Richard içkisinden kocaman bir yudum aldıktan sonra, ona selam veren yaşlı ve şık kadına gülümsedi. Adını bile bilmediği bir başka zengin aileden gelen, yaşlı bir kadın. Ardından gözü bir başka yaşlı insana kaydı. Üzerindeki pahalı takım elbise bile onu olduğundan genç gösteremiyordu, adam yakında ölecekti. Ama buna rağmen, Richard'ın davetini kabul etmişti ve üstelik elinde ağzına kadar dolu, keskin bir içki bardağı tutmakla kalmıyor, bir yandan da genç bayanlarla sürekli bir iletişim halinde bulunuyordu. Richard adamın haline gülerek içkisini dudaklarına götürdü, bardakta kalan son yudumu da içtikten sonra, oradan geçmekte olan bir garsonun tepsisine boş bardağı koydu ve etrafına bakınmaya devam etti.

Bir milyoner olarak, hayır işleriyle iç içe olması gerektiği su götürmez bir gerçekti. Parasını bir vakfa, ya da buna benzer bir yere yardım amaçlı yatırmazsa, piyasanın kötü adamı olurdu. Hoş, kötü olmak ya da olmamak umurunda değildi, ayrıca zaten bağış yapmayı seviyordu. İnsanlara yardım etmeyecekti de ne yapacaktı? Parasını harcayacak, hediyeler alacak bir ailesi yoktu ki. Bir sevgilisi, karısı ya da çocuğu yoktu. Richard yalnızdı ve muhtemelen hep yalnız olacaktı. Yani, tamam her zaman yatağını ısıtacak birileri oluyordu. Her zaman onunla vakit geçirmek için ölen insanlarla karşılaşıyordu. Ancak Richard her şeye rağmen kendini yapayalnız hissediyordu ve hissi engellemek için ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Önünden geçmekte ve kızıl saçlarını başının arkasında sıkı bir örgüyle toplamış olan bir garson kızın elindeki tepsiden bir başka içki aldı ve bardağı ağzına götürdü. Bu, bu akşam kaçıncı bardağıydı? Richard bilmiyordu. Genellikle böyle şeyleri saymazdı; beraber olduğu kadınların çetelesini tutmadığı gibi. Nasıl olsa kaç kişiyle beraber olursa olsun, kaç içk içerse içsin içinde bir yerlerde hissetmiş olduğu duygular geçmiyordu.

Richard yürümeye devam ettiği sırada, sanki kendi eviymişçesine etrafa sıcak ve otoriter bakışlar gönderen ve sonradan hayatını tamamiyle değiştirecek olan kadını ilk kez, o zaman gördü. Fazla uzun olmayan bal köpüğü ve dalgalı saçları omzunun gerisine atılmıştı, şekilli bedeni giymiş olduğu lacivert, dizlerine kadar uzanan şık elbiseyle uyum içinde adeta dans ediyordu. Richard böyle bir kadının, kendi evinde, kendi davetinde olduğuna inanamayarak durdu ve içkisini bir dikişte bitirdikten sonra, kadına doğru yürüdü. Bu kadının kim olduğunu öğrenmeliydi, hem de hemen. Yanına vardığında kadın ona bir an için şaşkınlıkla baktı, ardından gülümsedi. "Bay Harvey!" Kadının sesi de, kendisi kadar güzeldi. Richard sarhoş olduğundan mı kadından bu kadar etkilenmişti, bilmiyordu. Tanrı aşkına, o gece neyi biliyordu ki zaten? Ah, durun. Bildiği bir şey vardı; o da bu kadının tanımaya ve bir akşam yemeğine davet etmeye değer olduğuydu. Özel bir akşam yemeği. "Nihayet, sizinle tanışabildim." Genç kadın elini Richard'a uzattı. Richard da yüzünde sevecen bir ifadeyle kadının elini dudaklarına götürdükten sonra, "Evet, nihayet," diye mırıldandı. Kadın onun kim olduğunu biliyordu, ancak o kadının kim olduğunu bilmiyordu. Bir ayılık yapıp pat diye kim olduğunu sormadan, nasıl öğrenecekti onun adını? "Ama ne yazık ki, ben sizin adınızı bilmiyorum." Richard meraklı bakışlarla kadına gülümsedi, ters tepki görmemeyi, ya da bir şeyler mahvetmemiş olmayı umdu.

