[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Elaanore Rheanna & Metehan Bora Tunç & John Dillinger

Bütün günümü Hogwart'a yeni gelen Metehan'ın vasisisyle uğraşmıştım. Vasi işlemlerini hallettikten sonra bu haberi vermek ve en yakın arkadaşım Eleonare'yi görmek için Hogwart'a cisimlendim. Tabi bir de Metehan hakkında bilgi toplamak için gidiyordum.

Hogwart'a geldiğim de koşarak Eleonare'nın odasına çıktım. Kapıyı çalmadan içeriye girmiştim. Elenore kapı çalmadan içeriye girenlerri saygısız olarak nitelendirirdi ama ben haber vermek için gelmiştim ve bu haber onu çok yakından ilgilendiriyordu.Nefes nefese bir şekilde

-Resmi olarak artık Metehan'ın vasisisin dedim gülerek. Masanın önünde eski püskü duran sandalyelerden birine oturdum ve:

-Neden bu çocuk senin için çok önemli ? diye bir soru yönelttim. Bu soru ağzımdan aniden çıkmıştı. Ben bile neden bu soruyu sorduğumu anlayamamıştım. Her an ummadığım bir cevap ya da tepki alabilirdim. Bunun için biraz ciddileşmeye karar verdim. Elenore şaşırmış bir yüz ifadesiyle dona kalmıştı. Elenore'ye dönerek cevabını beklemeye koyuldum.

-Resmi olarak artık Metehan'ın vasisisin

Başımı kaldırıp kapıdan içeri hızla giren dostuma baktım. Neşeli bir şekilde sırıtarak kendini masamın önündeki sandalyelerden birine attı.

-Neden bu çocuk senin için çok önemli ?

Bu soru benim için o kadar aniydi ki bir an donakaldım. Şaşkın mavi gözlerimi ona çevirirken arkama yaslandım. Elimdeki parşömeni kenara bıraktım ve:

“Sana da merhaba John.” Dedim. Yüzüme alaycı bir gülümseme yerleşirken “Bu çocuk benim için önemli evet. Aslında onunla fazla olmadı tanışalı. Tesadüf sonucu gelişti her şey. İngiltere de yalnız kalırsa, yitip gidecek bir yetenek sadece. Bunu görünce onu evlat edindim. Onu tanıdıkça sevdim. İşte bu kadar!” Gülümseyerek ona bakmaya devam ettim
“Senin buraya geleceğini tahmin etmek zor olmadığından, çocuk şimdi buraya geliyor.”

Sanki bu sözcükler bekleniyormuş gibi kapı çalındı.

“Gir!” dedim kibar bir sesle.

Slytherin masasında yemek yerken bir çocuk omzunu dürttü.Dönüp:
"Ne?" diye homurdandı.
"Profesör Rheanna seni çağırıyor" dedi. Metehan'ın lokması boğazına kaçıyordu.
"Ne? Be-n. Beni.. Ça-çağırıyor. Rheanna?" Çocuk onaylarcasına başını salladı. "Acaba iksiri aldığımı mı gördü?" diye düşündü.
Yemeğini aceleyle atıştırıp masadan kalktı ve profesörün odasına gitti. Kapıyı çaldı. İçerden kibar bir ses "Girin" dedi. İçeri girince odaya şöyle bir baktı. Profesör masasında oturmuştu. Karşısında biri vardı. Gözlerini Metehan'a dikmiş bakıyordu. "Bu şekilde gözlerini dikmek zorunda mı?" diye düşündü. "
"Beni çağırmışsınız profesör" dedi sakince.

“Sana da merhaba John'' dedi yüzünde alaycı bir gülümsemeyle. Daha sonra devam etti:
- “Bu çocuk benim için önemli evet. Aslında onunla fazla olmadı tanışalı. Tesadüf sonucu gelişti her şey. İngiltere de yalnız kalırsa, yitip gidecek bir yetenek sadece. Bunu görünce onu evlat edindim. Onu tanıdıkça sevdim. İşte bu kadar!” Aslında beklediğim cavap bu değildi ama yinede inandırıcıydı. Gülümseyerek devam etti.
-“Senin buraya geleceğini tahmin etmek zor olmadığından, çocuk şimdi buraya geliyor.” Beni gerçekten iyi tanıyan kişilerden biriydi Eleonare. Tam yeni birşeyşer sormaya hazırlanıyordum ki kapı çaldı. İçeriye uzun boylu ve yakışıklı bir delikanlı girdi.

-"Beni çağırmışsınız profesör'' dedi kibarca. Gözlerinden birşeyleri merak ettiği belliydi. Elimi ona uazatarak kendimi tanıştırdım.
- Evlat, ben John Dillinger. Sihir Bakanıyım dedim ve elini sıktım. Metehan'ın iyi biri olduğu gözlerinden belliydi. Hatta o herkezden daha özeldi. İçinde , kimsenin cesaret edemeyipte yapamadığı şeyleri yapacak kadar cesur ve zekiydi. Eleanore'ya döndüm ve:
- Biliyorsun ki Metehan artık senin çocuğun sayılır. Eğer başına ne gelirse sen sorumlusun dedikten sonra Metahan'a oturması için sandelyeyi gösterdim. Metehan'a döndüm ve:
- Kısaca bana kendini tanıtır mısın ? Ailen kimdir ? Nereden geliyorsun ve Eleonare'yi vasi olarak kabul ediyor musun ? diye ard arda sorular sormuştum. Bu sorulardan korkmuştur muhtamelen ya da hatırlamak istemediği anılar canlanmıştır gözlerininin önüde.

