Amelie ölmüştü. Biricik vaftiz kızım ölmüştü. Ben Azkaban'a girmiştim ve ardından Amelie ölmüştü. Haberini aldığım gibi çok öncesinden yapılan planlar devreye gitmiş ve ben elimi kolumu sallaya sallaya çıkmıştım. Yani bu derece basit olmuştu. Çıkar çıkmaz giysilerime kavuşmuştum. Galleonlarım bankada duruyordu. Ben de kızımı görme umuduyla yollara düşmüş ve bir zamanlar profesörlük yaptığım okula geri gelmiştim. Anka kuşumu Amelie'yi bulması için gönderdim ve bir ağacın dibinde durup Hogwarts'a bakmaya koyuldum. Bir yığın masum ve aptal küçük çocukla doluydu. Anka kuşumun sesiyle döndüm. Amelie'den geriye kalan beyaz bir siluet öylece duruyordu karşımda. Beni görünce yanıma uçtu. Sarılmaya kalktı. Bense hiç bir şey yapmadan öylece durdum. "Tanrım, buraya gelmen çok tehlikeli. Ama seni çok özlemişim. İyi ki geldin" Geriye çekildiğinde ise gözlerim doldu. Elimi uzattım yanağına doğru. Önceden can dolu olan teni yerini soğuk, boş ve anlamsız bir ruh parçasına bırakmıştı. "Amelie canım kızım." Diğer elimi de uzattım yüzüne doğru. Onun varlığını artık hissetmiyordum. "Amelie. Sen... " Aklıma gelen düşünceyle devam ettim. "Rose nerde?"

"B-ben, bilmiyorum. Bu lanet yerden çıkamıyorum. Steven, onun kimsesi kalmadı. John öldü, ölürken beni, Roy'u ve Rose'un hayatını da götürdü..." Eski bakanımızın ölümü çoğu büyücü ailesinin hayatını derinden etkilemişti. "Çok özür dilerim. Ölmek istemezdim, başına bela açmış oldum böylece. Baba, Rose'a bakacak kimse yok. Yasal tek vasisi sensin, lütfen onu bırakma." Rose. Küçük ailemde bana kalan tek kişi. Kaçırılmış olabilir miydi? Adamlarıma onu arama görevi vermiştim. Er ya da geç onu bulacaklardı. Rose kaç yaşında olmuştu? Ne severdi? Beni hatırlıyor muydu? Bu soruların cevapları ben de değildi. Anka kuşumun bir ağacın dalından bize baktığını gördüm. "Amelie. Onu bulmak zor değil. Ama beni hatırlayıp hatırlamadığını bile bilmiyorum. Herkes kötü adam olduğumu düşünüyor. Rose da öyle düşünüyorsa onu kendimden uzak bir yerde korumak zorunda kalırım." Bu savaşı yalnız ilerletmek yeterince zordu. Bir de Rose benden nefret ederse canım iyice sıkılacaktı.

"Rose'u ben yetiştirdim, seni unutmadığına hatta gördüğünde sevineceğine eminim. Daha geçen hafta vaftiz babamı özledim diye geziniyordu etrafta." Rose beni özlemişti. Bu iyiye işaretti. "Güvende midir? Biliyorsun vampirler John yüzünden Rose'u kaçırmaya kalkıştı birkaç sefer. Yani şimdi ben de yokum. Ya ona bir şey olduysa." Elimi Amelie'nin yanağına uzattım. Canlı bedenine dokunamıyor olsam da hiç görmemekten daha iyiydi gözümde. Hafifçe okşadım yanağını. "Amelie. Tüm adamlarım onu arıyor. Yerini bulmak an meselesi. Sen sakın endişelenme. Ben ona gözüm gibi bakarım." Rose için adamlarımı görevlendirmiştim fakat ya Amelie? Onun için yapabileceğim birşey kalmış mıydı? "Senin için ne yapabilirim Amelie? Hayaletleri yaşama döndürecek bir büyü bir iksir malesef ki bilmiyorum. Seni böyle görmek beni üzüyor. John burda olsa o da üzülürdü." John hakkında neler hissettiğinden tam olarak emin değildim. "Rose senin bu halde olduğunu biliyor mu?" Küçücük bir kız şu an karmaşaya sürüklenmiş bir şehirde kayıptı. Onu hemen bulmam gerekiyordu.

Amelie John'un ölmesiyle ilgili kötü şeyler söylüyordu. Ama zamanında onu sevmiş ve evlenmişti. Hem çoğu şey için John'u suçlamıyordum. Elbetteki hataları vardı ama elinden geleni yaptığına inanıyordum. "Sanırım bilmiyor. Ona ne söylendiği hakkında hiçbir fikrim yok... Celia ilgileneceğini söylemişti; ama ertesi gün kızın kaybolduğu haberi geldi. Ve Rose'un kaybolduğu gün profesörlerden birisi de ortadan yok oldu. O profesör bir şeyler biliyor olmalı, eminim bundan. Aynı gün yok olmaları tesadüf olamaz." Hangi profesörden bahsediyordu acaba? Elime öyle bir bilgi henüz geçmemişti. "Hangi profesör bu?" Amelie için endişelerim henüz geçmemişti. Kızını ona getirmeliydim yakın zamanda. Sonra Rose benim evime yerleşecekti. Savaşta ben de yer alacaktım. Peki o sırada Rose ile kim ilgilenecekti? Ona bakacak güvendiğim birini de bulmalıydım. Kendilerine iyilik diyen grubun tamamen karşısında biri. Tabi Rose için zararlı olmayacak biri. Şimdilik aklımda kimse yoktu. "Dadısı filan var mıydı? Ona tek başıma bakamam. Büyücülerime de söyleyemem çoğu delirme sınırına yakın çünkü. Aklında kızın için biri var mı?"

"Elbette vardı; ama muggle olduğu için biraz sıkıntı yaşayabilirsin. Şu profesöre gelince, Valerie Fabien. Hala yok ortalıkta derslerine bile girmiyormuş. Öğrencilerden duydum bunları. O kadını tanıdığım kadarıyla güvenilmeyecek birisi odluğunu söyleyebilirim. Rosie'ye zarar vermesinden korkuyorum. Deli olduğu falan söyleniyor." Valerie Fabien. İsmi tanıdık gelmemişti. Araştırılacak kişiler listesine adını yazdım usulca. Rose içinse dadısı muggle olmamalıydı. Büyücülerin savaşının içinde bir de muggle bakıcıyla uğraşamazdım. Arkamı emanet edebileceğim biri gerekiyordu bana. Amelie de öldüğü için yeni birini bulmam da lazımdı. Birkaç isim geliyordu aklıma ama çocuk bakıcılığını kimse tercih etmezdi. "Şu profesörün peşine düşeceğim. Bakalım sonuç nereye varacak? Benden bir istediin var mı Amelie? Artık gitmem gerekiyor." Uzun zamandır ortalarda görünmemek gibi birşey olamazdı. Böyle savaşlarda her zaman önde olmalıydım. Her zaman.