Şikayetler

Konu: Şikayetler Perş. Ağus. 30, 2012 9:18 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Aaron Anderson & Anastacia Bouviér
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Konu: Geri: Şikayetler Perş. Ağus. 30, 2012 10:23 pm

"Anladım. Tamam, teşekkür ederim."
Başımı önümdeki Aritmansi kitabından kaldırmadan, yanımdan ayrılan Ravenclaw'a teşekkür ettim. Ders yardımı alırken en iyisi bir Rav'a sormaktı. Hem geri çevirmiyorlardı hem de neredeyse her şeyi sular seller gibi biliyorlardı. Tabii ki hepsi değildi. O yüzden yardım seçerken dikkatli karar verirdim.
Önüme gelen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve atkımı burnuma çektim. Şu sıralar havalar iyice soğumuştu ve bence bu mükemmel bir şeydi. Sanırım bu yüzden avluda oturan 3-4 kişiden biri bendim. Soğuğa, kışa bayılırdım. Atkımın sayesinde ılık bir nefes aldım ve çıkan sıcak havanın burnumu ısıtmasını bekledim. Küçük şeyler bazen içimi öylesine ısıtıyordu ki deli olduğumu düşünmeye başlıyordum. Ben bile.
Ah, aptal düşünceler. Şu formülü daha yeni yeni anlamaya başlamıştım. Aritmansi baştan sona zordu fakat diğer -Mitoloji ve uçuş hariç- derslerden daha çok seviyordum. Bana mazoşist diyebilirsiniz, ben de öyle düşünüyorum.
Önümdeki kitabın üzerine bir gölge düşünce hızla başımı kaldırdım. Phomel'in sevgili Aaron'ı önümde duruyordu. Bu tatlı çocuğa acımadan edemiyordum doğrusu. Öküzümün gidişatı iyi değildi ve Aaron'ın hiçbir şeyden haberi yoktu. Yine de gülümsedim. "Selam, oturmaz mısın?" dedim bir şey söyleyeceğini bilerek. Bir yandan da elimdeki kitabın arasına bir kağıt sıkıştırıp kapatmakla meşguldüm.

Konu: Geri: Şikayetler Perş. Ağus. 30, 2012 10:51 pm

Avluda otururken düşündüğü tek kişi Melanié, hissettiği tek şey de acıydı Aaron'ın. Son zamanlarda Mel'in kendisine soğuk davrandığının, başka erkeklerle muhabbet ettiğinin ve takıldığının farkındaydı. Ellerini cübbesinin cebine soktu ve derin bir nefes alıp verdi. Mel'in ondan neden soğumuş olduğunu bilmiyordu, bilmek için deli oluyordu ama bilmiyordu işte. Onu geri kazanması gerekiyordu, genç kızı bir an olsun aklından çıkaramıyordu. Çoğu arkadaşı onu bekleyerek aptallık yaptığını, kendisine yazık ettiğini söylüyorlardı. Ancak Aaron'ın umurunda değildi. Mel'in güzel gözleri, tatlı kokusu ve dinlendirici sesi olmadan yaşayamazdı Aaron. Mutluluğu onda bulmuştu. Onunlayken çektiği acıları, yaşamış olduğu iğrençlikleri unutuyordu. Ancak son günlerde Mel ondan olabildiğince uzak duruyor ve Aaron kendisine bir şeyler yapmak üzere teklifte bulunduğunda genç kız ona kibarca bahaneler sunuyordu. Ödevler, yorgunluk, başka planlar... Aaron çıldırmak üzereydi. Nerede yanlış yaptığını bilmiyordu. Avluya gelip giden öğrencilere göz attı. Burada dakikalardır o kadar dalgın bir şekilde oturuyordu ki, biraz ötesinde kitabına gözlerini dikmiş olan Anastacia Bouviér'i fark etmemişti bile. Anastacia Mel'in en yakın arkadaşıydı. Aaron bir anda ayağa kalkmış olduğunu fark etti. Aklına bir fikir gelmişti. Anastacia Mel'in kendisinden neden bu kadar uzak durmak istediğini biliyor olmalıydı. Sonuçta onun en yakın arkadaşıydı, değil mi? Her şeyi konuşuyor olmalıydılar. Aaron kitaplarını kollarının altına sıkıştırdı ve hızla genç kıza doğru yürüdü. Anastacia onu gördüğünde gülümsemişti. Kitabını bir kenara bıraktıktan sonra "Selam, oturmaz mısın?" diye sordu. Aaron da ona gülümsedi, ancak gülümsemesinde bir kırgınlık, bir burukluk vardı. Genç adamın içinden gülümsemek gelmiyordu, bu işi çözmeden de keyfi yerine gelmeyecekti. Anastacia'nın yanına oturduktan sonra Aaron derin bir nefes aldı ve o da kitaplarını bir yana bıraktı. "Şey, selam," dedikten sonra meraklı gözlerle ona bakmakta olan Anastacia'nın yüzüne baktı. "Anastacia, seninle konuşmam gereken çok önemli bir şey var," dedikten sonra genç kızın vereceği tepkiyi ölçmek üzere birkaç dakikalığına sustu. Anastacia ona konuşması için destek vermek üzere gülümsedi. Aaron da konuşmaya devam etti. "Konuşacağım şey Mel ile ilgili," dedi Aaron. "Ona karşı yanlış bir davranışta bulundum galiba, benden sürekli kaçıyor. Bu konuda bir bilgin var mı? Onun en yakın arkadaşısın, sana her şeyini anlatıyor olmalı."

