Gecenin bir yarısı uyku tutmamıştı. Elime okumu aldığım gibi Saat Kulesi'ne çıkmıştım. Burada yıldızlara daha yakın hissediyordum kendimi. Bu düşünceyle gülümsedim. Hem aynı zamanda kendimce oraya buraya ok atarak alıştırma yapıyordum. Elime deri eldivenlerimi geçirmiştim. Üstümde her zaman ki gibi bir siyah bir eşofman takımı vardı. Sıkıntıyla iç çektim ve güneşin doğmasına ne kadar olduğunu hesaplamaya çalıştım. Oturduğum yerden kalktım ve kehanet kulesine konan kuşu vurmak için yayımı gerdim. Kuşu vuracakken arkamdan bir ses geldiğini fark ettim. Derin bir nefes aldım. Arkamda biri vardı. Ve adımları gittikçe yaklaşıyordum. Bir anda arkamı döndüm ve okumu sertçe bıraktım. Karşımda çok heybetli bir kişi duruyordu. Geri geri kaçmaya başladım. Neredeyse hırlayarak konuştum. "Kimsin sen?"

Biri benim planlarımı bozmuştu. Tutulduğum kişiyi benden önce öldürmüştü. İşverenim benim öldürdüğümü zannetmiş ve paramı vermişti fakat işi kimin bozduğunu öğrenmeden bana rahat uyku yoktu. Dia'ya da anlatmıitım herşeyi. Kişisel bir görevdi bu benim için. Bu alanda benim gibi yetenekli biri daha mı vardı öğrenmeliydim. Bulduğum izler beni bir yere ve bir isme getirmişti. Hogwarts. Bastet. İkisi bana yetmişti zaten. Bastet Thomas. Slytherin. Beşinci sınıf öğrencisi. Okçuluk seven biriydi. Daha detaylı bilgilere de sahiptim elbette. Cadılar bayramı balosunda ne giydiğini bile biliyordum. Sevdiği çocukta dahil. Gece okula sızma işlemi gayet basitti. Herşey büyücüleri uzak tutmak içindi. Fakat ben bir muggle gibi girmiştim içeri. Okulu gezip onu bulmak zor olmamıştı. Kulenin birinde okçuluk çalışıyordu. Ona iyice yaklaştığımda beni farketti ve kuşa nişan aldığı halde bana fırlattı oku. Güzel ama basit bir hareketti. Yana çekilip oktan kurtuldum. "Kimsin sen?" Gülümsedim gecenin karanlığında. "Bastet sensin değil mi? Şu işime burnunu sokan küçük kız. Neden burada olduğumu anladın mı Bastet?" Geriye çekildim ve karanlıkların içinde kendime bir yer buldum. Beni görmesi zor değildi. Ama bakalım yetenekli miydi?

Yüzündeki gülümseme tamamen beynimi alarm durumuna sokuyordu. Her zaman ki gibi avcı iç güdülerim devreye girmişti. Kaanlığa doğru -geriye doğru- gidiyordu. Saklanıyor değildi ama araya bir mesafe koyuyordu. Her yerinde ayrı bir silah olduğuna bahse girerdim. Benim ise yanımda sadece okum ve her zaman yanımda taşıdığım iki tane atmalık bıçağım vardı. "Bastet sensin değil mi? Şu işime burnunu sokan küçük kız. Neden burada olduğumu anladın mı Bastet?" dediğinde kafamın içinde büyük bir kırmızı alarm çalmaya başladı. De'Jardinz. Bu onun adamı olabilirdi. Beni öldürmeye gelmişti. Bir adım geri çekildim ve gözlerimi kıstım. Elim ister istemez bıçaklara gidiyordu. Ama bunu yaptığım an diğer tarafa bilet alacağımı biliyordum. Ben de elimdeki tek kozu kullandım. Dikkatini dağıtmak için konuşmak."Eğer De'Jardinz yüzünden geldiysen şimdiden söyleyeyim onu öldürmek büyük zevkti. Eğer şimdi gitmezsen aynısını sana da yaparım. "dedim sesim titremiyordu ama gözlerimin beni ele verdiğini biliyordum. İyice karanlığa çekildim...

