Yine sırdan bir gündü.Diğer günlerden farkı sadece yağmur yağmasıydı.Amié'yi hiç özlemediğim kadar özlemiştim ve ona bir süpriz yapmaya karar verdim.Hep Amié'nin gelecek hali yok ya.
Bakanlıktaki bütün işlerimi yeni aldığım assistanıma bıraktım ve onunda odama girmemesi için tembih ettim.Masasına bütün gerekli şeyleri bıraktım ve Hogwart!a gitmek için paltomu alıp yola koyuldum.
Kot bir pantolon,üstüne beyaz bir t-shirt ve deri bir ceket...Bu yağmurlu havada deri ceketle kalmıştım.Neyse ki ben bir büyücüyüm.Cisimlenerek Hogwart'a gittim.Hogwart o kadar güvenliydi ki içeriye cisimlenerek girememiştim.Kapının önünde kalakalmıştım.Sonra içeriye girdiğim de öğrencilerin şirin duruşları,yüksek sesle kahkahaları ve meraklı bakışları arasında yürüyordum.
Amié asrtonomi profesörü olduğu için kulelerdeydi odası.Oraya kadar yürümeik zorundaydım.Sonunçta Hogwart'a cisimlenmek yasaktı.Ben bir öğrenci değilim ama sonuçta kural kuraldır ve uymak gerekir.
Astronomi kulesine vardığımda ilk Amié'nin odası göze çarpıyordu.Karanlık duvarlar arasında onun kapısı parıl parıldı ya da bana öyle geliyordu.
Pırıl pırıl olarak gördüğüm kapıyı açtım.Amié'nin ayağının alçıda oduğunu gördüm.Can sıkıntısından patılıyor gibi gözüküyordu.Amié beni gördüğüne baya sevinmiş ve şaşırmış duruyordu.Hemen yanına koşarak gittim ve:

- Hayatım sana...Noldu?

Dün köprüde yaşadığım talihsiz kazadan sonra ayağım alçıya alınmıştı ve 2-3 ün boyunca alçıda kalacaktı. Bu durum zaten yeterince sinirimi bozuyordu ki, bir de hava yağmurluydu. Kısacası odam benim için özel yapılmış bir tımarhane hali almaya başlamıştı.
Havada bulut oranı çok fazla olduğu günlerde gözlem yapmak neredeyse imkansızdı ve bana yapacak tek bir şey kalıyordu odamda oturmak... Eğer John'u arasaydım ve "Seni çok özledim. Gelemez misin?" diye sorsaydım eminim aha o saniyede yanımda olurdu ama ben ayağım geçene kadar John'u görmeyi planlamıyordum. Eğer beni bu halde görürse, o kişiye ne yapacağını düşünmek bile istemiyordum.
Ben düşüncelerime boğulmuşken kapım yavaşça açıldı ve içerisi benim için bir anda aydınlık oldu. Gelen... John'du. Ahh tanrım! Onu o kadar çok özlemiştim ki, bir an önce kalkıp boynuna sarılmak istiyordum. Ama ayağım bu durumdayken bu imkansızdı. Beni gördüğünde yüzü neşeliydi fakat, gerçeği gördüğünde yüzü bir an değişti ve koşarak yanıma geldi:

- Hayatım sana...Noldu?

Beklenen soru sorulmuştu. Ama bundan önemlisi cevabımdı...

- Bir şey yok, sadece küçük bir kaza. Sen nerden çıktın? Seni çok özlemiştim... dedim ve ona sımsıkı sarıldım... Deri ceketiyle o kadar muhteşem görünüyordu ki...

- Bir şey yok, sadece küçük bir kaza. Sen nerden çıktın? Seni çok özlemiştim dedi ve boynuma sarıldı.
Amié'yi böyle görünce sanki bir yanım çökmüş gibiydi.Bunun kimin yaptığını öğrendiğim de onun için hiç de iyi olmayacaktı.
Bu yağmurlu hava da burda oturmak çok sıkıcı olmalıydı.Onun bu can sıkıntısını geçirecek birşeyler yapmalıydım ama ne ?

