Son Damla

Konu: Son Damla Paz Ağus. 12, 2012 11:57 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] x [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Isaac Lincoln x Anastacia Bouviér

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 12:13 am

Aşağı inmeye hazırlanırken sinirle üzerimdeki ağır cübbeyi çıkardım ve hızla yatağımın yanına, yere fırlattım. Şu sıralar ortalarla patlamaya hazır bir saatli bomba gibi geziyordum. Nasıl olsa biri yanlış kabloyu kesecekti ve o da bugüne denk gelmişti. Zaten Dave'le aramızda geçenlerden yeterince sinirliyken insanların bana ters davranması iyice durumu kötüleştiriyordu.
Bugün de şu sıralar sinirime dokunan ikinci şey patlak vermişti. Dave'den sonra Lincis vakası... Kaç kere düşündüm bunu bilmiyorum ve kaç kere aynı şeye maruz kaldım bilmiyorum ama bunu sonuncu yapacaktım. Lincis'le astronomi kulesinde aramızda geçenlerden sonra olanların hiç yaşanmamış gibi davranılacağına yemin etmiştik. Çünkü Lincis'in en sonunda bir sevgilisi vardı ve benim... Benimse bir onurum. Fakat o, tam tersini yapıp beni direk görmezden gelmeye başladı ve bu saçmalık. Eğer bir durumu yaşanmamış kabul ederseniz o insanla aranızdaki ilişki daha önce olduğu gibi sürüp gider, onun yüzüne bakmamazlık yapmazsınız.
10-15 önce ortak salonda Lincis'i gördüm ve bir ödevime yardım için o kapıya doğru giderken önüne yürüdüm. Tek yaptığı suratıma bakmadan yanımdan geçip gitmek oldu. Benimki de sinir ya, olayı bir açıklığa kavuşturmaya karar verdim. İşte tam da bu yüzden şu anda III. katta bir köşede Lincis'in köşeyi dönmek için manevra yapmasını bekliyordum. Az önce kütüphaneden çıkmıştı ve benimle konuşması için yapabileceğim tek şey onu köşeye sıkıştırmaktı. Karışıklıkla dolu birkaç dakika sonra koridorun karanlık bir köşesinde duruyorduk. "Merhaba Lincis, " dedim birazdan gelecekleri anlamasını umarak.

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 12:36 am

Kütüphanede aranan şeyi tekte bulma olayı hiç başıma gelmemişti. Şans ya, bugünde geleceği yok gibiydi. Sinirle masalardan bir tanesine çöktüm, önümde çalışıyormuş gibi görüneceğim bir parşömen parçası dahi yoktu. Kollarımı masada kavuşturdum ve başımı üzerine dayanarak yattım. Başım çatlıyordu, zihnim son günlerde darmadumandı. Düşünmem gereken o kadar çok şey vardı ki, bense hepsinden köşe bucak kaçıyordum. Derslerden, insanlardan, kızlardan ve en önemlisi kendimden bile. Aynalara bakmadan geçip giden halim can sıkıcıydı. Arada girdiğim bu bunalım hali yalnızlıktan oluyordu biliyordum, ama gidip sırf bunu gidermek için kimseye el uzatamazdım. Mel vardı bir tek yanımda, onuda çok nadir görüyordum artık. Bütün okul derslerde boğuşurken ben bir başıma takılıyordum. Ananas geldi bir an aklıma, irkildim. Onu uzun süredir görmezden geliyordum; karşılaştığımız koridorlarda, Qudittch antremanların da, dersliklerde, hatta ortak salonda bile. Buna bozulmuş olduğunu saklayamıyordu, yada bilmiyorum saklamak istemiyor da olabilirdi. Evet artık yalnızdım, ve bundan oldukça memnundum. O halde neydi ondan kaçış sebebim, ilk defa bir arkadaşımla beraber olmuş olmam olabilir miydi? Öyle olup olmadığını bile hatırlayacak halim yoktu. Ellerimi hızlıca masaya vurdum ve zıplarcasına ayağı kalktım. Kütüphaneden çıkarken elimi ovuyordum, kızarmış ve bir o kadar da acımıştı. Kafam öne eğik elimle uğraşırken yolu ezbere bildiğim için köşeye dönecektim ki o an yolumu birinin kestiğini hissettim. "Merhaba Lincis," Ah tabi, neden bu aklıma gelmemişti ki. Geri geri adım attım ve duvarın köşesine sırtımı yasladım ''Ah, Merhaba.'' Ananas dememiştim, ismini de söylememiştim nasıl hitap edeceğim konusunda şüpheliydim açıkçası.

