Aaron ıslık çalıyordu. Gün ışığının huzur verici etkisi tüm bedenine yayılmıştı ve göl kenarına doğru yürürken tek düşündüğü şey buydu. Huzur... Aaron yürümeye devam ederken yanından geçen birkaç kıza bakışlarını çevirdi. İki kız da heyecanla kendisine bakıyorlardı. Aaron sıkıntıyla bakışlarını başka tarafa çevirdi. Sığ, aptal ve hiçbir şeyden anlamayan kızlardan öyle bıkmıştı ki. Zeki, anlayışlı ve farklı olan kızlar neredeydi? Aaron şimdiye kadar Hogwarts'da öyle birine rastlamadığından emindi. Ama rastlasa gerçekten çok harika olurdu. Genç büyücü derin bir nefes aldı. Herkes onu çapkın, kız delisi biri olarak biliyordu. Gerçekte neler yaşadığını, ne acılar çektiğini ve gerçekte nasıl biri olduğunu kimse bilmiyordu. Bilseler ondan uzak dururlardı zaten. Onu olduğu gibi, tüm gerçekliğiyle kabul edebilecek, karşısında öylece, savunmasız bir şekilde, kendini korumadan durabileceği bir kadınla beraber olmak istiyordu Aaron, ve o kızla tüm hayatını geçirebilirdi. Kimse bu düşüncelerini bilmiyordu, muhtemelen bilmeyecekti de. Okulda bir itibarı vardı, gerçi Hufflepuff'taki her erkeğin Aaron'a benzer bir itibarı vardı, ama üvey babaları da onları küçük yaşta istismar etmiş olamazlardı değil mi? Aaron üvey babasının anısı zihnine dolduğunda yumruğunu sıktı. O adamı öldürmemek için şimdiye kadar kendini zor tutmuştu, lanet herifin kendisine yaptıklarından annesinin haberi yoktu, bu yüzden o adam hala evlerinde yaşıyor, yemeklerini yiyordu. Aaron Hogwarts'a kabul edildiği günden beri eve adımını atmamıştı, annesi ile yalnızca dışarıda görüşüyor ve neden eve asla gelmediği konusu açıldığında bir şekilde annesinin dikkatini bir şekilde başka yöne çekmenin yollarını buluyordu. Annesi de üvey babasına alışamamış olabileceği tahminini yürütüyor ve konuyu fazla uzatmak istemiyordu. Aslında annesinin bu tahmini bir nevi doğruydu, ancak eve asla dönmemesinin asıl nedeni tabi ki bu değildi. Aaron zihnindeki bu düşüncelerden uzaklaşmaya ve dikkatini göl kenarına vermeye çalıştı. Tam o sırada da, hayatında görüp görebileceği en güzel kızı gördü. Bu bir hayal miydi? Yoksa gerçek mi? Eğer gerçekse, Hogwarts'da onu nasıl fark edememişti. Aaron gözlerini kızın sapsarı buklelerinden ve bir meleği andıran, saflık ve güzellik dolu yüzünden bir türlü ayıramıyordu. Biraz daha bakmaya devam ederse kız onun bir sapık olduğunu düşünecek ve oradan gidecekti. Bu; Aaron'un o sırada istediği son şeydi. Kıza en etkileyici gülümsemelerinden birini gönderdi ve, "Selam!" dedi. Kız da ona gülümsemişti.

::

"Melanié Phoénix. Gryffindor," Aaron güzel kızın adını öğrenebildiğine o kadar seviniyordu ki. Bu kız artık ondan asla kurtulamayacaktı, istese istemese de. Kıza karşı çok kuvvetli bir çekim hissediyordu, sanki onun yanında olsa her şey geçecekti. Tüm acıları dinecek ve tüm o lanet olası kabusları-kimisi gerçekti-unutacaktı. Derin bir nefes aldı ve kızın elini sıkarken, "Aaron Anderson, Hufflepuff," diyerek kendini tanıttı. Ardından derin bir nefes aldı, o sırada söylediği sözler kendi iradesi dışında ağzından çıkıyordu. "Biz neden daha önce tanışmadık Melanié?" diye sordu. Ardından kaşlarını çatarak, büyük bir ilgiyle kızın güzel yüzünü incelemeye başladı. Bu kız gerçekten Aaron'ın sonu olacaktı. Genç adamın bu konuda hiçbir şüphesi yoktu. Bir sonum olacaksa bu kadar güzel bir kızdan olsun. Aaron sırtını dikleştirdi, kızın elini hala tutmakta olduğunu yeni fark etmişti. Hemen Melanié'nin elini bıraktı ve biraz utangaç bir şekilde gülümsedi. Kız, Aaron'a garip bir şekilde annesini anımsatıyordu. Hayatta karşılıksız olarak sevdiği ve güvendiği tek kadını.

