Gökyüzünden binlerce gözyaşı yeryüzünü süslerken, kollarını daha da açtı özgürce. Saçları yağmurun ipeksi dokunuşlarıyla daha da canlanırken, gözleri puslu bakışlarla gerçek olmayan her şeyin üzerinde teker teker dolaştı. Aşinalığını her şeyin üzerinden çekmiş gibi, yüzü tanıdığı her şeye yabancılaşmıştı. Tıpkı ruhunun kaybolmuş bir parçası gibi… İçinde kopan sessiz fırtınalara aldırmamaya çalıştı defalarca. Hatırladığı, sevgisini içinde hissettiği anları bir bir silmek istedi zihninin sonsuzluğunda. Acınası halinden kurtulup eski benliğini geri kazanmak istiyordu, bazense geçmişe dayalı her şeyi yok etmek… Adımlarını gecenin tutsaklaştırdığı dar sokaklarda atarken, parmaklarını eski kalıntıların üzerinde dolaştırdı bir anlığına. Sanki eski bir efsunun gücünü canlandırıyormuş gibiydi içine dolan hisler. Bir başlangıç ve büyük bir son…

Hataları arasında bulduğu tek doğruyu kaybettiğinde bile nasıl hissedeceğini bilemiyordu. Aylar geçmişti ama her şey o kadar yeniydi, sevgisi o kadar yoğundu ki hala. Bir kaybı daha kaldıramayacağını düşünmek değil de sevdiği insanı bir daha görememek… Henüz onu kaybetmek için çok erkendi, sevgisini aklından silmek için. Daha önce bunu yapmıştı, evet, aynı şey değildi ancak bu kadar güçlüydü. Derin bir nefes aldı ve bir daha. Sanki bir daha hiç nefes alamayacakmış gibi hissediyordu, yeniden sevemeyecekmiş gibi… Erken bir teslimiyetti bu. Kendini daha ne kadar bırakabilirdi ki? Parmaklarını ahşap yüzeye doğru kaldırdı ve heybetli yapıdan içeriye doğru yavaşça girdi. Işıklar etrafında son kez dansını ederken, kulağına gelen müziğin sesiyle durdu. Uzun zamandan sonra tekrardan ait olduğu yerdeydi ya da ona öyle geliyordu. Aşinası olduğu koku tenine sürtünürken, tanıdık birilerini görmek isteyeceği en son şey olacaktı. Tüm bakışlara aldırmadan bara doğru ilerledi. Şaşkın bakışlardan ve tanıdık simalardan kaçmak istiyordu, sonsuza kadar. Ve kendine açıklayamadığı gerçeklerden… İçerideki gürültü bile onu hatırlatıyordu. Her şeyin başladığı yerdeydi, ama bu asla bir başlangıç olmayacaktı. Belki bir son…

But there's no sun shining through, Black heart scarring darker still , But there's no sun shining through... Güneş ışığına hasret yüzü pişmanlığın gölgesi altında ölüme terk edilmişti. Kalbinin, onun kalbinde bıraktığı izleri düşündükçe deliye dönüyordu. Kızacak paralayacak insanlar ararken tek suçlunun kendisi olduğunun bilincine vararak köhneleşmiş benliğine cezalar verebiliyordu sadece. İçindeki dayanılmaz öfkenin yönelebileceği tek kişi kendisiydi. Bunun farkındaydı. İçkisinden büyük bir yudum daha alırken saçmalaşmış hayatına bir cila çekiyordu sadece. Sabahın ilk ışıklarında buraya gelmişti. O saatten beri içiyordu. Duygularını ve beynini uyuşturabilmenin en iyi yolu buydu. Güneş ışığının benliğinden çıkıp karanlığın kollarına atabilirdi sadece kendini. Vücudunu saran sarmaşıklar misali karanlık daha da içine çeksin istiyordu kendini. Şu durumda yaşamanın bile verdiği vicdan azabı, onu ölüme sürükleyebilirdi. Nasıl bir herifti ki o öyle? Pisliğin tekiydi ve tek hak ettiği şey ölümün soğuk pençeleriydi. Midesi bulanıyordu, hem kendinden hem de içtiklerinin etkisinden. Zar zor ayağa kalktığında etraf fena halde dönüyordu. Tuvalete gitmesi gerekliydi. Çünkü midesindekiler dışarı çıkmak için boğazına kadar gelmişti. Hızla ama aksak adımlarla tuvalete ilerleyen Dean kafasını klozete sokarken barın kapısı hiç beklenmedik birisi tarafından aralanmıştı.


