Hogsmeade'de gördüğümden beri aklımda daha büyük bir yer edinmişti. Onunla konuşmak için yanıp tutuştuğumu fark ettim. En son ne zaman konuşmuştuk adam gibi, Hogwarts'ın açıldığı gün. Özlemiştim. Ancak onun gibi şeker bir kız, "Seni artık sevmiyorum Dave!" diye bağırıp arkasına bakmadan gittiğinde, canım gerçekten çok yanmıştı. Gitme diyememiştim, bu daha çok yakıyor canımı. 1 sene önce beni deliler gibi seven kızı neden bu kadar soğuttum kendimden? 3 yaş farkı, ha? Aferin Dave. Geçen sene Ravenclaw binasından üçüncülükle mezun olmuştum, en azından her gün görebiliyordum onu. Artık o şansım da yok. Onu zamanında ne kadar kırmıştım. Lütfen benim ol, lütfen diye yalvardığım zamanları da hatırlarım. Artık çok geç, Dave deyip giderdi o da hep. Benim istediğim son bir şanstı alt tarafı. Çok mu zordu? Evet, çok kırdım onu; aşağıladım, ağlattım, utandırdım. Ancak bir şans istiyordum yahu, değiştiğimi kanıtlamak için. Tüm gururumu, erkekliğimi ayaklar altına alıp işte onu en son gördüğüm gün, tüm Hogwarts'ın karşısında Sadece bir şans istiyorum, lütfen! diye bağırdığımda, önünde diz çöktüğümde "Seni artık sevmiyorum Dave!" diye bağırdı ve kısık bir sesle "Sevmiyorum," diye tekrarladı duygusuzca. Sonra da beni o halde bırakıp gitti. Ah, Anastacia. Bir gün anlayacaksın, geç olsa da anlayacaksın. Biz, birbirimiz için yaratılmışız.

Yasak Orman'a geldiğimde hiçbir amacım yoktu aslında. Fantastik bir yaratık veya maceraya meraklı bir öğrenci değildim. Sadece, gelmek istedim ve geldim. Düşünceli bir tavırla boş boş yürürken bir grup öğrenci gözüme çarptı. Sanırım Slytherinlerdi. Hava kararmamıştı henüz, 6 civarıydı. "Hey!" diye bağırdığımda hepsi dönüp bana baktı. Aralarında James'i görünce sırıttım ve "Selam ahbap." James, beni tanıdığında güldü ve omzuma bir tane geçirdi. "Selam adamım," dedi ve yanındaki çocukları tanıttı. Açıkçası pek umrumda değildi. James, şuan VI. sınıftı. Benden iki yaş küçüktü. Biraz öylesine muhabbet ettik ve Hogwarts'a her gelişimde gözümün önünde beliren yüz, tekrar canlandı. Cia.. "Hey James, bir şey soracağım. Anastacia Bouveir'i hatırlıyor musun? Gryffindor, V. Sınıf," diye sorduğumda bir kahkaha attı. "O hatun hala peşinde mi? Bir kurtulamadın gitti Dave. Hatırlamaz olur muyum?" dedi. Keşke hala peşimde olsaydı diye geçirdim içimden ve "Bana Anastacia'yı getirin, hemen." Ses tonum oldukça sertti. James, "Ahbap sakin ol. Hadi çocuklar, ufak Gryffindor'u getirmeye gidelim," dedi ve tüm grup hızlıca uzaklaştılar. Ah, nasıl özlemiştim Cia'mı.. Bir sarılabilseydim keşke. İzin vermiyordu ki, kalbini kırmıştım; o da benim kalbimi kırıyordu şimdi.

Yarım Saat Sonra

Bana çok uzun gelen bir bekleyişin ardından, uzaktan 4 kişi göründü. James, kendini beğenmiş bir tavırla sırıtıyordu. Arkasında iki Slytherinli Cia'mı kollarından tutmuş çekiştire çekiştire getiriyordu. Cia'mın yüzündeki ifadeden kızgın olduğunu görebiliyordum. "James, o arkandaki iki ufaklığa söyle ellerini Anastacia'dan çeksinler. Ve onu yanıma getirip, tek kelime etmeden uzaklaşın." Bir anda James'in yüzündeki gülümsemenin solduğunu gördüm. Cia için herkesi, her şeyi silebilirdim. Umrumda değildi kimse. Cia'yı önüme bırakıp tekrar hızlıca uzaklaştı 3 ahmak. Cia, benden nefret eden gözlerle bakıyordu. "Yine ne istiyorsun Dave?" diye sordu oldukça öfkeli bir sesle. Sesini duyunca bile huzurla doldu içim. "Bonjour mon amour,*" dedim ve gülümsedim. Cia, bir Fransızdı ve sadece onun için Fransızca öğrenmiştim, akıcı bir aksana ve oldukça geniş bir kelime haznesine sahiptim. Cia'nın gözlerindeki öfke arttığında "Sakin ol, sevgili Cia. Sadece seni çok özledim. En son beni reddettiğini hatırlarsak, mon ange**, gerçekten kırıldığımı tahmin etmiş olmalısın. Ancak her zaman yaptığım gibi, geçmiş zamanlar için özür dilemek istiyorum," dedim nazik bir sesle. Cia'nın beni affetmesi için her şeyimi verirdim. Lütfen Cia, beni tekrar sev.