Konu: Geri: Şikayetler Perş. Ağus. 30, 2012 11:13 pm

Aaron'ın yüzünde buruk bir gülümseme belirdi yanıma oturmadan önce. Ben de bir iç çektim ve kitaplarını bir yana bırakırken onu izledim. Bana döndüğünde yüzünde gülümsemeden eser yoktu. "Şey, selam. Anastacia, seninle konuşmam gereken çok önemli bir şey var," dedi ve durakladı. Desteklemek istercesine gülümsedim. Ne soracağını biliyordum ve ne söyleyeceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Gerçekten yazıktı, çok yazık. İçten içe Phomel'e kızmıyor değildim. "Konuşacağım şey Mel ile ilgili," dedi beni şaşırtmadan. "Ona karşı yanlış bir davranışta bulundum galiba, benden sürekli kaçıyor. Bu konuda bir bilgin var mı? Onun en yakın arkadaşısın, sana her şeyini anlatıyor olmalı." Cümlesini bitirdiğinde yüzünde çaresiz bir ifadeyle bana bakıyordu. Köpeği arabanın altında kalan çocuğa durumu izah etmek gibi bir şeydi bu. Nasıl açıklayabilirdim ki?
Derin bir nefes alıp başımı öne eğdim ve kucağımdaki ellerime baktım. Bir yandan da zorda kaldığım her zaman yaptığım gibi parmaklarımı birbirine geçirmiş, döndürüp duruyordum. "Aaron, şey..." diye başladım lafa nasıl gireceğimi bilemeyerek. Daha önce hiç böyle bir duruma düştüğümü hatırlamıyordum. "Phomel şu sıralar... Başkalarıyla takılıyor, anlarsın ya?" Başımı korkarak kaldırdım ve bana aynı ifadeyle bakan Aaron'ın suratına gözlerimi diktim. Kendiliğinden yukarı çıkan omuzlarımı indirdim ve sonunda "Hadi ama, onu bana söyletmeyeceksin, değil mi?" dedim teslim olmuş bir şekilde. Eminim ki artık anlamıştı. Yüzüme Aaron'ın içini rahatlatmak için bir gülümseme yerleştirmek istedim ama kim önünde biri acı çekiyorken gülümserdi ki?

