Celesty ile terasta durmuş konuşuyorduk. Son zamanlarda Mel beni oldukça boşlamıştı ve ben de bu ilgisizlikten, sürekli ezilmekten sıkılmıştım. Başka birileriyle, benimle ilgilenen birileriyle beraber olmak gerçekten çok güzel bir histi. Celesty ile takılmadan önce bu hissi neredeyse unutmak üzere olduğuma inanamıyordum. Mel o kadar mutluyken, ben acı çekiyordum ve o beni görmüyordu bile. Ancak birkaç gün önce yine bu terasta Celesty ile karşılaşmıştık ve doğrusunu söylemek gerekirse Celesty ile olmak bana mutluluk veriyordu. Aynı binadandık ve kişilik özelliklerimiz de hemen hemen aynıydı. İkimiz de şarkı söylemeyi çok seviyorduk, ancak Cell'in sesi benimkinden kat kat daha güzeldi. Hafifçe esen rüzgar eşliğinde derin bir nefes aldım ve gülümseyerek Celesty'e baktım. "Ee, dersler de bitti. Ne yapmak istersin?" dedim sevecen bir sesle. Cell bana gülümsedi ve doğru birkaç santim yaklaştı. Ona bakarak hafifçe gülümsedim, o ise bana nazaran daha ciddi bir ifadeyle bana bakıyordu. Sanki her an... Beni öpecek gibiydi. Aklıma bu düşüncenin gelmiş olması hala doğru gelmiyordu, galiba hala Melanié'yi seviyordum. Ancak onu unutmam gerektiğini biliyordum. O beni kolayca unutmayı başarabilmiş ve Francisco denen çocukla takılmaya başlamıştı. Yüzümün Cell gibi ciddileşmiş olduğunu fark ettim, ancak o sırada bu umurumda bile değildi. Cell'in yanağını hafifçe okşadım ve "Celesty," dedim hafif kısık bir sesle. Ancak o konuşmama fırsat vermeden dudaklarıma yapışmıştı bile. Belki de bana gerçekten değer veren tek kız Cell'di. Belki de şimdi onu kabul etmemin ve onunla olmamın zamanıydı. Belki de onunla gerçekten mutlu olacaktım. Bu düşünceler zihnimde dolaşırken kollarımın Cell'in beline dolanmış olduğunu fark etmemiştim bile. Çok geçmeden, ellerim biri tarafından Cell'in belinden ayrıldı. Şaşkınlıkla beni Cell'den ayıran ellerin kime ait olduğuna baktım ve o an, kalbimin deli gibi çarptığını hissettim. Melanié... Uzun zamandır onu bu kadar yakından görmemiştim ve kalbimin sızladığını hissedebiliyordum. Onu hala çok seviyordum ve onu görmek kalbimin sızlamasına neden oluyordu. "Seni, sürt*k!" Mel'in öfkeyle Cell'e bağırdığını görünce, kıza zarar vermemesi için Cell'in önüne geçtim ve hem öfkeli, hem şaşkın bakışlarla Mel'e baktım. Nasıl oluyordu da Cell'e hakaret edebiliyordu? Hem de bana çektirdiği onca acıdan sonra. "Sakin ol!" dedim buz gibi, sert bir sesle. Bu tavrım Mel'in şaşırmasına neden olmuştu, ona daha önce hiç böyle davranmamıştım. Ancak belli ki biraz değişmenin zamanı gelmişti. "Ne yaptığını zannediyorsun, Mel?" diye sordum aynı soğuklukla. Ardından Cell'e döndüm ve hafifçe gülümseyerek "İyisin, değil mi?" diye sordum. Kız şaşkınlıktan titrer halde başını onaylarcasına salladı, ben de tekrar Mel'e döndüm. "Neden buradasın, benim olduğum yerlerde senin işin olmaz sanıyordum. Francisco'n nerede? Eminim o sana benden daha çok değer veriyordur." Sözlerim her ne kadar acı verici ve yaralayıcı olsa da, ağzımdan çıkması gereken sözlerdi. Daha fazla içimde tutamazdım, aksi takdirde bu benim daha da zarar görmeme neden olabilirdi.