-Bir şeyler yapmak ister misin ? diye sordum.Cevabını azda olsa tahmin edebiliyordum.Zaten'' istemiyorum'' dese de ben ona zorla birşeyler yaptıracaktım.Daha sonra cevabını beklemeden bir soru daha sordum.

-Bunu sana kim yaptı ? dedim yüzümdeki ciddiyeti yok etmeye çalışarak ama olmuyordu.Konu Amié ise bu işi başaramıyordum.

Beni böyle görüğü anda yüzü çok kötü oldu ve ben bu durumdan iyice rahatsız olmaya başladım. Sıkıntısını yenmek için önce "Bir şeyler yapmak ister misin?" diye sordu ama ben hiçbir yere gitmek istemiyordum. Sadece onun yanımda olmasını istiyordum. Yine de onu rahatlatmak için istemediğimi belli etmek istemedim.
Rolünü pek iyi oynayamıyordu, yüzü yeniden ciddileşmişti ve bu sefer gayet tok bir sesle. Bu sesle konuştuğu zaman olayın ciddiyeti hat safhada demek oluyordu.

-Bunu sana kim yaptı ?

ahh, yine başa dönmüştük. Her zamanki gibi benim sakarlığımdan kaynaklanan bir şeydi. Belki de daha fazla sinirlenmeden anlatmalıydım.

- Dün okula geliyordum odamı düzenlemek için. Beni biliyorsun her şeyi aynı anda taşımak istedim ve bunun sonucunda elimde kocaman bir koli oldu. Yürürken önümü dahi göremiyordum. Daha sonra tam binaya gireceğim sırada birisine çarptım ve giydiğim o yopuklular sayesinde bileğimi kırdım. Ama küçük bir şey. 2-3 güne kadar düzelirmiş... Rahatladın mı şimdi?

- Dün okula geliyordum odamı düzenlemek için. Beni biliyorsun her şeyi aynı anda taşımak istedim ve bunun sonucunda elimde kocaman bir koli oldu. Yürürken önümü dahi göremiyordum. Daha sonra tam binaya gireceğim sırada birisine çarptım ve giydiğim o yopuklular sayesinde bileğimi kırdım. Ama küçük bir şey. 2-3 güne kadar düzelirmiş... Rahatladın mı şimdi? diye sormuştu.Kızdığını ve benim tavırlarımdan sıkıldığını anlamıştım.

-Evet az da olsa rahatladım ama hala şüphelerim var dedim küçük bir gülümsemeyle.
Masasının hemen önünde iki tane koltuk vardı.Birine geçtim ve Amié bakmaya başladım.Ayağı alçıdayken bile güzel olabiliyordu.Her halini seviyordum Amié'nin.Sinirli,kıskanç....her halini.
Amié'nin burda rahat olmadığını farkettim.Koltukta iki büklüm duruyordu.Hastane kanadı sırf öğrencilere ait değildi sonuçta.
Ayağa kalktım ve pencere doğru yürüdüm.Dışardaki yağmuru izlemek beni rahatlatıyordu bir de Amié...

-Evet az da olsa rahatladım ama hala şüphelerim var dedi. Seni şüpheci dedim içimden...

Bir miktar rahatlamış olduğunu hissediyordum. Ani bir kararla yerimden kalktım ve seke seke John'un yanına -pencereye- gittim. Kafamı omzuna yasladım ve:

- Bahçede yürüyüş yapalım mı? Hem bütün gün burada oturmak sıkıldım. dedim. Vereceği tepkiyi çok merak ediyordum. O yanımdayken hiçbir ağrı sızı beni yıldıramazdı...

- Bahçede yürüyüş yapalım mı? Hem bütün gün burada oturmak sıkıldım dedi aniden.Gerçekten bunu demesini hiç mi hiç beklemiyordum.Çok şaşırmıştım.

-Peki hayatım ama bu halde yürüyemezsin dedim yüzümü buruşturarak.

Benim güçlü meleğim.Ne olursa olsun hep güçlüydü.Hiç bir zaman,önüne ne engel çıkarsa hep onu ezip geçerdi.