"Adım Nava. Nava Lancaster. Bu davetin organizatörü oluyorum. Şirketinizden bazı insanlarla iletişime geçtim elbette. Fakat daha önce sizinle tanışma fırsatımız olmamıştı hiç." Richard genç kadının konuşurken ve özellikle gülümserken yanaklarında beliren çizgilerin ne kadar muhteşem olduğunu düşünürken, yine dünyadan kopup gittiğini fark etti, son zamanlarda bu hep oluyordu. Ancak neyse ki, söylenenleri duyuyordu. Tek sorun, geç cevap vermesiydi; bu da ona mistik bir hava katıyordu ve karmakarışık bir insan gibi görünmesine yol açıyordu. Medyanın merkezinde olan bir insan olduğu gerçeği göz önünde bulundurulduğunda, insanlara böyle bir izlenim vermesi işine gelirdi. Medya çalışanları karmaşık insanları çözmeyi sevmezlerdi, bunun için yalnızca bir ya da iki kişi görevlendirir, başka konularla ilgilenirlerdi ve o iki kişi asla Richard ve Richard gibi insanların neler hissettiklerini, yaşadıklarını ve yaptıklarını öğrenemezlerdi. Bu Richard için iyi bir şeydi çünkü genç adam kimsenin akıl hastanesinde yatmakta olan ve kendisinden nefret eden bir babası olduğunu bilmesini istemezdi. Babasını ölü bilmeleri ve onu saygıyla anmaları en iyisiydi. Richard içinde bulunduğu bu sıkıntılı düşünce ve anı topluluğundan uzaklaşarak tüm dikkatini karşısındaki nefes kesici kadına verdi. "Neden biraz yürümüyoruz?" diye sordu Nava, karşı konulamaz bir sesle. "Birlikte çalıştığım insan hakkında gazetede yazanlardan daha fazlasını bilmek isterim. Tabii şu an müsait değilseniz anlarım." Richard gözlerini irileştirdi ve yüzüne şaşkın bir gülümseme yerleştirdi. İfade etmek istediği şey şuydu; Nasıl olur da senin gibi bir kadın karşımdayken işim olur?" ya da, Tanrım, neden bu kadar harikasın? Ancak bunlar yerine Richard, "Ah, lütfen," dedi rahat bir sesle. "Sizin gibi bir bayana hayır demek mümkün olabilir mi?" Nava'ya girmesi için kolunu uzattı ve derin bir nefes alarak sırtını dikleştirdi. Genç kadının temasını hissetmek, üzerilerinde kıyafetler olsa bile Richard'ın içinin bir mutluluk hissiyle dolmasına neden olmuştu. "Ayrıca, beni gazetede yazanlarla tanımanızı istemem zira, o bilgiler tamamiyle yanlıştır. Beni tanımak istiyorsanız, kesinlikle uzun, çok ama çok uzun bir yürüyüşe çıkmalıyız." Richard hafifçe güldü, ardından kapının girişindeki görevlilere montlarını getirmeleri için eliyle çabuk bir işaret verdi. Görevli hemen montların olduğu yere gitti ve çok geçmeden elinde iki mont ile geri döndü. Richard hızlı bir şekilde görevlinin ellerinden Nava'nın montunu aldı ve genç kadına montunu giymesi için yardımcı oldu. Montunu giydiğinde, içeride kalmış olan uzun, güzel saçlarını kibarca omzunun gerisine atmasına yardımcı olurken, bir yandan da kadının güzel kokusunun burnuna dolmasıyla derin bir nefes aldı. Nedense içinde, Nava ile birçok uzun yürüyüşe çıkacağına dair kuvvetli bir his vardı.

