Dökülen Acılar

Konu: Dökülen Acılar Ptsi Ağus. 13, 2012 9:25 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] & [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Brian Walters & Aleksandra Targaryen

Konu: Geri: Dökülen Acılar Ptsi Ağus. 13, 2012 10:27 pm

Yataktan çevik bir hareket ile kalkan Brian saçlarını karıştırmakla yetinmişti. Her zaman ki gibi birbirinden dağınık olan saçlarını hiç düzeltmezdi. Zaten onlar kendi kendine şekil alırdı. Belki biraz daha uyumak ümidiyle saatine bakan Brian zaten derse zar zor yetişeceğini görünce pes etti. Cübbesini üzerine geçirerek koridorlarda koşarken bile bugünün hemen bitmesini diliyordu. Profesör girmeden 10 saniye önce girmeyi başaran Brian sevinçle arka taraftaki sırasına oturdu. Dersi neredeyse hiç dinlemiyordu. Bütün not alınması gereken bilgiler bir kulağından girip diğer kulağından çıkıyordu. Bugün pek de ders çalışma gününde olduğu söylenemezdi. Ayrıca ne kankası Alex ne de sevgilisi Harmony bugün derse girmemişti. Bu da moralini olabilecek en düşük seviyeye çekmişti. Aslında sınıfa bir göz gezdirdiğinde hiç yakın arkadaşı olmadığını fark ederek bir kez daha kedere boğuldu. Harmony ile çıkmaya başladıklarından beri sadece Sophie'nin düğününe gitmişlerdi. Özel hiçbir şey yapmaya vakitleri olmuyordu. Tabi ki ikisininde S.B.D yılıydı fakat birlikte zaman geçirmenin hoş olacağını düşünmeden edemiyordu. Bu önemli yılda derslerede ilgisi dağılan Brian kendine sürekli geçmenin bir yolunu bulacağını tekrarlıyordu.

Ders sanki bir su gibi akıp geçmişti onun için. Koridordaki öğrenciler sürüsüne katılırken bir III. sınıf öğrencisi koluna yapışmıştı. Elinde küçük bir not tutuyordu. Kağıdın kenarında gözüken küçük yana yatık el yazısını çok iyi tanıyordu. Kağıdı alıp yırtarcasına açmasına engel olamamıştı. Alex'den bir not. Benimle astronomi kulesinde buluş, Alex. Bir küçük nota bir de ders listesine bakan Brian kararsızlık içinde merdivenleri tırmanmaya koyuldu. Dersini kaçıracaktı belki fakat arkadaşı derslerini bu önemli yılda asıyordu-hoş o da dinlemiyordu-. Kendini dinlemediği bir derse sokmak yerine ona yardım edebileceğine inanarak astronomi kulesine ulaştı Brian. Alex'i kızıldan sarıya boyattığı saçları belli ediyordu. Kollarını birbirine kavuşturmuş gökyüzünü hissediyordu. Bu kederli görüntüden daha iyi bir açıklayıcı olamazdı. En iyi arkadaşının canı sıkkındı ve yardıma ihtiyacı vardı. Yanına giderek omzuna dokunan Brian kızın hiç de irkilmediğini görerek şaşırttı. Ne zamandır onu beklediğini kafasına takmadan "İyi misin Alex?" dedi. Tek bilmek istediği bu idi çocuğun. En iyi arkadaşının iyi olup olmadığı.

Spoiler:

