Soğuk ciğerlerine işlerken artık okula dönmesi gerektiğini düşündü. Amy’yi bulurdu belki ve birlikte sıcak çikolata içmeye giderlerdi. Ya da yatakhaneden battaniyesini kapıp kuleye çıkabilir ve yalnızlığın tadını biraz daha çıkarabilirdi. Kafasındaki planlar bir süre daha plan olmakla kalacaklardı çünkü o sırada Janice’i neredeyse yerinden sıçratacak bir şey oldu. Omuzlarında hissettiği sıcaklık ters etki yaratarak ürpermesine neden olmuştu. Ürkekçe arkasına baktı kız ve yeryüzünde görmeyi umduğu son kişiyle karşılaştı. Isaac. Şu an karşısındaki kişi Bayan Monica olsaydı muhtemelen daha az şaşırırdı. Çocuğu görmesiyle zihnine hücum eden hatıralar seli sendelemesine neden oldu ve bir adım geriledi. Tıpkı bir hayalet görmüş gibi davrandığını fark etmesi uzun sürmedi neyse ki. Eh, bir dönem hayatınızın aşkı sandığınız insanı uzun bir aradan sonra tekrar gördüğünüzde ne yapacağınızı bilememeniz normaldi. En azından Janice normal olmasını umuyordu.

“Isaac, evet, tabi. Şey ben sadece bir an-” Kelimeler ağzından çıkmak için yarışıyorlardı adeta. Öyle ki hepsinin kontrolünü kaybetmiş, düzgün bir cümle kuramayacağını anlayınca da vazgeçmişti kız. Tıpkı Isaac gibi kısa, belli belirsiz bir kahkaha attı. Her şeyin neden bu kadar tuhaf olduğunu düşündü. Kısa birkaç aylık kısa ama epey dolu yaşanmışlıklarını düşündü ve neden ayrıldıklarını anımsamaya çalıştı. Aslında buna tam olarak anımsamak diyemezdiniz çünkü aslında o günleri hiç unutmamıştı kız. Nasıl unuturdu tam da buralarda bir yerlerde söylenen o son sözleri. Böylesi daha iyi… Her zaman arkadaş kalabiliriz… Hiçbir zaman tutmadıkları sözler vermişlerdi birbirlerine. Görüşmeyi kesmeyeceklerdi, önceden nasılsalar yine öyle olacaklardı. Ayrılıklarının ardından döktüğü gözyaşlarını hatırlayınca gülümsedi Janice. Her şeye rağmen yaşadığına asla pişman olmadığı anılarıydı bunlar. “Uzun zaman oldu. Seni görmek güzel.”

Janice; #8b1a1a

Çocuğun bakışları ne zaman üzerine değse daha çok üşüyordu sanki. Eskiden tüm bedeninin alev alev yanmasına neden olan o bakışlar, ne zamandan beri bu kadar soğuk olmuşlardı? Ne zamandan beri bu kadar yabancı olmuşlardı birbirlerine? İçinde Isaac’e sarılmak gibi tuhaf bir dürtü hissetti. Ona âşık olduğundan ya da onu geri istediğinden değil, sadece çok özlediğinden. Ama yapmadı. Onun yerine omzundaki cekete daha sıkı sarıldı. “Buradaydım. Okuldan kolay kolay kopamam bilirsin.” Şimdi de espri mi yapıyordu? Harika! Aralarındaki gergin ipler ağızlarından çıkan her bir kelimeyle daha çok geriliyorlardı sanki. Her an kopacaklardı ve hiçbir bağları kalmayacaktı. Düşündükçe bunu ne kadar istemediğini fark etti. Artık bir ilişkileri olmadığını kabullenmişti ama Isaac’i tamamen hayatından çıkarmayı kabullenemezdi. Unutmaktan mı yoksa unutulmaktan mı daha çok korktuğunu kestiremiyordu. İkisini de istemiyordu o kadar.