"Bilmem, genelde burdayım aslında. Seninle tanışmadıysam, ya burada tanışmıyorsundur ya da yanında hep birileri vardır." Aaron Melanié'ye hak verircesine gülümsedi. Bu söylediği aslında doğruydu. Şimdiye kadar göl kenarına yalnızca kızlarla takılmak için gelmişti ve etrafına pek de bakındığı söylenemezdi. Aaron beraber olduğu kızlara karşı saygılı davranırdı. Evet; bir çapkın olabilirdi, ancak asla bir kızla buluştuğu zaman başka kızlara bakacak kadar hödük olmamıştı. Bu tutumunun en büyük sorumlusunun annesi olduğunu düşünüyordu Aaron. Üvey babası birçok kez annesini aldatmıştı, ancak zavallı kadın adamla beraber olmaya ve onun saçmalıklarına katlanmaya devam etmişti. Aaron üvey babasını hatırladığında yumruklarını sıktı, ancak yüzündeki gülümsemeyi bozmamaya çalıştı. Kendi sorunlarıyla henüz tanışmış olduğu Melanié'nin kafasını ütüleyemezdi. Derin bir nefes aldı ve kollarını göğsünde birleştirdikten sonra konuştu. "Şey, karşılaşmamamız gerçekten kötü olmuş," dedi ve gergin bir şekilde gülümsedi. Kızla cazibeli bir şekilde konuşamıyordu nedense, bu kızın bunu hak etmediğini düşünüyordu. Aaron her kıza davrandığı gibi davranmayacaktı Melanié'ye. Ayrıca üvey babasını ve kendisi ve annesine yaşattıklarını hatırladığında ister istemez performansı düşmüştü. Kaşlarını çattı ve etrafına bakındı. Ne kadar da sessiz ve ıssız bir gündü. Genelde göl kenarı öğrencilerle dolu olurdu. Aaron bunu kafasına takmamaya çalışarak ona hafifçe gülümsemekte ve soran gözlerle kendisine bakmakta olan genç kıza baktı. Muhtemelen bir şeyler sormuştu ve Aaron da zihni her zamanki gibi başka şeylerle meşgul olduğu için ne dediğini duymamıştı. Aaron mahcup bir ifadeyle, "Üzgünüm, ne dediğini duymadım," dedi ve gülümsedi. Belki de genç cadı bu iki saniyede bir değişmekte olan yüz ifadelerine bir anlam vermeye çalışıyordu, Aaron bilmiyordu. Tek bildiği; o gün Melanié ile tanışmanın ona verdiği garip heyecandı. Aaron'ın uzun zamandır hissetmediği bir heyecan. Elinden çekilip alınmış olan o tatlı çocukluğundan kalma bir heyecan, ve bir daha asla yakalayamayacağını düşündüğü o heyecan.

"Derdini bana açabilirsin Ronan. Çok iyi sır tutarım." Kızın ona Ronan demesi Aaron'ın öyle hoşuna gidiyordu ki. En azından şimdi, Mel'in ondan biraz olsun hoşlandığından emin olmuştu. Derin bir nefes aldı ve kocaman gülümsedi. Genç kız öylesine güzel, öylesine saftı ki. En azından Aaron'ın gözlerinde. Ona neler yaşadığını anlatırsa bir daha kendisiyle konuşmama riski çok ama çok büyüktü ve Aaron Mel'i şimdi bulmuşken, bir daha kaybetmek istemiyordu. Ona üvey babasının ona yaptıklarını anlatamazdı, acısını içine gömmek zorundaydı. Hogwarts'a geldiğinden beri birçok dostu olmuştu ve hepsine bu konudan bahsetmek için içinde büyük bir istek duymuştu. Ancak onu her seferinde konuşmaktan vazgeçiren şey; etrafındaki insanları kaybetme korkusuydu. Aaron'a göre, arkadaşlarına kendi hakkındaki gerçekleri anlatmak büyük bir hataydı. Sonunda insanların ondan uzaklaşacağından emindi, başta Mel de olmak üzere. Kızla tanışalı daha iki dakika olmuştu, ona bu iğrenç gerçeği anlatamazdı. Ayrıca anlatırken kontrolünü kaybedip duygularına kapılmaktan korkuyordu. Yutkundu ve derin bir nefes alıp verdi. Ardından Mel'in gözlerinin içine baktı. "Böyle güzel bir günde, bu güzel göl kenarında sorunlarımdan mı konuşacağız? Hadi ama," dedi ve buruk bir şekilde gülümsedi. "Benimle daha yeni tanıştın Mel, bana karşı sorumlu hissetmen ve problemlerimi dinlemen gerekmiyor. Cidden," dedi ve genç kızın yüzüne düşmüş olan bir tutam saçı geriye doğru attırdı. Merlin'in sakalı, gerçekten çok yumuşak saçları vardı.

