Celia aynanın önünde, sallantılı kristal küpelerini takarken yansımasına hüzünlü bir gülücükle bakıyordu. Hogwarts'a başlarken asla mezun olamayacağını düşünürdü. Hayır, derslerin zorluğundan değildi; her çocuk gibi büyümeyi delicesine arzulardı ve bu Ona imkansız görünürdü. Şimdi mezun olmasının üzerinden bir kaç yıl geçmişti ve yüzük parmağında kocaman bir pırlanta yanmakta olan bir sürü mumun ışığında parıldıyordu. Bu gece zihninin tozlu köşelerinde uyanan bir sürü anı vardı sersemlemiş hissetmesine neden olan. Babası, hatta tüm ailesi bildiği Piotr'un omzunu sıkan sıcacık eli, yüzünde delilikle harmanlanmış bir sevinç ifadesi ve tok kahkahası... Bir yanda da parlayan gözlerle, sadece onun anlayabileceği bir tebessümle kendisinin her hareketini izleyen Steven Black. Birbirlerine zıt gibi görünselerde yalnız geçirdikleri çok az saat, aşık olmalarına yetmişti. Celia ruh eşini bulduğundan emindi. Yalnızca elleri onun elleri arasındayken korkmak, onunla yaşlanmak istiyordu.

Zamanın onları bu noktaya getireceğini ise asa tahmin etmemişti. Birbirlerini son görüşlerinin üzerinden 7 hafta geçmişti. İstemsizce aklında yer edinen, boğazını düğüm düğüm eden bir düşünce vardı; Steven'ın hayatında başka birinin olduğu. Kimseye böylesine düşünmeden, koşulsuz bir şekilde bağlanmamıştı ki ne yapacağını bilsin. Ama bu gece geliyordu. Tek istediği kollarının arasında tek kelime etmeden, saçlarındaki nefesini hissetmekti. Şüphelenemeyeceği kadar sıkı sarılmasını istiyordu Steven'ın. Ev cinleri Keely, bembeyaz örtünün üzerinde tek bir boşluk bırakmayacak şekilde doldurduğu yemek masasına bir tutam gül yaprağı serpiyordu. Hiç kimse kalmasa bile Keely ve Piotr vardı, değil mi? Koridorda duyduğu "pop" sesi kalbinin dört nala koşmasına neden olduğunda ise bu fikir aklından uçup gitti.

"Steven?"

Gözleriyle aynı renkte, yerleri süpüren elbisesinin eteklerini kaldırarak salon kapısına yürümeye başladı. Koşmamak için büyük bir çaba sarfediyordu... Son anda kendine hakim olması gerekti. Eli, salon kapısının kulpundayken durdu ve gerisin geriye yemek masasına yöneldi. Şüpheleri onun muhtemel sevgi gösterisine engel oluyordu. Keşke emin olabilseydi...

"Keely, Bay Black'i karşılar mısın?"

Spoiler:

Ne kadar zaman geçtiğini düşünüyordu genç büyücü. Evine ve karısının yanına dönmeyeli ne kadar zaman olmuştu acaba? Elinde hediyeleriyle beraber kapının önüne cisimlendiğinde bir çocuk gibi heyecanlanmış ve karısının koşup boynuna sarılacağını düşünmüştü. Ama karısı gelmemişti. Onun yerine kapıyı sadık evcinleri açmıştı. Ona gülümseyip adımını içeri attı. Üzerini usulca düzeltti ve karısıyla karşılaşmak üzere yanına gitti. Adımları sanki Hogwarts'taki zamanlarındaymışcasına kararsızdı. Fakat tüm düşünceleri onu görünce silindi. Karısı Celia. Kollarının arasına almak ve kokusunu içine çekmek için sabırsızlansa da durdu. Görüntünün güzelliğinin tadını çıkarmaya çalıştı. Karısı her gördüğünde daha da güzelleşiyordu. Gözlerine bakıp gülümsedi ve yanına yaklaştı. Kollarını beline doladı ve sımsıkı sarıldı ona. Yıllardır görüşmemişler gibi. Kokusunu doyasıyla içine çekti. Yumuşacık saçlarında gezindi elleri. Ayrı oldukları her gün bu anın hayalini kurmuştu. Sarıldı. Hediyeleri bir kenara bırakıp karısının yüzünü elleri arasına aldı. "Celia." Dudaklarına onu ne kadar özlediğini anlatan hisli bir öpücük kondurdu. Geri çekildiğinde fısıldadı. "Seni çok özledim." Geri çekilip çiçekleri karısına uzattı. En sevdiği çiçeği. Ama çiçeklerle ilgilenmesine izin vermedi onun. Elini tutup bir kenara çekti ve yanına oturmasını sağladı. Hiç kımıldamdan gözlerininiçine baktı. Asasını çıkartıp salladı ve odanın içinin müzikle doldurdu. "Bunu sana getirdim." Cebinden çıkarttığı hediyeyi ona doğru uzatı. Tepkisini görmek istiyordu. Onu sonsuza kadar seyredebilirdi. Her hareketinde olan zarefeti her anındaki güzelliği izlemek Steven için zevkti.

Out: Odaklanamadım.

Müzik:

Kolye: