Zaman; Tam böyle son ders bitmiş. huzur hakim. Güneş batmakla tepede olmak arasında kararsız.

Tarih; Yılbaşı Balosundan iki- üç gün sonra. Yani Ocağın ikisi.

"Siz gidin, ben BaykuşHane'ye gideceğim." Dedim Ravenclawlı birkaç arkadaşıma. Son ders bitmişti, günün geriye kalanında serbesttim. Biraz yürüdüm, yolu uzattım ve düşündüm. Yoğun bir haftaydı; dersler, yılbaşı ve ailemden gelen 'tatil planlamaları'. Birkaç dakika sonra kendimi BaykuşHane'nin merdivenlerinde buldum. Çıkarken bir ana ayağım kaydı, düşmeme ramak kalmıştı ki tutunmayı başardım ve bırakmayarak merdivenleri çıkmaya devam ettim. 'Sözde büyü okulundayım, muggle'lar bile buzlanmış yerleri tuzluyor' diye düşünüp hafiften gülümsedim. Uzun merdivenler bitmişti, tam içeri girerken yüzünü tam göremediğim birkaç kişi koluma sanki kırmak istermiş gibi omuz atarak dışarı çıktı. İçeri girdim, büyü ile dondurucu olan soğuk biraz olsun ısınmıştı. Ailemden baykuş beklemiyordum, zaten daha önceki gün yollamışlardı, yine de bakındım. Ardından pencerelerden birine yöneldim. Buradaki manzara başka hiçbir yerde yoktu; Göl, karanlık orman ve uzak dağlar. Ben manzarayı izlerken dört-beş baykuş gelmişti. Biraz üşüdükten sonra gitmeyi düşünüp arkamı döndüm, ama biraz şaşırdım açıkçası.

Bir kurt orada öylece durmuş, bana bakıyordu. Yerimde başka birisi olsaydı muhtemelen kaçmaya çalışır ya da kurda büyü yapmaya çalışırdı, ben yapmazdım. Aksine hayvanları o kadar çok severdim ki; çoğu insandan daha içten bulurdum. Ama asıl sorun bu değildi, bu kurdun buraya nasıl geldiğiydi. Bir an için karanlık ormandan gelmiş olabileceğini düşündüm. Ama öğrencilerin oraya gidemeyeceği gibi orada yaşayanların da Hogwats dahiline giremeyeceğini hatırladım. Bu kurt bir öğrenciye ait olmalıydı. Yanına yaklaştım ve daha dikkatli baktım, çok güzel taranmıştı, dişlerinde leke bile yoktu; Bakımlıydı. "Sen ne güzelsin, en azından bir kurda göre." Dedim yanına eğilirken. Tam o sırada merdivenlerden birinin çıktığını duydum. Gelen kişiyi gördüğümde hemen tanımıştım, 'beşinci sınıf Slytherin, Bastet Thomas' diye tekrar ettim içimden. Kurda nasıl baktığını gördüğümde sahibinin o olduğuna şüphem kalmadı. Zaten böylesine bir hayvana ancak onun gibi birisi sahip olabilirdi, birinci sınıf bir Huflepuff'tan beklenmezdi bu.

out :

Grey, Momo ve Sasha ile okul bahçesinde gezerken herkesin neredeyse yolunu değiştirecek kadar ürktüğünü fark etmem zor değildi. Sasha o kadar büyüktü ki bazen onunla kavga ettiğimizde -evet onunla kavga ediyoruz, bu benim için normal bir şey- beni etkisiz bırakabiliyordu. Kulaklarının arasını kaşıdım ve bana kehribar gözlerini dikti. Sonrasında elimi yaladı ve kendince oradan oraya dolaşmaya devam etti. Küçüklerden Momo kucağımdaydı, onun burnunu öptüğümde beni ısırmaya çalıştı. Gülümsedim ve Grey'e baktım. Baykuşhaneye doğru koşuyordu. Küçük yaramaz kendini incitecekti. Momo'yu yere bıraktım ve Sasha'ya bir ıslık çaldım, sonrasında Grey'in peşine, Baykuşhane'ye doğru koşmaya başladım. Merdivenlerin yarısındayken o içeri girmişti. Merdivenleri hızla çıktım ve Grey'in yanına eğilmiş bir çocukla karşılaştım. Şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım.

"Grey, buraya gel."dedim sert bir sesle. Grey kulaklarını havaya dikti ve yanıma geldi. Onu kucağıma aldım ve gözlerine baktım. Sürüye çok uyumsuzdu. Bakışımla sindi. Bende bakışlarımı çocuğa çevirdim ve onu tarttım. "Onlara yaklaşmamalısın, anneleri kızbilir." dediğimde Sasha ayaklarımın dibinde yeni belirmişti ve çocuğa hırlıyordu. Başını hafifçe okşadım ve çocuğa gözlerimi kısarak baktım. Kimdi bu çocuk?

Bastet kaşlarını kaldırdı ve suratıma dik dik bakmaya başladı. Ben de hafiften dudağımın kenarını ısırdım; bu kız ürkütücüydü. "Grey, buraya gel." Dedi. O kadar sert ve keskin konuşuyordu ki her kelimesinde irkiliyordum. Kurt kulakları havada Bastet'a doğru gitti. Onu kucağına alıp kavrayan kız bakışlarını bana çevirdi. Birkaç saniye sonra "Onlara yaklaşmamalısın, anneleri kızabilir." Dedi. Hemen ardından bir başka kurt kızın yanından çıktı ve benim üzerime hırladı. Kız onu sakinleştirmek için mi bilmiyorum ama kurdun başını okşadı ve bakışlarını tekrar bana çevirdi.

Ben ayağa kalktım ve dikleştim. "Yalnızca biraz seveyim dedim. Bu arada, benim adım Leonardo." Bir adım ilerledim ve elimi uzattım. gözlerimle ona bakarak 'peki senin adın ne' gibisinden bir mimik kullandım. Aslında mimiklerimi çok severdim. Kız ise sanki her an kurtlarla beraber beni baykuşhaneden aşağı atacakmış gibi bakıyordu. Ne yapacağını kestirmek mümkün değildi galiba. Aslında ismini sormam saçmaydı, zaten biliyordum; okulun çoğu gibi.

Çocuk ayağa kalktığında benden kısa olduğunu fark ettim. Çelimsizdi, ama tek hamlede yere yıkılabilecek gibi görünmüyordu. Hafifçe yaklaştı ve elini uzattı. "Yalnızca biraz seveyim dedim. Bu arada, benim adım Leonardo." dediğinde elimi kaldırmak için bir hareket yapmadım. İnsanlarla temas kurmayı sevmezdim. Bozulmuş bir şekilde elini indirdi. Hafifçe yükümü diğer ayağıma verdim. "Bastet."dedim umursamaz bir şekilde. Sanki bilmiyormuş gibi. Okuldaki neredeyse herkesin adımı bildiğini bilmek için Ravenclaw zekasında olmaya gerek yoktu.

Ben gitmek için hareketlenmişken Momo ve Grey elimin altından kaçtılar ve çocuğa doğru hareketlendiler. Şaşkınca kaşlarımı kaldırdım. Kurtlar soğuk kanlı yaratıklardı!? Bir anda gülmeye başladım. "Cidden seni sevmiş olmalılar."dedim. Sasha ise benimle aynı şekilde şaşkın olduğunu gösteren bir ses çıkardı. Ya çocuk çok hayvan severdi. Ya da Momo ve Grey az sonraki akşam yemeklerini kokluyorlardı. İlk seçenek ağır basıyordu.

Spoiler: