*Katılmak isteyenler pm atsın

Öfkeli ve utanmış bir şekilde karşımdaki görevliyle kavga ediyordum. O benim istirahat etmem konusunda ısrarcı iken ben dersime girmek için inat ediyordum.
Hastane kanadında yükselen sesim ile daha da utandım. Ayrıca müdürün her an içeri girip beni azarlamasını bekliyordum. Neden mi? Çünkü sınıfı havaya uçurmuştum. İksir karışımım ben ne olduğunu anlayamadan dalgalanmaya başlamıştı. Başka biri için sıradan görünen bu olay ile ben sınıfı boşalmıştım. Son öğrenci de kapıdan çıktıktan sonra içeri girip patlamayı önlemeye çalışırken, beklediğim olay gerçekleşmişti ve ben gözlerimi hastane kanadında açmıştım.
Bu ne patlattığım ilk yerdi ne de revirdeki ilk günüm. Yine de diğer öğretmenlerin hepsinden daha çok burada bulunmaktan rahatsızdım açıkçası. Ayrıca yine azar işitecektim. Derin bir solukla yatağıma oturdum. Başımdaki kadın ise ısrarla beni yatağa sokmaya çalışıyordu. Ayağa kalkıp:

“Hayır!” dedim kızgınlıkla. “Ben iyiyim ve girmem gereken dersler var.”

Ayrıca araştırmalarımı baştan yapmam gerekiyordu. Nerede hata yaptığımı ve patlamanın sebebini bulmalıydım.
Sargılı koluma aldırmadan elimi sallayarak gitmem gerektiğini anlattım yeniden. Karışımdaki bıkmış gibi ellerini havaya kaldırdı ve beni yalnız bıraktı. Yorulmuş bir şekilde tekrar yatağa oturdum ve çevreyi incelemeye koyuldum. Belki burayı son görüşüm olduğunu düşündüğümdendir. Beyaz yatak örtülerinden, pencereden giren ışığa kadar…
Bir elimle uzun sarı saçlarımı karıştırırken, mavi gözlerimi kapattım. Kendimi yatağa geri bıraktım. Buradan çıkmak için o kadar kavga etmiştim ve şimdi serbest olduğum halde gitmiyordum.
Bazı öğrencilerin benden korkmasından çekinmedim değil. Şikâyet alırsam tüm bu deneylerimi bırakmam gerekirdi. Hüzünle soludum. Çevreyi dinledim ve patlamaya neyin neden olabileceğini düşünmeye başladım.

Yine avluda aylak aylak dolaşıp sonbaharın helak ettiği yaprakları izlemeye koyulmuştum. Bir yandan iç geçiriyor, bir yandan da sonbaharın güzel bir mevsim olduğunu düşünüyordum. Bir süre sonra tam bir aşık gibi davrandığımı fark ettiğimde kafamı başka şeylere yönlendirmek amacıyla saçlarımı karıştırdım. Bu benim en etkili yöntemimdi.
Bir bardan çay içmek amacıyla şatoya girdiğimde gördüm koşuşturmayı. Hayaletler, çalışanlar hatta ev cinleri etrafta telaşla koşturuyordu. Boynumu yana doğru büküp düşünmeye başladım. Yakınlarda bir kutlama yoktu. Birinin doğum günü de değildi. Merakımı gidermesi için Neredeyse Başsız Nick'e neler olup bittiğini sordum. Ona böyle seslendiğim için sağlam bir fırça attıktan sonra iksir dersleiğinin patladığını söyledi bana. Eleanore! Yapacağını yapmıştı gene. Yüzümün endişeli bir hal aldığını gören Nick, Eleanore'a bir şey olmadığını söyledi ve koridorun sonuna doğru süzüldü. Ben de revirin yolunu tuttum.
Revirin kapısına geldiğinmde sevgili arkadaşımın itiraz çığlıklarını duydum. Revirde kalmamak için direniyordu. Doğru ya, Eleanore'u öldürseniz sabit duramazdı ve muhtemelen aklı yaptığı sihirde kalmıştı.Keyifle gülerek kapıyı tıklattım:
-Yine yapmışsın yapacağını Profesör?

Eylül ayının gelmesiyle hava iyice bozmaya başlamıştı. Gözlem yapmak iyiden iyiye zorlaştığı için ben de biraz okulda tur atmaya karar verdim. Dersimin olmadığı boş günlerden biriydi. Her şey gayet normal giderken bir anda tablodakilerin hareketlenmeye başladığını fark ettim. Onlara ne olduğunu sorduğumda hepsi bir ağızdan İksir dersliğinde patlama olduğunu söyledi. Bir anda dizlerimin bağı çözüldü. Eski dostum Eleanore acaba iyi miydi? Çoğu zaman başımıza gelirdi böyle şeyler ama bir yakınımızın başına geldiğinde, daha fazla etkilenebiliyor...
Koşar adımlarla revire doğru gitmeye başladım. Çok mu kötüydü durumu acaba? Revire doğru yaklaştığımda içeriden konuşma sesleri geliyordu. "Tipik bir Eleanore davranışı daha" diye düşündüm kendi kendime. Her zamanki gibi yatmayı reddediyordu. Kapıyı yavaşça çaldım ve içeriye süzüldüm.

- Eleanore, çok meraklandım. İyi misin? dedim ona doğru yaklaşarak.

-Yine yapmışsın yapacağını Profesör?

Bu sözlerle birlikte gözlerimi açtım ve yattığım yerden doğrulmadan kapıya baktım. yüzüme tatlı bir gülümseme yayılırken,

“Her zamanki şey işte.” Dedim

Bu sırada kapı çalındı ve içeri başka bir dostum girdi.

-Eleanore, çok meraklandım. İyi misin?

“Evet. İyiyim. Ama her an müdürden azar işitmeyi beklemek biraz yorucu.” Dedim uzandığım yerden.
Aslında keyfim yerine gelmişti. Sonuçta iki dostum da beni görmek için buradaydı. Uzandığım yerden doğruldum yavaşça sargılı kolumu arkama doğru çektim. Üzülmelerinin bir anlamı yoktu. Ayrıca bunu görürlerse beni yatağa sokmaya çalışabilirlerdi.

İkisine gülümsedim ve:

“Bırakın artık endişelenmeyi. Olan zaten iksirlerime oldu.” Yüzümü buruşturdum acıyla. Ama bunun kaynağı kolum değildi. İksirin patlaması üzmüştü beni.
Mavi gözlerimi onlara çevirirken;

“Eee? Okulda ne diyorlar bu konu hakkında? Öğrenciler tedirgin değildir umarım?”

Öğrenciler korkarsa, iksir eşyalarıma güle güle demek zorunda kaldırdım. O araştırmalar için ne kadar uğraşmıştım halbuki. Hüzünle nefes verdim.