Gitmemi istiyorsan, bu beni son görüşün.

Konu: Gitmemi istiyorsan, bu beni son görüşün. Cuma Ağus. 31, 2012 1:54 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Dave & Anastacia

Sözümü tutmuştum. Cia'yla görüşmemizden sonra bir daha çıkmamıştım karşısına. Ancak bu sözü verdikten sonra beni öpmesi ve sonra koşarak kaçması da ilginç bir durumdu. Cia'nın ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum. Beni hayatında istemiyordu değil mi? Peki öyleyse neden dudakları bana aksini hissettirmişti? Düşüncelerimi bir kenara bırakıp yanımdaki arkadaşlarıma odaklanmaya çalışmıştım. Benden bir dönem küçükler, şuan son sınıflardı. Her binadan öğrenci vardı. Hepsi erkekti yalnız. Erkek erkeğe zaman geçirmek istemiştik. Yaklaşık on kişiydik. Son zamanlarda alkole sarmıştım iyice Cia yüzünden, herkesi boşlamıştım. Artık arkadaşlarıma da zaman ayırmaya çalışıyordum. VI. katın terasındaydık, ne günlerim geçmişti burada. "Hey, Dave. Getirdiğin viskiler bir harika!" İngiliz aksanından dolayı bağıran kişinin Joseph olduğunu düşünüyordum. "Sağol adamım," Burada iki ingiliz vardı ve biri bendim. Ancak iki yaşımdan beri Amerika'da yaşıyorum. Bu yüzden normal konuşmalarımda amerikan aksanım vardır. Sadece istediğimde ingiliz aksanını kullanırım. Bu arada, içmeye devam ediyorduk. Herkese yetecek, hatta artacak kadar içki vardı.

1 saat sonra

Kimileri sarhoş olmuştu, kimilerinin kafası iyiydi. Bense ikisinin arasında bir yerdeydim. Kendimi az da olsa kontrol edebiliyordum. Joseph ve Daniel bir kenara çekilmiş konuşuyorlardı. İkisi de Gryffindorluydu. İstemeden kulak misafiri olduğum muhabbet, kalbimi söküp almıştı resmen. İşte hiç beklemiyordum bunu. Lanet olsun diye sayıklarken, elime geçen her şeyi içtim ve artık gerçekten körkütük sarhoş olmuştum. Çünkü buna ihtiyacım vardı. Bizimkiler yavaş yavaş dağılmaya başlamıştı, bense hala bir köşede öylece oturmuş içmeye devam ediyordum. En son Daniel kalmıştı, bana gideceğini belirten bir kafa işareti yaptığında başımla onayladım ve bir şişenin daha dibini buldum. Boş içki şişeleri, sigara paketleri arasında öylece oturuyordum. Oldukça acınası bir durumdu ve saat yaklaşık olarak 3'e gelmiş olmalıydı. Düşüncelere dalmışken gelen ayak sesleriyle irkildim. Başımı kaldırıp terasın girişine baktığımdaysa oldukça aşina olduğum ve şuan kesinlikle görmek istemediğim bir yüz vardı karşımda. İçimden küfrettim. Anastacia, tam arkasını dönüp gitmek üzereyken "Sen sadece git, tamam mı Anastacia?" dedim oldukça sinirli bir sesle. Cia, şoka uğramış bir şekilde dönüp bana baktı. "Kimin yanına gidiyorsun? Şu sevgilinin mi? Ha, söyle bana! Hector'un yanına mı?" İyice kendimden geçmiştim ve bağırıp duruyordum. Kesinlikle o kibar, centilmen Dave'den eser kalmamıştı. "Peki sana bir soru, Cia. Seni benim kadar seviyor mu? Sevmiyor tabiki, kimse sevemez!" Söylediklerimi kontrol edemiyordum. Söylemek istediklerim kesinlikle bunlardı ancak söylemem gerek bunlar değildi. "Ben sözümü tuttum ve karşına çıkmadım. Bu süreçte seni unuttuğumu mu sandın Cia? Lanet olsun, keşke! Hector adlı bir herifle çıktığını duymak beni ne hale getirdi biliyor musun? Ama dur, haklısın. Bende sana yeterince, hatta gerektiğinden fazla değeri vermeseydim beni seçerdin değil mi! Konuşsana, hadi konuş Cia. Seni hiç sevmedim de, Hector'la mutluyum de. Seni unutmaya çalışacağım, yeter ki söyle. Gerçekleri duymak istiyorum artık!"