Renk kodu:

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 12:58 am

"Ah, Merhaba."
Yüzünde çözemediğim bir ifadeyle bana bakıyordu. Ama sanki biraz da pişmanlık var gibiydi. Güzel. Pişman olması gerekirdi. Onu kısa bir süre için baştan aşağı süzdüm. Eski halinde değil gibiydi. Hoş, şimdilerde kimse eski halinde değildi. Cidden herkeste bir değişim vardı ama ben bizi neyin çarptığını hala anlayabilmiş değildim.
Sırtını duvara yaslamış olan Lincis'e düşünceli düşünceli gülümsemekle yetindim. "Şu sıralar pek konuşkan değilsin anlaşılan. Canın sıkılmış gibi duruyor ama en önemlisi, direk konuya gireyim, beni neden görmezden geldiğini anlamıyorum, " Ellerimi göğsümde kavuşturdum ve bir omzumu yanına, duvara yaslayıp rahat bir pozisyon almaya çalıştım. Bir yandan da sağ ayağımın üzerine yükleniyordum. "Hatırladığım kadarıyla hiçbir şey olmamış gibi davranacağız demiştik ve senin yüzünden tekrar aynı defteri açmak zorunda kalıyoruz, Lincis, " Başımı iki yana salladım ve yüzümdeki hafif üzgün ifadeyi korudum. "Ben kimseyle aramda zorun olmasını sevmem. Bırakıp böyle kalmasına izin veremezdim, üzgünüm."
Ben de sırtımı soğuk duvara yasladım ve karşı duvarda, kenardaki meşaleye gözlerimi diktim. Lincis'in artık bir şeyler söylemesi gerekiyordu. Artık kaçamayacağını bilmesi lazımdı.

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 2:37 pm

Gerçek anlamda köşeye sıkışmıştım, ama ondan kaçmam gerekmiyordu. Onu yok saymam için kendimce bir kaç nedenim vardı, ama ona mantıklı gelir miydi bilemiyordum. "Şu sıralar pek konuşkan değilsin anlaşılan. Canın sıkılmış gibi duruyor ama en önemlisi, direk konuya gireyim, beni neden görmezden geldiğini anlamıyorum, hatırladığım kadarıyla hiçbir şey olmamış gibi davranacağız demiştik ve senin yüzünden tekrar aynı defteri açmak zorunda kalıyoruz, Lincis." Söylediklerinde haklı olabilirdi, ama tekrardan açmak zorunda değildik böyle de devam edebilirdik öyle değil mi? Sadece artık hiçbir şey olurduk o kadar, yalnızca hiçbir şey. Şimdi bir omzunu duvara dayamış, bana daha yakındı. O tanıdık kokusunu içime çektim, özlemiş olabilir miydim? "Ben kimseyle aramda zorun olmasını sevmem. Bırakıp böyle kalmasına izin veremezdim, üzgünüm." Ah, evet malesef bunda da haklıydı. Gerçekten de bencilce davrandığımı biliyordum, uygun cümleleri seçmem ve onu kırmamam gerekiyordu. ''Bak, amacım seni kırmak değildi sadece senin için böylesinin daha iyi olacağını düşünmüştüm.'' Duraksadım, gözlerimi gözlerine diktim, tanıdık o sıcak gözlere. ''Biliyorsun o zamanlar Larissa vardı, böylesi daha iyiydi. Ama inan bana uzun süredir hep aklımdasın, böyle olsun istemezdim özür dilerim.'' Yavaşça yanağını okşadım ve kafamı öne eğdim. Bilindik Isaac hareketlerinden biriydi, ama her zaman işe yarardı.