-"Beni çağırmışsınız profesör!''

Bu sözcükler benim vâsii olduğum çocukta geliyordu. Gülümseyerek ona döndüm. Fakat John heyecanlı bir şekilde benden önce atılıp:

-Evlat, ben John Dillinger. Sihir Bakanıyım.

Mavi gözlerim ona çevrildi.

-Biliyorsun ki Metehan artık senin çocuğun sayılır. Eğer başına ne gelirse sen sorumlusun.

Bunu onaylarcasına başımı salladım.

-Kısaca bana kendini tanıtır mısın ? Ailen kimdir ? Nereden geliyorsun ve Eleonare'yi vasi olarak kabul ediyor musun ?

“John!” dedim bıkkın bir şekilde. “Biraz sakin ol.” Metehan’a dönüp:

“Ona her şeyi anlatabilirsin.” Dedim. Bakana güvenebilirdi çünkü bana bende güveniyordum. Yüzümde bir annenin çocuğuna duyduğu kadar büyük bir gururla onu seyretmeye koyuldum.

Sihir bakanının uzattığı eli sıktı. Mete sorulara boğazını temizleyip cevap verdi:


"Adım Metehan Bora Tunç. Türkiye'de ki sayılı ve köklü safkan alilelerden geliyorum. Tüm ailem öldürüldü. Yada en azından ben öyle sanıyorum. Neden tam olarak bilmiyorum. Bir Quidditch maçı izlemeye gitmiştim. Eve döndüm ve kardeşlerimi ölü buldum. Babamın sesini duydum ve ona doğru gittim. Biri asasını babama çevirmişti. Önce ben davrandım. Adam heykel gibi kaldı. Babama seslendim. Yanıma geldi. Bana bir çanta ve anahtar verdi. Anahtar beni buraya bu ülke sınrları içine getirdi.

Aileme ne oldu bilmiyorum. Annem ve babam yaşıyor mu bilmiyorum. Nerdeler ne yapıyorlar bilmiyorum."
Bunları söylerken göz yaşlarını tutamamıştı. Sesi güçlü çıksın diye var gücüyle uğraşıyordu. Ateşli gözlerle bakana bakıyor, onları kırpmıyordu bile.

"İngiltereye geldiğim de bir yere gittim tam hatırlamıyorum. Pub gibi bir yerdi. Orada (Gözlerini Eleanore'ye çevirdi) Profesör Rheanna ile karşılaştım. Beni buraya getirdi."

"Babam çok seyahat ederdi. İş seyahatlerine bazen beni de götürürdü. Genellikle yaz tatillerinde. İş seyahatlerinden ötürü ingilizce öğrenmiştim. Ama çok iyi değil gördüğünüz gibi. Öğrenmeye çalışıyorum."

dedi ve sustu. Daha fazla konuşamayacağını düşünmüştü. Durmadan yutkunuyordu.Bunları söylerken ruhsuz bir sesle söylemişti. Sesi çatlamasın, güçsüz zavallı görünmesin diye çok çaba harcamıştı. Bütün bunları anlatırken içinde bir öfke patlaması yaşamıştı. Bunları neden anlattığını da bilmiyordu. Sadece anlatmıştı işte.

“John!” dedi bıkkın bir şekilde. “Biraz sakin ol.” Gerçekten de merakım yüzünden yine art arda sorular sormuştum. Her zaman böyle olurdu. Daha sonra Eleonare, Metehan’a dönerek :

“Ona her şeyi anlatabilirsin.” dedi. Daha sonra konuşmaya başladı.

"Adım Metehan Bora Tunç. Türkiye'de ki sayılı ve köklü safkan alilelerden geliyorum. Tüm ailem öldürüldü. Ya da en azından ben öyle sanıyorum. Neden tam olarak bilmiyorum. Bir Quidditch maçı izlemeye gitmiştim. Eve döndüm ve kardeşlerimi ölü buldum. Babamın sesini duydum ve ona doğru gittim. Biri asasını babama çevirmişti. Önce ben davrandım. Adam heykel gibi kaldı. Babama seslendim. Yanıma geldi. Bana bir çanta ve anahtar verdi. Anahtar beni buraya bu ülke sınrları içine getirdi.

Aileme ne oldu bilmiyorum.

