Dışarıda güzel müzik çalarken ben yine ofisime tıkılıp kalmıştım. Son zamanlarda club gerçekten iyi iş çıkarıyordu. Bunda büyük katkıda tabi ki Cherrié'nindi. Her ne kadar bir kucak dansı yapmaya kalktığında onu engellemeye çalışsamda iki dakikalık kucak dansından çok iyi para kazanıyordu. İnsanları baştan çıkarıp paralarını almak onun işiydi. Cherrié... O tamamen başka bir konuydu. Hiçbir kıza benzemeyen kişi. Hayatta etkilendiğim tek kişi olmuştu ve ona karşı tam bir aptal konumuna düşmüştüm. Bütün ömrüm boyunca tek bir kişiden etkilenmiştim ve onun karşısında küçük düşünce kendimi kötü hissetmiştim. Özellikle geçen gün yaşadıklarımız çok karmaşıktı. Kucak dansı alarak onu kıskandırmıştım. O da başkasına kucak dansı yapmıştı ve tesadüfe bak ki partnerleri değiştirdik. Tabi ki bunu isteyen bendim.

Aklım odaya Seph'in girişiyle dağıldı. Yüzünde anlaşılamaz bir ifade vardı. Topuklu ayakkabıları tık-tık sesleri çıkarırken masaya doğru yaklaştı. "Evet, kardeşim. Tatiana ile aranızda ne var?" İşte şimdi ölmüştüm. Durumu kurtarmaya çalışarak "Hiçbir şey," dedim. Pek iyi bir tepki olmasa bile ne yapacağımı bilmiyordum ve bu en iyi seçenek gibi gözükmüştü gözüme. Alaycı bir şekilde bana bakarken yüzünde ufak bir öfke ifadesi görünüyordu. "Beni kandıramazsın. Dün Helanie'den aldığın kucak dansı onu kıskandırmak içindi. O da seni kıskandırmak için başkasına kucak dansı yaptı." Bu işin peşini bırakacağa benzemiyordu. En sonunda pes ederek "Belki bir şeyler yaşamış olabiliriz," dedim henüz sonunu nereye bağlayacağımı bilmeden. Kardeşime asla yalan söylemezdim fakat bu sefer ki doğruyu söylemek kolay olmayacaktı.

Kaybetmek şuana kadar hayatında kabullenebildiği bir şey değildi Lethe'nin. Şuana kadar kaybettiği de olmamıştı. Geçmişte yaşadığı bazı can sıkıcı olayları katmazsa tabi. Şimdiyse Ryan'ın bu ani değişimiyle başına geleceklerden habersiz etrafı izliyordu genç kadın. Belkide bu defa gerçek anlamıyla birisini kaybedecekti. Ya da bir şeyi.. Hayatı olan kişiyi. Hayatında her şeyden ve herkesten önemli olan tek bir insan vardı, Ryan. Tek sahip olduğu şeydi o. Onun kardeşi olmaktan daha çok bütün hayatıydı. Yeri geldiğinde en büyük aşkı, yeri geldiğinde abisi, yeri geldiğinde küçük kardeşi.. kısaca Ryan Lethe'nin hayatıydı. Onun için her şeyden vaz geçmişti. Şimdi de hazırdı. Ama kendisine yapacağı bir çok şeyden onu koruyamazdı. Ryan onu koruyamamıştı ve canının acıyacağını çok iyi biliyordu. Oturduğu koltuktan bütün clubı görüyordu. Dans eden kızlar arasında Tatu da vardı. Dansçılar arasından en sevdiğiydi. Hatta arkadaşları arasında da. Fakat kardeşi söz konusu olduğunda, Tatu hiç kimseydi. İçinde yükselen sinir dalgasına daha fazla dayanamayan genç kadın oturduğu koltuktan kalkıp, platformdan aşağı sert adımlarla indi. Özel odaların olduğu bölmenin kapısını sert bir şekilde açtıktan sonra ilerideki odaya girdi. Ryan masanın başında yine hesap kitap işleriyle uğraşıyordu. İçeriden gelen Rihanna'nın şarkısını daha fazla duymamak için kapıyı sert bir şekilde kapatan Lethe sakinliğini korumaya çalışarak masaya dayandı ve gözlerini kardeşinin gözlerine dikti. "Evet, kardeşim. Tatiana ile aranızda ne var?" Konuya zınk diye girmişti ama daha fazla sabredecek takati kalmamıştı. Gözlerini kaçırarak "Hiçbir şey," diyen kardeşinin hareketleri onu kaçınılmaz yıkıma biraz daha sürüklüyordu. Ona yalan söylüyordu en başta. Herkese söyleyebilirdi ama September'a? "Beni kandıramazsın. Dün Helanie'den aldığın kucak dansı onu kıskandırmak içindi. O da seni kıskandırmak için başkasına kucak dansı yaptı." Aptal değildi kız. Olanların farkındaydı. Çizdiği görünümün çok dışında bir zekası vardı ve Ryan bile bunu bilmiyordu. Çünkü Ryan September'a onun kadar değer vermemişti hiçbir zaman. Belkide kırıcı olan buydu. Fedakarlığı tek taraflı yapmak.. "Belki bir şeyler yaşamış olabiliriz," Seph ne yapması gerektiğini çözemiyordu. İçinde başlayan sızıya ve öfkeye bir türlü çare bulamıyordu. Hızlı bir hareketle odadan dışarı çıktı ve club'ın ortasına gelip hızlı bir hareketle müziği durdurdu. O sırada Ryan arkasından koşarak dışarı çıktı ve neler olduğunu anlamaya çalışan gözlerle etrafı izlemeye başladı. Lethe içindeki dizginlenemez öfkenin esiri olmaya başlarken "Lanet olasıca kıçlarınızı kaldırın ve dışarı çıkın! Bu gece bu kadar. Hesap ödemenize gerek yok! Sadece şuanlık defolun yeter! Hepiniz!" derken gözleri dansçılara da dönmüştü. Ryan ne olduğunu anlayamadan Club'ın boşalmasını izlerken Lethe de sinirle bir koltuğa oturmuştu. Söyleyeceklerini kafasında kestirmeye çalışıyordu. Onun için ondan vaz geçiyordu. Bu nasıl bir şeydi? Dakikalr içinde ıssız bir yere dönen Club da şimdi sadece ikisi kalmıştı. Sessizlik büyümeden Ryan sinirle "Ne halt ediyorsun September?" diye bağırdı. "Ne mi yapıyorum? Lanet olsun Ryan hayatında bir kere olsun beni sorgulamaktan vaz geç! Bu bokların hiçbiri umurumda değil anladın mı?! Lanet olası bir şeyler dönüyor burada! Bana bağzı şeyleri açıklaman gerek! En azından bunu hak ediyorum," dedi ve barın arkasına geçip kendine bir şişe chivas regal açtı ve şişeyi kafasına dikti.