Konu: Geri: Dökülen Acılar Salı Ağus. 14, 2012 5:48 pm

Kendimi gerçekten çok yorgun hissediyordum. Yakın arkadaşlarımdan biriyle görüşmem ve içimi dökmem gerekiyordu. Aslında böyle zamanlarda bana en çok destek olan kuzenim Jeremy olurdu, ancak o da mezun olalı epey olmuştu ve ancak tatillerde görüşebiliyorduk. Görüştüğümüz zamanlardaysa birbirimizle uğraşıyorduk, yani pek de konuştuğumuz falan yoktu. Odamda volta atıyor ve bugün ne yapmam gerektiği konusunda bir karar vermeye çalışıyordum. Bugün derslere girmeyi hiç mi hiç istemiyordum, kafa kalmamıştı artık yahu! Bir dersten bir derse koştururken ne yapacağımı, ne söyleyeceğimi, hatta nefes almayı bile unutuyordum. Bir günlüğüne bir kaçamak yapıp kafamı dinlesem hiç de fena olmayacaktı. Ancak bunu yapmak için kendime bir arkadaş bulmam gerekiyordu ve bu iş için en uygun kişi Brian'dan başkası olamazdı. Hem Brian ile takılmayalı epey olmuştu ve açıkçası suç ortağımı çok özlemiştim. Sevgili yaptığından beri etrafındaki hiçbir dostuyla konuşmaz olmuştu; ben de dahil. Yani, tamam benim de sevgilim vardı ama ben hem Christen ile hem de dostlarımla zaman geçirebiliyordum. Bunları düşünmemeye çalışarak elime bir kağıt aldım ve hızlı bir şekilde Brian'a ulaştırmak üzere bir not yazdım. Benimle astronomi kulesinde buluş, Alex. Kağıdı dörde katladıktan sonra üzerime okul üniformamı ve Gryffindor armalı cübbemi geçirdikten sonra hızla yatakhane odasını terk ettim.

Okul koridorlarında hızla yürürken hiçbir profesöre yakalanmamak istiyordum, bir an önce notumu Brian'a ulaştıracak birini bulmam ve Astronomi Kulesi'ne fırlamam gerekiyordu. Astronomi Kulesi'ne gitmeye yine koridorlarda telaşlı bir şekilde yürürken karar vermiştim. Sonunda karşıma bir III. sınıf öğrencisi çıktığında hiç vakit kaybetmemeye ve fırsatı değerlendirmeye karar verdim. Çocuğun eline notu tutuşturdum ve notu Brian'a vermesi gerektiğini söyledim. Şey, rica etmem gerekiyordu galiba ama artık iş işten geçmişti. Çocuğun dediğimi yapmasını umdum, bunu bir profesöre götürecek olursa ikimizin de başı belaya girebilirdi. Hızlı adımlarla Astronomi Kulesi'ne doğru ilerlerken düşündüğüm tek şey bugün eğlenceli bir şeyler yapmak istediğimdi.

Kulenin tepesindeki açıklığa çıktığımda, manzaraya nefesim kesilmiş bir şekilde bakakalmıştım. Tüm Hogwarts ve civarı ayaklarımın altındaydı adeta. Manzaranın güzelliği beni bir anda ciddileştirmiş ve düşüncelere dalmama neden olmuştu. Derin bir nefes aldım ve rüzgar kibar bir şekilde esip tenimle temas edip dururken gözlerimi yumdum. Bu halimi gören olsa intihar falan edeceğimi sanardı herhalde. Bu düşünce üzerine hafifçe güldüm ve başımı öne eğdim. "İyi misin Alex?" Bir anda irkildim. Brian beni hazırlıksız yakalamıştı. Hemen gülümsedim ve derin bir nefes aldım. Ardından Brian'ı görmüş olmanın verdiği moralle yerimde zıplayarak, "Tabi ki iyiyim! Gelmene çok sevindim!" diye bağırdım ve arkadaşıma sarıldım. Ardından zıplamayı bıraktım ve, "Biraz kafamı dağıtmaya ihtiyacım var da," dedim. "Eskiden durmadan başımızı belaya sokardık, şimdi ise hiç beraber takılmıyoruz. Beni unuttun, seni şapşal!"

::

Konu: Geri: Dökülen Acılar Salı Ağus. 14, 2012 6:08 pm

"Eskiden durmadan başımızı belaya sokardık, şimdi ise hiç beraber takılmıyoruz. Beni unuttun, seni şapşal!" Utanma hissi ile karışık sırıtırken halimin komik olduğuna emindim. Evet, gerçekten de arkadaşımı biraz aksatmıştım ve suçluydum. Kendimi affettirmeye çalışarak "Biliyorsun, şu kız arkadaş olayına yeni alışıyorum. Pek kolay değilmiş. Henüz düzgün bir buluşma bile yapamadık!" dedim alayla. Alex'inde hayatında herşeyin mükemmel gitmediğini biliyordum fakat o bana zaman ayırmaya çalışıyordu. Bu yüzden suçlu olduğumu kabul etmeli ve onun gönlünü almalıydım. Aklıma gelen ilk şeyi yaptım. Tükürdüm. Evet, astronomi kulesi biraz yüksekti bu yüzden birinin başına gelirse pek de fark edilmezdik. Sırıtarak Alex'e bakıyordum. Muhteşem sakız planımız kadar güzel olmasada işin ucunda bir pislik vardı. Sırıtarak "Bir kez tükür ve hissettiğin şeyleri söyle. Hadi oyun bu anlaştık mı?" dedim. Tek kelime etmeden trabzanlara dayandım ve tükürebildiğim kadar uzağa tükürdüm. "İyi bir erkek arkadaş değilim!" Tükürük bir mermi gibi aşağı fırlarken onu zevkle izledim. Sıranın onda olduğunu belirtmek için Alex'e döndüm. Yüzünde anlaşılmaz yaramaz bir gülümseme vardı. Beklenmeyen bir şekilde tekrar iş başına dönmüştük.