Annem ve babam yaşıyor mu bilmiyorum. Nerdeler ne yapıyorlar bilmiyorum." Bunlar söylerken gözlerini hiç kırpmadan bana bakıyordu. Güçlü görünmeye çabalıyordu. Elini omzuna uzattım ve:

- Üzülme evlat. Bu olayla bizzat kendim ilgileneceğim dedim gözlerinin içine bakarak ve ekledim:

- Sana söz veriyorum. Bunları söyledikten sonra "Devam et" dedim ciddi bir ses tonuyla:

"İngiltere’ye geldiğim de bir yere gittim tam hatırlamıyorum. Pub gibi bir yerdi. Orada Profesör Rheanna ile karşılaştım. Beni buraya getirdi." devam etti. "Babam çok seyahat ederdi. İş seyahatlerine bazen beni de götürürdü. Genellikle yaz tatillerinde. İş seyahatlerinden ötürü İngilizce öğrenmiştim. Ama çok iyi değil gördüğünüz gibi. Öğrenmeye çalışıyorum."

Anlatıkları beni çocukluğuma götürmüştü. Annem… Annem gözlerimin önünde öldürülmüştü. Annemi öldürenleri bulmaya ant içmiştim ve onlara en ağır işkenceyi yapacaktım ama yapamadım. Çünkü ; O pis katilleri korumaya almışlardı. Ama bakan olduktan sonra onları müebbet Azkaban cezası vermeiştim. Kimse de bunu sorgulamamıştı. Yüzüm, düşünceli bir hal almıştı. Kaşlarımı çatmış sadece dışarıya odaklanmış:

Fısıldarcasına:
- Başka ne yapabilirim sizin için ? diye sordum

Bu soruyu sorması bakana garip bir şekilde bakmasına sebep olmuştu. Yüreğinin derinliklerinde büyük bir öfke patlaması yaşıyordu. Ne olduğunu bilmeden içinde akkor gibi yanan bir güç hissetti. Biraz kısık bir sesle:

"Sen sihir bakanısın. Babam Türkiye'de ki bakanlıkta çalışıyordu.

Orayla temasa geç ve bana ailemi öldürenleri bulmamda yardımcı ol." dedi. Sesi kısıktı. Ama bağırsa böyle bir etkiyi yaratamazdı. İnsanın kanını donduran, yüreğine korku salan bir ses. Konuşurken, etrafına sanki sıcak hava dağıtıyormuş gibi güç dalgaları yayıyordu. Gözleriyle bakana bakıyor onun içini adete deliyordu.

Masasında oturmuş gelecek iyi haberleri bekliyordu. Bir yandan muggleların icat ettiği şu meyve sularından almış onları yudumluyordu.
"Şu mugglelar salak yaratıklar ama yinede işe yarar şeyler yapabiliyorlar" diye düşündü. Kapı çalınca bardağı bırakıp kapıya doğru seslendi.
"Girin"İçeri bir adam girdi. Oturmasını işaret ettikten sonra gözlerinin içine bakmaya başladı.
"Eveeet Erim. Son durum nedir?" Erim denen adam boğazını temizledikten sonra:
"Geriye bir tek Metehan denilen velet kaldı. Evet Alp ve karısını öldürdüm." dedi. Bunu söylerken suratına vahşi bir gülümseme yerleştirdi.
"Geriye sadece nereye gittiğini bilmediğimiz şu ortanca çocuk Mete kaldı. Onu da bulduk mu bu iş tamamdır." Sonra ekledi:
"Paramı ne zaman alacağım?" diye sordu.
"Aah." dedi rahatlamış bir sesle.
"Sonunda iyi bir haber. Çocuğun değil bu şehirde bu ülkede olduğunu bile sanmıyorum. Alp onu yurt dışına göndermiş olmalı. Çok akıllı bir çocuktu. Hem seni durdurabilmiş ti değil mi?" dedi sırıtarak.
"Arkam dönüktü. Görmemiştim" diye tısladı Erim. Diğer adam kahkaha atarak cevap verdi.
"Öyle yada böyle. Seni yenmiş sayılır. Neyse. Şu çocuğu bulmak lazım ilerde ortaya çıkıp problem yapabilir. Ne olacağına bir bakarız. Kimseye belli etmeden aramaya devam. Bu arada" masaya bir para kesesi koydu. " bu da senin payn. İyi iş çıkardın. Aferin. Şimdi gidebilirsin." dedi gülümseyerek. Erim tam kapıdan çıkacakken:
"Çocuğu bulmanı beklemiyorum. Ama eğer onunda ölüsünü getirirsen, bu aldığın paranın iki katını öderim sana." dedi.
Erim başıyla onaylayıp çıktı.

Kendisi öldürmek isteyen bu adamlardan habersiz olan on beş yaşında ki Metehan binlerce kilometre uzakta, biri kadın, iki yetişkinin karşısında, bir okulun odasında, bir adamdan, bir sihir bakanından yardım istiyordu..
"Bana ailemi öldürenleri bulmamda yardımcı ol." dedi. Bu sesde duygudan eser yoktu.

Bu dünyada her insanın belli bir görevi vardır. Hepsi yapması gerekeni yapar. Kimisi karanlığa, kimisi ışığa hizmet eder. Metehan içinde ki nefretle karanlığa doğru ilk adımını atmıştı...


SON!......