"Ah, sormayı unuttum. Davetin organizasyonundan memnun kaldınız mı?" Richard, Nava'nın saçlarının ne kadar güzel koktuğu ve yüzünün adeta bir meleği andırdığı gibi düşünceler içerisindeyken, genç kadından bunları duymanın verdiği şaşkınlık dolu his ile boğazını temizledi. Nava ile bunları konuşmak istemiyordu. Richard daha önce ona hiç böyle sersem ve aptal hissettirmemiş olan bu kadını tanımak istiyordu ve o sırada vermiş olduğu davet zerre kadar umurunda değildi. Evet, biraz bencilce düşünüyor olabilirdi, ancak o da umurunda değildi. Umurunda olan tek bir şey, tek bir kişi varsa o da Nava'ydı. "Sakın yanlış anlamayın, amacım sizi sıkboğaz etmek değil. Yalnızca elimde olmadan, insanların memnuniyetine fazlasıyla önem veren bir insanım ve düşüncelerinizi öğrenmek beni mutlu edecektir," Richard gülümsedi, ardından başını yemeği verdiği malikanesinin bahçesindeki ağaçlara çevirdi. Bir çocukken, annesi ile her gün bu bahçede yürüyüşe çıkarlardı. Her gün, annesine ona hikayeler anlatmasını söylerdi. Bayan Harvey, güzel bir kadındı. Richard'ın babası Jonathan Harvey'nin hak etmediği ve asla hak etmeyeceği bir kadın... Sevgi, şefkat ve anlayış dolu, dünyalar güzeli bir kadın. Richard annesinin melek yüzü aklına geldiğinde, kendini kaybetmemek için gözlerini sıkıca kapatıp açtı. Annesi öldüğü günden beri, acısı biraz olsun azalmamıştı. Kaç yaşına gelirse gelsin, annesinin yokluğu yüzünden hüngür hüngür ağlayacaktı. 'Keşke babam ölmüş olsaydı,' derdi Richard kendine, genç bir delikanlıyken. 'Keşke annem yerine o gitseydi.' Richard hayat boyu babasından nefret eden o çocuklardan olmuştu. Şimdi babasının bıraktığı işi devam ettiriyordu, ancak bunun tek sebebi bu işi sevmesiydi. Belki de babasının ona bıraktıklarını devralarak, kendi gururunu kendi ayaklarıyla çiğnemişti. Ancak artık bu saatten sonra, bunun bir önemi olmadığını biliyordu. Eğer şirketi almayıp da başkalarına bırakırsa, evini, yuvasını, annesinden bir parça olan bu bahçeleri de kaybedeceğini biliyordu. Bu yüzden, ne olursa olsun devam ettirmeyi seçmişti Richard. Ne olursa olsun bir Harvey olmaya devam etmeyi. Ve insanlar da her fırsatta ona bir Harvey olduğunu hatırlatmayı ve o şekilde davranmayı kendilerine iş olarak görmüşlerdi. Yapmacık tavırlar, dostuymuş gibi davrananlar ve onlara benzeyen tüm iğrenç insanlar... Ancak Nava, öyle değildi. Bunu biliyordu Richard. Nava annesi gibiydi. Onu kendisi olduğu için seven, son nefesine kadar onun için savaşan annesi gibi.

Richard, Nava'ya baktı. Hafif bir rüzgarın esmesiyle, annesinin yani Nava'nın kokusu tekrar içine doldu. Şimdi daha iyidi Richard. Daha güçlü. Nava Richard'a tüm dünyada gerçekten sevmiş olduğu tek kadını hatırlatıyordu ve Richard için bu gerçekten zor bir şeydi. Zor olduğu kadar da harika bir şey... Artık Nava'yı asla bırakamazdı. Tanıştıkları ilk saniyeden itibaren onunla aralarında bir şey oluştuğunu anlamıştı. "Organizasyon bir harika, gerçekten iyi iş çıkarmışsın." Richard Nava'ya gülümsedi ve genç kadının koluna girmiş olan elini tuttu. "Ancak beni en çok ne memnun eder biliyor musun? Bana biraz kendinden bahsetmen. Seninle, senin hakkında konuşmak istiyorum. İş konuşmak istemiyorum. Bu yürüyüşe neden çıktığımı anlamışsındır, Nava. Senden çok hoşlandığımı ve seni daha iyi tanımak istediğimi de." Richard derin bir nefes aldı ve Nava'nın onu terslemeyeceğini umdu. Gerçi... Onu kim tersleyebilirdi ki? O Richard Harvey'di. Harveyler'in en mükemmeli... Ve en megolomanı.