Konu: Geri: Dökülen Acılar Cuma Ağus. 17, 2012 3:16 pm

"Bir kez tükür ve hissettiğin şeyleri söyle. Hadi oyun bu anlaştık mı?" Ona şaşkınlıkla bakakalmıştım. Tamam, pistik ama pislikte bu kadar ileri gidecek miydik gerçekten? İçimi bir heyecan kaplamıştı, o sırada bu oyunu oynamayı gerçekten çok istiyordum. Brian trabzanlara dayanıp yere tükürdükten sonra bir kahkaha attım ve genç büyücünün "İyi bir erkek arkadaş değilim!" diye bağırmasını izledim. Kaşlarımı çattım ve trabzanlara dayanıp ne diyeceğimi düşünmeye başladım. "İnsanlar garip olduğumu düşünüyorlar!" diye bağırdım olabildiğince yüksek bir sesle. Ardından da kuleden aşağı tükürdüm. Trabzanlardan ayrıldım ve Brian'a gülümsedim. "Evet, içini dök bakalım!" dedim ve kollarımı göğsümde birleştirdikten sonra derin bir nefes aldım. Yaptığımız şey her ne kadar iğrenç olsa da, rahatlamamıza yardımcı oluyordu. İnsanların benim hakkımdaki düşüncelerini her ne kadar bilmiyormuş gibi yapsam da biliyordum. Benim son derece tuhaf ve farklı biri olduğumu düşünüyorlardı. Kimisi diğer tüm Targaryen ailesi üyeleri gibi aklımı kaçırmış olduğumu düşünüyordu, kimisi de buna benzer bir sürü aptal tahminde bulunuyordu. Hiçbirinin hakkımdaki düşünceleri ve arkamdan söylediklerini umursamıyordum, ancak bir süre sonra insanların böyle şeyler konuştuğunu duymak sinir bozucu olabiliyordu. Ben ne yaparsam yapayım farklı olacaktım, ne yaparsam yapayım bir deli olacaktım. Benim farklı biri olacağım doğduğum günden beri belliydi. Çocukluğumda babamı öldürdüğüm andan beri belliydi ve Hogwarts'a geldiğim günden beri belliydi. Farklı olmayı seviyordum, garip olmayı ve öyle davranmayı. Ancak insanların bunu kabullenememeleri çok sinirimi bozuyordu. Bu düşüncelerden uzaklaşmaya çalıştım ve Brian'ı seyrettim. Acaba oyun süresince daha ne gibi itiraflar su yüzüne çıkacaktı?

Konu: Geri: Dökülen Acılar Ptsi Ağus. 20, 2012 9:54 pm

Trabzanlara dayanan kız "İnsanlar garip olduğumu düşünüyorlar!" diye bağırdı. Evet, Alex'in normal biri olmadığını bilecek kadar yakından tanıyordu Brian onu. Fakat normal insanların kim olduğunu bilmiyordu çocuk. Henüz onlarla karşılaşmayacak kadar şanssızdı ya da dünya da normal insan diye bir şey kalmamıştı. Herkesin kendi dertleri ve kendi farklılıkları vardı. Kuleden aşağı tüküren Alex şimdi yüzünü Brian'a dönmüş "Evet, içini dök bakalım!" diyordu. Aklından binbir düşünce geçen çocuk sadece tek bir şey düşünebildi. "Kanımdan nefret ediyorum!" Sesi arazide yankılanan Brian ne dediğine yeni yeni anlam veriyordu. "Babamdan nefret ediyorum! Slytherin'den nefret ediyorum! Ailemden nefret ediyorum!" Şimdi yüzünde bir üzüntü ifadesine yer vermemek için uğraşan çocuk yüzünü Alex'den saklıyordu. En iyi arkadaşına karşı bile bu kadar açık olamıyordu. Fakat arkadaşına döndüğünde onu sorgular gibi bir hali yoktu. Daha çok acı çeker gibi bir hali vardı. İçinde onu kemiren bir şeyler olmalıydı ve bunu anlatmalıydı. Brian ağzında topladığı tükürüğü sonunda kuleden aşağı atarken kıza dönerek "Senin derdin ne bakalım?" dedi. Buraya dertlerinden kurtulmak için gelmişlerdi ve şimdi Brian arkadaşının aklındaki dertten kurtulması için ona yardımcı olmak istiyordu.