"Kapa çeneni, Ronan!" Mel'in bu sinirli halini görmek beni gerçekten üzüyordu, ancak üzüntümü belli etmemekte kararlıydım. Üvey babamla yaşadığım yıllardan beri kullandığım bir yöntemdi bu. O herifin bana yaptıklarının bana ne denli acı verdiğini annemden gizlemek için kullanırdım bu ifadeyi. Şimdiye kadar çok işime yaramıştı, bundan sonra da yarayacağından emindim. Hem o sırada birçok duyguyu beraber yaşıyordum. Acı, öfke, hayal kırıklığı... Bu yüzden hissettiğim üzüntü ve acıyı gizlemek benim için on kat daha kolaydı. Mel Celesty'nin yanında doğru gitti ve kızı kolundan sıkıca tuttu. Mel'in cüssesi fazla olmadığından Cell'in canını yakacağını düşünmemiştim, bu yüzden birkaç saniyeliğine de olsa Mel'in Cell'i tutmasını engellemedim. "Bu sürt*ğü nasıl öpersin?" Cell'e durmadan bu şekilde hakaret etmesi canımı sıkmaya başlamıştı. O bu hakaretlerin hiçbirini hak etmiyordu. Cell'in acıyla buruşmuş yüzüne baktım, galiba müdehale etme zamanı gelmişti. Tam Mel'in kolunu tutup onu Cell'den ayıracaktım ki, Mel yeniden "Sen, bu aptalı nasıl öpersin!?" diye bağırdı. Sinirle iç çektim ve "Bırak kızı, Melanié," dedim. Cell'in kolunun gittikçe morlaşmakta olduğunu görebiliyordum. Mel'in bu kadar güçlü olduğunun hiç farkına varmamıştım doğrusu, kırk yıl düşünsem de aklıma gelmezdi herhalde. Mel'in Cell'in kolunu tutmakta olan elini tuttum ve kendime doğru çektim, ancak bir türlü iki kızı ayıramıyordum. Sonunda Mel'e soğuk ve öfkeli bir bakış attığımda, Mel de Cell'i bıraktı. Cell'i tekrar yakınıma aldım ve öfkeyle Mel'e baktım. "Öncelikle, bana Ronan deme. Beni artık o şekilde çağıramazsın. Ayrıca Cell'e s*rtük demeyi de bırak. Senin görüştüğün ve ilgilendiğin onca erkeğe bakılırsa, o hakareti Cell değil sen hak ediyorsun. Ayrıca, ben sen diğer erkekleri öperken sana neden bunu yaptığını sordum mu hiç?" dedim. Sesim titremeye başlamıştı. Tarif edilemez bir acı çekiyordum. "Ben hep seni bekledim, Mel. Hep! Bana dönmeni bekledim. Herkes benimle alay etti, bana senin gelmeyeceğini söylediler. Ancak ben onlara inanmadım," dedim ve başım öne eğip sonra tekrar Mel'e baktım. Acı bir kahkaha attıktan sonra "Ama inanmalıymışım. Büyük aptallık etmişim. Sen beni değiştirdin Melanié. Hem iyi, hem de kötü şekilde. Seni ilk gördüğümde, bir melek gördüm sandım. İlk gördüğüm anda aşık oldum sana. Ancak bitti. Bıktım, anlıyor musun bıktım. Bana bir umut verip, bir bırakıp gitmenden bıktım. Buna katlanamıyorum. Hiç çekmediğim acılar çektirdin bana. Artık daha fazla yapamayacağım," dedim ve gözlerimi sıkıca kapattım. Söylediğim binlerce yalan tonlarca ağırlıktaki bir yük gibi omzuma binmişti. Mel'e hala aşıktım, ancak o bunu bilemezdi. Bilmeyecekti, onu zamanla unutmak zorundaydım yoksa yine eskisi gibi olacaktım. Benim başka bir kızla öpüşmemi o sırada neden bu kadar umursuyordu, onu bile anlayamıyordum. Her şey bir anda çok zor, çok berbat gibi gelmeye başlamıştı. Hayat; berbattı.