. "Çok naziksiniz, Bay Harvey. Bu sözcükleri sarf ettiğiniz kaçıncı kişiyim bilmiyorum ama gururum okşanmadı desem yalan söylemiş olurum. Ayrıca, benim de size karşı ilgisiz olmadığımı itiraf etmem gerek sanırım," dedi Nava, kısa bir sessizliğin ardından. Richard bu sessizlik sırasında kafasından belki de zilyon tane şey geçirmişti, bunlardan en fenası da Nava'nın onu tersleyeceği yönündeydi. Richard o anki halini düşünemiyordu bile, yerin dibine gireceği kesindi. Tabi ki, arada megoloman duyguları ağır basıyordu ve iç sesi ona mükemmel olduğunu, Nava'nın ona kesinlikle bayıldığını söylüyordu. Ancak bazen, bir anda gerçekçi birine dönüşüyor ve dünyada onu beğenmeyen ve ondan hoşlanmayan kadınların da olabileceğine ihtimal veriyordu Richard. Ancak neyse ki, tüm bu negatif düşüncelerinin aksine, Nava güzel sözler söylemişti. "Demek kendimden bahsetmemi istiyorsunuz, peki öyleyse. Anlamış olduğunuz üzere işime bağlı biriyim, inatçı ve hırslı olduğumu söyleyenler de var. Ayrıca gözüme kestirdiğim şeyi alana kadar pes etmem." Richard bu sözler üzerine gülümseyerek Nava'ya bakmaya devam etti. Richard olur da bir gün onun kalbini çalabilirse, Nava'nın işine mi yoksa kendine mi daha çok değer vereceğini merak etti. Ah, elbette sana değer verecek! dedi megoloman iç sesi. Belki de, işini daha çok sevecek ve ikiniz bu yüzden ayrılacaksınız. dedi mantıklı yanı. Richard ise nefesini tuttu ve bu kadar şizofren olduğu için kendine binlerce küfür etti. Aslında, iş konusu dışında Nava ile birbirlerine çok benziyor sayılırlardı. İnatçı olmak, tamam. Richard hemen hemen her konuda takıntılı ve inatçı bir karaktere sahipti. Hırslı, o da tamam. İstediği her kadını, işi ve her türlü şeyi elde edebilen biriydi Richard. Pes etmeme, zaten onu özel olarak düşünmeye bile gerek yoktu. Nava ile bu kadar benzediklerine sevinerek hafifçe gülümsedi Richard. "Ama aslında küçük bir sırrım var." Richard merakla Nava'ya baktı, genç kadının neler söyleyeceğini merak ediyordu. Ancak bir yandan da üstündeki kıyafetleri çıkarmak istiyordu çünkü fena halde ter basmıştı, Nava kendi sırrından bahsediyorsa, Richard da kendi sırrından bahsetmeliydi. Ancak genç adam kendi hakkında çok konuşmaktan hoşlanmazdı. Ah, belki de Nava'dan kendisi hakkında konuşmasını istemekle hata etmişti. Bunu düşünmemeye çalışarak derin bir nefes daha aldı, bu akşam Harvey Malikanesi'nin bahçesinde harika bir ortam ve hava vardı. "Aramızda kalsın ama, bu tür davetlerdeki zengin kesiminin çoğu, aslında midemi bulandırıyor. Hepsi sahte ve botokslu." Richard bir kahkaha attı, Nava ile çok benzedikleri bir nokta daha çıkmıştı ortaya. Zenginlerden ve onların basit ve sahteliklerinden nefret etmeleri. Richard Nava'nın böyle düşünmesine sevinmişti. Elbette genç adam böyle düşünen biri olarak yalnız olmadığını biliyordu, ancak onun gibi düşünen birinin daha olması