Konu: Geri: Dökülen Acılar Çarş. Ağus. 22, 2012 2:31 pm

"Senin derdin ne bakalım?" Ona bakarak bir kahkaha attım ve tırabzanlara doğru yürüyüp yere tükürmeden önce gözlerimi kapattım ve dudaklarımı büzüp düşünmeye başladım. Başka ne derdim vardı ki? Aslında garip ve şaşırtıcı bir şekilde son zamanlarda hiç derdim yoktu, acım yoktu. Belki de tüm işi Brian'a bırakmalı ve orada öylece oturup kafamı dinlemeliydim. Arkadaşımın benden daha çok derdi olduğu belliydi. Ancak yine de oyuna sadık kalmam gerektiğini biliyordum, bu yüzden elimi çabuk tutup zihnimi çalıştırmaya baktım. Aklıma bir şey gelmişti bile. "Bazen öyle yalnız hissediyorum ki!" diye haykırdıktan sonra yere doğru tükürdüm ve tükürüğümün Slythorlar'dan birinin kafasına gelmiş olmasını umarak geri çekildim. Brian'a baktım ve gülümsedim. O da yüzünde eğlendiğini belli eden bir gülümseme ile tırabzanlara doğru yürümeye başlamıştı. Aslında yaptığımız şey son derece iğrenç olmakla birlikte garipti de. Yani sonuçta orada içimizdeki acıları döküyorduk ancak bunu bizi üzmesi gerekirken durmadan kahkaha atıp birbirimize sırıtıyorduk. Galiba her ne kadar iğrenç olsa da en sağlıklı içini dökme yöntemi buydu, hem tükürmek hem de bağırmak. Brian'dan da iyi psikolog olurdu yahu!

Konu: Geri: Dökülen Acılar Çarş. Ağus. 22, 2012 3:05 pm

Trabzanlara dayanan kız gözlerini kapatmış düşünüyordu. Hayatının pek dertli bir döneminde olmadığını düşünüyordu belki. Ama bir yanılgı içerisinde olmadığını kim bilebilirdi. Herkesin bu hayatta dertleri vardı. Tıpkı benim dertlerim gibi. Ya da tek derdi gibi. Hayatımda herşey yolunca ve mutlu olabilirdi, sadece bir hatayla hepsini yıkmıştım. Kendime olan öfkem geçmiyordu fakat hayat beni beklemeden akıp gidiyordu. Dudaklarında hazırladığı tükürüğü kuleden aşağı götürürken bağırdı Alex. "Bazen öyle yalnız hissediyorum ki!" Kim hissetmiyor ki!? diye geçirmekten alıkoyamadım kendimi. Hele bu son zamanlarda tek yaptığım derslere girmek, dersleri dinlememek, uyumak ve Quidditch oynamaktı. Sadece Quidditch oynadığım zamanlar kendimi yalnız hissetmeden durabiliyordum. Ah, bir de yatakhanede yalnız başıma gitarımla çalıştığımda. Arkadaşlarım insan olmaktan çıkmıştı, Quaffle ve gitarım benim dostlarım olmuştu. Ama gerçek arkadaşlara ihtiyacım olduğunuda inkar edemezdim. İşte o gerçek arkadaş yanımda duruyordu. Sonunda sıranın bende olduğunu hatırlayarak ağzımda tükürüğü hazırladım ve söyleyeceğim şeyi düşündüm. Evet, söylemek istediğim tek bişey vardı. "Hayat akıp gidiyor fakat ben onun içinde değilim!" Tükürüğü kuleden aşağı yollarken dönüp Alex'e baktım. Oyuna devam etmek gibisi yoktu.