'Kendine gel, Melanié. Bu sen değilsin!' Son bir ayda çektirdiğim resimlere bakarak nasıl değiştiğimi çok iyi anlıyordum. Ryuk, Dean, Francisco, Ronan.. Başım, çatlarcasına ağrıyordu ayrıca Bouvan'ımı görmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Tabii, bu sadece Bouvan için geçerli olan bir şey değildi; Katie, Alex, Chloé, Nymera.. Aslında, Bastet ve Roxanne ile bile vakit geçirmiyordum. Bu kişilerden hiçbiri bana bunların acısını çektirmese bile öküzümün bana uygulayacağı kibar(!) işkenceler bana yeter de artardı. Yatakhanede bile buluşmuyorduk artık. İçeri girdiğimde, yatağının çevresindeki perde genellikle kapalı oluyordu. Ben de rahatsız etmemek için perdeyi açmıyordum ve yatağıma kıvrılıyordum. Kafama bir şeyle vurmak istiyordum fakat şu an yapmam gereken şey, öküzümü bulup ne durumda olduğuyla ilgili bilgi toplamamdı. Baloda bile yüzünü doğru dürüst görmemiştim! "Pislik, Phomel! Sen nasıl bir öküzsün!" Kendi kendime söylenirken kafamın ağrısıyla beraber bastıran düşünceler suçun sadece bende olmadığını kanıtlıyordu. Dave, ortaya çıktığından beri benimle ilgilenmeyen biri vardı, sanki! Bir an ilk hareketi onun yapmasını düşündüysem de kendimi toparladım ve öküzümü aramaya koyuldum. Kısa bir arayıştan sonra kafama dank eden başka bir düşünce, yatakhanede olabilme ihtimalinin yüzde doksan sekiz olduğuydu. Şu sıkıcı günde, benimle birlikte sıkılacak tek kişi tabii ki öküzümdü.
Kendimi odaya atar atmaz, canı sıkkın görülen öküzüme baktım. İçeri girdiğimi görünce, yüzündeki ifade bana kızdığını açıkça söylüyordu. Gözlerimi gözlerinden kaçırırken bavuluma doğru yöneldim. Öküzüm, iğneleyici bir ses tonuyla "Merlin... Yüzünü görmeyeli ne çok oldu," demişti. Uu, onu bana karşı ilk kez bu kadar sert görmüştüm. Bir Anastacia tribi demek, en büyük işkenceyi yiyorsun demekti. Bana bakan gözlerinden, gözlerimi daha fazla kaçıramayacağımı anlayınca, yatağımın üzerine gevşek hareketlerle oturdum. "Haklısınız, Bayan Anastacia," dedim ve kollarımı önümde kenetleyerek devam ettim. "İkimizde o kadar meşguldük ki!" Kafamı sağa sola sallayarak aynı iğneleyici ses tonuyla ona karşılık verdim. "Sonuçta, Ayzek ile yapacağınız şeyler vardı.." Bu konuda çok ama çok hassastım!

