Yetimhanede koşuyordum. Arkama bakamıyor, deli gibi ağlıyordum. Düşüyor, tökezliyor ama yine de koşmaya devam ediyordum. Neden kaçıyordum? Bilmiyordum. Ama karanlık beni yutacakmış gibi üzerime gelirken tek düşündüğüm kaçmaktı. Sonra bir anda düştüm. Ayağa kalkmak için çırpınırken o siyah bulut üstüme kapandı.

Yatağımda sıçrayarak uyandım. Terden yorgan vücuduma dolanmış, saçlarım boynuma yapışmıştı. Derin bir nefes alıp yataktan kalktım. İlk yaptığım şey gözlerimden akan yaşları silmek oldu. Sonrasında sessizce yatakhaneden çıkıp erkekler yatakhanesine girmek. Yataklar arasında sessizce hareket ettim ve Brian'ın yatağına ulaştım. Huzurlu ve masum bir şekilde uyuyordu. Derin bir nefes aldım ve omzunu dürttüm. Hemen gözlerini açtı. Beni görünce yüzüne edişeli bir ifade oturdu. Bunu görünce dayanamadım ve yanına çıkıp ağlamaya başladım. Bu kabuslar kaç aylardır peşimdeydi. Yetmişti artık, huzurlu bir şekilde uyumak istiyordum. Bir günde yetimhanede yaşadıklarım yüzünden kabuslar görmeden uyumak. Brian yatıştırıcı sesler çıkarıyor saçlarımı okşuyordu. Gözlerimden akan yaşları sildim. "Kabuslar, hiç peşimi bırakmıyorlar. Dayanamadım, üzgünüm." dedim ve hıçkırıklara boğuldum.

Gecenin geç saatinde omzumda hissettiğim parmaklar yüzünden gözümü açmıştım. Beni uykumdan eden kişiye kabaran öfkem bir anda karşımda bulduğum gözü yaşlı Ria ile dindi. Gerçekten çok üzgün görünüyordu. Titriyordu ve kesinlikle soğuktan değildi. Henüz kış gelmemişti. Dayanamayarak yatakta yanıma çıktı ve ağlamaya başladı. Saçlarını okşayarak onu yatıştırmaya çalışıyordum fakat çok sarsılmış olmalıydı. Gözlerinden akan yaşları silmeye çalışırken "Kabuslar, hiç peşimi bırakmıyorlar. Dayanamadım, üzgünüm," dedi. Hafifçe gülerek başını okşamaya devam ettim. Yıllardır zor zamanlarımızda birbirimize destek olurduk. O benim kaybettiğim ailem gibiydi. Belki ölmemişti ailem fakat onlar benim için yaşamıyordu, tek ailem arkadaşlarımdı. Ria ile her zaman kardeş gibi olmuştuk. Mony ile ayrıldığımızda beni dinlediğini bile hatırlarım. Mızmızlanan bir çocuk gibiydim fakat hiç şikayet etmemişti. Kızı alnından öperek "Hey sorun değil tamam mı? İstediğin zaman," dedim. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ediyordu. Ağlaması bir bakımdan iyiydi. Böyle şeyleri içinde tutacak bir insan değildi Ria. Başını göğsüme yaslayarak ağlamaya devam etti. Ona destek olmak için her zaman orada olacaktım.

Ben ağlamaya devam ederken Brian beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Kabus bu sefer o kadar gerçekçiydi ki. Brian saçlarımı okşarken ona üzgün ve korkmuş gözlerle baktım. Anlayışla gülümsedi ve beni anlımdan öptü. "Hey sorun değil tamam mı? İstediğin zaman," dediğinde biraz daha rahatlamıştım, ama hala ağlıyordum. Yüzümü göğsüne gömdüm ve bir süre daha ağladım. Sonrasında yavaş yavaş sakinleşmeye başladım. Başımı kaldırdım ve gözlerimi sildim. Brian bana anlayışla gülümsedi yine. Bende bunun karşılığında burnumu çektim. Hala sıkı sıkı bir birimize sarılmış haldeydik. Derin bir nefes aldım ve burnumu çektim. Lanet olasıca burnum hala akıyordu. "Sağol Brian. Sen de olmasan ne yapardım ben? Bir tanesin mandacık." dedim ve güldüm. Sonrasında kollarımı biraz gevşettim ve kafamı omzuna koydum. Burnumu çekerken içimden küfretmeye başlamıştım bile.

"Sağol Brian. Sen de olmasan ne yapardım ben? Bir tanesin mandacık." Mandacık demesi karşısında gülmeden edememiştim. Mel ve Ann'in bana taktığı isimden sonra her zaman böyle demeye başlamıştı. Hayvanat bahçemizin iki ruh öküzü bilindiği gibi Mel ve Ann'di. Sonrasında bana mandacık Alex'e ise lama demeye başlamışlardı. Aramıza en son katılan ve filcan lakabını alanda Ria idi. Ama bunları düşünmek için yanlış bir zamandı belki de çünkü kız hala başını göğsüme dayamış burnunu çekiyordu. Onu neşelendirmek için bir şeyler yapmalıydım. "Hey biliyor musun? Geçen gece bende bir kabus gördüm." En azından dikkatini çekmiştim fakat kısa sürede uydurulacak bir kabus bulmam lazımdı. Tabi bu biraz ustalık alanıma giriyordu. "Bir Quidditch maçındaydık. Gryffindor-Slytherin maçıydı. Elliot ile birlikte uçup onu yenmeye çalışıyordum ki Elliot birden babama dönüştü. Yemin ediyorum süpürgeden atıcaktım ihtiyarı. Ama gelip Quaffle'ı kafama atmaz mı!?" En azından şimdi burun çekmesi yerini ufak bir kıkırdamaya bırakmıştı. Sırıtarak "Ah tabi normalde böyle bir durumda gözlerini hastane kanadında açarsın fakat ben normal olarak yatağımda açtım ve o günüm kesinlikle berbat geçti," diye ekledim. Ria'nın da biraz gülümsediğini görerek mutlu olmuştum. En iyi arkadaşlarımdan birinin somurtması benim için çok kötüydü.