"Lanet olasıca kıçlarınızı kaldırın ve dışarı çıkın! Bu gece bu kadar. Hesap ödemenize gerek yok! Sadece şuanlık defolun yeter! Hepiniz!" Seph'in öfkesine hiçbir anlam veremiyordum. Gözünde bazı şeyleri çok büyütüyordu ve öfkenin esiri olmuştu. Club artık tamamen boşaldığında öfkeyle "Ne halt ediyorsun September?" diye bağırdım. Onun öfkesi kesinlikle beni bastırıyordu. "Ne mi yapıyorum? Lanet olsun Ryan hayatında bir kere olsun beni sorgulamaktan vaz geç! Bu bokların hiçbiri umurumda değil anladın mı?! Lanet olası bir şeyler dönüyor burada! Bana bağzı şeyleri açıklaman gerek! En azından bunu hak ediyorum." Biraz durulmuştum. Haksız olan taraf biraz da bendim ve sinirlenmenin hiçbir anlamı yoktu. Karşısındaki koltuğa otururken sıkıntıyla gözlerimi devirdim. Seph bunları konuşmak isteyeceğim son kişiydi fakat aynı zamanda konuşabileceğim tek kişiydi. Bunca zamandır her zaman kardeşimle olmuştum. Biz Scott ikizleriydik. Şimdi bunu bozmamak için elimen geleni yapmak istiyordum fakat iki ayrı ilişkiyi nasıl yürütebilirdim ki? "Cherrié ile aramızda bir şeyler olduğunu sende biliyorsun. Bir sene önce." Kardeşi iğneleyici bakışlar altında "Demek istediğin onu bir kız gibi birden çok becerdiğin mi?" dediğinde öfkelenmemeye ve sakin kalmaya çalıştım. Sıkkın bir şekilde "Evet o da dahil diyebiliriz," dedim. Karşımda başkası olsa ölmüş olurdu fakat o başkası değildi, o Seph'di ve bu anlayışı göstereceğim az kişiden biriydi. "Ben aslında.. Sana yalan söylemeyeceğim Seph. Birkaç kuralı yıktım. Cherrié'e onu sevdiğimi söyledim." Bu kelimelerin ardından gelecek yıkıma hazırlıklı olmalıydım. Bir yeşil ışık bile çakmasını bekliyordum. Kardeşime ve hayat tarzımıza ihanet etmiş gibi hissediyordum.

