Sonunda evindeydi, Hogwarts'da! Son bir kaç haftası o kadar kötü geçmişti ki, hatta sınıfta kaldığı için bütün yaz söylenen ailesi yüzünden yaz boyunca sinirden patlayacak bir bomba gibi dolanmıştı etrafta. Sonunda onların sözde şaşkınlıklarını ve hayal kırıklıklarını anlatan nutuklardan kurtulmak için erkenden Çatlak Kazan'a yerleştiğinde ise önce yaptığına memnun olmuş, sonra ise hayatında belki de daha fazla sıkılmadığını farketmişti. O kadar erkenden hana kalmaya gelen kimse yoktu ve yazın bunaltıcı sıcağında odasına kapanmak ya da Diagon Yolunda biraz alışveriş yapmaya çıkmak işkence gibiydi. Gerçi biri vardı onun kadar erken gelen ama... Düşünmek istemiyordu. Her ne kadar şu sınıfta kalma konusunda içi sıkılsa da bir yandan okul bittiğinde ne yapacağınından hiç emin değildi  ve bu şatoya büyük bir bağlılık duyuyordu. 11 yaşından beri yuvası olmuştu ve buradan tamamen gitmeyi ve geri dönmemeyi düşünemiyordu. Trene binerken, aynı geçen sene olduğu gibi buruk bir heyecan hissetmişti. Bu son, düşüncesi onu ister istemez üzüyordu.

Şatonun kendine özgü kokusunu içine çekerek Büyük Salona girerken büyülenmiş gökyüzüne, tepelerinde süzülen mumlara, sağa sola uçuşup öğrencilere laf atan hayaletlere özlemle baktı. Sonra bütün binaların masalarına göz gezdirdi, çoğunda sevmediği sinir bozucu tipler vardı ama neredeyse Hogwarts'la ilgili her şeyi özlemişti ve onlar da buranın bir parçasıydı. Masanın Profesörlere yakın kısmına geldiğinde etrafı izlemeyi bıraktı. Ellisha ve Dexter'a başıyla selam verdi. Rebecca ondan önce gelip oturmuştu, trende epey konuşmuşlardı zaten. Hemen onun karşısına oturup heyecanla gülümsedi. "Bu sene döndüğümden haberi olmayan bir kaç kişiyi şaşırtmak eğlenceli olacak." dedi sessizce arkadaşına. Şimdiden bundan memnun olmayacak bir kaç kişiyi salonda gözleri bulmuştu. Onu bundan daha çok heyecanlandıran şeylerden biri Düello Kulubüydü doğrusu. Geçen senenin şampiyonu olmak onun için gurur vericiydi ama böyle şeylerden bahsetmeyi pek sevmezdi, bu yüzden kulüp konusununda ki heyecanını kendine saklıyordu.

Profesör Marlow'un salona girdiğini içerideki uğultunun azalmasından anlayıp oraya dönerek önce kanatlarını açmış baykuşa, sonra Profesöre baktı. Geçen seneyi net bir şekilde hatırlıyordu. Profesör Marlow'un eski müdürleriyle baba-kız gibi bir ilişkileri olduğunu çoğu insan biliyordu ve Profesör Piotr öldükten sonra, kürsüye yaslanarak zorlukla bir konuşma yapmıştı. Bu kez ise yüzünde huzurlu bir tebessüm olması şaşırtıcıydı. Özellikle geçen sene Hogwarts'da ölü bulunan öğrencileri ve yazın yaşanan bir çok olayı düşününce, daha endişeli olmasını beklerdi. Roxanne bu konuda ne hissedeceğini bilemiyordu doğrusu. Babası bazen bu konu açıldığında, Hogwarts'da özellikle bir Delacroix'nın başına bir şey gelmeyeceğini mırıldanıp kimsenin buna cürret edemeyeceğini söylüyor sonra ise konuyu kapatıyordu. “Hepinize büyülü akşamlar dilerim. Hogwarts’a hoşgeldiniz!” Her yılın başında içini tarif edilemez bir sıcaklıkla dolduran cümleyi duyunca gülümsemekten alıkoyamadı kendini. Sonra gözüne, profesölerin arasında oturan Henry Hart ilişti. Onun Hogwarts'da kütüphanede çalışacağı ile ilgili dedikodular duymuştu, doğruydu demek. Belki o da Hogwarts'da çalışabilirdi, buradan ayrılmak istediği son şeydi. Neden olmasın? Kafasındaki endişeler silikleşirken Hogwarts'da arttırılan güvenlik önlemlerini dinlemeye koyuldu. 107 Seherbaz. Bunu duyar duymaz birden ilgisini kaybetti ve birini arıyormuş gibi sağa sola bakınmaya başladı. Sonunda aradığını buldu; hatta onun gözleri de kendisini arayıp bulmuş gibi bakıyordu. Mumların ışığının altında hafifçe parıldayan saçları, masmavi gözleri... Kendine gel. Görmeyi umduğu seherbaz başıyla selam verince kan yanaklarına hücum ederek o da aynısını yaptı ve anında başını, masalarda belirdiğini farketmediği yiyeceklere çevirdi.