::

"Bebek bakıcın değilim, yardım etmeye çalışıyorum," Mel yerden aldığı taşı göle fırlatırken Aaron da şaşkınlıkla ona bakakalmıştı. Mel kesinlikle kendisini yanlış anlamıştı. Niyetinin kalbini kırmak olmadığını söylemek istiyordu genç büyücü, ancak bunun bir yararı olmayacağını biliyordu. Derin bir nefes aldı ve yüzü asık bir şekilde öylece duran Mel'e baktı. Babasının ona yaptıklarını genç kıza anlatmak istemiyordu, çünkü genç kızın ondan uzaklaşması ihtimali onu kahrediyordu. Aaron yutkundu, tekrar derin bir nefes aldı ve konuşmak üzere dudaklarını araladı. Ne söyleyeceğini bilemez haldeydi, böyle olmak gerçekten de çok sinir bozucuydu. Ayağa kalktı ve Mel'in yanına yaklaştı. Elini tuttu, gözlerine bakmamaya çalışıyordu. "Niyetim kalbini kırmak değildi," dedi kısık bir sesle. "Eğer üvey baban sana küçükken hiç de hoş olmayan, suç sayılan şeyler yapsaydı, sen de aklındakileri, dertlerini kolayca anlatamazdın, Mel. Sana güvenmediğimden değil. Sadece seninle az önce tanıştım ve nedense seni yıllardır tanıyormuşum gibi hissediyorum. Birbirimize bu kadar yakınken, birbirimizden bu kadar uzakmışız bunca zamandır. Seni kendime bu kadar yakın hissederken, benden uzaklaşmanı sağlayacak şeyleri söylemek istemedim sadece. Üzgünüm. Ama eğer bilmek istiyorsan söyleyeyim," dedikten sonra soluklandı ve konuşmaya devam etti. Bu sefer konuşmaya Mel'in gözlerine bakarak devam etmeye karar vermişti. Her ne kadar o gözlerde kaybolma ihtimali çok yüksek olsa da, kendine hakim olması ve Mel'e anlatması gerekiyordu. Hayatında ilk defa birine bunu anlatacaktı. Nasıl yapması gerektiğini bilmiyordu. "Üvey babam bana tecavüz etti. Küçük bir çocukken," dedikten sonra dişlerini sıktı Aaron. Gözleri dolmuştu, ağlamamak için kendini zor tutuyordu. "Anneme bile anlatamadım. Bunu yapamadım çünkü bu gerçeği kendim bile kabullenmek istemiyorum. O lanet herif yüzünden yıllardır acı çekiyorum, yıllardır yalnızım, yıllardır evime dönmedim. Kendimi iyi hissetmek için, acımı kapatmak ve unutmak için bir sürü kızla beraber oldum. Ancak, hiçbir şey Mel, hiçbir şeyin yararı olmadı. Duymak istediklerin bunlar. Anlatmamı istediklerin bunlar. Şimdi lütfen git, burada kalmak zorunda değilsin." dedi Aaron. Ardından Mel'in tutmakta olduğu elini bıraktı. Ancak genç kız onun elini bırakmamıştı. Aaron içinde bir şeylerin hareketlendiğini hissetti. Hareketlenen şey; deli gibi çarpan kalbiydi.

"Seni bırakmam, ben. Gerçekten," dedi Mel, başını Aaron'ın göğsüne yasladıktan sonra. Aaron kollarını genç kızın bedenine doladı ve rahatlamış bir şekilde iç çekti. Mel'in yanında olacağını bilmek gerçekten çok güzeldi, genç kızın sözlerine tüm kalbiyle inanıyordu. Hiçbir şey söylemeden öylece durdu ve bu anın tadını çıkardı. Hiçbir şekilde bir şeyler söyleyip de Mel ile o sırada paylaştıkları o özel anı bozmayacaktı. Sonunda onun yanında olacak, ona destek olacak biri vardı yanında. Sırrını bile ilk ve belki de son kişiydi Melanié. Genç kızı kaybetmeyi hiç istemiyordu. Derin bir nefes aldı ve Mel'in kokusunu içine çekerken gözlerini kapattı. Hiçbir zaman bu kadar huzurlu olmamıştı.

SON.