Kendi kendine şarkı söyleyerek Yasak Orman'a doğru ilerlerken, Christen'ı ne kadar özlemiş olduğunu düşünüyordu Aleks. Uzun zamandır görüşmüyorlardı, Hogwarts kurallarını katılaştırmıştı ve Aleks çok sevdiği Yasak Orman'a daha nadir gitme durumunda kalmıştı. Ancak bugün, her şeyi ayarlamıştı, görünmezlik büyüsünü yapmakta hiç zorlanmamıştı, geriye sadece Christen'la harika vakit geçirmek kalmıştı. Genç kız ritmik adımlarla ormanın içine girdiğinde, Christen'ın onu her zaman beklediği yere doğru yürümeye başladı. Gür ağaçlara ve çalılara bakarken aklına Targaryen köşkü geldi. Orayı çok özlemişti, kendisi gibi tam bir çılgın olan büyükannesini, her zaman ciddi görünmeye çalışan ancak son derece komik ve tatlı olan büyükbabasını, kuzenlerini-özellikle Jeremy'i, nihahaha- ve diğer her şeyi çok özlemişti. Küçükken yaşamış olduklarına ve bir zamanlar o köşkten nefret etmesine rağmen şimdi düşünceleri hiç de o yönde değildi. Targaryen köşkü artık onun eviydi. Tıpkı Hogwarts gibi. Bir gün Christen'ı o köşke götürmeyi ve ailesiyle tanıştırmayı çok istiyordu. Christen onun için çok önemliydi, ona karşı beslediği hisler öylesine derindi ki, Aleks bazen bu his havuzu içinde boğulacağını düşünürdü. İşin tuhaf yanı, boğulmaktan korkmuyordu. Christen'ın olduğu hiçbir şey ona zarar vermezdi, veremezdi. Christen onun sevgilisiydi, koruyucusuydu, kalbinin sahibiydi. Fazla edebi ve eski kafalı olduğunu düşünerek kıkırdadı Aleks. Sonra da, kendi gülüşünden başka bir gülüş duydu. Başka bir kıza ait olan bir gülüş ve aynı zamanda son derece tanıdık gelen bir gülüş. Tanıdık gelen gülüşün Christen'a ait olduğunu anlaması birkaç saniyesini aldı. Sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladığında, kalbinin gereğinden fazla hızlı attığını fark etmişti. Zihnine dolan şüphe dolu düşüncenin gerçek olmamasını tüm kalbiyle umuyordu. "Haklısın, Susanna. Seni görmeyeli uzun zaman oldu. Lanet olsun, aşık olduğum tüm kızlar bu kadar güzel olmak zorunda mı?" Christen'ın hoş tınılı sesini duyduğunda ve zihni genç adamın söylediği sözlerin anlamını kavradığında, Aleks duvara toslamışcasına aniden durduktan sonra, birkaç adım geri gitti. Ardından kararlı bir şekilde sırtını dikleştirdikten sonra, çalıların olduğu yere doğru hızla ilerledi. Her ne olursa olsun, bununla yüzleşmek zorundaydı. Belki de Aleks'in kaderi buydu; sevdiği adamları kaybetmek. Belki de kendisinde bir sorun vardı, fazla mı tuhaftı? Fazla mı konuşuyordu? Fazla mı değer veriyordu? Aleks gözlerinin dolmamasını sağladıktan sonra, kızıl saçlı ve harika bir vücuda sahip olan, adının Susanna olduğunu tahmin ettiği kıza baktı. Titrek bir nefes aldıktan sonra, şaşkınlıkla ona bakmakta olan Christen'a döndü. "Şey..." diye mırıldandı zar zor ayakta kalmayı başararak. "Merhaba?" Sesi küçücük bir kızın sesi gibi çıkmıştı ve bu Aleks'in kendini yumruklamak istemesine neden olmuştu. Tanrım, neden her şey mükemmelken, bir anda berbatlaşmak zorundaydı?

"Yapma, Aleksandra. Sen, sen benim yaşam felsefemsin." Genç adamın söylediği son cümleye kadar, Aleks hiçbir şeyi duymamıştı. Adeta dünyadan soyutlamıştı kendini, duyduğu tek şey zihninin içindeki gürültüydü. İçinden o gürültüyü bastıracak kocaman bir haykırış koparmak geldi, ancak son anda bunu yapmamak için kendini tuttu. O, böyle biri değildi. Yaşamış olduğu şeylerden ötürü, ne olursa olsun bir daha asla kendini kaybetmeyeceğine, asla aşırı tepki vermeyeceğine dair yemin etmişti ve yeminini tutacaktı. Kırgın bakışlarla, sessiz bir şekilde Christen'a baktı genç cadı. Hala neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Neden bunu yapmıştı Christen? Neden buluşacakları gün o kızı da buraya getirmişti? "Ah, sevgi böcekleri.. Merlin aşkına, çok salaksınız." Aleks kızın sinir bozucu ve öfkelendirici sesiyle kendine tekrar kendine geldi. Dişlerini sıktı ve Susanna denen kızın yüzüne baktı. Asasını çıkarıp bir lanet büyüsü okumamak için kendini zor tuttu. İşte tutmuş olduğu bir başka yemin; asla birine karşı bir lanet büyüsü yapmamak. Yıllar önce babası ile arasında geçen o tatsız anının üzerine kendine vermişti bu sözü Aleks. Karşısındaki her kim olursa olsun, o kişiyi lanet büyüsü kullanarak öldürmeyecekti. Aleks'in bunları düşündüğü yarım saniyelik bir sürenin ardından, Christen öfkeyle Susanna'ya döndü ve yüzüne bir yumruk geçirdi. Yere kapaklanan kız, öldürücü bakışlar atarak bir Christen'a, bir de Aleks'e baktı. Bir yandan da bir eliyle Christen'ın vurmuş olduğu yeri kapatmıştı.