ve bu kişinin de Nava olması, Richard'ın sevinmesine neden olmuştu. "Ama sen onlar gibi sahte değilsin. Bunu nasıl bildiğimi sorma ama, sen farklısın. Öyle hissediyorum." Richard utanmıştı, hatta yanaklarının kızardığını bile düşünüyordu ancak bunu belli etmemekte kararlı olduğundan, Nava'nın gözlerinin içine bakmaya devam etti. Genç kadının tüm bu sözleri, Richard'ın kolayca, anlam açısından istediği yöne çekebileceği sözlerdi. Ancak yine de temkinli ilerlemekte yarar vardı, bu yüzden bir şeyler söylemeden önce iyice düşünmesi gerekiyordu. "Senin sıran. Biraz da Richard Harvey'nin gerçek kişiliğini tanıyalım," dedi mutlu bir sesle.

Richard gülümsemeye devam ederek, gözlerini uzaklara gitti. Ne gibi bir şey demesi gerektiğini bilmiyordu. "Aslında... Kendim hakkında söyleyebileceğim pek bir şey yok. Çünkü eğer söylersem, beni tanımanla geçecek olan zamanı dolduracak bir şeyler bulamayız... İnan bana, seninle olabildiğince çok zaman geçirmek isterim. Hımm, sanırım kendimi tanıtmak için yalnızca bir kelime kullanabilirim. En azından son zamanlardaki Richard'ı. Yalnız, son derece yalnız. Mutsuz ve iki kat daha umursamaz. Yani, bazı şeyleri sorgulamaya başladım." Richard aniden sustu ve Nava'ya baktı. Fazla konuşmaya başlamıştı ve her an genç kadını sıkabilirdi. Genç adam gözlerini sıkıca kapatıp açtı ve derin bir nefes aldı. Ardından Nava'ya döndü ve yüzünde mahcup ve şirin bir ifadeyle "Gerçekten çok üzgünüm," dedi. "Sana psikologum gibi davranıyorum. Ee, abartısız ve mütevazi Harvey Malikanesi'ni nasıl buldun?" Richard bu söylediği üzerine sıcak bir şekilde gülümsedi ve Nava'ya döndü tekrar.

"Hayır, böyle düşünmeni istemem. Aksine, bunları bana anlattığın için seviniyorum," diyen Nava'nın bu sözleri üzerine, Richard rahatlamış bir şekilde derin bir nefes alıp verdi. İstediği son şey anlattığı aptalca sorunlarıyla Nava'yı sıkmak ve kendisinden uzaklaştırmaktı. Başkalarına kendi sorunlarından pek fazla bahsetmeyen biri olan Richard'ın, Nava'nın karşısında böyle bir tavır sergiliyor oluşunun nedenini mantıklı bir şekilde açıklamak epey zordu. Genç adam bu gece birçok kez şaşkınlığa düşmüştü, Nava ile tanışmak son derece farklı hissetmesine ve davranmasına neden olmuştu. "Gerçekten de hayatımda gördüğüm en abartısız ve mütevazi yaşam yeri," diyerek devam etti sözlerine Nava. Richard mahcup bir şekilde güldü, Nava'nın yaptığı şaka içinin ısınmasını sağlamıştı. Bu kadında bir şeyler vardı ve Richard bu gizemi, bu labirenti çözmezse asla rahat edemeyeceğini biliyordu. Genç adam hep zor, karmaşık ve ulaşılmaz olanın peşinden koşmuştu ve Nava kesinlikle Richard'ın memnuniyetle peşinden koşacağı bir kadındı. "Şaka bir yana, malikanenin mimarisi tam anlamıyla mükemmel. Eşsiz bir zevke sahip olduğunu anlamak için malikaneye bir kez bakmak yeterli. Gerçi..." Nava'nın bir anda konuşmayı