Tekrar sessizliğe gömüldüklerinde Isaac’in incecik bir gömlekle kalmış olduğunu fark etti. Ani bir hareketle, neredeyse yerinde sıçrayarak, üzerindeki ceketi çekip tekrar çocuğa uzattı. Soğuktan donmuş olmalıydı. Bazen ne kadar kör ve bencil olabildiğini düşünüp kendine kızdı. “Şu haline bak, hasta olacaksın. Hem sen-” Duraksadı. Biraz daha dikkatli baktığında çocuğun bir cüppe giyiniyor olduğunu fark etti. Bir balo cüppesi?! Hemen aklına dün geceki katılamadığı noel balosu geldi. Katılamadığı elbette burada yanlış bir kelimeydi ama Janice bu şekilde kendini kandırmaya devam ediyordu, edecekti. Dersleri çok yoğundu, çok meşguldü. Yoksa baloya gitmemesinin tüm o kalabalık içinde yalnızlığını daha çok hissedecek olmasıyla hiç alakası yoktu. “Üzerini bile değiştirmemişsin. Bütün gece ne yaptın ki?” Kelimelerin ağzından çıkmasıyla pişman olması bir oldu. Düşünüldüğünde çok özel bir soruydu bu ve Janice’i kesinlikle ilgilendirmezdi. Artık eskisi gibi olmadıklarını ve haddini bilmesi gerektiğini unutmamalıydı. Eğer soğuktan bembeyaz kesilmiş olmasaydı şu an yüzü kıpkırmızı olurdu muhtemelen. O an yapabileceği tek şeyi yaptı ve bakışlarını kaçırdı kız.

Kızda tıpkı Isaac gibi bakışlarını kaçırıyordu. Aralarındaki gerginliği buz gibi hava dahi bozamıyor, dahada kuvvetlendiriyordu. Ne diyeceğini bu denli düşünmesi Isaac'i huzursuz ediyordu, önceden aklına ne gelirse söylerdi Janice. Ama zaman Isaac gibi onuda değiştirmişti belli ki. “Şu haline bak, hasta olacaksın. Hem sen- Üzerini bile değiştirmemişsin. Bütün gece ne yaptın ki?” Sorunun bu kadar ince bir şeye dokunacağı Isaac'in aklına gelmemişti tabi ki. O an hastane kanadında yatan Holly geldi aklına. Kız o kadar çaresizdi ki, en çokta güçlü olmaya çalışması canını sıkıyordu. Ne cevap vereceğini bilemiyordu, söylemesi gerekiyor muydu? Hakkında olan dedikoduları duymuş olması gerekiyordu, madem o kadar süre okuldaydı. ''Tüm geceyi hastane kanadında geçirmek zorunda kaldım ne yazık ki.'' Duraksadı, bu kadar açıklamanın yetmeyeceğini biliyordu, ama başka bir şey demediği takdirde Janice'nin bir şey sormayacağını da biliyordu. ''Talihsiz bir kaza oldu, ama her şey yolunda,'' diye tamamladı açıklamasını. Ne zaman ona bir şeyleri anlatmak bu kadar zor olmuştu? Zaman onlardan pek çok şey alıp götürmüştü, ve geriye kalan kırıntılar sadece aralarında uzaklığa sebep oluyordu. Onun yanına oturmak, tekrardan gülümsemek, her şeyi gönlünce anlatabilmek ne kadarda güzel olurdu. Ama bunlar gerçekten artık çok uzaktı. Belki hala ikisi birlikte istese... Engel olabilecek bir şey var mıydı ki? Holly? Pek sanmıyordu Isaac. Eski sevgiliden dost olmaz sözü ona hiçbir zaman mantıklı gelmemişti. Paylaşılan şeyler özelse, ve arada kavga gürültü yoksa neden olunmaması gerekirdi ki? Hiç anlamazdı. Bu düşünce içini biraz daha ısıttı, istem dışı bir şekilde gülümsedi. Ve gözlerini göl kenarından ayırıp ilk defa Janice'nin yüzüne baktı ve gülümsemesi dahada yüzüne yayıldı.