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 7:28 pm

Özlemle yüzüne baktım. Yine de bu özlemim ona sinirlenmiş olduğum gerçeğini değiştirmezdi. Ne yapmaya çalıştığını biliyordum, benden tamamen uzaklaşmak istiyordu. Ona ayarladığım ve birlikte olduğu onlarca kız gibi, beni de tamamen geçmek istiyordu. Ama ben ona ayarladığım ve birlikte olduğu onlarca kız değildim. Ben Anastacia'ydım, Lincis'in Ananas'ı. Ve ben Anastacia Bouviér'sem beni de kullanıp atmasına, en önemlisi de, beni bırakmasına izin vermezdim. ''Bak, amacım seni kırmak değildi sadece senin için böylesinin daha iyi olacağını düşünmüştüm. '' dedi ve gözleri gözlerimle buluştu. ''Biliyorsun o zamanlar Larissa vardı, böylesi daha iyiydi. Ama inan bana uzun süredir hep aklımdasın, böyle olsun istemezdim özür dilerim.'' Baş parmağı hafifçe elmacık kemiğimin üzerinden geçti ve hafifçe titredim. Nedeni taş duvarların soğukluğuydu, emindim. Yavaş yavaş yumuşamaya başlıyordum ama bu hoşuma gitmiyordu. Neyse ki birkaç saniye sonra Lincis başını öne eğdi ve yine sinirlendim. O aptal kızlara uyguladığı taktikleri üzerimde deniyordu. Sinirle iki ayağımın üzerinde, önünde durdum ve çenesini hafifçe kavrayıp başını kaldırdım. Sonra da meydan okurcasına gözlerine baktım. "Bana bak, Isaac Lincoln. Bu aptal hareketlerin canıma tak etti artık. Sakın bana o kızlardan birisiymişim gibi davranma, " Ona iyice yaklaştım. Kim olduğumu unutmuş gibiydi. "Benim için neyin iyi olduğuna ben karar veririm. Ve söz konusu aramızda olan bu aptal şeyse, benim yanımda olmanın daha iyi olduğuna karar veriyorum. Evet, o zaman Larissa vardı. Birdenbire benimle, Ananas'ınla konuşmayı kesince şüphelenmedi mi zannediyorsun? Ayrıca yalanını da, özrünü de istemiyorum. Beni kullanıp attığın o kızların yerine koydun." Sözlerimi bitirdiğimde nefes nefese kalmıştım ve hala Lincis'in çenesini kavrıyordum. Bıraksam tekrar gözlerini kaçıracak gibiydi.

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 8:57 pm

Söyleyeceklerini daha fazla duymak istemiyordum, ağzını açsa canımı yakıyordu adeta. Söylediği tüm kelimeler beynimin içinde bulutlar gibi dört bir yana ayrılıyor, bir süre sonra birleşip şimşekler çaktırıyordu adeta. ''Ayrıca yalanını da, özrünü de istemiyorum. Beni kullanıp attığın o kızların yerine koydun." Sadece bu son cümlesi kalmıştı şimdi aklımda. Ben ona asla bunu yapmamıştım, nasıl olur da böyle düşünürdü. Beni hiç tanımamıştı demek, demek ki beni hiç dostu olarak görmemişti. Ne söylemem gerektiğini bile bilmiyordum. Çok sonra çenemi sıkıca tuttuğunu farkettim. Neden bunu yapmıştı? Bana duymadığım neler söylemişti? Birkaç dakika önceye dönüp söylediklerini duymak istiyordum, buna ihtiyacım vardı. Elini yavaşça çenemden çektim ve ellerimin arasına aldım. Doğru cümleyi düşünüyordum, ne desem gerçekten de kalp kırıklarını giderebilirdim? Ya da kırılan bir kalbin onarımı olabilir miydi ki? ''Bak ben, ben seni kırmak istemiyorum. Sadece ilk defa bir arkadaşımla böyle bir şey başıma geldi.'' Yutkundum, başıma gelen neydi? ''Yani ilk defa anlıyor musun, yoksa umursamazdım yüzüne bakabilirdim. Ama yapamadım. Sense kendi kafandan uydurduğun hikayelere inandın,'' dedim.

Konu: Geri: Son Damla Ptsi Ağus. 13, 2012 9:11 pm

Cümlelerim onda gereken etkiyi yaratmıştı belki. Yüzüme acıyla bakıyordu şimdi. Sinirim tamamen uçmuş gibiydi. Geriye sadece acı kalmıştı. Sanki hiç bana değer vermemiş gibi. Çenesini kavrayan elimi avucunun içine aldı. ''Bak ben, ben seni kırmak istemiyorum. Sadece ilk defa bir arkadaşımla böyle bir şey başıma geldi.'' Rahatsızca yutkundu. ''Yani ilk defa anlıyor musun, yoksa umursamazdım yüzüne bakabilirdim. Ama yapamadım. Sense kendi kafandan uydurduğun hikayelere inandın,'' dedi. Cümlesi yarıda kesilmiş gibiydi. Sanki konuşacak gücü kendinde bulamıyordu. Elimi elinden çektim ve gözlerine bakmadan yanına geçip sırtımı duvara verdim. Başımı yukarı kaldırmış, taşa yaslamıştım. Cümleleri gerçek değil gibiydi. Nasıl böyle düşünebilirdi anlamıyordum. Belki de söylediği kısmen doğruydu. Hikayeleri kendi kafamda uydurmamıştım ama onları bütün yaptıklarının, bütün söylemediklerinin içinden çekip almıştım. Benim gerçeklerimdi ve bana mantıklı gelen tek şeydi. "Lütfen, Isaac. Lütfen düşün. Benimle... Benimle birlikte oldun ve tamamen görmezden geldin. Hiçbir şey söylemedin. Belki 'Bu benim için böyle' deseydin anlayabilirdim, " Terleyen avuçlarımı soğuk duvara yasladım ve başımı indirdim. Yine de Lincis'e bakmayı reddediyordum. "Beni de anla. Birlikte olduğun ve bir daha yüzüne bakmadığın onlarca kız gördüm. Hiçbiriyle ortak yanım yoktu ve arkadaşındım ama seni böyle tanıdım işte. Ve biliyorum, buna sebep olan benim. Bu, " Elimi havada salladım. "Garipliğe. Çekip gitmemle sanki zayıf yanını kullandım. Sanki hepsi benim suçumdu, " Başımı öne eğdim ve derin bir nefes aldım. "Ama bu sefer korkup kaçmayacağım... Özür dilerim."