Duraksamasından anıyı hatırladığı belli oldu. Yine de rahatsızdı ve kendini korumak için ne yapması gerektiğini düşünüyordu. Geriye doğru çekilmesini akılııca buldum. ."Eğer De'Jardinz yüzünden geldiysen şimdiden söyleyeyim onu öldürmek büyük zevkti. Eğer şimdi gitmezsen aynısını sana da yaparım." Plan yapıyordu. Kaşlarımı çattım birden. Yaslandığım duvardan doğrulup ay ışığının altında beni görebileceği bir yere geçtim. Bugün ay gerçekten de parlaktı. "Bu boş bir blöf. Ayrıca onu öldürürken aldığın zevk güzel fakat eğer benim hedefimle arama giriyorsan öleceksin demektir. Yine de bilmek istediklerim var. İki sorula özetleyeyim. Neden ve nasıl?" Sırtımdaki ok sadağını düzelttim. Okun dışında üç silahım ve bir sürü de bıçağım vardı. Ayrıca ip, bomba vb şeyler kemerimde takılıyordu. Yarım kollu savaş giysimin siyahları içinde pek belli olmuyorlardı. Yine de kız saldırmaya kalkarsa hazırlıklıydım. Öğrenmek istediklerimi almadan hiçbir yere girmeye niyetim yoktu. Gerekirse sabaha kadar durabilirdim. Ya da karşındakini konuşturmanın daha kolay yöntemleri vardı. Onlardan birini seçebilirdim.

Ben arkamda kalan küçük kat boşluğuna atlamak için hazırlanırken adam hareketlendi ve onu daha net görebileceğim noktaya geçti. "Bu boş bir blöf. Ayrıca onu öldürürken aldığın zevk güzel fakat eğer benim hedefimle arama giriyorsan öleceksin demektir. Yine de bilmek istediklerim var. İki sorula özetleyeyim. Neden ve nasıl?" geriye doğru bir adım attım. Yüzme dehşete düşmüşüm gibi bir ifade takındım. Korkup gerilediğimi sanarsa küçük boşluktan alt kata atlayabilir, kaçabilirdim. Ama blöf yaptığımı anlamıştı. Bunu anlamaması için çok uğraşmam gerekecekti. "Beni öldüreceksen elini çabuk tutmana gerek yok. Ölü gibiyim zaten. O adam ailemi öldürdü ve sonra benim için geri döndü. Hayatta kaln kardeşlerimin biri öldürünce boynunu kırdım. Yeterince açıklayıcı oldu mu?" dedim ve geriye doğru bir adım daha attım. Sonrasında adam olayı çözüp yanıma doğru gelirken aşağı kata atladım ve son hız koşmaya başladım. Saat kulesinin labirent gibi koridorları işimi görürdü. Ok sadağımdan hızla bir ok çıkarıp yayıma koydum hala peşimden koşmaya devam eden adama savurdum. Sonrasında hızlanıp bir koridora saptım. Orda küçük gizli geçidi kullanarak başka bir koridora çıktım. Oyun başlamıştı.

Birden korkmuş gibi yapıp geri çekildi. Saldırmaya hazırlandığını düşünmüştüm. "Beni öldüreceksen elini çabuk tutmana gerek yok. Ölü gibiyim zaten. O adam ailemi öldürdü ve sonra benim için geri döndü. Hayatta kaln kardeşlerimin biri öldürünce boynunu kırdım. Yeterince açıklayıcı oldu mu?" dedi ve birden aşağı atladı. Peşinden gittim ve koşmasını görünce ben de peşine atladım. Kulenin karmaşık koridorların koşuşturuyorduk. Bir ara bana ok attığını görünce oktan kurtulmak için yerde düz takla attım. Tekrar doğrulduğumda onun köşeyi döndüğünü gördüm. Peşine hızlandım ve arkasından baktım. Başka bir yere geçmiş gibiydi. Gözden kaybolmuştu. Yayımı tek bir kol hareketiyle açtım ve sadaktan bir ok çıkardım. etrafa bakındım. İçerisi loştu. Kendime tüneyecek bir yer buldum ve üzerimdeki eşyalar sayesinde duvara tırmandım. Her tarafı görebilecek bir açıyla durdum. Eğer Bastet bir adamı öldürmüş ve birşey olmamış gibi hayatına devam etmişse benim içinde geri gelecektir. İlk bakacağı yer tavan olmadığı için gözlerimi kıstım ve yayı iyice gerdim. Geldiği zaman onu bir kenara yapıştırmalıydım ki beni dinleyebilsin. Planın güzelliğiyle gülümesim ve beklemeye başladım.

Her zamanki av hareketlerimle yayıma bir ok yerleştirdim ve kedi adımlarıyla gezmeye başladım. Okulda ölmek son isteyeceğim şeydi. Ayak seslerini dinlemek için durakladım. Ne bir ses ne bir nefes. Arkamda olsa bile hissedeceğimi sanmıyordum. Adam profesyoneldi. Bir ara koridora saptım ve en yakındaki sınıfa nefeslenmek için girdim. Girdiğim an yan tarafıma bir ok saplandı. İrkilerek geri çekildim. Kaçmama zaman kalmadan beni boğazımdan tutup duvara yapıştırdı. Anında çırpınmaya başladım. Elimle gözünü oymaya çalıştım. Ama elimi sert bir şekilde döndürdü. Tekmeler savururken nefesim bitiyordu. Elimle bıçağıma ulaştım ve bileğine sapladım. Beni refleks olarak bıraktığında geri çekildim. Ama kapı kapanmıştı. Sadağımda bir ok çektim. Nişan aldığımda o da benle aynı şekildeydi. Bu asla kazanamayacağım bir kumardı. Oku yere indirdim ve omuzlarımı düşürdüm. "Ne yapacaksan çabuk ol."dedim ve oku sadağıma geri yerleştirdim. Sonrasında sırtımı dikleştirdim. İlk kez bir şey için dua etmeyi kesmiştim.