Okurken Dinlenmesi Şiddetle Tavsiye Edilir:

"Ben aslında.. Sana yalan söylemeyeceğim Seph. Birkaç kuralı yıktım. Cherrié'e onu sevdiğimi söyledim." Sözler kulaklarında defalarca çınlarken Seph birden gözlerinin karardığını hissetti. Ryan, kardeşi.. Neler saçmalıyordu böyle? Ayağındaki yüksek topuklular bir kenara fırlatan Seph içkiden büyük bir yudum daha aldı. Kardeşi hala koltukta suçlu çocuklar gibi oturuyordu. Sinirlerine hakim olamıyordu September. Şişeyi karşıdaki duvara fırlattı. Patlarken çıkan ses ve parçacıklara arkasını dönüp sahneye gitti. Gördüğü her şeye zarar veriyordu. İnsan üstü bir güçle etrafa yumruklar savuruyordu. Zıvanadan çıkmış bir şekilde bağırmaya devam etti "Lanet olsun tamam mı? Hayatımı mahfettiğin için teşekkür ederim," dedi ve durduğu yere yığıldı. Gözlerinden sicim gibi akan yaşlara sinirlenerek yüzünü sert bir şekilde sildi. Şimdi fısıldarcasına konuşuyordu. "Benim yaşadıklarımı anımsamanı istiyorum. Ryan bütün yaşadıklarımı. Tyler'ı hatırlamanı istiyorum. Düğün günümü.." Sonra kafasını kaldırıp haykırmaya başladı "Lanet olasıca Tyler'ı hatırla! Onun ölümünü hatırla! Yaşadığım çöküntüyü hatırla! Yanımda sadece sen vardın!" dedi ve yerinden kalktı. adım attı yerlerde cam kırıkları ayaklarının altına batıyor, geçtiği yerlerde kan izleri bırakıyordu. Sakinleşebilmek için derin derin nefesler alıyordu fakat nafile. İster istemez elli karnına gitmişti. Kaybettiği yegane şeyi hissedebildiği tek yere. Ryan için vaz geçtiği en büyük şeye. Kardeşinin karşısına koltuğa oturmuştu bu sefer. Sinirlerine engel olamıyordu. Fakat normal bir ses tonuyla konuşmaya başlamıştı söylediği kelimeler Seph'i de derinden etkiliyordu. Artık güçlü değildi. Olamıyordu. "Ryan bunun ne demek olduğunu ikimiz de çok iyi biliyoruz. Bütün hayatımı sana adamakla bana yanlış yaptığımı göstermenden nefret ediyorum. Anne olabilirdim hatırlıyor musun? Tyler ölmeyebilirdi. Düzgün bir hayatım olabilirdi. Ama ben seni tek bırakmamayı seçtim. Çünkü tek varlığının ben olduğumu söylemiştin bana!" son cümlesini söylerken büyük bir patırtı kopmuştu boş club da. Ryan.. Karşısında oturan o değildi. Onun Ryan'ı değildi.

Okurken Dinlenmesi Şiddetle Tavsiye Edilir:

"Ryan bunun ne demek olduğunu ikimiz de çok iyi biliyoruz. Bütün hayatımı sana adamakla bana yanlış yaptığımı göstermenden nefret ediyorum. Anne olabilirdim hatırlıyor musun? Tyler ölmeyebilirdi. Düzgün bir hayatım olabilirdi. Ama ben seni tek bırakmamayı seçtim. Çünkü tek varlığının ben olduğumu söylemiştin bana!" İçimdeki suçluluk duygusu ezici hale geliyordu. Yıllardır içimde sakladığım bir insanın yükümlülüğü. Canlı bir insan. Biz her gün can alırdık bir suikastçi olarak fakat bu can.. Bir bebeğin, daha doğmamış bir bebeğin canıydı. Her bir insanın canını aldığımda bu gerçekle yüzleşmem gerekiyordu. Yıllardır göz pınarlarım kurumamış olsaydı şuan gözlerinden yaş gelebilirdi. Hiçbir zaman bunun hakkında konuşmamıştık kardeşimle. Bu konuşmaya Seph dayanamazdı. Ben.. Asla dayanamazdım. En büyük suikastçilik kuralımı çiğnemiş ve bir çocuğun canını almıştım yalnız kalmamak için. Her gün bunlar geçiyordu aklımdan. Cennetten beni izleyen o küçük bebek benden ne kadar nefret ediyordu? Eğer bir suikastçi olmasaydım bile, o kadar can almasaydım bile suçların en büyüğünden birini işlemiştim. Bir çocuğun canı. Boğazımda olan düğümlere rağmen dışarıdan sert bir görüntü vermeye çalışıyordum. Seph hiçbir zaman bu konuya üzüldüğümü bilmezdi, zaten bütün olanları ikimizde unutmaya çalışıyorduk sadece. Ama o delice bakan gözleri artık buna dayanamayacağımız kararını verdirtmişti bana. "Bir hataydı." Henüz ne diyeceğimi bile bilmiyordum. Bir kez dahi bile bu konu hakkında konuşmamıştım. Karşımda çıldıran Seph kahkahalar atarak "Hata demek!" diye bağırdı. Beni daha büyük bir zevkle öldürebilmek için saçma kelimeler söylememi bekliyordu. "Çok genç ve aptaldım. Ben istemezdim ki bir çocuğun.." Nasıl devam edilirdi ki bu cümlelere? Hepsi benim hatamdı. Şuracıkta bir kadavra lanetini hak ediyordum. Onun mutluluğunu almıştım elinden. Ayağa kalkarak karşısında durdum. Bu sefer gerçekten ciddiydim. Cebimden asamı çıkartarak barın arkasına doğru fırlattım. Asam gözden kaybolurken Seph'e döndüm ve "Zaten her gün bunun acısını çekiyorum. Senin çektiğin acıyla karşılaştırılamaz kardeşim fakat çekiyorum. Bir çocuğun canı benim yüzümden alındı. O yüzden beni yanmaya gönder!" diye bağırdım. Öfkeliydim, çok öfkeliydim fakat öfkem Seph'e değildi. O bu konuda kesinlikle haklıydı. Öfkem kendimeydi. Nasıl bu kadar beyinsiz olabildiğime. Bir insanın, daha doğmamış bir bebeğin hayatını nasıl bu kadar küçümsediğime öfkeliydim. Bu yaşlı bir insana kadavra laneti yapmakla aynı değildi. Asla kurtulamayacağın bu yükü omuzlarına bırakan türden bir şeydi. Artık beni burada öldürmesini istiyordum. Öbür taraftaki cezam oldukça uzundu, dünyanın içindeki cehennemimden dünyanın dışındaki cehennemime gidiyordum sadece.

