Rp Out:

"Lanet olsun! Hep böyle olur zaten. Ben kıza geç kalma derim, asıl geç kalan ben olurum!"
Homurdana homurdana son bir kez saçımı duruladım ve duştan çıktım. Hızlı bir kurulama büyüsünden sonra bir şort ve tişört giyip koşa koşa Serbest Alan'a gittim.
Aslında benim suçum değildi. Dün gece yatmadan önce yatakhanedeki küçük sınıflarda bir kıza beni uyandırmasını söylemiştim. Beni bıraksanız sonsuza kadar uyuyabilirdim çünkü. Aptal velet tabii ki de unutmuştu. Normalde kendimden küçük sınıflara işim düşse bile onlardan bir şey istemem ama bu sefer zorunluydu. Sabah(!) kalktığımda saat 1.30 olmuştu ve arkadaşımla 1'de buluşmak için sözleşmiştik. Tabii ben uyanayım, duş alayım derken saat 2 olmuştu bile.
Geç kaldıysan neden duş aldın dediğinizi duyar gibiyim. Şöyle ki, ben duş almadan hiçbir yere gitmem. Prensip meselesi.
Serbest Alan'a gittiğimde etrafta ne arkadaşımdan iz, ne de herhangi bir şey vardı. Aslında bakarsanız, sanırım kızı beklettim diye vicdan azabı çekerken ekilmiştim.
"Ben, Anastacia Bouveir, ekildim" diye düşündüm kendi kendime. Düşüncesi iğrenç ve gıcık ediciydi. O kızın başına iş açacaktım. Arkadaşım olması umrumda değildi. Tanışalı çok az olmuştu zaten, bunu da bir kaynaşma olarak planlamıştık.
"Umrumda değil, ben de kendi başıma yaparım o zaman. Kesinlikle iki ya da daha fazla kişiyle yapılacak diye bir kural yok" diye homurdandım kendi kendime. Biraz canım sıkılırdı ama neyse ki şarkı söylemeyi severdim. Sesim de o kadar berbat değildi.
Hala tam çözemediğim bir tür muggle cihazından "Joan Jett-I Love Rock'n Roll"u açtım ve kendimi kaybettim.

I saw him dancing by the record machine
I knew he must be about seventeen
The beat was going strong
Play my favourite song

Bir iki dakika sonra o aptal kız tarafından ekildiğimi unutmuş, şarkının içinde kendimi kaybetmiştim. Şarkının son demlerindeydim artık. Vurabildiğim kadar tavana vurmuştum.
"I LOVE ROCK'N ROLL.SO COME AND TAKE YOUR TIME AND DANCE WITH ME!"
Gözlerimi sıkıca kapatıp, boşta kalan sağ elimle son kez hayali gitarımın tellerine vurdum ve şarkı bitti. Kendi kendimi alkışlamaya başlamıştım. Durun bir dakika... Ben kendimi alkışlamam.
Şaşkınlıkla arkamı döndüm ve dalgalı sarıl saçlı tatlı mı tatlı bir kızla karşı karşıya geldim. Beni alkışlıyordu.
"Bravo!" dedi ellerini bir-iki kez daha çırptıktan sonra. Bana gülümseyerek bakıyordu. Mavi gözleri parlar gibiydi.
"Teşekkür ederim, " dedim. Biraz da utanmıştım açıkçası. Yanaklarıma kanın hucüm ettiğini hissediyordum. Yani, bu odanda kendini kaptırmış dans ederken annenin içeri dalması gibi bir şeydi. İster istemez utanıyordunuz.
"Ben Anastacia. Anastacia Bouveir. Gerçi beni böyle görmeni istemezdim ama..." dedim elimde hala sıkı sıkı tuttuğum mikrofonu göstererek. Kıpkırmızı olduğumu hissediyordum.

"Fena sayılmazdın." dedi içinde alay gizli bir ses tonuyla. Bir an dalga geçtiğini sanmıştım.
"Hatta mükemmeldin!" dedi sonra gülümseyerek. "Melanié Phoénix. Bu aleti, karaoke aletini göstererek, annemden tanıyorum. Onunla çok şarkı söylerdik. Solist olmayı bu yüzden istiyorum galiba. Ha, bu arada ben melezim. Annem anladığın gibi muggle. Bunu neden anlattığımı bilmiyorum Ann. Şu an sana neden Ann dediğimi de bilmiyorum. Demem de sorun var mı?"
Cümleleri heyecanlı heyecanlı ardı ardına sıralarken elleri yerinde durmuyordu. Benim gibiydi açıkçası. Bu kızla cidden çok iyi anlaşabilirdik. Biraz daha rahatlamaya başlamıştım bile.
"Hayır hayır, yok. Hatta ben de sana Phomel diyebilirim. Soyadının ve adının birleşimi. İnsanlara böyle saçma lakaplar bulmaya bayılırım. Tabii garibine gitmezse. Garibine gider mi?"
Sustuktan sonra bir kahkaha attım ve oldukça garip durduğumu düşündüm.
"Ay çok konuştum, " dedim sonra yeniden kızararak. Cevabından sonra belki de düzgün bir muhabbete girişebilirdik.