Öküzüm, birden yerinden fırladı ve yüzünün kızardığını hissetmiş olamlıydı ki, yüzünü hafif eğik tutuyordu. İstemsiz bir sertlikle, "Alakası yok!" dedikten sonra hızlı hızlı soluduğunu hissediyordum. "Hem, o sadece bir kerelikti ve ben de pişmanım." Ne bir kerelikti? Ne saçmalıyordu bu kız? Neler olmuştu ki!? "Üstelik onunla 3 kere buluşmuş olmamın yaklaşık 1 aydır birbirimizi görememizle alakası yok!" Gözlerimi, göz kapaklarımdan fırlarcasına açtım ve kaşlarımı çatarak öküzüme bakmaya devam ettim. Üç kerelik mi? Benimle dalga mı geçiyordu? Gelirmek üzere olduğumu hissettim ve derin derin nefes almaya başladım. Tam karşılık verecekken, öküzümden beklemediğim kırıcı bir soruyla sarsıldım. "Ayrıca pekala, Lincis, olabilir. Senin Ronan'ına... Sonra Ryuk'una... Hım... Bir de şu dolgun dudak vardı değil mi? Onlara ne demeli? Söylesene, saymadığım kaldı mı?" Ayağa fırladım ve çatık kaşlarımı şaşkın yüz ifademe uygun açarak ses tonumu yükselttim. "Se-n, sen ne demek istiyorsun?!" Ellerimi belime koydum ve odanın bir ucundan bir ucuna yürümeye başladım. "Çok mu merak ettiniz, Bayan Anastacia? O zaman söyleyeyim de, eksik kalmasın!" Önünde durdum ve vücudumu eğdim, kısık sestonuyla Dean'ın harflerini heceledim. "D-E-A-N B-L-O-O-M!" Bu harfler ağzımdan çıkar çıkmaz, Ann'in dolan gözlerinden gözlerimi kaçırdım. Lanet olsun! Onu nasıl üzerdim? Derin bir nefes aldım ve vücudumu geri iterek yatağıma oturdum. Şuan duygusallığın zamanı değildi ama yapamıyordum işte. Kekeleyerek, ilk cümlesinde de belirttiği gibi -pişmanım- neden pişman olduğunu sordum. "Sen neden pişmansın?" Dalga geçecersine devam ettim. "Yoksa Ayzek'le düşündüğüm şeyimi yaptın?"

Çok bilmiş ve dalgacı bir şekilde Bouvan'a bakarken, hiç beklemediğim bir yanıt aldım, "Evet." Gözlerimi sonuna kadar açtım ve kaşlarımı çattım. Nasıl yani? Ayzek ve Bouvan.. Hayır, hayır.. Bu olamazdı. "Bir kere. Astronomi kulesinde. Larissa hala buradayken. Argh!" Larissa buradayken mi? Nasıl yani? Kafama bu kadar yüklenirsem olacaklardan kesinlikle haberdardım. Ya her şeyi unutur ya da çılgına dönerdim. Bouvan, elindeki asayı lambasına tuttu ve lamba büyük bir sesle patladı. İrkilip geri çekildiğimde, öküzümün yüzündeki öfkeyi görebiliyordum. "Peki Dean'de iş var mı? Anlatsana? Hiç düşündün mü beni ya da Aaron'ı?" Kalbimi ilk defa bu kadar çok kırıyordu. Ne hissettiğimi benden çok onun bildiğinden adım kadar emindim. "Lanet olsun, Phomel! Hayatımda gördüğüm en kırılgan ve en mükemmel çocuğa çektirdiklerine bak!" Başımı öne eğdim, dolmuş gözlerimi hızla sildim. Dişlerimi sıkarak rahatlamaya çalışıyordum. Ayağa kalktım ve odanın içinde tur atmaya başladım. "Ayzek ve sen, öyle mi? Sana inanamıyorum!" Masamın üzerindeki çerçeveyi yere atarak parçalanmasını izledim. "Sen her zaman aklımdasın. Ama, dayanamadım! Ben bir ergenim, unuttun mu?" dedikten sonra, "Lanet olsun, Ann! Ne kadar acı çektiğimi bilmiyormusun?" dedim. Bouvan'ın yanına oturdum ve gözlerimin içine baktığı anda "Bak, ben kurtkadınım," diye fısıldadım. "Birine, mühürlenirim, öküzüm. Bunu anlamıyorsun, değil mi? Francis'e de mühürlendiğimi hissetmiyorum. Ama, Ronan'a da hissetmiyorum, bilmiyorum işte." Ayağa kalktım, sinirlerime hakim olamıyordum. Böyle durumlarda hep öküzüme koşardım fakat şimdi çaresizdim işte. "Zor günler geçiriyorum, Ann! Yaptıklarım için çok pişmanım! Ama sen bunu anlamıyorsun! Lanet olsun!" diye haykırdım.