Şölenin geri kalanını Benjamin Carter'a bakmayarak ve bir an önce yatakhaneye çıkıp sonunda yanında olmaktan mutlu olduğu insanlarla başbaşa kalmayı bekleyerek geçirdi. Ama elinde değildi, bakanlığın onları görevlendirmiş olması uzun süre burada olacakları anlamına geliyordu. Bir anda ailesinin tersine sınıfta kaldığından daha çok memnun olmuştu. Sonunda salon yavaş yavaş boşalmaya başladığında arkadaşlarıyla ayağa kalktı ama ani bir kararla geri oturdu. "Siz gidin, ben biraz tatlı yedikten sonra geleceğim." dedi omuz silkerek. Tatlı yiyeceği falan yoktu doğrusu. Arkadaşları biraz uzaklaşıp gözden kaybolunca o da kalktı. Biraz endişeyle etrafına bakınıp kimsenin kendisini izlemediğinden emin olunca hızlıca Benjamin'in yanına yanaştı. Sadece bir kaç saniye için olduğu yerde durup büyücünün güzel gözlerine baktı. "Sizi burada gördüğüme çok sevindim Bay Carter. Şimdi kendimi daha güvende hissediyorum. Umarım sizi sık sık görürüm. Bu arada, çiçekler çok güzeldi." Utangaç gülümsemesi yüzünde belirmeden önce hemen zindanlara inen merdivenlere yöneldi. Her şey daha yeni başlıyordu ve heyecanını bastırmak neredeyse imkansızdı.

#336666

Mutluluk ve hüznün muğlaklığına esir bakışlarını gezdirdi Büyük Salon’un içinde. Kendi döneminden pek çok öğrenci, sene sonunda mezun olacak olmalarını mutlulukla karşılıyor olsa da Ajax için bu şölen, sahip olduğu yuvaya en yakın şeyi sonsuza dek kaybedeceği anın ilk alametiydi. Hogwarts bir kurtuluş olmuştu delikanlı için. Hayatının en zor yıllarından onu çekip alan, ilk kez özel hissetmesini sağlayan, ona bir şeyler vadeden ve hiç tatmadığı aile sıcaklığına onu bir nebze olsun yakınlaştıran yegâne varlıktı bu kadim şato. Şimdiyse senenin sonunda onunla vedalaşacağı ve yalnız başına hayat yoluna devam edeceği gerçeği tüm benliğini sarmıştı. Kısacası kader, tam yedi sene önce yüzüne ilk kez gülmüş olsa da bunu yaparken pis nefesini genç adamın üzerine üflemeyi de ihmal etmemişti.

Kafasında dolaşan tilkileri yok etmek adına ciğerlerini odanın kalabalıktan rutubetlenmiş havasıyla doldurdu. Profesör Marlow’un her seneki klişeleşmiş konuşmalarından birini yaptığını duyuyor ancak dinlemiyordu. Kesesinde kalan son birkaç Galleon’un dahi kadının cömertliğinin eseri olduğunu bilmek, dertlenmesi için ayrı bir sebepti. Hesaplı davranmayı iyi biliyordu elbette; ancak on yedi yaşındaki bir büyücünün uzamasını durduracak bir sihir henüz keşfedilmediğinden yeni bir cüppeye, ikinci el yedinci sınıf kitaplarına ve iksir malzemelerine harcadıklarından sonra elinde ancak bu kadar para kalmıştı. Derince iç çekti. Son kez karşısında gördüğü bu mükellef sofradan faydalanmaya ve şölen sonrası suratsız bekçinin kulübesine gidip sıkkınlığını bir sigarayla yatıştırmaya karar verdi. Balkabağı suyu ile dolu kadehini dudaklarına götürmeden önce hafifçe havaya kaldırdı ve kimsenin duyamayacağı bir şekilde mırıldandı. “Şerefine, seni eski lanet kale...”