Bazen sadece birinin gülümsemesini görmeniz mutlu olmanız için yeterlidir. Çocuğun gülümsemesine yine gülümseyerek karşılık verdi Janice. Aslında bu kadar basit. Sözcüklere ihtiyaçları yoktu ki. Birbirlerini gayet iyi tanıyorlardı. Isaac’e sadece bakarak her şeyi anlatabileceğini düşündü. Çünkü o anlardı. İçini ısıtan bu düşüncelerin rahatlığıyla birkaç adım yaklaştı ve hala elinde duran ceketi çocuğun omuzlarına koydu. “Her şeyin yolunda olmasına sevindim.” Detayları sorma ihtiyacı duymuyordu. Onun hayatına burnunu sokamazdı artık. İçinden bir his bilmemesinin daha iyi olacağını söylüyordu. Duyacağı şeylere ne kadar hazırlıklı olduğunu kestiremiyordu çünkü. Isaac ve Holly dedikodularını duymuştu elbette. Tabulara meydan okuyan bir Slytherin-Gryffindor ilişkisi. Bu konuyla ilgili neler hissettiğini bilemiyordu. Kimi zaman kıskandığını düşünüyordu. Holly çok güzel bir kızdı. Kendisinden çok çok daha güzel bir kız. Böyle düşündüğünde kendini çok yetersiz hissediyordu. Isaac birçok kızın rüyalarını süsleyecek kadar yakışıklıydı, onun yanına ancak Holly gibi bir kız yakışırdı muhtemelen. Öte yandan tüm bu kızsal dürtülerini bir kenara bırakıp mantığıyla düşündüğünde ikisinin birbirlerine ne kadar çok yakıştıklarını ve Isaac’in onunla ne kadar mutlu olduğunu düşünüyordu. Bu kendini çok daha iyi hissetmesini sağlıyordu. Sen mutluysan, ben de mutluyum. Gülümsemesini biraz daha genişletti ve içinden bunlar geçerken kendini kandırıyor olmaması için dua etti. Çünkü ona bu kadar yakından ve o bakışların üzerinde gezdiğini hissederken…

Gözlerini yere çevirdi ve olağan görünmesini umarak bir adım geriledi. Kaçıyormuş gibi görünmek istemiyordu. “Çok soğuk değil mi? Belki de içeri girmeliyiz.” Kırmızı kapaklı defterin hala elinde olduğunu kollarını göğsünün üzerinde birleştirirken fark etti. Şu anki durumunu özetleyen birkaç cümle kollarının arasındaki günlükte mutlaka olmalıydı. Eski bir defter aracılığıyla kendisini yıllar önce yaşamış bir kadınla özdeşleştirmesinin psikolojik bir hastalık belirtisi olmamasını umarak yüzüne eğreti bir gülümseme yerleştirdi.

Kızında gülümseyerek karşılık vermesi hoşuna gitmişti Isaac'in. Sanki her şey yoluna giriyormuş gibi hissetti o an. Ne olursa olsun onların bir geçmişi vardı ve ikisi de bu geçmişe saygı duyarak yaşamına devam edecekti. Ve en ufacık bir şeyde, birbirlerine düşman kesilmek yerine yine yan yana duracaklarını biliyordu. Yavaşça ceketi omuzlarından çekip Isaac'in omuzlarına koydu genç kız. “Her şeyin yolunda olmasına sevindim.” Gerçekten de sevinmiş miydi? Neden olmasın ki diye düşündü Isaac. Kendi kendine bir kez daha hatırlattı, biz düşman falan değiliz. Anlaşarak ayrılmışlardı, kavga gürültü yoktu. Sessizlik vardı sadece onların ilişkilerinde de, ayrılıklarında da. “Çok soğuk değil mi? Belki de içeri girmeliyiz.” Evet, karşılaşmalar kısa olurdu. Bu bir randevu falan değildi. Zaten Isaac o anda yapması gerekenleri hatırladı. Yatakhaneye gidip üzerini değiştirip biraz dinlenmeli, daha sonra Holly'nin yanına geri dönmeliydi. Kıza gözlerini açtığında orada olacağına dair söz vermişti. Tutmadığı onlarca sözün üzerine, böyle ufacık bir sözü tutması gerekirdi. Kafasını salladı yavaşça, ''Evet, artık içeriye girsek iyi olur,'' dedi gülümseyerek. Sonra yavaşça kızın koluna girdi. Bir şey hissettirmemişti bu ona. Hissiz olması daha iyiydi belkide. Derin bir nefes aldı. Kar yavaş yavaş yağmaya devam ediyordu. ''Haydi gidelim,'' dedi tekrardan gülümseyerek. Kolu hala kızın kolunda yavaş yavaş ilerlemeye başladılar. Sessizce karın üzerinde süzülüyordu sanki. Okula girene kadar arlarında çıt bile çıkmadı. Okula girdikten sonra gülümseyerek vedalaşıp ayrı yönlere gittiler, tıpkı aylar öncesi gibi...