Could you be there 'cause i'm the one who waits for you , Or are you unforgiven too?... İçeride yankılanan tek ses onun ayakkabılarının çıkardığı sesti. Hissedebildiği tek şey onun alıp verdiği nefesti. Kendi bedeni küçülürken onun bedeni devleşiyordu. Gözleri önünde aşkının anlamı dururken, o sadece kaçmayı diliyordu. Bir yandan onun yanından hiç ayrılmamak, o güzel kokusunu içine çekmek istiyordu. Belki de son nefesini verebilirdi onun kollarında. Şuan bir sonu yaşayabilirlerdi. En azından Dean. Affedilemeyecekti. Bunu biliyordu. Fakat bundan sonra bir daha aşık olabilecek miydi? Aşk.. Aşk sadece onunla güzeldi. Üzerine sürdüğü lekeleri yok sayarsa.. Her şeyin suçlusu kendisiydi. Şimdi bu halde olmalarını sağlayan da. Fakat... Yüzsüzlüktü yaptığı belkide. Hala aşkın gücüne güvenmek aptallıktı. Fakat o da pek düzgün sayılmazdı. Aptal ve iradesiz bir insandı. Lanet olasıca iğrenç birisiydi. Fakat Auré.. Ona ve onun aşkına yakışmıyordu Dean. Dean onun hayatını kirletiyordu sadece. Zaten zor olan hayatını iyice zorlaştırıyordu. Nefret edilesi bir adamın yapabileceği tek şeyi yapıyordu işte. Bencilceydi belki ama onun sesini yeniden duymalıydı. Kokusunu son kez de olsa içine çekmeliydi. Barda uçsuz bucaksız gibi görünen o beş adımı attıktan sonra ona sadece bir adım uzaktaydı. Dayanılmaz kokusu burnuna dolarken içinde yankılanan hisse engel olamıyordu. Onu tutup saatlerce öpmek sarılmak özür dilemek istiyordu. Ama bitmişti, istekleri bitmişti. Bir şey isteyemezdi o. Lanet olasıca insanlar asla isteyemezlerdi. En azından Dean öyle düşünüyordu.

Duygularını dışarıya yansıtmak bile bu kadar zorken mantığı ve duygularını nasıl koruyabilirdi ki? Ruhu üzgün ve kırgın, sadece aciz bir beden altında birleşmiş gibiydi. Kimseye gösteremeyeceği gerçekler vardı, özlemlerini kalbinin içindeki kuytu köşelerde sakladığı yerlerde tutmak zorundaydı. Onunla beraber sevginin ne olduğunu anlamıştı, aşkı tatmanın… Ama ya şimdi? Yanılmıştı, Dean’in onu sevdiğini düşünmüştü. Evet, seviyordu da ya da öyle düşünmekten kendini alamıyordu. Nemden üstüne yapışmış elbisesi ve göz yaşlarını saklayan yağmur damlalarına minnettardı. Tek isteği kendini her şeyden çekip sadece uzaklaşmak istiyordu. Bu dünyaya ait olamazdı artık, kalpsizmiş gibi yaşayamazdı. Dean’den uzak kaldığı zamanlarda, onu götürmek istediği her yerdeydi. Yağmur ve nemin aşklarını birleştirdiği bir kasabada, her şeyden uzak olup, sevdiği erkeğin yanında olmayı istediği yerde. Geçmişinin geçtiği yerlerde ve… Hayır, kendine daha fazla bunu yapamazdı. Onun karşısında ağlayamazdı. Elbisesinin eteklerini çekiştirirken, kaçmamak için kendini zor tutuyordu. İçine akıttığı gözyaşlarına inat edermiş gibi solgun bir gülümsemeyle hayat kokan yeşil gözlere baktı. Her şey donmuştu, yaşam bitmişti. İnançları bir uğurda sönmüş gibi, yok olup giden umutlara karıştı.