Konu: Geri: Şikayetler Perş. Ağus. 30, 2012 11:37 pm

"Hadi ama, onu bana söyletmeyeceksin, değil mi?" Aaron gerginlikle bakışlarını Anastacia'nın yüzünden kaçırdı. Genç kızın ne söyleyeceğini biliyordu. Ama Mel'in bunları neden yaptığına bir anlam veremiyordu. Aaron Mel'i bu kadar severken, Mel neden ona karşı bu kadar kayıtsız davranıyordu? Aaron kollarını göğsünde birleştirdi, somurtarak Anastacia'ya baktı. "Nerede hata yaptığımı, hatta ne yaptığımı bile bilmiyorum." Bunları kendi kendine mırıldanırcasına söylemişti. Ancak yanındaki genç cadının onu duyduğundan emindi. Aaron başını iki yana salladı, yaşadığı şeyleri hala idrak edemiyordu. Zaten çekmekte olduğu acıların, taşımakta olduğu yaraların verdiği üzüntüyle kahrolmuş durumdaydı, bir de üzerine Mel'in ondan uzak durmak istemesi eklenmişti. "Yaşadığım onca iğrenç şeyden sonra, bu okula gelmek başıma gelmiş olan en iyi şey. Mel ile tanıştığımda, sanki dünyanın en mutlu erkeği ben olmuştum. O her zaman bana karşı mesafeli davranmıştı, ancak yine de benimle beraber olmak istemediğini belli edecek bir davranışta bulunmamıştı. Belki de onu yanlış anladım, bilmiyorum," dedikten sonra derin bir nefes aldı Aaron. Başına feci bir ağrı saplanmıştı. Bunun uykusuzluktan mı, yoksa çektiği acıdan mı olduğunu bilmiyordu. Aslına hepsi bağlantılıydı, acı çekmekten uyuyamıyordu, uyuyamamaktan da başı ağrıyordu. "O her benden kaçtığında, her başkasıyla beraber olduğunda, kalbime bir acı saplanıyor sanki. Arkadaşlarım bana peşini bırakmamı söylüyorlar. Aptal olduğumu. Ama ben kendimi onu sevmekten alamıyorum," dedikten sonra Anastacia'nın yüzüne baktı ve hafifçe gülümsedi. "Üzgünüm, dertlerimle seni yordum. Ama sanırım birisiyle konuşmam gerekiyordu." Aaron iç çekti. Soğuk bir esintinin ardından boynundaki atkıya daha da sarıldı.

Konu: Geri: Şikayetler Cuma Ağus. 31, 2012 12:25 am

Aaron somurtan bir yüzle bana baktığında dudaklarımı ısırıyordum. Phomel bana Aaron'ın neler çektiğini anlatmıştı ama şimdi o daha da çok üzüyordu. Yine de Aaron'ın, açıkçası, nasıl böylesine sevmeye devam ettiğini anlayamıyordum. Dave'in bana olan sevgisini anlayamadığım gibi.
"Nerede hata yaptığımı, hatta ne yaptığımı bile bilmiyorum." dedi kısık, acı çeken bir sesle. Aptal, diye düşündüm kendi kendime. O kadar çok seviyordu ki hatayı kendinde arıyordu. Phomel'e de kızamıyordum ki. Ne yaparsa yapsın en yakın arkadaşımdı o benim. "Yaşadığım onca iğrenç şeyden sonra, bu okula gelmek başıma gelmiş olan en iyi şey. Mel ile tanıştığımda, sanki dünyanın en mutlu erkeği ben olmuştum. O her zaman bana karşı mesafeli davranmıştı, ancak yine de benimle beraber olmak istemediğini belli edecek bir davranışta bulunmamıştı. Belki de onu yanlış anladım, bilmiyorum," dedi ve içine derin bir nefes çekti. "O her benden kaçtığında, her başkasıyla beraber olduğunda, kalbime bir acı saplanıyor sanki. Arkadaşlarım bana peşini bırakmamı söylüyorlar. Aptal olduğumu. Ama ben kendimi onu sevmekten alamıyorum," dedi ve üzgün gözlerle bana baktı. "Üzgünüm, dertlerimle seni yordum. Ama sanırım birisiyle konuşmam gerekiyordu." dedi hafif bir iç çekerek. Birkaç saniye boyunca Aaron'ın yanımda hüzünle oturan görüntüsüne baktım ve bir anda kollarımı etrafına sarıp sıkı sıkı sarıldım. Ne yapayım, dayanamamıştım. Küçük, savunmasız bir çocuk gibi duruyordu önümde. Geri çekilince yüzümle buruk bir gülümsemeyle ona baktım. "Ben de aptal olduğunu düşünüyorum," diye itiraf ettim o bana balık gibi bakarken. "Ama sadece sorunu kendinde arayacak kadar kör olabildiğin için. Çok az kendini tut, onu biraz rahat bırak. Öküzümü tanıyorsam seni kesin özler," Derin bir nefes aldım ve yaklaşıp başımı omzuna koydum. "Benim de durumum seninle aynı gibi, biliyor musun bilmem. Tam da değil ama. Sadece beni incitmiş birini hala seviyorum..." dedim bir iç çekerek. Sonra başımı kaldırıp ona güven verici bir gülümseme gönderdim. İnsanın içten arkadaşlara sahip olması güzeldi.