Konu: Geri: Son Damla Salı Ağus. 14, 2012 11:48 am

Buradan uzaklaşmak istiyordum, şuan bana iyi gelecek şey buydu sanki. Belki kaçmaktı adı ama amacım kaçmak değildi. Sadece biraz nefes almak ve yalnız kalmak. Kendi düşüncelerimle baş başa kalmak. Uzun süredir kimse ile konuşmuyor olsam bile hep birileri vardı, aklımda ve fikrimde hep vardı. Şimdi ise gidip sadece düşünmek istiyordum, hemde ne düşüneceğimi bilmeden. "Lütfen, Isaac. Lütfen düşün. Benimle... Benimle birlikte oldun ve tamamen görmezden geldin. Hiçbir şey söylemedin. Belki 'Bu benim için böyle' deseydin anlayabilirdim," Bakışları benden uzaklardaydı yüzüme bakmayı reddettiği çok açıktı. "Beni de anla. Birlikte olduğun ve bir daha yüzüne bakmadığın onlarca kız gördüm. Hiçbiriyle ortak yanım yoktu ve arkadaşındım ama seni böyle tanıdım işte. Ve biliyorum, buna sebep olan benim. Bu, garipliğe. Çekip gitmemle sanki zayıf yanını kullandım. Sanki hepsi benim suçumdu.'' Gerçekten de böyle mi düşünüyordu? Bu benim canımı yakardı, çünkü bu durumda ne o ne ben suçluyduk. Ortada bir suç olup olmadığı hakkında bir fikrim bile yoktu. Benim için olası olan bu şey şimdi neden bu kadar zordu ki? Uzun süredir hayatımda kimse yoktu, Ananas'tan sonra birisi ile birlikte olmuş muydum? O an aklıma Holl geldi, nerelerdeydi o? Onuda uzun süredir görmüyordum, onu o durumdayken bırakıp gitmiş, bütün hayallerini yıkmıştım. Daha sonra Hogsmade'de güzel zaman geçirdiğimizi de söyleyemezdim. "Ama bu sefer korkup kaçmayacağım... Özür dilerim." Tekrardan o tanıdık ve sıcak ses beni düşüncelerimden ayırdı. Dönüp ona baktım, kötü görünüyordu. Belki biraz pişman ve kesinlikle üzgün. ''Özür dilemene gerek yok, çünkü senin hiç bir suçun yok. Anlıyor musun, ortada bir suç yok.'' Kendini rahatlamış hissediyor mudur? Ben neden hissetmiyordum, içimdeki kasvet gitgide büyüyor, büyüyor, büyüyordu. Koşarak kaçmak istiyordum buradan, ama yapamazdım. ''Gerçekten de bu konu hakkında daha fazla konuşmaya gerek yok, çözdüğümüzü zannediyorum.'' Zoraki bir şekilde gülümsedim, neden onun yanında olmak bu kadar zordu ki? ''Artık gitmeliyim, daha sonra yine görüşelim olur mu? Hemde bir karşılaşma değil randevu.'' Ona bakıp göz kırptım, neyi amaçladığımı bilmiyordum, ama beni anlamasını istiyordum. ''Çarşamba gecesi, onbir civarı, kayıkhanede.'' Yanağından bir makas aldım ve arkama bakmaksızın hızla koridorda ilerledim. Tanıdık merdivenleri görünce derin bir nefes aldım. Oraya gidecek miydim, gitsem bile o gelecek miydi? Peki ne olacaktı, bunu söylemekte ki amacım neydi? Bunca soru işaretini o koridorda ve Anastacia'nın aklında bırakmıştım, ve içim hiçte rahat değildi.

SON.