Yüzündeki sahte gülümsemeye umarsızlık eklerken, dudaklarını konuşmaya zorladı. ‘’Uzun zaman oldu, değil mi? Bir şeyleri unutabilecek kadar uzun…’’ Sözleri kendine ait değilmiş gibi dudaklarından dökülmüştü geceye. Gözleri duygularından arınmak için çırpınırken, onu sevdiğini biliyordu. Sevgisinin hiç azalmadığını da. İhanetin bedeli neydi ki, Neyle ölçülebilirdi?

Son çırpınışların boş çabalarıydı belki de bunlar. Göz yaşlarını içine akıtırken ruhunun diğer parçası gözlerinin güzelliğine gölge düşürecek yaşları dışarı akıtıyordu. Onun mutluluğu için her türlü şeyi yapmak için hazırda bekleyen Dean, bu göz yaşlarının yaratıcısı oluyordu. Söylenecek sözler bu sefer çekimserdi. Dudakları onu ilk gördüğü gecede olduğu gibi şakımıyordu. Günahkarlardı. Ona karşı, aşkının tanrıçasına karşı. Başka eller değmişti ellerine, dudaklarına. Vücudu ona aitken, bir başkasıyla birlikte olmuştu. Fakat ya ruhu? Evet, kişiliksiz bir davranışın eseriydi ama ruhu hala onundu. Kopamayan bir bağ ile bağlanmıştı. Onu kaybedecek olmanın acı yükü arasında eziliyordu. Bedenine hapsolmuş bir aşktı onunki. Vaz geçemediği. Fakat hakkını veremediği. Aşkın ne demek olduğunu Auré ile tadarken ona ihanet ediyordu. Dönüp dolaşıp aynı yere geliyordu konuşma. Hep aynı şeylerin esiri oluyordu. Saçmalıktı hepsi. Tek doğru olan karşısındaki yaşlı gözlerdi. Nemli saçların arasından burnuna dolan eşsiz koku ve gözlerin göremediği kulakların duyamadığı aşkın o mükemmel harmonisiydi.

‘’Uzun zaman oldu, değil mi? Bir şeyleri unutabilecek kadar uzun…’’ Sözler eşsiz dudaklarının arasından kulaklarına ulaşırken bir kalp atımlık süre için de olsa umutlanmıştı. Belkide yeniden birbirlerine ait olabilirlerdi diye.. Fakat anlamlar.. Anlamlar kırgındı. Sözler çekingendi. Benlikleriyle konuşamazlardı şuan. Kırık bir kalbin gölgesinde olamazdı. Dudakları birbirine mühürlenmişti. Gözlerinin içine bakabilmek bile zorken kendini buna alıştırmaya çalışıyordu Dean. Elini uzatıp o ipeksi tene değmek istiyordu.. "Unutabilmek için düşünmeyi kesmek gerekir. Hatıraları bir kenara atmak. Yaşanmışlıkları silmek.. " dedi ve duraksadı. İçindeki sızı git gide büyüyordu. Konuştukça batıyordu kalbi ona. Yaşam fazla geliyordu. "Ama hatalar için aynı şeyleri söyleyemem," dedi ve içinde tuttuğu nefesi yavaşça dışarı verdi. Aynı ambiansın içinde farklı bir anıyı canlandırıyorlardı sanki. Kötü bir kopyasını. Kaybetmenin acınası duygusu iliklerine kadar işlemişti. Keşkeler.. Hayatında keşkeler vardı. Kendi yarattığı keşkeler.