Sarhoştum Hatırlamıyorum

Mesaj Sayısı : 664 Gerçek Adı : Selis Yaş : 26

"Ne olur, sana yalvarıyorum. Bir kere olsun birini mutlu etmeme izin ver. Git ve Brian'la ol. Benden istediğin kadar nefret et. Ama onunla mutlu ol." Ann'in ağlamaya başlamış olması tüm yelkenlerimi indirmeme neden olmuştu. Anastacia'yı o kadar ağır laflarla suçlamakta hata etmiş olabilirdim, ancak bir daha Brian'a güvenemeyecektim. Anastacia ne derse desin bir daha asla kendimde Brian'la beraber olabilmek için gereken gücü bulamayacaktım. Anastacia'yı affedebilirdim, hatta affetmiştim bile. Ancak aynı şeyi Brian için yapmam gerçekten çok zordu. Derin bir nefes aldım ve Anastacia karşı sokaktaki Maclaren's barına doğru yürürken öylece kalakaldım. Anastacia ile konuşmak ve onu affettiğimi söylemek istiyordum. Ancak benden çok uzaklaşmıştı ve onunla konuşmam artık mümkün değildi. Belki okulda bir ara onunla konuşabilir ve uzlaşabilirdik. Gryffindor aslanlarının birbirleri ile her zaman yakın dost olmaları gerektiğini düşünüyordum, böyle bir dargınlık çok uzun sürmemeliydi. Derin bir nefes daha aldım ve hızla Bad Romance barının yanına bırakmış olduğum süpürgemi almaya gittim. Emin olduğum bir şey varsa o da bu akşam ve birçok akşam daha Brian ile konuşmayacağımdı.

Süpürgeme atladığım gibi Hogwarts'a doğru son hızla uçmaya başladım. Bir anda içimdeki çocuk büyüyüvermişti sanki, yüzümdeki ciddi ifade bir an olsun bozulmuyordu. Olanları ikizime nasıl izah edeceğimi de bilemiyordum. Ona Brian'ın beni aldatmış olduğunu itiraf etmek gerçekten çok zor olacaktı. Böyle anlarda yer yarılsa da içine girebilseydim keşke. O an düşündüğüm ve dilediğim gibi gerçekten yer yarılsaydı hiç düşünmeden oraya girer ve bir asır boyunca çıkmazdım herhalde. Hogwarts Quidditch Sahası'na vardığımda, gözlerimin yine dolduğunu fark ettim. Ancak ağlamamak için hiçbir çabada bulunmadım. Bu gece hiçbir şekilde gözyaşlarımı tutmaya çalışmayacaktım. İçimdeki kırgınlık ve acının dışarı çıkıp benliğimi terk etmesine ihtiyacım vardı. Odama girdiğimde Kathleen'i uyandırmamak için çok büyük bir çaba sarfettim. Ben bu haldeyken olayları dinlemesini ve öğrenmesini istemiyordum. Başımı yastığa koyduğum anda uyuyakaldım. Bütün gece turuncu ve kırmızı bir hiçlikte süzülmüş, ne bir kabus, ne de bir rüya görmüştüm. En azından bu konuda şanslıydım.

Konu: Geri: Sarhoştum Hatırlamıyorum Cuma Ağus. 17, 2012 8:04 pm

Ayılmak için hala kahvesinden yudumlar alan çocuk zaten yaşadıklarının şoku ile yeterince ayılmıştı. Tek umudu Ann'in Mony'i gerçekten buraya getirebilmesiydi. Ama kızın bunu asla kabul etmeyeceğini adı gibi biliyordu. Boş bir umut uğruna burada beklemek anlamsızdı zaten. Kapıdan Ann'in girmesi ile zaten çok küçük olan umutlarıda eriyip gitti. Yüzünde gerçek bir üzgünlük olan Ann "Gelmiyor." dedi. Gerçekten denemişti. Arkadaşına kızgın değildi, kendi kendini hataya sürüklemişti zaten. Kahvesini yarısı dolu bir şekilde bara bırakarak kapıya doğru gitti. Arkasından gelen Ann'i göremeyince döndü. Barda barmene içki söyleyen Ann buruk bir şekilde sırıtarak "Biraz daha içkiye ihtiyacım var." dedi. Onu kimse suçlayamazdı. Brian arka sokakta süpürgelerini bulmuştu. Ann'in süpürgesi hala sokağın dibinde saklanmış şekilde dururken ayaklarını yere vurarak havalanmıştı. Soğuk havayı vücudunda hissedemiyordu bile. Öne çıkmış duyguları onu başka düşüncelere sürüklüyordu. Ortak salona ulaştığında Mony'i orda görmeyi umut etmişti fakat kız tabi ki orada değildi. Onunla karşılaşma riskini göze alamazdı. Brian ise neredeyse koltuğa çökecekken şöminenin yanında ki gizli bölmeyi hatırladı birden. Binadan arkadaşlarıyla kafayı dağıtmak için kullandıkları bölme. İçinde hala vodka olup olmadığını merak ederek çıkık tuğlayı geri çekti. Dolu bir şişe vodka vardı. Hiç düşünmeden şişeyi alıp kapağını açan Brian kendini kanepeye attı. Ortak salonun ortasında da bir kızla kırıştıracak değildi, bu yüzden biraz sarhoş olmak istiyordu. Acısını sadece içki bastırabilirdi bu anda.

Konu: Geri: Sarhoştum Hatırlamıyorum C.tesi Ağus. 18, 2012 8:57 pm

Harmony'ye döktüğüm onca sözlerden sonra Brian'ın yanına gitmeyeceğini biliyordum. Onun süpürgesine doğru yol alışını izlerken başımı öne eğdim ve Maclaren's'a doğru yol aldım. Eğer Harmony gitmeyecekse Brian'ı orada bekletmenin bir anlamı yoktu. Küçük adımlarla bardan içeri girdim ve bir bar taburesinde oturan Brian'la göz göze geldim. Beni görünce elindeki fincanı bırakmış ve aniden ayağa fırlamıştı. "Gelmiyor." dedim içini rahatlatmaya çalışmadan. Zaten ne kadar denesem de Harmony gibi sonuç vermeyecekti. Sanki bütün suç benim üzerimdeymiş gibi hissediyordum. Birden kendi kendime duraksadım. Gibi mi? Tabii ki de benim üzerimdeydi!
Brian yanımdan geçip çıkışa doğru giderken ben bara yöneldim ve taburelerden birinin üzerine atladım. "Hafif bir şeyler ver bana," dedim önümde duran barmene. Birkaç saniye sonra Brian arkasını döndü ve beklentiyle bana baktı. Herhalde okula geri dönmemi bekliyordu. Yüzüme çaresizliğimi yansıtan buruk bir gülümseme yerleştirdim. "Biraz daha içkiye ihtiyacım var." dedim ne diyeceğini önemsemeden. Brian başını sallayıp Maclaren's'ın çıkışına yöneldi. Bense çoktan önüme konulmuş içkimi yudumlamaya başlamıştım bile. Alkolün aromalı bir tadı vardı. Vişne gibi. Ama daha sert ve daha çekici. Hafif olduğuna inanmak zordu. Bir önümdeki kırmızı içkiye bir de barmene baktım. Büyük ihtimalle bana vişne şarabı falan vermişti. Derin bir nefes aldım ve bir şişeden daha fazla olmasını umut ettim. Bütün gecesini aynı içkiyi içerek geçirecek birine bir-iki kadeh asla yetmezdi.

Rp Sonu.