bırakmasıyla, Richard'ın hafif şaşkın bir ifadeyle gözlerini genç kadının yüzüne kenetlemesi bir olmuştu. Richard kaşlarını hafifçe çattı ve Nava'nın söyleyeceklerinin devamını getirmesini beklemeye başladı. Nava'nın içinde de da, kendisininkinde olduğu gibi büyük bir mücadele olduğunun farkına varması uzun sürmemişti. Sessizliklerin en büyük nedeni, bir anda susan kişinin kendi kendine konuşmaya başlaması demekti. "Her neyse," dedi Nava. Richard üzgün bir ifadeyle Nava'ya baktı ve neler olduğunu anlamaya çalıştı. Genç kadının bir anda değişmesine neden olan şey neydi, merak ediyordu. "Şey, artık dönsek mi? İşinin başında durmayan sorumsuz biri gibi görünmek istemem doğrusu. Özellikle de çevrede bu kadar fazla dedikoduya meraklı insan varken. Hem, senin, yani sizin de ilgilenmeniz gereken başka kişiler olmalı," dedi Nava, bir kez daha Richard'ı şaşırtmıştı. Ancak bu sefer genç adam şaşırmanın yanında üzülmüştü de. Eğer Nava normal bir kadın olsa, Richard onun zor kadını oynadığını düşünürdü. Ancak Nava, böyle bir şey yapacak bir kadın değildi. Onun bir erkeği elde etmek ve etkilemek için böyle bir yönteme başvurmaya ihtiyacı yoktu. İstese, hiç uğraşmadan bir orduyu kendine aşık, köle edebilirdi. Tabii Richard o ordudaki her gerzek herifi dünyadan silene kadar. Genç adam bir anda ne kadar kıskanç, sahiplenici ve olmadığı birine dönüşmüş olduğunu fark ederek derin bir nefes almaya çalıştı, ancak bunu yapmakta zorlanmıştı.

Genç kadına bir cevap vermesi gerektiğini fark ederek, elinden geldiğince kendini toparlamaya çalıştı. Nava ona bakmaya ve ondan bir hareket beklemeye devam ediyordu. Richard dudaklarını araladı, ancak ne söyleceğini bilememişti. Belki de ilk defa karşısındaki birine ne söyleyeceğini bilemeden, öylece aptal aptal duruyordu. Richard bu durumdan rahatsız olmaya başlamıştı, artık eski halinin geri gelmesini istiyordu zira eski hali olmazsa, kendisini çok zor günler bekliyor demekti. "Aslına bakarsan, şu anda senden başka ilgilenmem gereken biri yok. Çünkü ben bunun böyle olmasını istiyorum, geceyi seninle geçirmek istiyorum, Nava. Bırak dedikodu yapsınlar. Bırak, Richard Harvey, Nava Lancaster'a ilgi duyuyor desinler. Belki de ilk defa hakkımda doğru bir şeyler söylemiş olurlar." Richard Nava'nın gözlerinin içine bakmaya çalışarak konuşmaya devam etti. Ancak genç kadın ondan bakışlarını kaçırıyordu her seferinde. "Nava, sorun nedir? Ben... Seni rahatsız mı ediyorum? Benimle zorunda hissettiğin için bu yürüyüşe çıkmadın, değil mi?" Bu son soru niteliğindeki son sözcüklerini dehşet içinde söylemişti Richard, sanki olumlu bir yanıt alsa bu dünyada duyabileceği en beter şeymiş gibi. Gerçi, bu doğru sayılırdı. O sırada duyabileceği en kötü şey Nava'nın onunla zorla vakit geçirdiği, onu istemediği gibi bir şey olurdu. Genç adam yutkundu ve nefes almaya çalıştı, elbette yine başarısız olmuştu.