şaşkınlık dolu bir ifadeyle Christen'a baktı. Ardından yere serilmiş Susanna'nın yanına çömelerek, yüzünde bir acıma ifadesiyle kızın yarasının üstüne kapatmış olduğu elini geriye doğru çekti ve hafifçe şişmiş olan kısma birkaç saniye yüzünü ekşiterek baktı. Ardından Christen'a döndü ve şaşkınlık ile öfke karışımı bir sesle "Christen!" dedi. "Neden yaptın bunu şimdi?" Susanna o sırada Aleks'in en nefret ettiği insan olabilirdi; ama Aleks ne olursa olsun, bunu aklından geçirmiş olsa bile asla ona zarar vermeyi bir eylem haline getirmeyi düşünmemişti. Genç cadı sorunların şiddetle çözülmesi gerektiğinden yana değildi. Üstelik, Christen bir kadına vurmuştu, bunu nasıl yapabiliyordu? Medeni bir ülkede yaşıyorlardı, ancak Christen hiç düşünmeden bir bayana-bu bayan Susanna olsa bile- vurmuştu. Aleks inanmakta güçlük çekiyordu.

Kızın başına eğildiğinde, kafasının güzel olup olmadığını merak etti Aleksandra. Christen'ın buluşacakları yerde asılmış olduğu kıza yardımcı olmaya çalışıyordu. Evet, bazen kendisi bile ne yaptığını bilmiyordu. Hep İksir sınavları yüzünden, diye içinden geçirdi Aleks, ve geçirmekte olduğu o iğrenç dakikalarda bile kıkırdamamak için kendini zor tuttu. Aleks, her yerde Aleks'ti. Aleks, her zaman Aleks'ti. Bunu kimse ya da hiçbir şey değiştiremezdi. Hayat ona iki seçenek sunmuştu, ya hep gülecekti, ya da hep ağlayacaktı ve o, gülmeyi seçmişti. Doğru olan seçeneği. Yanına gelip Susanna'yı kucağına alan Christen'a şaşkınlık ve öfke dolu bakışlar atarken, bir yandan da dolan gözlerinin görüşünü bulanıklaştırmasına mani olmaya çalışıyordu genç cadı. Susanna'yı kucağına alan Christen, yüzünde gergin bir ifade ile "Burada kal," dedi Aleks'e. Aniden ortadan kaybolan erkek arkadaşının arkasından birkaç saniye öylece bakakalan Aleksandra, sonunda kendini tutamayarak ağlamaya başladı. Sinirleri cidden çok bozulmuştu. Her zamanki gibi, bir şey için değil, yaşamış olduğu her kötü şey için ağlıyordu genç kız. En yakındaki ağacın gövdesine çömeldi ve elleriyle yüzünü kapatarak, sakinleşmeye çalıştı. Belki de bir yanlış anlaşıl-

Hayır! Değildi! O, seni aldatacaktı, aptal. Yine yapacak. Kabullen bunu artık.

Aleksandra tam yeniden ağlamaya başlayacakken, Christen geri döndü. Yanına doğru yavaş adımlarla gelirken, Aleks ciddiyetini korumak ve ağlamamak adına büyük bir mücadele veriyordu. Onun karşısında ağlayamazdı. Bu, onu zayıf gösterirdi. Bir daha asla, hiç kimsenin onun zayıf biri olduğunu düşünmemesini sağlamak adına ettiği yemin hala aklındaydı genç kızın. Küçük bir çocukken etmiş olduğu bu yemini, hayat boyu omuzlarının üstünde bir yük olarak taşımıştı Aleks. Ama yine de, buna değerdi. Güçlü görünmek ve kimseye muhtaç olmadığını kanıtlamak adına her şeyi yapardı Aleks. Christen gözyaşlarını silerken ve Aleks'i kendine doğru çekerken, Aleks sıkıntılı bir şekilde gözlerini kapattı. Gördüklerinden sonra, Christen'ın her dokunuşu acı vermeye başlamıştı. "Özür dilerim, sevgilim. Bunu yapmam istememiştim." Christen Aleks'i kendine daha da yakınlaştırırken, Aleks bir an için genç adamın kokusuyla karışmış bir başka koku daha duydu. Susanna'nın kokusu, diye tahmin yürüttü. Aslına bakılırsa, bu bir tahminden daha kuvvetli bir şeydi, bir sezgi gibi. Genç cadı öfke içinde dişlerini sıktı. Christen ona "Seni seviyorum," dediğinde, öfkesi ikiye katlanmıştı.

Hızla Christen'ın kollarından kurtuldu ve yüzünde son derece öfkeli bir ifadeyle sevgilisine baktı. Yoksa, eski sevgilisi mi demeliydi? Lanet olsun! Bir daha böyle düşünmemek için kendine söz verdi. Ne olursa olsun, Christen'sız yaşayamazdı, onu hayatından çıkaramazdı. O salağı fazla seviyordu. Ama bu, onu hemen affedeceği anlamına da gelmiyordu elbette."Susanna'ya da mı bunları diyordun?" dedi Christen'ın gözlerinin içine bakarak. "Hani ben gelmeden hemen önce! Buluşacağımız yerde! Bizim yerimizde!" Aleks, az ilerideki cılız ağacın dallarının koptuğunu ve hepsinin yere düştüğünü gördü. Büyücüler bir duyguyu aşırı hissettiklerinde, psişik olarak, hissettikleri duygunun şiddetine göre bir şeyleri hareket ettirebiliyor, devirebiliyor ya da buna benzer şeyleri asaları olmadan yapabiliyorlardı. İşte o an, Aleks ne denli öfkeli olduğunu anlamıştı.