Bir hafta önce..
Esmekte olan soğuk rüzgar, iliklerime işliyordu. Henüz duran yağmurun ardından kokan toprak, soğuk rüzgar ve mavi gökyüzünü kaplayan kara bulutlar.. Bu manzarada tek eksik olan şey ise, Roxanne. Yıllar önce yaşadığımız ilişkinin yaralarını hala hissederken onu unutabilmek için yaptığım şeylerin, tam bir saçmalık olduğunu onun dışında herkes biliyordu. "Hadi ama, Roxanne. Biliyorsun, sana iyi gelecek tek şey benim." Ceviz büyüklüğündeki taş hızlı bir şekilde vurmamla göle düşen taş sesi düşüncelerimi kısa bir süre sansürlemişti. Düşüncelerimin tek odak noktası Roxanne olsa da, ona hiçbir zaman bu şekilde konuşmazdım. Genelde -onun tabiriyle- odun ve itici bir tavrım vardı. En çok da bu yönümü seviyordu. Ellerimi kot pantolonumun cebine sokup, başımı kara bulutlara doğru kaldırdım. 'Ya şimdi, ya da hiç.' Kendimi toparlayarak hızlı adımlarla yatakhaneye gittim ve elime geçirdiğim ilk kağıt parçasına; 'Haftaya, benimle bir gün..' yazar yazmaz kağıdı buruşturup çöpe attım. Ne yapıyordum? Bunlar akıllıca hareketler miydi? Derin bir nefes aldım ve konu Roxanne olunca ne zaman akıllıca davrandığımı sorguladım. İkinci bir kağıt parçasını alıp, bütün cesaretimle bir şeyler karaladım.

'Yıllar öncesinden kalma bazı şeylerini, bende unutmuşsun.
Emin ol, unutmak istediğin şeylerden biri değil.
Haftaya, boş derslikte. Orada olmanı diliyorum, Tommy.'


Bugün..
Bugün, Roxanne'yi görmeyi umduğum gündü. Koridorlar, normalde olduklarından daha aydınlıktılar. Ayaklarımı yürümeye ikna etmem biraz zamanımı almıştı. Kendi kendime, 'Toparlan,' dedim ve aksak, bir o kadar da yavaş adımlarla boş dersliğe doğru ilerlemeye başladım. Roxanne, beni bu halde görseydi ne düşünürdü? Ah, tabii ki hiç hoşlanmadığı bir kesim erkek grubundan biri olduğumu.. Hiçbir zaman güçsüz erkeklerden hoşlanmazdı. Onu tanıdıkça kendimi de tanıdığımı hissediyordum. Boş dersliğin kapısına geldiğimde son kez derin bir nefes adlım. Sağ elimi kapının kulpuna götürdüm, rol yeteneğimi gereğinden fazla kullanarak yüzüme her zamanki umursamaz tavrımı yerleştirdim. Kapının kulpunu indirdiğimde aradan gördüğüm silüet, kalbimin tekrar hızlı atmasına neden olmuştu. Sol elimi pantolonumun cebine soktum, umursamaz bir tavırla camın yanına -Roxanne'nin bulunduğu yere- doğru ilerledim. Görünüşe göre farklı aşklar ona yaramıştı. Her zamanki güzelliğini koruyordu ki gözlerim her zaman onun büyüsünde kapılıyordu. Roxanne, beni görür görmez kafasını cama doğru çevirmişti. İki cam arasında bulunan kolonların birine yaslandım ve kollarımı göğsümde birleştirdim. "Geleceğini tahmin etmiştim, Rox. Bana ne zaman hayır diyebildin ki?" Ağzımdan çıkan sözler her zaman böyle olabilirdi fakat içim Roxanne'ye olan sevgimi avaz avaz bağırıyordu.