İçimde kopan fırtınadan kimsenin haberi yoktu. Olamazdı ve olmamıştı da. Şimdiye değin içimde büyüttüğüm büyük bir nefretin eseriydim. Bir çok insan tarafından tiksinilesi saçma bir hayat yaşıyordum. Umurumda değildi, insanların hakkımda ne düşündüğü, ne yaptığı.. Hepsi kendi saçma dünyalarında kendi saçma yargılarını yaşıyordu. Fakat kendi yargılarım? Bastırılmış özlemlerim? Bunlar da önemli değildi. Tek varlığım olarak gördüğüm ve her daim yanımda olacağını sandığım insan.. Tüm bu düşünceleri onun için bir kenara atabilirdim. Özlemler bir şekilde geçerdi. Kırılan kalp tamir edilirdi yada unutulmak için bir kenara atılırdı o da. Ama onu kaybetmek ve ya ondan kazık yemek. İşte bu dayanılmaz acı bütün bu söylediklerimi imkansızlaştırıyordu. Önümde eğilen insan.. Kardeşim. Benim diğer yarım. İçimdeki sevgiyi ve bağlılığı cümlelere dökemezdim. İçimdeki ona karşı bir aşktı belkide. Ucuzlamamış, ulaşılması güç veyahut imkansız. Belli ki onun içinde de fırtınalar kopuyordu. Asasını bir kenara fırlatmış ve bacaklarıma koymuştu ellerini. Teslimiyetti onunki artık. Bir kaçış.."Zaten her gün bunun acısını çekiyorum. Senin çektiğin acıyla karşılaştırılamaz kardeşim fakat çekiyorum. Bir çocuğun canı benim yüzümden alındı. O yüzden beni yanmaya gönder!" Sözler vücuduma çarparken gözlerimdeki yaşlar kurumuştu. Saçma bir zayıflığın göstergesiydi onlar. Yerimden kalkıp onun yanına diz çöktüm bende. Gözlerindeki çaresizlik ve öfkeye cevap bulamıyordu. Kendini suçluyordu. Evet bunda haklıydı. suçluydu. Bunu ona hissettirmemek için şimdiye kadar çok çabalamıştım. Fakat şimdi gücüm yoktu.. Onu mutlu edemezdim ben mutlu değilken. En önemlisi artık kendimi yok sayamazdım. Kollarımı beline sardım. Ölüm suskunluğu sarmıştı içimi. Ona dokunmak bile tüm hatıralarımı canlandırmaya yetiyordu. İkilemler ve bu büyük bölünme.. Benim bu hareketimle pes edercesine yere oturdu ve göğsüne yasladığım bedenimi güçlü kollarıyla sardı. "Biliyor musun artık ikimizde çok yorulduk. Sana şimdi benim ihtiyacım var fakat ikimizde buna dayanamayacağız. Sana zarar verebileceğimi nereden düşündün bilmiyorum. Fakat ben pes ediyorum. Bu belkide Scott İkizler olarak geçirdiğimiz son gece.. Bilmiyorum. Sadece, sadece ben çok kırgınım," dedim ve kokusunu son bir kez daha içime çektim.