Rahat bir tavır takınarak "Problem yok, Ann. Çok sevdim yeni lakabımı." dedi ve devam etti.
"Benzediğimizi söylemiş miydim? Ben de çok konuşurum." dedikten sonraysa yere oturdu ve yanını pıtpıtladı.
"Oturmak istemez misin?" dedi rahatça. Bense emin olamadım ve bir yere, bir de ona baktım.
"Benzediğimizi söylememiştin, " dedim sonra ve gülümseyerek oturdum. "O zaman çivi çiviyi söker mantığıyla iyi bir ikili oluşturacağımızı düşünüyorum ben. Yani, aslında umarım da diyebiliriz"
Hafifçe güldüm ve iyice rahatlamaya başladım. Bir arkadaş edinmek çok da zor olmasa gerekti herhalde. Bir erkekle falan konuşuyorum değildi sonuçta.
Laf lafı açar düşüncesiyle başlayıverdim sonra.
"Eee?" dedim. "Neden buradasın? Sen de mi ekildin yoksa?"

"Ekilmiş olmalısın. Aslında ekilmedim. Bizi eken ölsün hayatım," Hafifçe güldü ve devam etti. "Ayaklarımın götürdüğü yere gittim, ayaklarım beni buraya getirdi. Yani ayaklarım seni sezdi.." dedikten sonra yüzüne boş boş baktım. Aslında söylediği şey komikti ama benim boş bir anıma denk gelmişti. Sanırım kendini kötü hissetmesine neden olmuştum. Bir anlığına kendimi kötü hissettim. "Saçmalamış olabilirim, ama iyiyim. Gerçekten," dedi tekrar utangaçlaşarak. Sanırım tekrardan en başa dönüyorduk.
"Yok, hayır, " dedim gülümseyerek. "Sadece benim boş bir anıma denk geldi. Cidden seni sevdim. Ve evet, resmi olarak ekildim. Neyse ki bir erkek tarafından değil. Sanırım gururum bunu kaldıramazdı, " dedim jestlerimi gereğinden fazla kullanarak. Açıkçası birileriyle böyle konuşmayalı çok olmuştu. Rahat ve dürüst.
Son olarak da "Sen kesinlikle benim beklediğim arkadaştın" dedim gülümseyerek. Cidden bu tür bir arkadaşlık bana gereğinden fazla iyi gelecekti.

"Nelerden hoşlanırsın Ann? Ne gibi şeyler yaparsın?" diye sordu bana röportaj yapar gibi. Sınra da fark etmiş olacak ki öğürür gibi yaptı. "Iğh. Aslında bu kadar resmi konuşmam. Bu, şu an kendimden tiksinmeme yol açtı." dedi ve ben güldüm. Sorduğu soru arkadaşlığa başlangıçta birbirini tanımada ilk adımdı. Ben de pek bir şey atlamamaya çalışarak, bir yandan da özet geçerek cevap verdim. Aslında pek çok şeyi atladım diyebiliriz. Aklıma direk her ay yaklaşık 2 tane yaptığım yağlı boya tabloları gelmişti, ben de onlarla başladım lafa. Hem hatırladığım kadarıyla annesi muggle'dı. Büyük ihtimalle de bu konu hakkında bir şeyler biliyordu. "Iımm... Ne yaparım ki...? Eh, buldum. Yağlı boya resimleri yapıyorum mesela. Gerçi büyü dünyasında pek meşhur değil. Bizimkiler genellikle hareket ediyor, " durdum ve aklıma Phomel'in melez olduğu geldi. "Gerçi sen bilirsin; Picasso, Leonardo Da Vinci, Van Gogh falan. Annen muggle değil mi? Öyle hatırlıyorum, "

Düşündü ve sözlerine başladı. "Iımm... Ne yaparım ki...? Eh, buldum. Yağlı boya resimleri yapıyorum mesela. Gerçi büyü dünyasında pek meşhur değil. Bizimkiler genellikle hareket ediyor. Gerçi sen bilirsin; Picasso, Leonardo Da Vinci, Van Gogh falan. Annen muggle değil mi? Öyle hatırlıyorum." Başımı evet anlamında salladım. "Evet, annem muggle. Ben Salvador Dali hayranıyım yağlı boya konusunda. Pek beceremem ama kara kalem yapmaya çalıştım bir ara. Onun dışında müziğe ilgi duyarım," dedim. "Seninle tanışmak güzeldi Ann. En yakınım olacağını hissediyorum. Çok benzediğimizi farkettim. Yürümeye ne dersin konuşmak için tabii. Konuşup anlaşalım, mugglelerin en meşhur sözlerindendir," diyerek devam ettim. Ellerimi ona uzatarak oturduğu yerden kaldırdım ve konuşmaya yeni başladığımızı anladım.

RP SONU.