastane kanadından çıkarken söylediği şeyi hatırlamıştı. Brian'ın sesindeki imayı anlayacağını sanmıyordu. O yüzden çok umursamadı. Kulağını oğlana vermiş, çantasını başka bir dersi olup olmadığına bakmak için karıştırıyordu. Sonunda kağıdı bulup inceledi. "Şanslısın Brian. Bugün son dersimden az önce çıktım." Kafasını kaldırıp mavi gözlerini Brian'a dikti ve tatlıca sırıttı.

Spoiler:

"Her Ravenclaw'ın fazla ek dersi vardır. Bu belki Büyük Salondaki panoda yazmıyor ama öğrenmek istiyorsan bana sorabilirsin." Ellerini belinden çekip duvara yaslanan kız "Sonunda iyileşmene çok sevindim. Yüzündeki yaralar geçmiş," dediğinde yüzüme bir sırıtma yerleşti. Evet yüzüm sonsuza kadar öyle kalsaydı yazık olurdu. Yine de kızın ses tonu hoşuma gitmişti. Önceki konuşmamızı hatırlayınca kimin hoşuna gitmezdi? Birkaç dakika çantasını karıştıran kız en sonunda ders çizelgesini bulmuştu. Zaten bildiğim bir şeyi bana söylüyordu. Sonradan dersi olsaydı. niye bu ders çıkışını seçerdim ki. "Şanslısın Brian. Bugün son dersimden az önce çıktım." Şansım her zaman yerindeydi zaten. Yüzündeki sırıtışa karşı ben de sırıtıyordum. İmalı bir şekilde bakarken "Şansa bak! Bir sonraki dersimde hastane kanadında olmam gerekiyor. En azından profesör öyle biliyor." dedim. Evet bugün gerçekten biraz eğlenebilirdik. Göl kenarı, kayıkhane veya başka yerler. Hastane kanadında birlikte yapamadığımız şeylerin tadını çıkaracaktık.