Saat gecenin 3'üydü ve ben gözlerim açık, yatağımın üzerindeki kırmızı kalın kumaşa bakıyordum. Etraftan sakin ve düzenli nefesler geliyordu. Bu gece bir türlü uyuyamayan sadece ben mi vardım yani? Bu düşünceyle derin bir nefes aldım ve üzerimdeki ayıcıklı pijamalarımı umursamadan terliklerimi ayağıma geçirip ortak salona, oradan da kuleden inen merdivenlere yöneldim. VI. kata indiğimde gözüme terası kestirmiştim bile. Ve buradan gördüğüm kadarıyla da etrafta kimse yoktu. Açıkçası amacımın ne olduğunu bilmiyordum. Uyuyamamıştım ve Hogwarts'ın manzarasını süzmek belki biraz uykumu getirebilirdi. Ilık bir balkabağı suyu kadar olamazdı, ama belki...
Terasa çıktığım anda gözlerimi kapadım ve soğuk havanın bedenimi titretmesine izin verdim. Gözlerimi açtığımda sağ tarafımda Dave duruyordu. Gözlerim korkuyla açıldı ve bunun bir rüya olduğunu düşünmeye başladım. Kim gözlerini açıp kapayınca karşısında... Karşısında Dave Frederic Sh'eils'i görürdü ki? Derin bir nefes aldım ve bugünlük yeterince uykumun kaçtığına karar verip girdiğim yerden geri çıkmaya yeltendim. Kimse halisünasyonları sevmezdi. Tam girişe dönmüştüm ki arkamdan gelen ses beni durdurdu. Oysa ki halisünasyon olmasını nasıl da istemiştim. Bir daha karşına çıkmayacağım dedikten sonra yaptıklarım aklıma geldikçe kendime sinirden deli oluyordum. "Sen sadece git, tamam mı Anastacia?" dedi sinirle. Dudaklarından dökülen kelimeler anlaşılabilirdi ama yine de yuvarlanıyordu. Şaşkınlıkla ona döndüm. Bir daha karşıma çıkmayacağını söyleyen o değil miydi? "Kimin yanına gidiyorsun? Şu sevgilinin mi? Ha, söyle bana! Hector'un yanına mı?" diye bağırdı bu sefer. 10 gün önce bana Dave'i bu halde göreceksin deseler onlara gülmezdim bile. Şimdiyse karşıma geçmiş, kendini kaybetmiş bir halde bağırarak bana Hector'ın sevgilim olduğunu söylüyordu. "Peki sana bir soru, Cia. Seni benim kadar seviyor mu? Sevmiyor tabi ki, kimse sevemez!" Gözlerimin önündeki görüntü iç acıtıyordu. En son konuştuğumuzdaki sakinliğinden eser yoktu üzerinden. Gözü dönmüş bir adam görüntüsü çiziyordu şimdi bana. Belki en başta ona acımıştım, bu haline. Ama saçma sapan dedikodular, yarım yamalak duyduğu şeyler bu hale getirmişti onu. Sinirle "Kes sesini!" diye bağırdım. Gecenin 3'ü olduğunu ve bizi kimin duyduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. "İlgi göstermeseydin seni severdim mi?! Ben seni sevdim, Dave! Uzun bir süre sevdim hem de!" dedim kısık ama güçlü bir sesle. "Bilmem hatırlıyor musun, en son sarhoş olduğunda da aynı şeyleri söylemiştin. Ve ben sana inanmıştım! Sonra ne olduğunu da hatırlarsın eminim."