Onu gördüğüm anda oku bıraktım. Ok kolunu sıyırıp geçtiğinde korktu. Tabi o kendine gelene kadar aşağı inip duvara yapıştırdım onu. Gözlerime saldırdı. Kolayca kurtuldum. Tekme atmaya başlayınca biraz uzaklaştım o da bunu fırsat bilip bıçağını bileğime sapladı. Acıyla geri çekildim. Ve okumu sadağından çekip hazır konuma geçtim. O da benle aynı durumdaydı. Eğer oku atarsa onu öldürmenin tam altı farklı yolunu tasarlamıştım ki birden vazgeçti. "Ne yapacaksan çabuk ol." Vazgeçmesi kötü olmuştu. Yayı elinden aldım ve yüzünü duvara çevirip yapıştırdım. Ellerim vücudunda gezinip olası silahları buldu. Bıçakları alıp geri çekildim. "Şimdi konuşabiliriz." Yakınında durmak istemediğimden geri çekildim. Duvara yaslandım ve ona baktım. "Anlat bakalım Bastet. Okçulukta bu kadar iyi ve yakın dövüşte bu kadar kötü olmayı nasıl başardın?" Karanlıkların içinde beklerken kızdan güzel bir cevap bekledim. Kaçmaya kalkarsa aldığım bıçakları ona geri fırlatmaktan çekinmezdim. Elimdeki bıçaklarını salladım ona doğru.

Beni ters bir şekilde duvara yapıştırdı ve üstümdeki silahları aldı. Tamamen korumasızdım, neredeyse. Sonrasında geri çekildi ve bende ifadesiz bir şekilde arkamı dönüp ona baktım. "Şimdi konuşabiliriz." dediğinde duvara yaslanmış bana bakıyordu. "Anlat bakalım Bastet. Okçulukta bu kadar iyi ve yakın dövüşte bu kadar kötü olmayı nasıl başardın?" Gözlerimi devirdim ve derin bir nefes aldım. Sorusunu ceavplamadan önce küçük bir gıcıklık yapma isteği bastırmıştı. Botumun topunu sertçe yere vurdum ve taban kısmından çıkan bıçağı gösterdim diğerlerinin yanına bıraktım. "Bunu atlamışsın."dedim sonra yüzüme çok gıcık bir gülümseme yerleştirdim. Sonra okuma baktım. "Yakın dövüşte kötü değilim, sadece acemiyim. Çünkü dokuz yıldır sadece okçuluk yapıyorum, yakın dövüş ise 2 senelik."dedim ve yüzümü buruşturdum. Ama bana garip bir şekilde bakıyordu. Gözlerimi devirdim.

Yüzünde beliren arsız gülümseme etraftaki tehlikeyi hissetmeme neden olmuştu. Am Bastet'le ilgili olanını değil. O ise bıçağını çıkartıp diğerlerinin yanına attı. Eğer üzerinde başka olsa yaptığı hareketin bir anlamı olabilirdi. "Yakın dövüşte kötü değilim, sadece acemiyim. Çünkü dokuz yıldır sadece okçuluk yapıyorum, yakın dövüş ise 2 senelik." Kaşlarımı çattım. Dokuz yıl. Ben o kadar bile eğitilmemiştim. Tüm yeteneklerim tecrübelerime dayanıyordu. Bu kızın gerçek bir eğitimden geçmesi gerekiyordu. Yaslandığım yerden doğrulup ona yaklaştım. Bıçaklarını bir kenara bıraktım. Sadece bir tanesini alıp kemerimdeki boşluğa yerleştirdim. Eğer kendini bir savaşçı olarak görüyorsa bıçakları her yerde bulunan bıçaklardan değildi. Öyle bile olsa parmak izleri sayesinde muggle bilimlerini kullanacaktım. Daha detaylı bir araştırma için lazım olabilirdi. Ona yanaştım iyice ve yüzüne baktım. "Yetenekli olduğunu görüyorum. Bu yüzden yaşamana izin vereceğim." Eldivenli elimle yüzünü tuttum birden. "Ama o ağzını açarsan sana kendi oklarından yedirim. Roxanne'ye bile anlatma. Yoksa onu da öldürürüm." Yüzünü sıkıca tuttuğum için yamulmuştu yüzü ama bana hala öfkeli bakmaya çalışıyordu. Tek elimle iki bileğini tuttum arkasından. Diğer elimi de boynuna indirdim. "Beni anlamışsındır." Onu öptüm birden sert bir şekilde. Planladığım bir hareket değildi bu. "Artık beni hiç unutmazsın." Onu hala sıkıca tutuyordum. Saat ilerlemişti. Daha yapılacak çok işim vardı. Yine de bu kıza birkaç hareket göstermeden gitmeye niyetim yoktu.