Söylediklerim üzerine en azından yumuşamamı sağlayacak, içimi rahatlatacak birkaç kelime duymayı bekliyordum. En azından bir özür, küçücük bir özür bile yeterliydi. En azından o zaman Mel'i affedebilirdim. Belki de edemezdim... Bilmiyordum. Bana çok fazla acı çektirmişti, öyle ki ne yapacağımı bilemez hale gelmiştim. Bu beklentilerimin üzerine okkalı bir tokat yemek-ciddiyim, gerçekten ama gerçekten çok canım yanmıştı, bu kız nasıl bu kadar güçlü olabilirdi ki?-afallamama neden olmuştu. Bu afallamanın acıdan mı, yoksa şaşkınlıktan mı olduğunu tam olarak anlayamamıştım. Ama fazla üstünde durduğum da söylenemezdi. Bana tokat attıktan sonra terasın duvarına yaslanan ve üzüntüyle düşüncelere dalmış olan Mel'e baktım. Bir anda onu kollarımla sarmak ve yalnız olmadığını hatırlatmak istemiştim. Derin bir nefes aldım ve gülümsemeye çalışarak şok içinde bize bakan Cell'e döndüm. Daha fazla burada kalmasını ve hoş olmayan hakaretleri işitmesini istemiyordum. "Uzaklaş buradan, Cell. Daha fazla üzülmeni istemiyorum," dedim. "Akşama ortak salonda buluşuruz." Cell hiç itiraz etmeden arkasını dönüp yürümeye başladığında, ben de öylece yere çökmüş olan Mel'in olduğu yere doğru yürüdüm. Az önce hiçbirimiz güzel şeyler yaşamamıştık ve her ne kadar Mel'e çok kızgın ve kırgın olsam da ona s*rtük dediğim için kendimi kötü hissediyordum. Yanına oturdum ve birkaç saniye boyunca başımı duvara yaslayıp gözlerimi yumdum. Acı çekmekten bıkmıştım, neden normal bir hayatım olamıyordu? Neden basit bir aşk meselesinde bile kaybeden taraf oluyordum? İnsanlara bu kadar çok şey verirken, neden karşılığında aldığım şey koca bir hiç oluyordu? Hayat beni sevmiyordu. Bunu anlayacak ve bundan emin olacak kadar çok kötü şey yaşamıştım ve bunun farkında olmak beni her geçen gün daha da kahrediyordu. Derin bir nefes aldım ve kollarım benden izinsiz olarak Mel'in omuzlarına doğru hareket ettiler. Genç kızı sıkıca kavradım ve kendime doğru çektim. Tatlı kokusunu içime çekmek bile daha çok acı çekmeme neden olmuştu. Dudaklarımı saçlarına gömmüş halde, "Senden nefret ediyorum," diye mırıldandım. "Ve seni çok seviyorum."

Ellerimle yüzümü kavradı Mel, çok kısa bir süre sonra. Onunla bu kadar yakın olmayı, bu kadar özleyeceğimi hiç düşünmemiştim. "Haklısın, Ronan. Haklısın, sevgilim. Ben bir s*rtük olabilirim," dedi ve gözlerimin içine bakmaya başladı. Sevgimi, aşkımı görmesini istiyordum. Ama daha çok görmesini istediğim bir şey varsa o da hissettiğim acı ve öfkeydi. Bu belki bencilceydi ama bana hissettirdiklerini anlamasını istiyordum. Bir kez olsun beni anlamasını. Mel yanağımı okşarken ve ben de bunları düşünürken, hissettiğim moral bozukluğu ve içinde bulunduğum kaosun etkisiyle dişlerimi sıktım. Sinirlerim harap olmuştu. "Ve ben herkes gibiyim." Bu sözlerinin ardından dudaklarını dudaklarıma yapıştırdı ve günlerce özlem duyduğum o tadı almama izin verdi. Bunu yapmak istemiyordum, ancak kendime engel olamıyordum. Mel bana ne kadar acı çektirmiş olursa olsun, onu hala seviyordum ve onu gerçekten çok özlemiştim. Beni fazla bekletmişti ve işin kötü yanı, hala benimle ve benim olacağından emin olamıyordum. Hala her an ellerimden kayacak gibiydi. Beni öpmeyi bıraktığında "Peki ya, sen?" diye sordu. Ancak ben onu dinlemiyordum, beni öpüşüyle adeta sarhoş olmuştum ve içimden onu tekrar tekrar öpmek geliyordu. Onu öpmek üzere tekrar yaklaştığımda Mel beni ittirdi ve "Lanet olsun, Aaron. Sen de herkes gibisin," dedi. Kaşlarımı çattım. Ayağa kalktım ve elimin titremesine engel olmaya çalışarak Mel'e baktım. "Herkes gibiyim, öyle mi? Tanrım. Sen gerçekten... Aptalsın." Sözlerim üzerine derin bir nefes aldım ve sinirle dayandığımız duvara sert bir yumruk geçirdim. "Bana istediğini söyle, ama bana herkes gibisin deme, Mel!" diye bağırdım, oldukça yüksek bir sesle. "Kimse seni benim sevdiğim gibi sevemez, kimse! Sakın aksini söylemeye çalışma." Bu ani bağırışım üzerine Mel de ayaklanmıştı, yüzünde sinirli bir ifade vardı. Daha fazla kendime engel olamayarak Mel'e doğru yürüdüm ve onu hızla kendime çektikten sonra öpmeye başladım. Onu öpmeyi bıraktığımda "Sakın aksini söyleme," diye mırıldandım, dudaklarımız hala birbirine hafifçe değiyordu.