"Kes sesini!" diye bağırdı önce Cia. O öyle diyince konuşmasını bekledim ve sesimi tamamiyle kestim. "İlgi göstermeseydin seni severdim mi?! Ben seni sevdim, Dave! Uzun bir süre sevdim hem de! Bilmem hatırlıyor musun, en son sarhoş olduğunda da aynı şeyleri söylemiştin. Ve ben sana inanmıştım! Sonra ne olduğunu da hatırlarsın eminim." dedi kısık ama güçlü bir sesle. Sözlerini bitirdiğine emin olduğum zaman cevap vermek için düşüncelerimi netleştirmem gerekiyordu. Kafam bu kadar iyiyken pek mümkün değildi bu ancak yine de denemeliydim. Sonuçta karşımdaki Cia'ydı, sevdiğim kadın.. Ne diyecektim, ne diyebilirdim ki? Haklıydı, evet. Ancak ben onu o zaman da seviyordum, yalan değildi ki. Sadece yalan söylemem gerekmişti, o zamanlar pisliğin tekiydim. Ancak sonradan çok şey değişti. Şimdi Cia için canımı vermeye bile hazırdım. Gözlerine baktım ve elimdeki şişeyi yavaşça yere bıraktım. Karşımda durmuş, öfkeyle bana bakan Cia'ma yaklaştım. Soğuktan buz gibi olan elimi, sımsıcak yanağına götürüp gözlerine baktım. "Ama Cia, ben seni içki içerken de seviyorum, kahve içerken de." Dudaklarımın biraz yukarı kıvrıldığını hissettim. Evet, kafam yerinde değildi ancak Cia'nın o gözlerine bakınca unutuveriyordum her şeyi. "Meyve suyu içerken de, su içerken de, ne bileyim şu muggle işi kolaları içerken de." Sözlerimi ciddiyetle tamamladım daha sonra "Ben hep seni seviyorum, hep sevdim; hep seveceğim."

O "Ama Cia, ben seni içki içerken de seviyorum, kahve içerken de." derken öylece yüzüne bakmaya devam ettim. Bazen gerçekten sapıtabiliyordu. Gözlerim kenarları hafifçe kalkan şekilli dudaklarına takıldı. "Meyve suyu içerken de, su içerken de, ne bileyim şu muggle işi kolaları içerken de." Hafifçe yukarı kıvrılan dudaklarımı görmemesi için başımı aşağı eğdim. Zaten sonra hafif alaycı konuşması gitmiş, yerini ciddi bir ses tonuna bırakmıştı. "Ben hep seni seviyorum, hep sevdim; hep seveceğim." Başımı kaldırdığımda gözlerimin kenarlarına dolan yaşlarla ona baktım. Bir taraftan saniyede 10 kat hızlı atan kalbimin sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Kullandığı ses tonundan nefret ediyordum. Direk kalbime gidiyordu sanki. Bir insan nasıl bu kadar içten, yumuşak ve okşayarak söyleyebilirdi ki kelimeleri?
Bedenimi serbest bırakıp göz yaşlarımın akmamasına çalıştım. Dave beni gerçekten seviyordu belki... Belki şimdiye kadar onu kabullenmemekle sadece aptallık yapmıştım. Belki de boşu boşuna acı çekiyordum bunca zamandır. Düşüncelerimle derin bir nefes aldım ve Dave'in gözlerine baktım. Lanet olası gözleri... Beni kendilerine çekiyor gibiydiler. Gerçi onda beni ona çekmeyen bir şey var mıydı ki? "Odaklan, Anastacia!" diye bağırdı beynim kendime. "Daha 10 dakika önce ondan nefret ediyordun!" Nefret... Gereğinden güçlü bir kelimeydi aslında. Yine de bu kadar aptal olmamalıydım. Kendimi bu kadar çabuk kaptırmam dengesizlik, saçmalık olurdu. Başımı hafifçe öne eğdim ve konuşmaya başlamadan önce tekrar kaldırdım. "Sadece sana sarılmama izin ver," dedim kısık bir sesle. Kollarım boynuna dolanırken 'sadece'yi yanlış yere koyduğumu fark etmemiştim. Yüzümü boynuna sakladım ve kokusuyla dolu derin bir nefes aldım. "Seni sevmediğimi söylemeyeceğim," dedim geri çekilmeden. Boğuk da olsa duyabildiğimi düşünüyordum. "Ama bir insanın diğerini kırabileceği en kötü şekilde kırdın beni. Hatanı biliyorsun." Boynunu biraz daha kavradım ve bedenimi onunkine karşı gevşettim. Uzun zamandır hiç sahip olmadığım kadar huzur veriyordu yakınlığı.