Benden nefret ettiğini belirten bir sesle "Sürekli özür diliyorsun, Sh’eils. Sürekli özürler ve beni etkilemek için bir sürü şey. Keşke şu kafanı benden uzaklaştırsan ve etrafındaki binlerce hayrandan birini seçsen. Benden daha güzel olanları var," dedi. Ah, Cia.. Güzel Cia.. Hala anlamıyordu onu gerçekten sevdiğimi.. Tam konuşmaya başlayacaktım ki ağzıma tıktı sözümü Anastacia. "Kabul et şunu, benimki bir çocukluk aşkıydı ve geçti. O zamanlar herkes senin peşinden koşuyordu. Moda gibi düşün. Arkandan koştum, istediğimi aldım ve bitti. Bunu biliyorsun ama kabul etmek istemiyorsun." Yalan, değil mi? Lütfen yalan olduğunu söyle Cia. Dayanamam çünkü buna. "İlk olarak, peşimde olan kızlar umrumda mı sanıyorsun, monde?*" Cümlelerime her zamanki kibarlığımla devam ettim. "Senin kadar güzel bir bayan olduğunu pek düşünmüyorum açıkçası Cia'm.. Eğer olsaydı de pek bir şey değişmezdi, sen her zaman benim en değerlim olarak kalacaksın." Derin bir iç çekerek gülümsedim. Ardından diğer cümleleri geldi aklıma. Bir an kalbimde bir acı hissettim. Kimsenin olduğuna inanmadığı Dave Fredric Sh'eils'in duyguları, incinmiş miydi? "Mon princesse** yalan söylediğini ya da en azından gerçekleri gizlediğini umuyorum. Sen bana aşıktın, her şeyim. Ama bu bir çocukluk aşkı değildi. Bana karşı tüm duygularını yitirmiş olsan da, senden vazgeçmeyeceğim. Ve Merlin şahidim olsun ki, son nefesime kadar mücadele edeceğim senin uğruna," dediğimde kırgınlığım sesime yansımıştı. İnan Cia, ne olur inan. Boş boş bakıyordu bana, umrunda değilmiş gibi. "Cia, sence bu dünyada kazanmak isteyip de kazanamayacağım ne var? Paraya, üne, prestijli bir aileye, zekaya ve olağanüstü bir görünüme sahibim. Ve istediğim her kadını ya da herhangi bir şeyi elde edebilirim. Ben buna rağmen senin peşinde koşuyorsam bir anlamı olması gerekmez mi mon beau?***"

"Ya sana, beni sevdiğini biliyorum, aptal değilim ama bu umrumda değil desem?" dediğinde kalbimin bir parçasını söküp almıştı adeta. Evet, her zaman bir şekilde reddediyordu beni ancak bu gerçekten ağırdı. Yüzüne yayılan geniş gülümseme, normalde bana huzur verirken şuan sadece acı vardı. Ancak bundan sonra kurduğı cümle öldürmüştü beni resmen. "Eğer umrumda olsaydın bir başkasıyla yatmazdım, n'est-ce pas, ma victime?" Ne diyeceğimi düşünüyordum. Gerçi düşünüyordum da denilemez, mantık kalmamıştı o an bende. Sonra bir an düşündüm ki, sevmemiş; sevişmiş. Böylece kelimeler döküldü ağzımdan. "Beni sevmemen ya da başkasıyla sevişmen canımı acıtır evet ancak yeterince değil, mon amour." Sözlerime nasıl devam edeceğimi düşünüyordum. Doğaçlama olmasına karar verince devam ettim. "Canımı sadece başkasını sevmen acıtabilir, Cia. Ve sen şuan bana başkasını sevdiğini söylesen doğruluğundan emin olamam. Bu yüzden yeterince canım yanmayacak. Belki bir gün başkasını sevdiğine inanırsam, mon ange." Karşımda durmuş kötü kötü bana bakıyordu Cia. Tanıştığımızdan beri hiçbir şey değişmemişti sanki onda, güzelliğinden hiçbir şey kaybetmemişti. Bir an kendimi kaybettim ve dudaklarımı onun dudaklarında hissettim. Birkaç saniye içinde geri çekildiğimde kesinlikle yapmamam gereken bir şeyi yaptığımı fark ettim. Gözlerine bakamıyordum bile. "Özür dilerim, gerçekten çok özür dilerim kendimi kayb-" dedim ve durdum. Kesinlikle yapmak istemediğim bir şeyi sırf o mutlu olabilsin diye yapmaya karar verdim. "Senden uzak durmamı istiyorsun, değil mi Cia? Pekala, bende öyle yaparım o zaman. Bundan sonra beni görmeyeceksin," dedim ve arkamı dönüp gitmeden önce kısık bir sesle son iki kelimemi söyledim. "Seni seviyorum."