Konu: Geri: Şikayetler Cuma Ağus. 31, 2012 12:53 am

"Benim de durumum seninle aynı gibi, biliyor musun bilmem. Tam da değil ama. Sadece beni incitmiş birini hala seviyorum..." Anastacia'nın bu sözleri üzerine Aaron sevecen bir şekilde gülümsedi ve kolunu genç kızın omzuna attı. Derin bir iç çekişin ardından, bütün acılarını ve zihninde kol gezen tüm düşünceleri bir kutuya koyup sakladı ve o an için sadece arkadaşını dinlemeye karar verdi. Genç kız onun derdini dinlemişti, şimdi sıra kendisindeydi. "Biraz anlatmak ister misin? Yani, bazen bazı şeyleri çok iyi tanıdığımız kişilerdense farklı kişilerle konuşmak iyi gelebilir," dedikten sonra genç kızın yüzüne baktı. Herkes acı çekiyordu, herkes üzülüyordu. Aaron yalnız olmadığını fark ettiği için mutluydu, başkalarının acılarını dinlemek ve onların acılarını dindirmek için uğraşmak, kendi acısını unutmasına yardımcı oluyordu. Aaron her zaman içine kapanık biri olmuştu, muggle dünyasında gitmiş olduğu okullarda hep dışlanan, istenmeyen kişiydi. Buna dayanamayacağını anladığında annesi ile konuşmuş ve bu şekilde Hogwarts'a gelmişti. Buraya geldiği günden itibaren de çok geniş ve sıcak bir çevresi oluşmuştu, herkes onu seviyordu, bir sürü dostu vardı. Kızlarla ilgilenmeye başlamıştı. Mel ile tanışana kadar. Mel... Aaron Mel'in yine zihnine girmesiyle yüzünün asıldığını fark etti. Başını hafifçe sağa sola salladıktan sonra Ann'e tekrar baktı. Genç kızı dinlemeyi gerçekten çok istiyordu, onun derdini dinlemek ve bir çözüm bulmak.