Ayakta zor duruyordu.Omuzma yaslanıp destek alıyordu.Ben de elimi beline dolayıp ona destek oluyordum.
Karasız kalmıştım.O ayakta zor duruken onu dışarıya çıkarmak ve ona eziyet etmek...

- Peki hayatım ama bu halde yürüyemezsin
dedi. Ne düşündüğünü biliyordum. Bana eziyet ettiğini düşünüyordu ama kesinlikle öyle değildi. Benim gibi bir insana 3 gün boyunca sadece "otur!" demek asıl eziyetti. Oturmaktan tam anlamıyla nefret ederdim. Ders anlatırken bile oturduğum görülmemiştir.

- John, şu aptal yüz ifadesini yüzünden atar mısın? Bana eziyet etmiyorsun. Ben senin yanındayken gayet rahatım. Yeter ki, sen yanımda ol...

Ben daha ne olduğunu bile anlayamadan beni tutu ve kucağına aldı. Normalde olsa buna asla, ve asla izin vermezdim. En nihayetinde ben profesördüm ve öğrencilerime karşı çok ciddi görünmek zorundaydım. Biz merdivenlerden inerken bir iki öğrenci bize bakmaya başladı. Artık John onlara nasıl bir bakış attıysa çocuklar bir daha dönüp bakamadılar bile. Konu ben olduğumda o kadar korumacı oluyordu ki... Bütün Sihir Dünyası'nın önünde şapka çıkarttığı kişi beni kucağında taşıyordu, bu durumdan aslında pek de hoşnut değildim. Ya bayan Marlow falan görürse nasıl açıklardım ki? Ona şöyle bir baktım ve ne kadar yakışıklı olduğunu tekrar fark ettim. Saçları her zamanki gibi dağınıktı, ona en çok yakışan deri ceketini giymişti ve muhteşem kokuyordu. Kafamı omzuna dayadım ve bir kaç saniyeliğine gözlerimi kapadım.

- Şimdi , Sayın Sihir Bakanı, şu gazetede çıkan haberlere dönelim?

Artık merdivenler bitmişti ve ben daha fazla böyle durmak istemiyordum. İnmek için bir hamle yaptım ama beni bırakmaya hiç niyeti yoktu.

- Scarlett yaptı yine yapacağını. Yok ben istifa ediyormuşum da yok durduk yerde şiddet uygalamışım da. Zaten onu kovdum yerine daha iyi ve deneyimli birini aldım dedi.
Umarım bu sefer gerçekten deneyimli biridir. Babam işi bıraktıktan sonra doğru düzgün bir asistan bulamamıştı kendisine aylardır. Özellikle şu son gelen asistan, Scarlett, tam bir manyak çıkmıştı.

- Boşver, hayatım. Takma bu konuları. Gereksiz yaratıklar, ancak ondan daha önemli kişilerle uğraştığında kendini önemli hisseder... Şimdi, istiyorsan beni bırak da kendim yürüyeyim? dedim.

Ahh, yağmur çok güzel yağıyordu. John yanımdaydı ve Hogwarts'daydık...

- Seni seviyorum diye bağırdı. Şok olmuştum. Çünkü, bunu yapacağını hiç beklemiyordum. Gerçekten çok mutlu olmuştum. Şu sıralar ondan böyle güzel sözler duymaya çok ihtiyacım vardı... Onun yanındayken sanki hiçbir problem yoktu, prblem osla bile umrumda olmazdı. Çünkü, benim dünyam o'ydu. John, varsa hayat vardı benim için. Eğer yoksa, onun yokluğunu bile düşünmek istemiyordum. O kadar hayranolunası duruyordu ki, yanından hiç ayrılmak istemiyordum. Sürekli yanımda olmasını istiyordum. Yanımda olmadığı zamanlarda nefes alamaz bir hale geliyordum.

- Sevmek için bakarım, bakmak sevgiyi getirirse.ama derinlere dalmam gözlerimle, gitmem izninizle bir parça ileriye... Romeo & Juliet'ten küçük bir alıntı. Sen benim Romeo'msun. dedim ve ona sımsıkı sarıldım. Bu sarılmada özlem vardı, hayranlık vardı ve fazlaca aşk vardı...