Yaslandığı yerden doğruldu ve bıçaklarımdan birini kemerine yerleştirdi, ister istemez gerildim. Bana doğru gelmeye başlayınca ister istemez bir adım geriledim. Bana yakın bir şekilde durdu. "Yetenekli olduğunu görüyorum. Bu yüzden yaşamana izin vereceğim." dedi ve bir anda eliyle yüzümü sertçe kavradı. Eldivenin kauçuk yüzeyi canımı yakıyordu. Kauçuk. Asla parmak izi bırakmaz. Sadece usta katiller bunu kullanır. İster istemez nefesimi tuttum. "Ama o ağzını açarsan sana kendi oklarından yedirim. Roxanne'ye bile anlatma. Yoksa onu da öldürürüm." İşte bu çok büyük bir darbeydi. Evet, kendi hayatımı gözden çıkarabilirdim ama Rox'un kini asla. Hayatımda en değer verdiğim kişilerden en önemlisini tehlikeye atamazdım. Ellerimi arkamda birleştirdi ve sertçe tuttu. Yüzümü tutan eli ise bir anda boynuma kaydı. Boğazımı sıkacağını sanmıştım. Bu kadardı, bitti. Ama dudaklarımı sertçe dudaklarıma bastırdı. Şaşkınlık ve dehşet içinde öylece kalakaldım. Ellerimi hareket ettirebilsem bir şekilde kaçabilirdim. Ama canımı yakacak kadar sert tutuyordu ellerimi. Geriye çekildiğinde içimdeki öfke neredeyse patlamak üzereydi. "Artık beni hiç unutmazsın." dedi. Ellerim artık uyuşmaya başlamıştı. Biraz çırpınmaya çalışsamda başarılı olamadım. Boğazımı sıkmaya başlayınca konuştum. "Kimseye anlatmayacağım. Şimdi bırak beni. Canımı yakıyorsun!" dedim ve kendimi geri çektim. Beni bıraktığında hırsla kan oturmuş bileklerimi ovaladım. "Evet, seni unutmam. Çünkü bir daha gördüğümde öldüreceğim. "dedim hırlayarak. Pis bir şekilde ona bakıyordum hala.

"Kimseye anlatmayacağım. Şimdi bırak beni. Canımı yakıyorsun!" dediğinde onu bırakıp geri çekildim. Öfkeli bir şekilde bileklerini ovuşturuyordu. "Evet, seni unutmam. Çünkü bir daha gördüğümde öldüreceğim." Hala bana kötü bakmaya çalışıyordu. Gözlerimi kıstım. "Francisco'ya böyle davrandığını zannetmiyorum. Kesin sana yüzük verdiğinde ufak bir kız gibi kızarmış ve mutlu olmuşsundur. Ama ilerde evinin kadını olmanı değil iyi bir savaşçı olmanı istiyorum. Yeteneğin var." Onu bileklerini tuttum ve az önceki konuma geri getirdim. Bir elimi de boğazına koymuştum. "Sana az önce açık verdim fakat öfkeden farketmedin bile. Biri sana bu hareketi yapıyorsa ayağına basmak gibi basit bir hareket boğazını kurtarmana yardımcı olur daha sonra da kafa atabilir ya da onu ısırabilirsin." Arsızca sırıttım karşısında ve onu bıraktım. Denemeye kalkabilirdi. Arkamı dönmeden geriledim ve camın önüne geldim. Hala baya yüksekteydik. Camı açtım ve aşağı baktım. Kemerimden bir bıçak çıkardım ve Bastet'e doğru fırlattım. Hedefim o değildi. Bıçak yüzünün biraz ötesine saplandı. "O bıçağı kullanarak beni bulabilirsin. Yeterince geliştiğine inandığında beni ara ve bul. Seninle karşılaşmayı bekleyeceğim." Bıçağımın üzerinde tabiki benim simgem vardı. Bu sayede bu kadar ünlü bir suikastçi olabilmiştim. Bu kız da onu herkese göstermeyecek kadar akıllıydı. Ona bakarken kendimi aşağı bıraktım. Yere sırt üstü düşerken önce karanlığın beni gizlemesini bekledim. Sonrada okumu yaya taktım ve fırlattım. Yere güvenli inişim garantilenince hiç var olmamış gibi ortadan kayboldum.