Bundan yirmi yıl sonra, yapmadığın şeylerden, yaptıklarından daha fazla pişmanlık duyacaksın. Bu yüzden, halatlarını söküp at. Güvende olduğun limandan ayrıl. Yelkenlerini rüzgarla doldur. Araştır. Hayal et. Keşfet.

Ortak salonun loş ışıklandırmasının altında Mark Twain'in sözlerini okuduktan sonra arkasına yaslandı ve gözlerini bir kaç saniyeliğine kapadı. Kulaklarında yankılanan müziğin ruhuna kendisini bırakarak içinde bulunan bu açlığın bastırılması için yapabileceklerini hayal etmenin peşine düşmeye çalıştı fakat kendini öylesine aciz bir duruma düşürmüştü ki hayallerine bile sınırlamalar koymuştu. Nedensiz bir mutsuzluğun içine sürüklemişti kendini. Sorunlarını büyüterek devleştirmiş, yaşamanın kendisine verilmiş bir armağan olduğunu kafasından tamamen çıkarmıştı. Çektiği cezaların etkisiyle öylesine değişmişti ki bir an için gençliğinin getirilerini bir kenara bırakmıştı ve uzun süredir unuttuğu bir şeyi, unutmayı seçtiği bir şeyin kırık dökük hatıraları içinde debeleniyordu. Oturduğu koltuktan ani bir hareketle ayağa fırladı ve ortak salonun zindanlara açılan kapısından çıktı. Gece etkisi bütün şatoyu sarmıştı ve herkes onun o saçma hüznü içinde ortalıkta dolaşıyordu. Renksiz ve ruhu aç insanlar. Aralarından yarı koşar, yarı yürür adımlarla ilerlerken içinde büyüyen heyecanın önüne geçemiyordu. Sanki yıllar sonra çocuğuna kavuşacak bir babaymışcasına koridorları aşıyordu. Etrafından geçen insanların saçma bakışlarının gölgesinden kurtulmak amacıyla büyük ve eski kapının önüne geldiğinde beklemeden içeri daldı. Kapıyı arkasından kapadıktan sonra etrafı ona o kadar tanıdık ve sıcak bir yer gibi gelmişti ki bir an o huzurun kalıcı olabilmesi için bu anı defalarca yaşamak istedi. İlk adımını atarken kenarda duran bagetleri eline aldı ve soğuk ahşapın eline verdiği pürüzsüz soğukluğun tenine işlemesine izin verdi. Önünde duran bateriye özlem dolu bir bakış attı ve deri koltuğa oturdu. Zillere ve davullara bir kaç saniye baktıktan sonra damarlarına işleyen o adrenelin duygusunu önündeki alete aktarabilmek için ilk vuruşu yaptı..

Çalınan Solo:

3 Gün sonra...
Gönderdiği parşomenleri kimlerin dikkate alacağını bilmiyordu. İçinde esen heyecan furyası kalbini yerinden çıkaracakmışcasına hızlanıyor ve etrafı dolduruyordu. Dikkate alınmamak gibi bir duruma düşmeyeceğini biliyordu fakat ya dikkate almazlarsa? Ya istemezlerse bu düşünceyi? Yeniden bir şeylere veda etmek zor geliyordu Dean'e. Veda etmeyecekti bunu biliyordu ama yanında birilerini, arkadaşlarını istemiyor değildi. Elinde tuttuğu bagetlerini çeviriyor paslanmış el becerisini yeniden kazanmak için alıştırma yapıyordu. Duvarlarda yankılanacak olan sesin etkisi şimdiden sarmıştı genç büyücüyü ama o korkudan kurtulamıyordu. Ya olmazsa.. Yaklaşık bir saat kadar bekledi. Ümitsizlik fışkırıyordu tamamen vücudundan. Pes etmeyi kendine yakıştırmıyordu ama bu? Bagetlerini bir hüzün dalgasıyla baterinin üzerine koymuş tam çıkacakken büyük bir gürültüyle kapı açıldı. İçeri girenler onu yanıltmamıştı. Büyük bir gülümseme ile hepsini karşıladı. Hayallerini gerçekleştirmek isteyenler karşısında duruyordu...

**Acemice başlattım arkadaşlar ilerletelim herkes yazdıktan sonra ben yine yazarım. sorun olursa pmleşelim. Dediğim gibi 5 gün içinde yazmayan olursa grup dışında kalacaktır.