Cia, başını hafifçe öne eğdi ve kısık bir sesle konuşmaya başlarken tekrar kaldırdı."Sadece sana sarılmama izin ver." Kollarını boynuma doladığı zaman dünyaların benim olduğunu hissettim. Aslında zaten öyleydi. Cia, benim dünyamdı. Bir anlık şokla ne yapacağımı bilemesem de, kollarımı beline doladığımı hatırlıyorum en son. Boynuma sakladığı yüzünü geri çekmeden derin bir nefes aldı ve beni Dünya'nın en mutlu adamı yapacak cümleyi söyledi. "Seni sevmediğimi söylemeyeceğim." Yüzüme geniş bir gülümsemenin yayıldığını hissettim. Cia'nın bir gün tekrar bana ait olacağını biliyordum. Ona çok, çok aşıktım; aşığım ve hep öyle kalacağım. "Ama bir insanın diğerini kırabileceği en kötü şekilde kırdın beni. Hatanı biliyorsun," dediğinde gülümsememin biraz solduğunu hissettim. Evet, ben bir pisliktim. Cia'mı nasıl üzebilmiştim bu kadar? Boynumu biraz daha kavradığında düşüncelerimden sıyrıldım ve anın keyfini çıkarmaya çalıştım. Şuan, her şeyden herkesten çok sevdiğim kadın kollarımdaydı. Daha ne isteyebilirdim ki? İstemeye istemeye biraz geri çekildim, açıklamam gereken durumlar vardı. Yüzünü ellerimin arasına alıp konuşmaya başladığımda, birkaç sene önceki Anastacia'yı gördüm. Saf, masum, narin Fransız kız. Gülümseme engel olamamıştım, hiç tahmin etmezdim bunların olacağını. Ancak, iyiki olmuştu. "Madamoiselle*, sana söz veriyorum. Seni bir daha kırmayacağım, incitmeyeceğim ve üzmeyeceğim. Ve geçmişteki tüm hatalarım için karşımdaki güzel bayandan af diliyorum," dedim ve önünde diz çökerek ellerini tuttum. Evet, belki de tüm gururumu ayaklar altına almaktı bu yaptığım; ancak Cia için değerdi. Ve onun bu gibi centilmenlikleri sevdiğini biliyordum, o bir Fransız kızıydı ve onun sevdiği her şey, benim için tapınılanabilecek bir şey.

*Matmazel

Belimi saran kolları beni evimde gibi hissettiriyordu. O geri çekilmeden önce burnumu boynuna sürttüm. "Mademoiselle, sana söz veriyorum. Seni bir daha kırmayacağım, incitmeyeceğim ve üzmeyeceğim. Ve geçmişteki tüm hatalarım için karşımdaki güzel bayandan af diliyorum," dedi yüzünde küçük bir gülümsemeyle. Ellerimi tutup dizlerinin üstüne çökerken onu şaşkınlıkla izliyordum. Iım... Bir evlenme teklifi gelmeyeceği kesindi ama zaten ben anlamam gerekeni biliyordum. Rahatsız bir tavırla yanaklarımı ısırdım. Bir yandan da Dave'le buluşmuş ellerimize dikmiştim gözlerimi. "Dave..." dedim sönük bir sesle. Evet diyemezdim... Onuruma bunu yapamazdım. Ama yine de ondan nefret etmediğim de gayet açıktı.
Derin bir nefes aldım ve ellerini kavrayıp onu ayağa kaldırdım. Hareket ederken bir yandan da iki saniye sonra ne yapacağımı düşünüyordum. Dave'in ellerini tutmak nasıl kalbime bu kadar acı ve aynı zamanda bu kadar rahatlık verebilirdi ki? Ellerini zorla da olsa bırakıp bir iki adım geri gittim. Yüzümde bir gülümseme oluşurken dudaklarımdan kendi kendine dökülecek olan kelimeleri bekliyordum. Taa ki "Dave!" diye bağıran cırtlak bir ses kulak zarlarımdan geçene kadar. Ben öylece izlerken sarı saçlı ve kesinlikle bir s*rtük olduğu belli olan bir kız Dave'in boynuna atladı. "Seni çok özledim aşkım. Ne zamandır buluşmuyoruz." Görüşüme kırmızı bir perde inerken sarsak adımlarla geriledim. Hiçbir şey düşünemiyordum. Tam anlamıyla hiçbir şey. "Dave..." diye fısıldadım ikinci kez. Bu sefer acı çeker gibiydi sesim. Dave kızın kollarını zorla boynundan çekerken camlaşmış gözlerimle onu izledim. Önüme geldiğinde tam ağzını açmıştı ki elim hızla sağ yanağına indi. Bir yandan da gözlerimden yaşlar süzülüyordu. "Aptal olan benim." diye fısıldadım ona. Sonra da arkama bakmadan kuleye koşmaya başladım. Dave beni o s*rtükle aldatmış mıydı bilmiyordum. Tek bildiğim, canımın acıdığıydı. Kalbimin ağrıdığıydı. Ama bu sefer ona olan nefretimden değil, aşkımdandı. Kıskançlığımdandı.

Rp Sonu.