"Beni sevmediğinizi söylemiyorum, Bay Anderson. Sadece, siz de kararsızsınız. O kızı hala koruduğuna inanamıyorum, Ro.. Aaron! Ona bakışını gördüm.." Beni itti ve "Lanet olsun, ortak salonda buluşma ayarladın!" dedi Mel. Ona kaşlarımı çatarak baktım, hala Cell konusunda bana sitem ediyordu. Ancak bu konuda haklı da sayılırdı. Cell'e değer veriyordum, yalan söyleyemezdim. Birine ihtiyaç duyduğum bir anda tanışmıştım Cell ile, Mel başkalarıyla eğlenirken ve ben acımdan hiçbir şey düşünüp yapamazken. Cell'i bir anda silip atamazdım ve ona olan duygularımı değiştiremezdim. "İyi olup olmadığından emin olmak için buluşma ayarladım, Mel," dedim. Ardından ona doğru bir adım attım ve durdum. Belki de durmadan onu tutup öpmem doğru değildi, tamam ikimiz de birbirimizi özlemiştik ama oturup adam gibi konuşmamız gerekiyordu. "Ayrıca sen yanımda değilken Cell hep benimleydi, Mel. Bana yalnız olmadığımı hissettirdi. Ona karşı..." Sözcükleri söyleyip söylememekte kararsız kalmış bir şekilde Mel'e baktım, ardından ne olursa olsun gerçekleri söylemem gerektiğine karar vererek "hislerim olmadığını söylersem yalan söylemiş olurum. Ancak beni anlamak zorundasın, Francisco'yu severken, aynı zamanda beni sevdiğini söyleyen sensin. Bu duyguyu iyi biliyorsun. Cell'i kıramam, ama seni de kıramam." Derin bir nefes aldım ve tek elimi kafamda gezdirdikten sonra "Seni seviyorum Mel," dedim. "Ama kafam cidden çok karışık."

Söylediklerim üzerine Mel oldukça sarsılmış gibi görünüyordu. Onu kırmak ya da üzmek bu hayatta isteyeceğim son şeydi, ancak başka çarem yoktu. Gerçekleri duyması, ona yalan söylememden daha iyiydi, bana kalırsa. "Peki, öyle olsun," dedi çok sevdiğim saçlarını omzunun yan tarafına alırken. Bana doğru yaklaştı, ne yapmaya çalıştığını anlayamayarak ona bakıyordum. Ellerini boynuma koyup, dudaklarıma bir öpücük kondurduğunda derin bir nefes aldım ve Mel'in yüzüne baktım. Onu kaybetmek istemiyordum, benden uzaklaşmasını istemiyordum ama belki de benden uzaklaşması ve istediği hayatı yaşaması, en iyisi olacaktı. Kendimi kandırmak konusunda bir dünya markası olduğumu bir kez daha anladıktan sonra, "Sizi rahatsız etmem, ne de olsa.." diyen Mel'in sesini duydum. Ellerini boynumdan indirdi ve ".. ah, neyse. Bunun hiçbir önemi yok," dedi. Kaşlarımı çattım. Tam benden uzaklaşacakken bileklerini iki elimle sıkıca kavradım ve "Gitmeni istemiyorum," dedim. Her ne kadar kendime, onun gitmesine izin vermem gerektiğini söyleyip dursam da, bunu istemiyordum işte. Onun etrafımda olmasını, benimle olmasını, benim olmasını istiyordum. Bunun için kaç adamla savaşmam gerektiğini bilmiyordum, ama savaşacaktım. Ancak bu elbette Cell'i hayatımdan uzaklaştıracağım anlamına gelmiyordu. Cell her zaman dostum olacaktı, belki de bir süre bir dostuma vereceğim değerden daha fazlasını verecektim. Ama kalbim her zaman Mel'in olacaktı, Mel de bunu istediği sürece. "İnan bana, gitmeni istemiyorum. Eğer gidersen bu benim için hiç iyi olmaz..." Derin bir nefes aldım. Yüzünü ellerim arasına aldım ve dudaklarını dudaklarıma yaklaştırıp, "Yalnızca benim ol," diye fısıldadım. "O zaman tüm bu saçmalığı sona erdirecek bir nedenim olur, bir mutluluk nedenim olur."