Konu: Geri: Şikayetler Cuma Ağus. 31, 2012 5:10 am

Aaron'ın kolunun omzuma sarılmasıyla gülümsedim ve amacıma ulaştığımı düşündüm. Biraz da olsa düşünceleri dertlerinden uzaklaşmıştı. "Biraz anlatmak ister misin? Yani, bazen bazı şeyleri çok iyi tanıdığımız kişilerdense farklı kişilerle konuşmak iyi gelebilir," dedi ve bana baktı. Nereden başlasaydım ki Dave konusuna? Gerçi burada konu ben değildim, onun biraz da olsa dertlerinden uzaklaşmasıydı. Bu yüzden olabileceği kadar anlatmayı düşündüm. Zaten haklıydı da. Neredeyse kimseye uzun uzadıya, tamamen anlatmamıştım Dave'i. Soğuk bir rüzgar yüzümü yaladı ve biraz daha yanaştım. Yüzüme buruk bir gülümseme yerleştiğinde hikayeme başlamıştım bile. "Sanırım bundan tam 3 yıl önceydi, Ravenclaw binasından bir yakışıklıyı tanıdım. Dave Frederic Sh'eils'i. Sen de bilirsin onu. O zamanlar çocukluk aşkıydı tabii. Ama daha da güçlendi. Daha da köklendi. Onu etrafındaki bir çok kişiden daha iyi bildiğimi düşünürdüm bazı zamanlar. Tabii sürekli ardından koştum," Sözlerime ara verip devam etmeden önce derin bir nefes aldım. "Bazen bana karşılık verirdi, bazen aşağılardı, bazen arkadaşlarımın ve arkadaşlarının önünde aşağılardı beni. Diğer kızlar peşinden koşardı ve biterdi. Ama benimki bitmiyordu bir türlü. Sonunda... Sonunda geçen sene istediğimi aldım," dedim küçük bir kahkaha koyarak. Aslında çok acıklıydı hikayem ve ben yarasıyla dalga geçen mazoşist gibiydim her seferinde. "Onun mezuniyetinin olduğu gece beni istediğini söyledi ve ben... Sarhoş olduğunu fark etmedim. Sonunda beraber olduk, bir limuzinin arkasında ve o benim ilk seferimdi. Her şey değişik sandım. Belki de değiştiğini düşündüm. Ve sonra," Kuruyan boğazımın üzerine yutkundum. "Her şey daha da kötü oldu. Ona neşeyle gittiğimde o hatırlamıyordu bile. Hala ondan 3 yaş küçük, rezil bir süprüntüydüm onun için. Tabii ona son geceyi anlattığımda rezil bir s*rtük halini almıştım. Ve sonra anlamadığım bir şeyler oldu ve o benim peşimden koşuyor şimdi. Kalbimin derinliklerinde seviyorum sanırım, ama o hissi tamamen susturmayı hedefliyorum." Başımı omzundan çektim ve yanağından bir makas aldım. "İşte bu benim hikayemdi, tatlı çocuk."

Konu: Geri: Şikayetler Cuma Ağus. 31, 2012 10:49 pm

"İşte bu benim hikayemdi, tatlı çocuk." Ann bunu söylemeden önce Aaron'ın yanaklarını sıkmıştı, bu da Aaron'ın gülümsemesine neden olmuştu. Hogwarts'a dostluk kurmak bu kadar basitti işte, muggle dünyasındaki zavallı mugglelar ile onca sene uğraşmış olduğuna inanamıyordu. Neyse ki, on bir yaşına geldiğinde annesine Hogwarts konusunda yalvarmıştı. Yoksa ne durumda olurdu tahmin bile etmek istemiyordu Aaron. Derin bir nefes aldı ve Ann'e baktı. "Şey, bence Dave de salağın tekiymiş. Zamanında senin gibi harika birinin dostluğunun, sevgisinin ve ilgisinin değerini bilemediği için. Biliyorum, çok zor, ama kafana takma Ann. Doğru kişiyi bulacaksın. Hepimiz bulacağız," dedikten sonra bakışlarını açık mavi, puslu gökyüzüne çevirdi genç adam. "Bir gün Mel bana geri dönecek," diye mırıldandı. Mel'i beklemesi ne kadar sürecekti, bu süreçte ne kadar acı çekecekti bilmiyordu Aaron, umurunda da değildi. Umurunda olan tek şey, Mel'in geri dönecek olma fikrine nasıl körü körüne inandığıydı ve bu inandığı şey bir gün gerçek olacaktı. Aaron en azından bunun kendisi için fazla olmadığını biliyordu, hissediyordu. Derin bir nefes aldı ve soğuk esintinin tadını çıkardı. Hogwarts'da kış bambaşkaydı...

SON.