Bakanlık'a uğramasına gerek olmayan nadir günlerden birisiydi. Valiz gibi çantasını koluna takmış, muggleların arasına karışmaya karar vermişti. Bu kararından hoşnut olmasa da yapacak bir şey yok, görev bilinciyle hareket etmesi gerekiyordu. Ayrıca kedisine mama alması gerekiyordu. Gözlerini devirdi evinden çıkmadan önce ve kapısının önünde bekleyen seherbaza bugün tek başına gezeceğini açıklamaya çalıştı. Adamın boş bakan gözlerine sinirlendi, "Bakanlık'a dönebilirsiniz Bay Lock." Ardından arkasına bile bakmadan bahçe kapısında dışarıya çıktı cadı. Sabahın çok erken bir saati olduğundan sokaklarda tek tük insan vardı, normal kişiler bu saatte uyumayı tercih ederken Jeanne'i uyku tutmamıştı. Soğuk tenini hafifçe yakarken güneş gözlüğünü düzeltti ve süpermarketin kapısını itip içeriye girdi. İçeride az kişinin olmasına memnun olmuştu. Eline ufak sepetlerden birisini aldıktan sonra öncelikle kedisine mama aldı ve abur cubur reyonuna geçti. Bir iki çikolata diyetine çok da büyük zararlar vermezdi... Yani, öyle umuyordu. Raflardan birisindeki büyük -en az altın bir külçe kadar ağır- çikolatayı kendisine doğru çektiğinde karşısında bir çift mavi gözle karşılaştı. Bu bakışları çok iyi tanıyordu cadı. Çok uzun zaman önceye gitti birkaç salise içinde. Hatırlamak istemediği pek çok anının pençesinden kurtulduğu anda dudaklarından tıslama gibi dökülmüştü kelimeler. "Sen!" Elindeki kavanozu yavaşça sepetine bıraktı ve adamın yanına gitti yavaş -kararlı- adımlarla. Yanına yaklaştığında adamın sepetinde bebek mamamsı tarzı şeyler olduğu dikkatini çekti. Şu ölen profesör Andrea'nın kızı onun yanında kalıyordu; fakat Rose Dillinger mama yaşını çoktan geçmişti... Kadın aşağılayıcı bir şekilde gülümsedi. "Sadece berbat bir sevgili değil, aynı zamanda beceriksiz de bir vaftiz babasın galiba." Onu burada öldürse kimsenin umrunda bile olmazdı; ama Bakanlık adaletten yanaydı. Evinin önündeki o Seherbaz'ı yanında getirmiş olsaydı keşke... Ah keşke...

Bir an için asasını çekip karşısındaki adama Crucio laneti yapmayı istedi, hem de bu istek öylesine baskın bir arzuya dönüştü ki eli istemsizce asasına gitti. Yüzünde tek bir değişiklik olmayan ruhsuz adamı seyrediyordu bir yandan. "Bunların Rose için olduğunu söylemedim." Rose Dillinger, o minik kızın gelecekte ne tarz bir canavara dönüşeceğini düşündüğü anda Steven'ın ölmesinin pek çok kişi için yıkım olduğunu bir kez daha anladı kadın. Adam oldukça yavaş hareketlerle süt reyonuna ilerlerken ardından tüy gibi hafif adımlarla ilerledi. Adam sütleri inanılmaz bir dikkatle seyrederken eline çilekli -diyet- yoğurtlardan birisini aldı ve birkaç saniye evirip çevirip sepetine attı. "Şuan ölü olan Amélie Anne ve John'un kızına senin bakman çok duygusal. Gözyaşlarıma hakim olamayacağım galiba." Yaptığı iğnelemeyi destekleyici bir şekilde adama gülümsedi ve sarftan çocukların seveceği tarzda çikolatalı sütlerden birisini alıp ona uzattı. Bu sırada yalnızca ikisinin duyabileceği bir sesle, "Keşke seni aciz bir kertenkeleye dönüştürme şansım olsaydı... Ah, buna gerek yok, zaten öylesin." Gözünü bir an olsun adamdan ayırmadı...

Steven'ı burada öldürsem Unutturma Dairesi pekala muggleların icabına bakar. Ahhh, onlar olmasa hayat çok daha kolay olurdu. Sihir Dünyası'nın görüp görebileceği en muggle düşmanı Bakan olmasına rağmen Steven'la iş birliği yapmak istemiyordu. Adamla ilgili sahip olduğu anılar Jeanne'i engelliyordu. Hem istese bile, oynadığı adil Bakan rolü zarar görebilirdi. Bunu istemezdi.